Βερολίνο καλεί Αθήνα

Βερολίνο καλεί Αθήνα Facebook Twitter
ΜY ARMY OF LOVERS Ο δικός μας Leon Segka παίζει στο βερολινέζικο Love Parade. Φωτό: Glenn Vors
0

Leon Segka

Dj, παραγωγός

Πλανάται μια νωχελικότητα στο Βερολίνο, η οποία όμως αντικατοπτρίζει την έντονη δημιουργία. Θα έλεγα ότι έχουν μαζευτεί οι τυχοδιώκτες της τέχνης, το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι η πολιτεία είναι μαζί σου και όχι απέναντι νομίζω κάνει την πόλη αυτή διαφορετική. Σκέψου ότι εκεί επιδοτούμαι για να μπορώ να ασχολούμαι με τη μουσική.

Νομίζω η πολυμορφία, η εξειδίκευση αλλά και η ελευθερία των club σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές έχουν κάνει τον κόσμο να βγαίνει έξω πολύ· βλέπεις, μπορείς να ακούσεις τον αγαπημένο σου dj με €10. Επίσης μπορείς να βγεις έξω την Παρασκευή και να γυρίσεις Τρίτη, το έχω κάνει κάνα δυο φορές.

Το Panorama / Berghain είναι σίγουρα από τα αρτιότερα club της Ευρώπης, αλλά στο Βερολίνο πάντα παίζει κάτι καλό που πρέπει να το βρεις.

Νομίζω ότι πια στο Βερολίνο υπάρχει μόνο free press... μου αρέσουν το «intro» και το «fact», το οποίο βεβαία είναι Λονδρέζικο, αλλά κυκλοφορεί ευρέως στο Βερολίνο.

Είναι τόσο gay όσο και straight. Μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις, μπορείς ακόμα να αλλάζεις μέσα στην ημέρα ανάλογα με τη διάθεσή σου. Είναι friendly γενικά γιατί δεν πολυνοιάζεσαι για το τι κάνει ο άλλος, υπάρχουν απομόνωση και εσωστρέφεια σε σχέση με άλλες πρωτεύουσες, πράγμα που δημιουργεί μια ασπίδα γύρω σου.

Στον πειραματικό χώρο της electronica αυτήν τη στιγμή υπάρχει μια έντονη δραστηριότητα γύρω από τον ήχο που ονομάζεται krautrock. Pheek και Cepia είναι πολύ ενδιαφέροντα live acts.

Νόιτσε Τόιτζε

Ζωγράφος

Το Βερολίνο είναι μια πόλη όπου για να ζήσει κανείς το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, αρκετά χοντρό μπουφάν και λίγα λεφτά. Αν και μετά την πτώση του τείχους η πόλη είναι ενωμένη, αναμφισβήτητα το ανατολικό τμήμα της παραμένει το κέντρο των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων... Το Βερολίνο λέγεται πως είναι η μητέρα της τέχνης στην Ευρώπη. Γίνονται εκθέσεις ασταμάτητα, και πραγματικά, αν προσπαθήσεις να πας σε όλες, υπάρχει μεγάλη περίπτωση να πάθεις υπερκόπωση! Ακόμη και οι καταλήψεις κάποιων κτιρίων δεν γίνεται να είναι άσχημες... Γιατί; Γιατί οι καταληψίες είναι ζωγράφοι, φωτογράφοι, αρχιτέκτονες! Το μόνο που κάνουν είναι να ομορφαίνουν το μέρος. Υπάρχουν πολλά ακόμη πράγματα και καταστάσεις που το κάνουν να ξεχωρίζει, μα το πιο σημαντικό είναι ότι δεν χρειάζεσαι πολλά λεφτά για να μπορείς να κάνεις όλα αυτά που θέλεις. Ας πούμε, η κατάληψη κτιριακού συγκροτήματος στο Ανατολικό Βερολίνο Tacheles υπάρχει από το 1990 και στεγάζει μια δημιουργική κολεκτίβα καλλιτεχνών από διάφορα μέρη του κόσμου. Επίσης υπάρχει το Koepi, που είναι μια κατάληψη με περισσότερο αναρχικό χαρακτήρα. Σκοπός της είναι η προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμμετέχει σε διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες, και βέβαια όλα αυτά και πάλι πλαισιώνονται με ένα καλλιτεχνικό «frame».

Το Βερολίνο είναι «flat»... Εύκολο να κάνεις ποδήλατο χωρίς να είσαι αθλητής που θέλει να βγει πρώτος στο Παγκόσμιο! Το μέρος γενικά είναι ένα δάσος που απλά έχουν τοποθετήσει κτίρια. Πολλά πάρκα, που μπορείς να κάτσεις κάτω να φας, χωρίς να αιωρούνται στον αέρα άσχημες μυρωδιές, χωρίς το φόβο ότι θα πατήσεις μια πεταμένη κονσέρβα στην καλύτερη περίπτωση ή καμιά «ρουκέτα» σκύλου στη χειρότερη! Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που μπορούν να κάνουν κάποιον στην αρχή να νιώσει λίγο αμήχανα, μα είναι θέμα χρόνου να καταλάβουμε το πόσο πολύ βοηθάνε το περιβάλλον και εμάς ως ανθρώπους.

Οι άνθρωποι δεν έχουν το μόνιμο πονοκέφαλο του «θα έχω λεφτά αύριο
να πάρω μαρούλι;». Έχουν ό,τι χρειάζονται, άρα είναι χαρούμενοι, και ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για διαπροσωπικές σχέσεις και αισθήματα· δεν πολυενδιαφέρονται αν εσύ τα έχεις και με μια κατσίκα ονόματι Λόλα! Τώρα, αν σε πετύχουν μαζί της να την πηγαίνεις βόλτα για βοσκή στο πάρκο και τη φιλήσεις μπροστά τους, μέρα μεσημέρι, ειδικά αν έχουν και το παιδί τους μαζί... ε, δεν θα είναι πολύ σεμνό. Γι' αυτό και χρόνια τώρα διοργανώνονται festival, τα οποία υποστηρίζουν τη σεξουαλική απελευθέρωση, όπως το Berlin Pride αλλά και το ξακουστό Love Parade, που υπάρχει από το 1989.

Όπως σε όλα τα μέρη του κόσμου, υπάρχουν ακριβά και φτηνά σπίτια. Η μεγάλη διαφορά του Βερολίνου είναι η εξής: τα φτηνά, τύπου 400 ευρώ, αποτελούνται από μικρή αποθηκούλα, κουζίνα, μπάνιο (που πάντα έχει ζεστό νερό!!), σαλόνι και 2 υπνοδωμάτια. Επίσης είναι επιπλωμένο... Κάτι άλλο; Για να περάσει κανείς αξιοπρεπώς ένα μήνα στο Βερολίνο χρειάζεται περίπου 500 ευρώ!!! Το μόνο σχετικά ακριβό είναι το εισιτήριο για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν βέβαια είσαι φοιτητής, δεν έχεις κανένα απολύτως πρόβλημα. Φροντίζει το πανεπιστήμιό σου γι' αυτό. Όσο για τα ταξί, καλύτερα να τα κοιτάς χωρίς να μπαίνεις μέσα... Όμως αυτό δεν ενοχλεί κανέναν μας, γιατί όλη η πόλη σχεδόν είναι σκαμμένη από κάτω, με αποτέλεσμα να μπορείς να πας με το μετρό παντού, ό,τι ώρα θελήσεις. Επίσης τα λεωφορεία εκεί αγαπάνε τους ανθρώπους, έρχονται πάντα στην ώρα τους κι αν, λέμε αν, τύχει κάτι και αργήσουν, το γνωρίζεις μέσω του ηλεκτρονικού πίνακα ανακοινώσεων που έχει σε κάθε στάση.

Η νυχτερινή ζωή και γενικά η άνθιση της μουσικής είναι ένα γεγονός πολύ αρμονικά συνδεδεμένο με το Βερολίνο. Πέρα των άπειρων φεστιβάλ που διοργανώνουν τα club, όπως το Maria am den Οstbahnhoff -underground techno και διάφορα είδη ηλεκτρονικής μουσικής-, το Icon club -drum'n'bass, hip hop και κάθε μήνα συναυλία ή dj set από καλλιτέχνες της Ninja Tune- το Berghain - αποκλειστικά techno-, προσφέρουν σε Βερολινέζους και μη αξέχαστες βραδιές.

Επειδή όμως όλα αυτά τα λέω σε ένα free press περιοδικό, καλό θα ήταν να πω και κάτι γι' αυτό. Το Βερολίνο έχει άπειρα έντυπα που διανέμονται σε διάφορα σημεία της πόλης, club, café, πανεπιστήμια, βιβλιοπωλεία κ.λπ. Μάλλον θα πει κανείς ότι κόβουν πολλά δένδρα, αλλά όχι! Τυχαίνει η ανακύκλωση να είναι κάτι πολύ λειτουργικό για τα γερμανικά δεδομένα... Ένα πάντως έντυπο που βρίσκεται πάντα μπροστά σου πριν την κάθε σου απόφαση για το πού θες να πας είναι το «030», έχει ό,τι πληροφορία ζητήσεις σχετικά με τα δρώμενα της πόλης.

Μαρία Χ.

Μουσικός

Υπάρχει το εξής μαγικό στο Βερολίνο. Είναι μια πόλη που έχει επιρροές από δυο πολιτικά καθεστώτα και αυτό μπορείς να το διακρίνεις παντού. Στα σπίτια, τις γειτονιές, τα διάφορα καφέ και στους ανθρώπους ηλικίας 45 και πάνω. Έχουν αξιοποιηθεί όλα τα κτίρια των εργοστασίων, με τη μετατροπή τους είτε σε πολιτιστικούς πολυχώρους είτε σε στούντιο, που με ένα ενοίκιο της τάξεως των 50 ευρώ χρησιμοποιούνται από ζωγράφους, μουσικούς, ηθοποιούς, αρχιτέκτονες. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρει έναν τέτοιο χώρο και να στεγάσει ό,τι δημιουργία σκεφτεί ή έχει διάθεση να σκεφτεί και να πράξει.

Είναι μια πόλη που ενώ δεν είναι τόσο όμορφη όπως το Παρίσι ή η Πράγα, σε κερδίζει διότι σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι στο κέντρο του κόσμου. Και οφείλεται στα εξής: είναι μια πολυπολιτισμική πρωτεύουσα, όπου δεν υπάρχει η έννοια του ξένου. Εκεί είσαι Αλβανός επιστήμονας, Πακιστανός φοιτητής, Έλληνας τουρίστας, Τούρκος άνθρωπος. Δεν είσαι ο ξένος που ήρθε να μας πάρει τις δουλειές και να μας ληστέψει τα σπίτια, κάτι που ισχύει σε μεγάλο βαθμό εδώ. Δεν υπάρχει πρόβλημα να παραδεχτούν λάθη που έχουν κάνει σαν λαός και να κάνουν ένα βήμα μπροστά. Και ακριβώς επειδή υπάρχει το ενοχικό σύνδρομο του πολέμου, είναι πολύ προσεκτικοί προς όλους τους άλλους που δεν είναι Γερμανοί.

Μπορείς να κυκλοφορήσεις με το ποδήλατό σου όποια ώρα θέλεις χωρίς να αισθανθείς τον παραμικρό κίνδυνο. Σου δίνει την αίσθηση και τη σιγουριά ότι δεν κινδυνεύεις. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ απλός και προσιτός και ειδικά οι νέες γενιές και με πολύ δίψα να συναναστραφούν με πρόσωπα από άλλες χώρες.

Έχεις πολύ καλύτερη ποιότητα ζωης σε ό,τι έχει σχέση με μέσα μαζικής μεταφοράς, υπηρεσίες, δρώμενα, εκδηλώσεις, παζάρια... Κάθε μέρα έχει 120 διαφορετικές εκδηλώσεις, με το πιο ακριβό εισιτήριο να είναι 13 και 15 ευρώ και γύρω στα 100 υπαίθρια παζάρια. Ειδικά τις Κυριακές, το Βερολίνο είναι ένα μεγάλο παζάρι. Απολαμβάνεις τον καφέ σου με 1,5-2,00 ευρώ και ένα αξιοπρεπέστατο γεύμα με 8 ευρώ το άτομο. Είναι μια πόλη που δίνει χώρο στους νέους και δεν τους εγκλωβίζει σε καθωσπρεπισμούς. Από το να αράξεις σε ένα πάρκο φορώντας το μαγιό σου γιατί έχει ήλιο και να διαβάσεις ένα βιβλίο μέχρι να κυκλοφορήσεις με το βρακί σου πάνω απ' το παντελόνι ή μια τιάρα στο κεφάλι, δεν θα ασχοληθεί κανένας μαζί σου.

Τα free press, απ' όσο ξέρω, είναι 4: των αστέγων, που διαχειρίζονται οι ίδιοι το μοίρασμά τους, των ομοφυλόφιλων εργαζόμενων, που αν δεν κάνω λάθος ονομάζεται «arbeiten», αλλά δεν είμαι σίγουρη, ένα για ζητήματα καταλήψεων, ένα για ζητήματα οικολογίας, αλλά τα ονόματα μου διαφεύγουν. Αυτό που υπάρχει σε μεγάλο βαθμό είναι το δίκτυο free books. Λειτουργεί μέσω ίντερνετ και ακολουθεί την εξής διαδικασία. Μπαίνεις στο ίντερνετ, κοιτάς ποιο βιβλίο θέλεις και το ζητάς, λαμβάνεις μια απάντηση ότι ονομάζομαι έτσι, θα βρίσκομαι εκείνη την ώρα σε αυτό το σημείο και θα το αφήσω στο 3ο παγκάκι αριστερά όπως μπαίνεις στο ζωολογικό κήπο. Εσύ έχεις απλά να πας αν θέλεις στο σημείο και να πάρεις το βιβλίο, αν φυσικά το προλάβεις και δεν το έχει πάρει άλλος που ενδιαφέρεται το ίδιο. Έτσι μπορείς να δεις διάφορους, νέους και γέρους, να μπαίνουν σε ένα μπαρ, να πηγαίνουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να παίρνουν το βιβλίο που υπάρχει. Το μόνο που έχεις να κάνεις εσύ μετά είναι να πεις πού το άφησες, αν βέβαια θέλεις, διότι μπορείς και να το κρατήσεις.

Η διαφορετικότητα στη σεξουαλικότητα δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης της προσωπικότητας του άλλου. Οι άνθρωποι κρίνονται για τις πράξεις τους στο δημόσιο βίο και όχι στον ιδιωτικό. Το Βερολίνο χωρίζεται σε μικρούς δήμους, κάτι σαν τα δημοτικά διαμερίσματα τα δικά μας, και το δήμο του Βερολίνου σε συνολικό επίπεδο, δηλαδή την υπερνομαρχία σε μας. Στο δήμο του Βερολίνου λοιπόν είναι εκλεγμένος ομοφυλόφιλος. Ας μην ξεχνάμε, πάντως, ότι το Βερολίνο, η Κολωνία και το Αμβούργο είναι πόλεις που δεν φοβούνται να ρισκάρουν κάνοντας αλλαγές, κοινωνικές και πολιτικές.

Οι ακτιβίστικες κοινότητες δραστηριοποιούνται στον αντιφασιστικό χώρο με τη γνωστή antifa, στις κινητοποιήσεις για τις υπάρχουσες καταλήψεις όπως το Κörpe, και σε ζητήματα οικολογικά. Αυτά είναι τα πρώτα πράγματα που κινητοποιούν κόσμο σε κάθε δράση τους.

Στο Βερολίνο υπάρχει το εξής αστείο. Κάθε Κυριακή στους δρόμους κυκλοφορούν φορτηγάκια μετακομίσεων. Μπορείς είτε να μείνεις σε σπίτι με 8 συγκατοίκους σε 200 τετραγωνικά και να πληρώνεις 100 ευρώ το μήνα είτε να μείνεις μονός σου σε σπίτι 50 τ.μ. με κεντρική θέρμανση, με τα παράθυρά σου να κοιτάνε στο δρόμο και όχι στην εσωτερική αυλή, με 250-380 ευρώ, ανάλογα την περιοχή. Το ενοίκιο αποτελείται από τη μίσθωση του σπιτιού, τα κοινόχρηστα και το νερό. Έξτρα είναι το γκάζι, το ηλεκτρικό και το τηλέφωνο. Νομίζω ότι με 800 ευρώ είσαι μια χαρά και κανείς αξιοπρεπέστατη ζωή αν μένεις μονός σου, και με 600-700 αν μένεις με συγκάτοικο.

Markus Frenzel

Δημοσιογράφος στην τηλεόραση της Deutche Welle

Ήρθα στο Βερολίνο το φθινόπωρο του 1997. Στο πανεπιστήμιο, οι φοιτητές των πολιτικών επιστημών συζητούσαν ακόμα το τέλος της Ιστορίας. Το ίδιο αισθανόμουν κι εγώ. Όλα σχεδόν τα μεγάλα γεγονότα είχαν ήδη συμβεί: το τείχος είχε πέσει, οι Ρώσοι είχαν πεταχτεί έξω από την πόλη, οι Αμερικάνοι επίσης, οι U2 είχαν ολοκληρώσει τον ύμνο τους για το Βερολίνο, το άλμπουμ Achtung, Baby, ο Christo είχε ξεσκεπάσει ξανά το Κοινοβούλιο, ο Nick Cave είχε μετακομίσει, και ακόμα και οι πιο άγριοι αναρχικοί του Kreuzberg είχαν γίνει πατέρες και έβρισκαν το δρόμο τους προς την αστική τάξη.

Η κατάστασή μου έμοιαζε δραματική, αλλά αυτό δεν ήταν τελικά παρά μια αυταπάτη. Εδώ και 10 χρόνια ζω στο Βερολίνο. Και όλα αυτά τα χρόνια έπρεπε να μάθω ότι εδώ η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ.

Η πόλη είναι ουδέτερο έδαφος, σύμφωνα με τη θεωρία του Francis Fukuyama.

Λίγο καιρό μετά την άφιξή μου, η γερμανική κυβέρνηση μεταφέρθηκε από τη Βόννη στο Βερολίνο, διεθνούς φήμης αρχιτέκτονες, όπως o Renzo Piano, επανασχεδίαζαν την Potsdamer Platz - μια τεράστια υπερμοντέρνα πόλη μέσα στην πόλη, με το Love Parade να προσελκύει πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Σήμερα, ο νομπελίστας συγγραφέας Imre Kertesz μένει εδώ, ο τραγουδιστής των Travis Francis Healy μετακομίζει σύντομα και, σύμφωνα με τις τελευταίες φήμες, το ζεύγος Brangelina -Brad Pitt και Angelina Jolie- θα ήθελε να κάνει το ίδιο.

Το Βερολίνο είναι μια πόλη που αλλάζει διαρκώς. Είναι ένας τόπος όπου γράφονται σημαντικά κεφάλαια της γερμανικής, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας Ιστορίας. Εδώ μπορείς να τριγυρίσεις στα μονοπάτια των πολέμων και των επαναστάσεων και να βυθιστείς σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους: πλούσια μπαρόκ παλάτια θυμίζουν την εποχή του Πρώσου βασιλιά Φρειδερίκου του Μέγα, το Checkpoint Charlie φέρνει στο νου τη θλιβερή περίοδο της διχοτομημένης πόλης. Στη Φιλαρμονική παίζουν ακόμα κλασικά κονσέρτα του ρομαντικού συνθέτη Felix Mendelssohn Bartholdy, ενός από τα διασημότερα τέκνα της πόλης, ενώ στα ανατολικά προάστια πίνεις καφέ ατενίζοντας ένα άγαλμα του Λένιν ύψους δέκα μέτρων.

Οι Βερολινέζοι είναι η αιτία που εδώ η Iστορία δεν υπάρχει περίπτωση να τελειώσει. Όλα επανεφευρίσκονται, ξαναδουλεύονται, ξαναχρησιμοποιούνται. Το καλύτερο παράδειγμα είναι το τείχος: στα τελευταία 100 μέτρα αυτού του ερειπίου της κομμουνιστικής δικτατορίας, καλλιτέχνες ζωγραφίζουν τώρα την άποψή τους για τον κόσμο. Ο αντικαπιταλιστικός προμαχώνας έχει γίνει μια τεράστια γκαλερί! Στο κέντρο της πόλης, τεράστια καταφύγια από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανακαινίζονται για να μετατραπούν σε μουσεία μοντέρνας τέχνης. Γύρω από το Kottbusser Tor, στο Kreuzberg, το πιο πρόσφατο «απόκτημα» της μοντέρνας υποκουλτούρας, οι πρώην εργατικές πολυκατοικίες μεταμορφώνονται σε φανταχτερά καφέ και μπαρ. Εκατοντάδες ζωγράφοι, συγγραφείς και σκηνοθέτες εφορμούν από την Ανατολική Ευρώπη, μεταφέροντας μαζί τους την αίσθηση της δεκαετίας '20, τότε που το Βερολίνο θεωρούνταν ένα από τα πιο εκπληκτικά μέρη στον κόσμο.

Διάφορα
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ