Εδώ που ζεις, υπήρχε ένα σφαγείο.

Εδώ που ζεις, υπήρχε ένα σφαγείο. Facebook Twitter
2
Εδώ που ζεις, υπήρχε ένα σφαγείο. Facebook Twitter
Ήταν σφαγές με μαχαίρι. Κοπιαστικές, χρονοβόρες, βασανιστικές. Συχνά το ζώο ξέφευγε ή δυσκολευόταν να πεθάνει... Φωτ.: Βασίλης Μακρής/ GREKAMAG.gr

Δεν περίμενα ότι θα με πειράξουν τόσο οι φωτογραφίες  σφαγείου του Βασίλη Μακρή που δημοσιεύτηκαν στο grekamag.gr. Δεν είμαι και το πιο σκληροτράχηλο αγόρι, ούτε όμως μεγάλωσα ως πρόσκοπος. Τη δεκαετία του '60, το σπίτι που νοικιάζαμε ήταν δίπλα στο σφαγείο του νησιού, στο ποτάμι. Παραδίπλα, ένας εκδοροσφαγέας ξέραινε στον ήλιο δέρματα – η αποφορά τα καλοκαίρια... Τα Σάββατα, στην αυλή, διοργάνωνε κοκορομαχίες. Με στοιχήματα. Είχα δει τα πουλιά να γίνονται κουρέλι. Τα άντεχα – έπρεπε να τα αντέξω.


Το σφαγείο ήταν σαν αγρόκτημα σε μεξικάνικο γουέστερν. Είχε μια ασπρισμένη πρόσοψη, ψηλή, και από πίσω, αν θυμάμαι καλά, ήταν δυο παράλληλες λωρίδες με στενά κελιά και στη μέση ένα μεγάλο αίθριο. Χτισμένο ακριβώς πάνω στην όχθη. Ένα ποταμάκι αίμα συχνά κύλαγε στη θάλασσα – δίπλα κολυμπούσαμε!

Όταν είσαι μικρός, δεν ξέρεις ότι οι σκληρότητες ή τα εγκλήματα που ζεις θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν. Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή. Σφαγείο.


Το αίμα βρόμαγε απλώς – δεν το φοβόμασταν. Εμείς που ξέραμε κολύμπι, βέβαια, προτιμάγαμε να κάνουμε, παραπέρα, μακροβούτια στο Μπαστούνι, αλλά στα ρηχά, ζεστά νερά του σφαγείου μαζεύονταν οι γριές τα απομεσήμερα και έπλεαν σαν μαύρες πάπιες με τα κομπινεζόν τους.


Δυο-τρεις φορές ακολούθησα τους μεγαλύτερους που έμπαιναν με αμέριμνη περιέργεια από την πάντα ανοιχτή πόρτα να δούνε τις σφαγές. Ήταν σφαγές με μαχαίρι. Κοπιαστικές, χρονοβόρες, βασανιστικές. Συχνά το ζώο ξέφευγε ή δυσκολευόταν να πεθάνει. Δεν υπήρχε η τεχνική οργάνωση και «απόσταση» που φαίνονται στις φωτογραφίες του Βασίλη – ήταν σφαγή κανονική, μακελειό, πετσόκομμα.

Εδώ που ζεις, υπήρχε ένα σφαγείο. Facebook Twitter
Κι έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια, για όλα ανεξαιρέτως τα σφαγεία που έζησα, για να μπορώ να πω ότι ένας φόνος είναι φόνος, μια πληγή πληγή, και μία ήττα νίκη... Φωτ.: Βασίλης Μακτής/ GREKAMAG.gr


Όταν είσαι μικρός, δεν ξέρεις ότι οι σκληρότητες ή τα εγκλήματα που ζεις θα μπορούσαν και να μην υπάρχουν. Νομίζεις ότι έτσι είναι η ζωή. Σφαγείο. Μετά, όμως, μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις ότι τη ζωή εσύ τη φτιάχνεις – ότι το συμβάν είναι προϊόν της ανθρώπινης βούλησης και όχι το αντίστροφο. Φτιάχνεις κόσμο.


Βλέποντας τις φωτογραφίες αυτές, σαν τριπάκι κακό απ' τα παλιά μού ήρθαν οι εικόνες από τις παιδικές σφαγές. Ο Μέμνος που έγδερνε τα κατσίκια με καντάδες, στο ποτάμι. Το γονατισμένο μοσχάρι που δεν μπορούσε να πεθάνει και ο Μπουτζουκλής μαζί με τους άλλους να ιδρώνουν καβάλα πάνω του, ολοκόκκινοι στα αίματα, να το σέρνουν δεμένο, τα σπαρακτικά μουγκανητά του, το αναποδογυρισμένο μάτι του – ένας άγριος, πρωτόγονος φόνος.


Και δεν με σόκαρε μόνο η σκέψη πόσο βάρβαρο είναι το σύστημα ακραίας, άμετρης και ασυλλόγιστης κρεοφαγίας του μοντέρνου κόσμου μας. Με σόκαρε επίσης ότι τη φρίκη που είχα φάει τότε (παιδί 5 χρονών), την είχα κάνει μόκο. Γιατί «έτσι είναι η ζωή» και τα παιδιά γελάνε όταν ένα γατάκι πνίγεται. Κι έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια, για όλα ανεξαιρέτως τα σφαγεία που έζησα, για να μπορώ να πω ότι ένας φόνος είναι φόνος, μια πληγή πληγή, και μία ήττα νίκη.

www.facebook.com/stathis.tsagar

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια
Τοπαθα για πρωτη φορα οταν ειχα δωσει δυο κουνελακια στην γιαγια μου απο του πατερα μου τη μερια, η ελληνιδα, οπως την έλεγα,και σε καποιες διακοπες στην ελλαδα μετα απο δυο χρονια μου σερβιραν κρεας στο τραπεζι του χωριου, ποιου χωριου, για την Ανάβυσσο μιλάμε, μαζεμενη ολη η οικογενεια, και διαπιστωνω με τρομο, πριν ακομα κατσω στο τραπεζι οτι τα κουνελακια ειναι η μαζα που βλεπω στην κατσαρολα και ολοι τοσο απενοχοποιημενοι να τρωνε, και να σταματουν κοιτωντας με που συνηδειτοποιουσα οτι ο Μήτσος και η Φρίντα εγιναν ψητα της κατσαρολας. Δεν ξαναμιλησα ποτε στην γιαγια μου.. Ποτε... Οι δικαιολογιες αμετρητες, η γιαγια ηταν μεγαλη για να προσεχει τα κουνελακια, τα κουνελακια ειχαν μεγαλωσει πολυ, ενα σωρο βλακειες.. Δεν θα το ξεχασω ποτε.. Απο τοτε, αν φαω κρεας, μπορει να ξυπνησω με εφιαλτες την νυχτα ιδρωμενος, αν βαλω δεματινο μπορει να κλαιω ωυστες ολοκληρες για αυτην την αδικια που εκανα... Δεν ξερω αν θα ημουν πιο ευτυχισμενος και ανεμελος αν αυτο δεν συνεβαινε ποτε στη ζωη μου, ειμαι ομως χαρουμενος που δεν αδικω κανενα και δεν ασπαζομαι το νομο της ζουγκλας τελικα γαιτι ειμαι νοημων οργανισμος... Τα τρια γατια μου σιγουρα με βλεπουν με αλλο ματι και αυτο μου φτανει...
Έτσι είναι...κ δυστυχώς ο κόσμος αρνείται να κάνει τη συσχέτιση ότι η μπριζόλα, το μπέικον, το φιλέτο είναι ένα ζώο που δεν ήθελε να πεθάνει, που φοβήθηκε, ταλαιπωρήθηκε, που πιθανόν να είδε ομοίους του να σφάζονται μπροστά του...και γιατί; γιατί ο κόσμος προτιμάει να σκέφτεται ότι αυτή είναι η "φυσιολογική" συμπεριφορά παρά να κάνει μια αλλαγή...και το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει καν εκτίμηση, ότι αυτό στο πιάτο έχασε τη ζωή του για να το φας εσύ κ με τόση ευκολία το πετάς στα σκουπίδια... τόσο λυπηρό...