Ελλάδα 2016.
Θεσσαλονίκη 29. Ιανουαρίου 2016
Σήμερα ο καιρός αποφάσισε να είναι ηλιόλουστος μετά από μέρες συννεφιάς και κρύου με αποτέλεσμα οι ποδηλάτες στο δρόμο να είναι περισσότεροι από τις προηγούμενες χειμωνιάτικες ημέρες. Ως ποδηλάτισσα και εγώ αποφάσισα να πάω στη σχολή μου το πρωί με το ποδήλατο. Η απόσταση μικρή και ακολουθώ πάντοτε τον ποδηλατοδρόμο στην Αγ.Δημητρίου καθώς είναι και ο μόνος ποδηλατοδρόμος στη Θεσσαλονίκη που να οδηγεί στα πανεπιστήμια. Το πρωί λοιπόν επειδή ήταν νωρίς δεν συνάντησα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στον δρόμο. Αντιθέτως, στην επιστροφή μπροστά από το νοσοκομείο Α.Χ.Ε.Π.Α και λίγο πιο πίσω και λίγο πιο μπροστά αμέτρητα αμάξια ήταν παρκαρισμένα πάνω στο ποδηλατοδρόμο με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να βγω στο δρόμο με τα αυτοκίνητα. Στο τελευταίο αμάξι που ήταν παρκαρισμένο αποφάσισα να ξανά μπω πίσω στον ποδηλατοδρόμο θεωρώντας ότι εκεί διατρέχω μικρότερο κίνδυνο να με χτυπήσει κάποιος. Δυστυχώς αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος. Η οδηγός εκείνου του τελευταίου αυτοκινήτου αποφάσισε ότι η ιδανικότερη στιγμή να ανοίξει την πόρτα της ήταν όταν εγώ θα περνούσα από δίπλα της. Έτσι, με χτύπησε, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Για καλή μου τύχη και φορούσα κράνος και δεν χτύπησα πολύ. Το συμβάν δεν θα τελείωνε όμως εκεί.. Η εν λόγω κύρια σκέφτηκε ότι η δουλειά στην οποία πήγαινε ήταν σημαντικότερη από εμένα πεσμένη στο δρόμο και έτσι κλείδωσε το αμάξι της και έφυγε χωρίς καν να ρωτήσει αν ήμουν καλά ή όχι.
Εφόσον σηκώθηκα και είδα πως έχω μόνο μερικά επιφανειακά τραύματα άρχισα να εκνευρίζομαι με την ανευθυνότητα των ανθρώπων σήμερα. Δεν φτάνει που πάρκαρε παράνομα, δεν φτάνει που δεν έλεγξε τους καθρέπτες της πριν ανοίξει τη πόρτα άφησε και τον άνθρωπο τον οποίο η ίδια χτύπησε παρατημένο μπροστά από το αμάξι της. Η συμβουλή ενός καλού μου φίλου που βρέθηκε μερικά λεπτά αργότερα μαζί μου, ήταν να της γρατζουνίσουμε τη πόρτα με ένα κλειδί. Διαφώνησα κατευθείαν θεωρώντας πως εάν έκανα κάτι τέτοιο θα έχανα το δίκιο μου και την ανθρωπιά που με χωρίζει από εκείνην…
Αργότερα, και αφού προηγήθηκε μια μεγάλη συζήτηση για τους οδηγούς, τους ποδηλάτες και την κατάσταση που συμβαίνει, αποφάσισα να τηλεφωνήσω στην αστυνομία και να δηλώσω απλά το συμβάν. Έτσι λοιπόν και έκανα.
-(Αστυνόμος) Αστυνομικό τμήμα Θεσσαλονίκης, πως μπορώ να βοηθήσω;
-(εγώ) Καλημέρα σας, θα ήθελα να δηλώσω ένα περιστατικό που έγινε πριν λίγη ώρα στην Αγ. Δημητρίου.
-(Αστυνόμος) Πείτε μου.
- (εγώ) Πριν λίγη ώρα στο ποδηλατοδρόμο στην Αγ.Δημητρίου στο ρεύμα που επιστρέφει από κέντρο προς Τριανδρία, μπροστά από το Α.Χ.Ε.Π.Α και μερικά μέτρα πριν και μετά από αυτό ήταν παρκαρισμένα πολλά αμάξια με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να βγω στο δρόμο μαζί με τα αυτοκίνητα.
-(Αστυνόμος) Ως τι;
-(εγώ) Ως ποδηλάτης.
-(Αστυνόμος) Συνεχίστε.
-(εγώ) Όπως λοιπόν επέστρεφα στο ποδηλατοδρόμο μία κυρία που ήταν παρκαρισμένη άνοιξε την πόρτα την με χτύπησε, έπεσα και μετά με εγκατέλειψε χωρίς να δει εάν είμαι καλά.
-(Αστυνόμος) Και εγώ τι θέλετε να κάνω;
-(εγώ) Θα ήθελα να καταγραφεί το γεγονός αυτό καθώς και να πάρετε κάποια μέτρα από την κατάσταση που επικρατεί εκεί με τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
-(Αστυνόμος) Θα μπορούσατε αφού είδατε τα παρκαρισμένα αμάξια να κατέβετε από το ποδήλατο και να πάτε στο πεζοδρόμιο κυρία μου. Δεν μπορούμε εμείς καθημερινά να ασχολούμαστε και να ανεβαίνουμε μέχρι εκεί.
…..τουτ..τουτ..τουτ…
Μετά από αυτό το σύντομο και πολύ ενδιαφέρον τηλεφώνημα απλά αναρωτήθηκα σε τι κράτος ζούμε. Ο πολίτης δεν σέβεται το κράτος του και το κράτος δεν κάνει τίποτα ώστε να προστατέψει το πολίτη. Μήπως είναι ένας φαύλος κύκλος; Μήπως όλα ξεκινάνε από την παιδεία που δεν μας έδωσαν στο σπίτι, στο σχολείο, στην κοινωνία;
Μήπως έχουν δίκιο όταν μας αποκαλούν Ελλαδιστάν;
σχόλια