Διέγραψα τα μηνύματά σου κι ό,τι είχα δικό σου - ίσως μπορέσω να διαγράψω κι εσένα**

Διέγραψα τα μηνύματά σου κι ό,τι είχα δικό σου - ίσως μπορέσω να διαγράψω κι εσένα** Facebook Twitter
12

Και δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα... έμαθα να ζω χωρίς εσένα. Μου πήρε λίγο καιρό αλλά έμαθα. Τόσα χρόνια πέρασαν κι έμαθα. Και είμαι καλά. Και δεν με πειράζει. Ας κάνεις ό,τι θέλεις, ας είσαι όπου θέλεις και με όποια θέλεις. Δεν με νοιάζει πια. Δεν θέλω να είμαι μαζί σου. Κάποτε ήθελα, τώρα δεν θέλω. Δεν νιώθω τίποτα για σένα πια. Κάποτε σε αγάπησα, τώρα τίποτα. Κάποτε σε μίσησα, τώρα τίποτα. Βγαίνεις από μέσα μου σιγά σιγά. Ξεχνάω το πρόσωπό σου. Ξεχνάω τη φωνή σου. Ξεχνάω τα λόγια σου κι όλα όσα έζησα μαζί σου. Όχι όλα, αλλά σιγά σιγά ξεχνάω. Έκαψα τη φωτογραφία σου. Πέταξα τα δώρα σου. Δεν ξέρω γιατί. Αλλά πώς θα βγεις από μέσα μου αν υπάρχεις παντού; Έσβησα τον αριθμό σου – απ' το κινητό, δυστυχώς, κι όχι απ' το μυαλό μου. Διέγραψα τα μηνύματά σου κι ό,τι είχα δικό σου. Κι ίσως κάπως έτσι να διαγράψω κι εσένα.

Και σε ψάχνω καμιά φορά μες στο σκοτάδι. Και δεν είσαι εκεί. Και μετά θυμάμαι ότι δεν πρέπει να είσαι εκεί. Ότι δεν θέλω να είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι τα βράδια. Σκέφτομαι όλα αυτά που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όλα αυτά που έχω ξεχάσει. Αλλά ξημερώνει μετά και τα ξεχνάω πάλι.


Κι έχω τη ζωή μου τώρα. Κάνω ό,τι κάνω, πάω όπου πάω, είμαι μ' όποιον είμαι. Και είμαι καλά. Νομίζω... Δεν έχω ανάγκη να σου μιλήσω. Δεν έχω ανάγκη να σε δω. Ελπίζω να μη σε δω. Δεν θέλω, φοβάμαι. Γιατί δεν μπορώ να το ξανακάνω απ' την αρχή. Δεν μπορώ να σε ξεχάσω απ' την αρχή. Και δεν θα χρειαστεί. Το είπα, το υποσχέθηκα στον εαυτό μου. Η τελευταία φορά ήταν και η τελευταία. Μεγαλώσαμε πια για να αναλωνόμαστε σ' αυτό το παιδιάστικο αστείο. Παιδιά ήμασταν, δεν νομίζεις; Μικροί κι ανόητοι... Και δεν ξέραμε... πού να ξέρουμε; Δεν μας είπε κανείς. Δεν ρωτήσαμε κι εμείς και πώς να μάθουμε. Αλλά μάθαμε στο τέλος – με τον άσχημο τρόπο, αλλά μάθαμε. Και μεγαλώσαμε. Κι αλλάξαμε. Δεν σε ξέρω πια. Δεν με ξέρεις. Εγώ ξέρω ένα αγόρι με μάτια που γυάλιζαν που έπαιζε με τα μαλλιά μου εκείνο το πρώτο βράδυ – θυμάσαι; – και φώτιζε το πρόσωπό του. Εκείνον αγαπάω, όχι εσένα. Δεν τον ξέρω πια. Χάθηκε. Κι εσύ ξέρεις ένα κοριτσάκι που σ' ερωτεύτηκε παράφορα. Που να 'ναι κι εκείνη; Έχω χρόνια να τη δω. Ποιος είσαι τώρα; Ξέρεις; Εγώ δεν ξέρω. Ούτε εκείνο το κορίτσι ξέρω πια. Εκείνη αγαπάς, όχι εμένα. Μπορεί ν' αγαπάς κι εμένα – ποιος ξέρει; Μ' αγαπάς άραγε; Μ' αγάπησες ποτέ; Μικρή σημασία έχει...


Πού να 'σαι τώρα; Τι να κάνεις; Αναρωτιέμαι καμιά φορά. Πώς ζεις τώρα που δεν είμαι εγώ η ζωή σου; Άλλαξες στέκια, άλλαξες συνήθειες, άλλαξες παρέες, φίλους και γνωστούς; Εγώ άλλαξα. Γύρισα πίσω... Το πιστεύεις πως πέρασε τόσος καιρός; Γύρισα. Θυμάσαι τότε που μου 'λεγες ότι θα με περιμένεις; Ή τότε που μου πες όταν γυρίσω να ψάξω να σε βρω; Γύρισα. Πού είσαι; Άλλαξαν τόσα πολλά από τότε. Δεν σ' έψαξα. Δεν θα σε ψάξω. Αλλά δεν θυμάμαι πώς ζούσα εδώ πριν σε γνωρίσω. Τι έκανα; Πού πήγαινα; Με ποιον ήμουν; Δεν θυμάμαι... Τα φτιάχνω όλα απ' την αρχή. Χωρίς εσένα.


Και δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα... Και μετά βραδιάζει. Και σε ψάχνω καμιά φορά μες στο σκοτάδι. Και δεν είσαι εκεί. Και μετά θυμάμαι ότι δεν πρέπει να είσαι εκεί. Ότι δεν θέλω να είσαι εκεί. Σε σκέφτομαι τα βράδια. Σκέφτομαι όλα αυτά που δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όλα αυτά που έχω ξεχάσει. Αλλά ξημερώνει μετά και τα ξεχνάω πάλι. Και μετά βραδιάζει. Και καμιά φορά σε θυμάμαι και χαμογελάω. Και θέλω να 'ρθω να σε βρω. Αλλά πού να σε βρω μες στο σκοτάδι. Δεν είσαι εκεί. Αλλά ξημερώνει μετά και δεν θέλω να είσαι εκεί.
Τελειώνει το μελάνι μα δεν τελειώνουν όλα όσα θέλω να σου πω. Όλα όσα ήθελα να σου 'χα πει. Δεν στα είπα ποτέ, δεν πειράζει. Ίσως να στα πω κάποια μέρα, ίσως και όχι. Μικρή σημασία έχει... Γιατί δεν μου λείπεις πια.

12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
Συναισθηματικο αρθρο, γραμμενο απο ανθρωπο που εχει ερωτευτει για πρωτη φορα (κατα την αποψη μου) και που πιστευει πως θα ειναι και η μοναδικη.... Εδω λοιπον θελω να κανω το σχολιο μου, και μαλιστα επειδη διεκρινα μια απαισιοδοξια στην συγγραφεα(οσο κι αν θεωρει οτι "δεν της λειπει πια") ο επομενος που θα ερθει στην ζωη της,την καταλληλη στιγμη,θα ειναι κατι ακομα πιο δυνατο, πιο καλο, πιο αληθινο, οχι εξιδανικευμενο, με διαρκεια, με παθος, με λαθος.. με ο,τι τελοσπαντων λεγεται ερωτας!Δεν κολλαμε, δεν σκαλωνουμε, δεν απελπιζομαστε, δεν πιστευουμε σε πριγκηπες, δεν υπαρχει ο ενας και μοναδικος... παντα ερχεται ο επομενος και ειναι στο χερι μας να το διακρινουμε οταν θα τον συναντησουμε!!Εχω γραψει κι εγω αναλογα κειμενα για την πρωτη μου αγαπη και με αγγιξε πολυ το κειμενο σου Κατερινα Α.!Κοριτσια (κι αγορια) ουδεις αναντικαταστατος(-η)!!! Μια αγαπη χανεται,ε και; Μια καινουρια γεννιεται! Αργα ... η γρηγορα
Συμφωνω εν μερει μ αυτα που λες: Αυτα που αναφερεις συμβαινουν οντως, ΑΝ ο επομενος που θα γνωρισει θα ειναι καλυτερος ή αν θελεις ανωτερος. Βλεπεις, με καθε σχεση που κανουμε φτιαχνουμε μετρα συγκρισης, βαζουμε τον πηχυ. Ξεκινά απο χαμηλα βεβαια και με τα χρονια και με τις απαιτησεις, και οσο μαθαινουμε τι ακριβως ζηταμε, ανεβαινει. Το σιγουρο ειναι οτι θα γνωρισει εναν "επομενο". Αν ο επομενος ειναι καλυτερος, θα ξεχασει αυτον εδω πανευκολα και ταχυτατα. Μαλιστα θα διαβαζει αυτη τη δημοσιευση της και θα γελαει, και θ απορει "μα τι σκ@τα σκεφτομουν" γιατι θα της φαινεται ασημαντος. Αν ομως ο επομενος αποδειχτει κατωτερος απο το υφισταμενο μετρο συγκρισης, αυτο θα εχει ως αποτελεσμα να της λειψει ακομη περισσοτερο ο πρωτος.. Πολυπλοκο πραγμα ο Ερωτας ρε παιδακι μου, και θα συμφωνησω με τον Τζιορντανο, φαινεσαι μολις ν ανοιγεις την πορτα του.. καλο ταξιδι!! :)
Ενταξει κοπελια, καλα κανεις και τα γραφεις, μηπως πεισεις τον εαυτο σου σε καποια φαση.Μου θυμιζεις την παραφραση απ το λαικο ασμα:"Μα σε ξεπερασααρχ*δια σε ξεπερασα"(αχ μην με παρεξηγησεις, δεν κοροιδευω, ειμαι κι εγω πρωην παθουσα αλλα ποσο διαφαινεται η αγαπη και η αναγκη σου κοριτσι μου.. και μονο που μπηκες στον κοπο να τα γραψεις.. φαινεσαι μπερδεμενο μικρο μου) Θα περασει κι αυτο..Α και ΥΓ απο προσωπικη εμπειρια: Αν σ εκτιμησει μπορει να σε ψαξει. Ισως και χρονια μετα. Συμβαινει. κυριως οταν καταλαβει τι εχασε. Αλλα μαθε να μην βασιζεσαι σ αυτο. Οι πιο ελκυστικοι ανθρωποι ειναι αυτοι που φευγουν και ανασκουμπωνονται, και αναγεννιουνται απ τις σταχτες τους. Φιλικα, Ε.
Γιατί να διαγράψεις το παρελθόν σου δεν ξέρω. Καλή η σκέψη αλλά και αυτή η αυτολύπηση είναι τραγική. Λες και τελείωσε η ζωή επειδή χώρισες...
δε ξεχνιέται ετσι μια ζωή. 5 χρονια μες τη μετεφηβεια. Κιας επεσες στην αγκαλια του πρωτου κακομοιρη. Ουτε απο γνωστους δε ξεχνιεμαι, οχι απο ανθρώπους που τους βοήθησα να ενηλικιωθούν. Ο χρονος ειναι γιατρος. ειναι και δασκαλος ομως. Δε ξεχνιεμαι. Και δε ξεχασα.