Πολλοί κάνουν λόγο για διέξοδο, για λυτρωτική στάση, την οποία και υιοθετούν απέναντι σε γεγονότα και διάφορες φάσεις της ζωής τους. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ακράδαντα πως πρόκειται για μια ανίατη, ατέρμονη κατάρα, η οποία τους στοιχειώνει σιωπηλά, πολλές φορές ύπουλα και παρά τη θέλησή τους... Τελικά όμως, ποια απ'τις δύο παραπάνω εκδοχές είναι η πιο ταιριαστή στην πολυσυζητημένη έννοια της μοναξιάς;
Σίγουρα η απάντηση δεν είναι απλή. Κατ'εμέ, για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα που τέθηκε, θα πρέπει να εξετάσει πολλές παραμέτρους καθώς η απάντηση θα εξαρτηθεί άμεσα, μεταξύ άλλων και από την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκεται το άτομο, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αν ας πούμε, για παράδειγμα, κάποιος είναι έντονα συναισθηματικά φορτισμένος, συνήθως επιζητεί τη μοναξιά ως καταφύγιο. Αν απ'την άλλη βρίσκεται σε μια κατάσταση λιγότερο φορτισμένη, ίσως βλέπει τη μοναξιά από εντελώς διαφορετική οπτική γωνία, ως κάτι δηλαδή το υπαρκτό σαν έννοια, άλλα το όχι άμεσα επιθυμητό για τον ίδιο...
Σ'αυτό το σημείο, θα πρέπει κανείς να αναλογιστεί τι είναι για τον ίδιο και τι θέση έχει, σε γενικές γραμμές, η μοναξιά στη ζωή του. Άλλοι είναι κατά κόρον μοναχικοί, άλλοι πάλι αντιμετωπίζουν τη μοναξιά, όταν αυτή τους επισκέπτεται, σαν κάτι αντιαισθητικό, ενδεχομένως επειδή τη φοβούνται.
Όποια απ'τις παραπάνω εκδοχές κι αν υπερισχύσει, ένα είναι το σίγουρο: Για να αντέξεις τις στιγμές μοναξιάς, θα πρέπει να τα έχεις πολύ καλά με τον εαυτό σου! Η τάση μας να περιτριγυριζόμαστε από άλλους ανθρώπους είναι έμφυτη και ασταμάτητη, καθώς ως άνθρωποι έχουμε άμεση ανάγκη από αγάπη και κατανόηση. Καλώς ή κακώς όμως, όσοι άνθρωποι κι αν μας περιβάλλουν, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Όσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουμε αυτό και φυσικά, όσο πιο νωρίς αγαπήσουμε την κάθε μια πτυχή του εαυτού μας, τόσο πιο καλά «θα τα έχουμε» και με τις «μοναξιές» μας...
