[Εικονογράφηση: Οι πινακες του Bob Dylan]
Σε λίγες μέρες γιορτάζει ο αγαπημένος τραγουδοποιός του μπαμπά μου (και πολλών άλλων ανθρώπων υποθέτω) και ήδη πολλά περιοδικά ξεκίνησαν τα αφιερώματα (τα 70 καλύτερα τραγούδια του, εξώφυλλα κλπ).
Ο Bob Dylan γίνεται λοιπόν 70 ετών, αλλά εγώ (ονομαστός για τα εγωκεντρικά ένστικτά μου) κατευθείαν θυμήθηκα εμένα. Και τα 50 του Dylan...
[Φλασμπακ]
Το Μάιο του '91 πήγαινα πρώτη Γυμνασίου. Είχαμε μόλις μετακομίσει σε καινούρια περιοχή και δεν πήγα Γυμνάσιο με τους φίλους μου απ' το Δημοτικό, αλλά με ένα σωρό αγνώστους και θα περνούσαν χρόνια μέχρι να κάνω τον ένα και μοναδικό μου (και παντοτινό, ευτυχώς!) φίλο εκεί.
Τις ατελείωτες ώρες (μισοηθελημένης) μοναξιάς τις περνούσα στο δωμάτιό μου. [Το καλύτερο της μετακόμισης ήταν πως, πλέον, η αδερφή μου κι εγώ είχαμε ξεχωριστά δωμάτια!]. Στο βασίλειό μου είχα ραδιόφωνο, πικάπ, μικρόφωνο - και έκανα ραδιοφωνικές εκπομπές στα ψέματα.
Επίσης είχα μια γραφομηχανή και έφτιαχνα σελίδες περιοδικών. Επίσης έπαιρνα κάθε μέρα εφημερίδες και ονειρευόμουν πως κάποτε θα γινόμουν δημοσιογράφος. Έφτιαχνα και τις δικές μου μικροεφημερίδες, με κολάζ ειδήσεων, με κολάζ εικόνων, με όλα τα πράγματα που με ενδιέφεραν. Και, σε αντίθεση με το Bits And Pieces που ήταν η φυσική τους συνέχεια 20 χρόνια αργότερα, δεν τις έδειχνα σε κανέναν...
Όλη μου η ζωή περιστρέφονταν γύρω από μια imaginary δημοσιογραφική καριέρα. Εκτός από ψυχολογική διαφυγή, όλο αυτό ήταν κι ένα παιχνίδι, μια εξάσκηση, μια συλλογή πληροφοριών και δεξιοτήτων που, αν και μου ήταν άχρηστες στα 13 μου, εγώ τις μάζευα -σχεδόν ψυχαναγκαστικά- σίγουρος ότι κάποτε θα μου χρειαστούν.
Μια απ' τις αγαπημένες μου τελετουργίες ήταν η ραδιοφωνική μου εκπομπή. Όταν γυρνούσα το μεσημέρι απ' το σχολείο, έτρωγα γρήγορα και έτρεχα στο δωμάτιό μου. Άνοιγα το πικάπ, τα κασετόφωνα, το μικρόφωνο. Φορούσα τα ακουστικά και τσέκαρα τα χαρτιά μου με τα θέματα που είχα συλλέξει στο σχολείο -κάπως έπρεπε να περνά η ώρα- και με τις ειδήσεις που μάθαινα απ' το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες.
Αισθανόμουν σωστός δημοσιογράφος. Ήμουν βέβαια λυπηρός, όπως και να με έβλεπες, αλλά το παραδέχομαι: η δημοσιογραφία ήταν το αγαπημένο μου παιχνίδι - και ακόμα είναι.
Ανάμεσα στις ενότητες της υποθετικής εκπομπής (που ξεκινούσε κάθε μέρα, Δευτέρα με Παρασκευή στις 2.30 και κρατούσε 30 λεπτά, και που την συνέχισα σε όλο το γυμνάσιο, παρ' ό,τι ήταν απάτη και ακουγόταν μονάχα στο δωμάτιό μου και όχι στα FM) ήταν και το Σαν Σήμερα. Αυτή ήταν μια τέλεια ευκαιρία για μένα να ψάχνω επετείους και να διαβάζω γι' αυτές - να μαθαίνω πράγματα ικανοποιώντας την περιέργειά μου.
Δεν υπήρχε το ίντερνετ τότε (δεν μπορώ να φανταστώ καν πόσο διαφορετική και πόσο πιο ΤΕΛΕΙΑ θα ήταν η ζωή μου αν υπήρχε), οπότε όταν διάβαζα κάτι για κάποια ημερομηνία το κατέγραφα. Μπορεί πχ τυχαία σ' ένα άρθρο το καλοκαίρι να μάθαινα ότι το πρώτο επεισόδιο των Simpsons παίχτηκε 20 Φεβρουαρίου 1989 και να το σημείωνα προκαταβολικά. Έτσι είχα γεμίσει μια ατζέντα ολόκληρη.
Εκείνο το Μάιο λοιπόν όταν ήρθε η ώρα να κάνω την "εκπομπή" μου, είδα ότι ο Bob Dylan γινόταν 50 χρονών. Μισός αιώνας, σκέφτηκα. Έβαλα ένα δίσκο του να παίζει (γιατί νοιαζόμουν και για τους ανύπαρκτους ακροατές) και έτρεξα στο μπαμπά μου να το πω. Με χαρά!
"Μπαμπά! Ο Bob Dylan έχει γενέθλια σήμερα. Γίνεται 50, έκλεισε μισό αιώνα!"
Περίμενα να εκστασιαστεί με το τρίβια, στο κάτω-κάτω ήταν ο αγαπημένος του, τον άκουγε από νεαρός, και ακόμα και τότε, στις αρχές των '90ς γρατζουνούσε μελωδικά την κιθάρα του και τραγουδούσε τα τραγούδια του ήρωά του (κι εγώ του έκανα backing vocals).
Χλώμιασε όμως και δεν είπε και πολλά. Ξαναγύρισα στο δωμάτιό μου, στην υποτιθέμενη εκπομπή μου. Αυτοί οι μεγάλοι με μπέρδευαν. Δεν τους καταλάβαινα καθόλου...
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όμως (έτσι μου μοιάζει!) από 13 χρονών έγινα ξαφνικά 33 - κι εγώ μεγάλος. Και μόνο τώρα καταλαβαίνω την έλλειψη ενθουσιασμού και το αμήχανο χλώμιασμα του πατέρα μου.
Είχε μεγαλώσει με τον Bob Dylan και τα τραγούδια του και, παρ' ό,τι μικρότερός του, είχε στ' αλήθεια μεγαλώσει. Πενήντα χρονών, μισός αιώνας... Πόσο βαριά πρέπει να του ακούστηκαν αυτά! Τώρα που το συνειδητοποιώ μου φαίνεται γλυκό, στενάχωρο αλλά την ίδια στιγμή και αστείο...
Αναρωτιέμαι αν θα ζήσει ο Bob Dylan μέχρι τα 90 του, κι αν ναι πώς θα είναι η ζωή μου τότε.
Αν έχω ακόμα ιντερνετική παρουσία υπόσχομαι να τον τιμήσω μ' ένα νέο ποστ. Κυρίως όμως να τιμήσω τον πατέρα μου, και τον 13χρονο εαυτό μου...
:)
σχόλια