ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταιο καιρο εχω τρελο αγχος και πλεον νιωθω να πνιγομαι με μια κατασταση.Εχω περασει σε ενα πανεπιστημιο μακρια απο την πολη μου(δεν ειμαι 18) και το καλοκαιρι βρηκα δουλεια παρτ ταιμ σε μια καλη σχετικα εταιρεια.Εγω στην πολη που περασα δε θα παω για οικονομικους λογους ομως με τα λεφτα της δουλειας θα προσπαθησω να πηγαινοερχομαι για φετος, εστω για τα εργαστηρια.Το θεμα ειναι οτι οταν επιασα τη δουλεια δεν τους το ειπα και ενω μεχρι τωρα ημουν απογευματινος με θελουν πλεον να πηγαινω και πρωινα τα οποια εγω σκεφτομουν να τα αξιοποιησω για να πηγαινω στα μαθηματα καποιες μερες.Ο προισταμενος μου ειναι πολυ απαιτητικος και αυστηρος και δεν ξερω τι να κανω.Φοβαμαι να πω οτι πλεον θα σπουδαζω μη με διωξει και μετα δε θα εχω ουτε λεφτα να πηγαινω στα μαθηματα.Νιωθω οτι πρεπει να επιλεξω ή να παρατησω για φετος τη σχολη ή να ρισκαρω να πω τι συμβαινει με κινδυνο να με διωξει και να μεινω μετα χωρις δουλεια.Να το πω ?Και αν ναι πως να το θεσω ωστε να μη δειξω οτι δε θα ειμαι πλεον τοσο διαθεσιμος?Πραγματικα την εχω αναγκη τη δουλεια αλλα δεν εκανα τοσο κοπο να περασω καπου για να το παρατησω!Μια γνωμη???

Νιώθεις καλά με το να με στεναχωρεις? Καιρό είχες... Είπα κ γω. Ναι ρε κλαίω μια ακόμη φορά. Μπράβο σου! και Μπραβο μου που είμαι τόσο ανόητη που κάθομαι και κλαίω αντί να σε ικτιρω να πας στο καλό! !!

Νομίζω πως διασχίζω μια άσχημη περίοδο στη ζωή μου.... με πιάνει ένα άγχος τις νύχτες! Πρόσφατα έμαθα πως πάσχω από αφροδισιο νόσημα, το οποίο βέβαια αποχωρεί με ευκολία! Με όλες τις δυσκολίες συν αυτή που προστέθηκε τώρα...Νομίζω δεν μου αρέσει η σχολή που βρίσκομαι και πως δεν θα την βγάλω ...Με θεωρώ ανίκανη ...μπαίνω τρίτο έτος και χρωστάω 26 μαθηματα! Νιώθω απαίσια...

Υποσχέσεις που δε κρατάει και τώρα για ακόμη μια φορά Εγώ να μαραζωνω στο μαξιλάρι μου περιμένοντας να ανταποκριθεί έστω με μια απάντηση ένα sms... Άμα δε μπορείτε να είστε ειλικρινής και συνεπης ολοκληρωμενοι χαρακτηρες μη δίνετε υποσχέσεις καποιοι τις πιστευουμε.Ήλπιζα ότι εσύ δεν ήσουν λόγια του αέρα. Αλλά με παρατάς μετά από 2 ξεκάθαρα πληγωμένα μυνήματα που σου έστειλα μόνη μου. Χωρίς απάντηση. Η απάντηση σου είναι μια υπόκωφη σιωπή που μεγαλωνει το κενό στο στομάχι μου. Νιώθω ανόητη.

Η αλήθεια είναι οτι δεν τον εμπιστευομαι μου εχει πει κατα καιρους κάποια ψέματα που τα παραδεχτηκε γιατι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς αφου τα εμαθα από μόνη μου..οοως κ σήμερα που ειπε θα πάει σε μια δουλειά ολο κ ολο 20 λεπτα κ εξαφανιστηκε 2 ωρες με την δικαιολογία στι στόμα χωρις βεβαια σημερα να είμαι σίγουρη αλλα απο διαισθηση κ οταν τον ρωτησα γιατί δεν με πήρες τηλ οπως μου είχες πει κ εκανες τοση ωρα γ κατι που θελεις 20 λεπτα, εβαλε ττις φωνες σε σημειο να μπορεί να παθει κατι κ με εβρισε λες κ ήμουν του δρόμου, αυτο τι δειχνει? Δικαιολογειται αυτη η συμπεριφορά?

Αν το διαβάζεις αυτό ζητά μου επιτέλους να βγούμε! Βαρέθηκα να κοιταζομαστε σαν 15χρονα και θα πάθω στομαχικη διαταραχή από τους πολλούς καφέδες!

Δεν μπόρεσα να σου πω όσα νιώθω έστω κ αν αυτο κράτησε τοσο λιγο δεν μπόρεσα να σου πω πως ειμαι ερωτευμένη μαζί σου. Δεν ξερω αν θα ξανασυναντηθούμε ποτε. Μακάρι να μπορούσα έστω μια στιγμή να σε αγκαλιάσω κ να σε φιλήσω. Τελικά τα πιο επίπονα αντίο ειναι αυτά που ποτε δεν ειπώθηκαν και ποτε δεν εξηγήθηκαν!

Φοβάμαι μην υποτροπιάσω...... .. ..

Να προσπιουμαι.Αυτο!

Εσενα που σαι τοσο κοντα μου...που σε βλεπω σχεδον καθημερινα και...ουτε το ονομα σου δεν εχω μαθει γιατι ειμαι παλιοδειλος. Ομως θα σε γνωρισω!!! Το πηρα αποφαση