ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατι δεν μπορω να κανω τιποτα σωστα ρε γαμωτο;Καθε φορα απογοήτευω τον ευατο μου ολο και περισσοτερο.Δεν μπορω να καταλαβω γιατι υπαρχουν ανθρωποι που μου λενε πως εχω δυνατότητες και μπορω και καλύτερα...Δεν μου αρέσει να κλαιγομαι αλλα ειναι τοσο ασχημο να προσπαθείς για κατι και στο τελος να μην καταφέρνεις τιποτα!Ποσες φορες αξίζει να ξανα προσπάθησεις στην τελικη;

Μόλις κατάλαβα κάτι. Σήμερα, πριν λίγο.Δεν έχω φίλους. Δεν είχα ποτέ. Έχω πολλούς γνωστούς και φιλικά πρόσωπα, πιστεύω επειδή είμαι ένα θετικό άτομο που θα μιλήσει, θ' αστειευτεί, θα σου σταθεί, θα κάνει για παρέα. Μέχρι εκεί όμως. Κανείς δεν έρχεται πιο κοντά. Ίσως φαίνομαι παράξενο άτομο, ίσως όχι τόσο cool. Ίσως και να μην φαίνομαι καθόλου. Να είμαι σαν μια ευχάριστη ταπετσαρία. Δεν έχω αυτοπεποίθηση, είναι αλήθεια. Και δεν έχω φίλους. Κάποιον να πάμε μαζί κάπου ή να κάτσουμε στο σπίτι να τα πούμε, να γελάσουμε, να περάσουμε καλά. Νιώθω πολύ άσχημα γι' αυτό. Έχω περάσει πολλές δεκαετίες έτσι. Προσπάθησα να το παίξω αλλιώς αλλά δεν γίνεται, κάπου κουράζεσαι, βγαίνει ο εαυτός σου. Και με αυτό τον εαυτό οι άλλοι δεν θέλουν να'χουν πολλά-πολλά. Είναι πολύ βαριά η απόρριψη, ειδικά για έναν άνθρωπο που δεν θέλει να είναι μόνος. Έχω ξαναγράψει εδώ. Ζητούσα γνώμες και βοήθεια, ένιωσα πολύ ωραία με την ανταπόκριση. Αυτή την φορά είναι πραγματική εξομολόγηση γιατί δεν υπάρχει κάποια λανθάνουσα ερώτηση, ούτε κάτι που θα μπορούσατε να μου πείτε.Δεν έχω φίλους. Δεν είχα ποτέ. Και νιώθω μοναξιά, σαν σκουπίδι.

την κακια και την ειρωνεια. Συμπαθω τους ευγενικους και συνεσταλμενους ανθρωπους.

Θέλω κι εγώ να νιώσω γυναίκα. Θέλω κι εγώ κάποιος να με φλερτάρει, κάποιος να επιμείνει για να με κατακτήσει. Ανθρώπινο είναι. Όλοι έχουμε ανάγκη να νιώσουμε πως κάποιος μας αγαπάει, κάποιος μας αποδέχεται. Θέλω να νιώσω ζωντανή! Θέλω κάποιος να με θέλει, κάποιος να με παίρνει αγκαλιά, να με χαϊδεύει, να μου κρατάει το χέρι στη βόλτα, να κάνουμε έρωτα, να περνάμε όμορφες, γλυκές στιγμές μαζί. Είμαι 24 και ποτέ δεν έχω νιώσει έτσι!

Είμαι 21 ετων και δεν έχω ζήσει τίποτα στη ζωή μου. Ως μοναχοπαίδι δεν έζησα παιδική ηλικία γιατί δεν ειχα ούτε αδέρφια ούτε ξαδέρφια ούτε γειτονόπουλα να παίξω μαζί τους. Εφηβική δεν έζησα εξαιτίας της υπερπροστατευτικης μάνας μου που δεν με άφηνε ούτε σε κλαμπακια να πηγαινω ούτε να γυρνάω σπίτι μετα τις 9 και εννοείται μου έκανε χαλαστρα όποτε κάποιο αγόρι μου ζήταγε ραντεβού. Φοιτητική επισης γιατί πέρασα στην πόλη μου και δεν έζησα ποτέ μόνη μου ούτε ένιωσα την ανεξαρτησία και την τρέλα που έχουν άλλοι συνομήλικοι. Οκ ευτυχως τώρα γυρνάω στις 23:30 σπίτι μου... Δουλειά δεν έχω, αγόρι δεν έχω. Που να τον βρω αφου ειμαι όλη μέρα κλεισμενη στο σπίτι; Οι φίλες μου δεν έχουν και κανέναν γνωστό στην ηλικία μας κιόλας. Ούτε καν δίπλωμα οδήγησης δεν έχω. Θα μου πεις τι κάνεις για να τα αλλάξεις αυτά; Τίποτα. Είμαι μέσα στην κατάθλιψη και στις φοβίες. Μια ζωή βρισκόμουν φυλακισμένη σε ένα κλουβί και τώρα φοβάμαι να βγω απ αυτό.

Αρχικά να πω ότι τελικά μου αρέσουν οι εξομολογήσεις . Απορώ ποιός είχε την ιδέα για τη στήλη. Εννοώ την πρώτη-πρώτη ιδέα όταν στηνόταν το σάιτ. Όποιος και να την είχε μπράβο του.Άλλο θέλω να πω εδώ τώρα.Μερικές φορές έχω διαβάσει κάποιες εξομολογήσεις που ρωτούν ''πώς γίνεται να κρατάμε αρχείο των εξομολογήσεών μας'' και τέτοια. Ο τρόπος που εγώ έχω βρει και είναι πανεύκολος είναι το να αφήνω ένα μικρό απλό σχόλιο κάτω από τις εξομολογήσεις μου. Ένα απλό ''συμφωνώ'' ή ''πολύ σωστά'' ή κάτι παρεμφερές. Κι έτσι μπαίνουν κι αυτές στο προφίλ μου μέσω των σχολίων τους.Σας το προτείνω, σε όσους θέλετε να έχετε αρχείο.Το γράφω αυτό, γιατί κάποιες και κάποιοι που είναι καλόψυχοι και έξυπνοι άνθρωποι και καταλαβαίνουν ποιές είναι δικές μου εξομολογήσεις και με στηρίζουν ίσως να αναρωτιούνται γιατί το κάνω. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος.

Εγώ δεν έχω πρόβλημα να βγει το αγόρι μου για ποτό με τους φίλους του εκείνος όμως έχει θέμα 9/10 φορές να βγω με τις φίλες μου το βράδυ. Πάντα μου λέει ότι δεν έχει κανενα πρόβλημα και πάντα καταλήγει να μου μιλάει με μισή καρδια. Του τύπου ενοχλήθηκα αλλά δεν στο λέω. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό και δεν μου λέει στην πραγματικότητα τι τον ενοχλεί μπας και το λύσουμε. Όσες φορές και αν το συζητάμε μου λέει διαφορετική (άσχετη ) δικαιολογία. Τι άλλο να κάνω ; Σας έχει τύχει;Υ.Γ είναι 23 είμαι 19Καλό Σαββατόβραδο :)

Θέλω μόνο εσύ να με έχεις στη ζωή σου.

Σήμερα βγήκα απο το πρωί έξω. Ένιωθα σαν το έργο με τον Βρικόλακα που βγήκε σε πολυσύχναστο μέρος στην Πόλη :D Χάρηκα τον ήλιο , είδα όμορφα πουλάκια, σουσουράδες, περιστέρια, σπουργίτια. Τα βρεγμενα φύλλα των δένδρων έδειχναν τόσο όμορφα παιχνιδιζοντας με το φως του ήλιου... Και στο τελος το ηλιοβασίλεμα με πορτοκαλί, βιολετί και χρυσαφένιες αντανακλάσεις στην θαλλασα. Ιστορική μερα σήμερα για εμενα. Α, μου είχε λείψει το τάισμα περιστεριών. Πολυ γελάω με τα περιστέρια. Μια ιδέα ειναι όλα. Μια απόφαση. Ε, λοιπόν η κατάθλιψη νικιέται ακομα κι όταν εισαι μόνος σου. Κοιτα τον ήλιο και οι σκιές παύουν να υπάρχουν ;-)

καποιος που δε πρεπει γιατι δεν ειναι για σενα αλλα εσυ να συνενιζεις να τον σκεφτεσαι...μαλ*****α ανεκτιμητη..!ας φαω τη σοκολατα μου τωρα!