Θα μπω κατευθείαν στο ψητό, αν και νομίζω ότι λίγο πολύ, όλοι και όλες είμαστε στην ίδια κατάσταση. Είμαι 28 χρόνων και πραγματικά νιώθω ότι ο χρόνος με κυνηγά, ότι δεν θα προλάβω. Ήρθε και η κλεισούρα, ήρθε και η ανεργία... Απλά νιώθω ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ζω με τους δικούς μου, ευτυχώς δεν μας λείπει κάτι, αλλά ρε παιδιά, νιώθω ότι δεν έχω χρόνο, ότι δεν θα φτιάξουν τα πράγματα.
Ειδικά σε ό, τι έχει να κάνει με την εργασία έχω μείνει πίσω, δεν πήρα στα σοβαρά το μέλλον μου και τώρα απλά δεν ξέρω τι κάνω και πού βαδίζω... Δεν θέλω να κάνω μια δουλειά μόνο για να δουλεύω. Τι μας λες ρε κοπελιά, θα μου πείτε τώρα, αλλά πνίγομαι... Θέλω κάτι πιο πάνω από εμένα στην καθημερινότητά μου, θέλω να βρω τον δρόμο μου. Και όσο και αν δεν σνομπάρω δουλειές, πείτε μου ειλικρινά, πώς θα βρεις τον δρόμο σου, όταν στον τόπο σου τα 2/3 των αγγελιών έχουν να κάνουν με πωλήσεις και σερβιτόρες;
*Παρακαλώ, όχι ειρωνείες, απλά ήθελα κάπου να τα γράψω.