ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις τελευταίες μέρες που έχει φτιάξει ο καιρός νιώθω τόσο μόνος. Προτείνω σε φίλους να βγούμε μια βόλτα στο κέντρο για περπάτημα και βαριούνται δεν βρίσκουν το λόγο δεν τους καλύπτει πλεον, έχουν κουραστεί με την κατάσταση που επικρατεί. Πηγαίνω μόνος μου αλλά δεν είναι το ίδιο.

Κλασσικα σκηνικα, μου αρεσε καποιος, δεν εψηνε τοσο, προχωραω - προσπαθω, μου την επεσε ενας αλλος αλλα για καποιο λογο νιωθω αδεια και θελω να τα βροντηξω, να ξεφυγω απ’ολα, θελω να ταξιδεψω.. και δε μπορω! Οποτε βαζω φωτογραφιες απο μερη εξωτικα και φανταζομαι πώς θα’ταν να’μουν εκει. Ταξιδι δεν ειναι κι αυτο; :) Αγαπη σε εσας κι ολον τον κοσμο Και στο παιδι που μ’αρεσε.. γιατι ενιωθα πως το’χει αναγκη Σας φιλω

Να ζεις και να χρωστάς ή να επιβιώνεις, να μην έχεις στην άκρη φράγκο αλλά να μην χρωστάς πουθενά? Υγ η ζωή μου την τελευταία δεκαετία είναι το δεύτερο.

Εγώ μ' αγαπάω το θέμα είναι ότι δε μ' αγαπάει κανείς άλλος! Αναρωτιέμαι είμαι τόσο αδιάφορη και ασήμαντη; Κι αν είμαι γιατί δεν το παίρνω απόφαση;

Είναι φορές που αναπολείς στιγμές...στιγμές που έχουν χαρακτεί στην μνήμη σου χρόνια μετά και δεν τις ξεχνάς. Εμένα η πιο έντονη είναι αυτή...εμείς οι δυο στο μπαλκόνι σε ένα κυκλαδίτικο νησί,βράδυ, να χαζεύουμε το φεγγάρι που σχεδόν ήταν πανσέληνος. Τότε ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι μεταξύ μας. Τότε χωρίς να σε ξέρω ιδιαίτερα. Θυμάμαι όλες τις κινήσεις σου. Την έκπληξη σου όταν έπιασα την κάμερα να αποθανατίσω το φεγγάρι. Τις κουβέντες μας. Όλα. Αυτή η ανάμνηση μου δίνει ελπίδα ότι ίσως γίνει τελικά κάτι μεταξύ μας . Ίσως πάλι και όχι. Αλλά θα είναι από αυτές τις φορές που λέω μακάρι να γυρίζαμε πίσω, σε εκείνη την στιγμή. Θα είχα αρπάξει εγώ την ευκαιρία και ίσως γράφαμε την ιστορία μας. Μαζί.

Έκανα πλαστική στη μύτη μου, διότι από μικρή αισθανόμουν ότι χάλαγε το πρόσωπο μου και γι' αυτό απέφευγα πάρα πολύ να βγάζω φωτογραφίες, προκειμένου να μην υπάρχουν ντοκουμέντα. Απλά βλέπω ο κόσμος πόσο επικριτικός είναι στις πλαστικές, ακόμη και σε άτομα που έχουν κάνει μόνο ένα πράγμα χωρίς καμία παραμόρφωση όπως εγώ. Θα βγουν στο τέλος συμμαθητές μου και θα με δείχνουν προ πλαστικών και θα ντρέπομαι να κυκλοφορήσω. Ναι, ανασφάλεια είναι, γιατί ο κόσμος είναι κακός κι αφορμή ψάχνει για να σε στήσει στον τοίχο.

Τόσο ελπιδοφόρο, τόσο ψεύτικο αν δεν το εννοείς, τόσο μα τόσο ...

Αχ ρε lock down με κουρασες. Με κουρασες γιατί είμαι μόνος. Αλλά πιο πολύ με κουρασες γιατί δεν εχω αγκαλιά!!!

Νιωθω χαλια με τον εσυτο μου οχι γιατι ειμαι ασχημος ,τριτοι μου λενε συνεχεια οτι εχω ωραια χαρακτηριστικα ,αλλα επειδη ειμαι κοντος ειμαι 1.66 και νιωθω χαλια δεν τολμαω ουτε να φλερταρω ενω ειμαι μολις 18

Καλησπέρα σε όλους. Για να μη μακρυγορω, ειμαι ανδρας 30χρ και μαζι με την κοπελα μου πήραμε την αποφαση να μετακομισουμε στην Θεσσαλονικη ( η ιδια ειναι απο χωριό που βρισκεται στα δυτικα της περιοχής). Αμφότεροι ειμαστε αδιοριστοι εκπαιδευτικοί και εργαζομαστε στον χωρο της εστίασης προκειμένου να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην. Πισω απο την απόφαση μας βρισκεται η ελπιδα οτι στη συμπρωτεύουσα υπαρχουν περισσότερες και ισως ποιοτικότερες ευκαιριες να βρουμε καποια αξιολογη δουλειά. Δεν υποστηρίζω οτι η Θεσσαλονίκη ειναι η Γη της Επαγγελίας, αλλα θεωρουμε οτι εχει να προσφερει περισσότερες ευκαιριες σε σχεση με την επαρχια . Σε καθε περίπτωση, το τελευταίο χρονικό διάστημα, αρκετοι φιλοι (μου) και συγγενεις (μου) εκφραζουν διαφορες ακραιες επιφυλαξεις που φτάνουν στα ορια της γραφικότητας: το εχετε σκεφτει καλα ρε παιδιά? Που θα πάτε εκει περα?", " Γιατι εκει εχει περισσότερες δουλειες απο οτι εδω??" "Θα σας ξεσκισουν στη δουλεια εκει περα, ειναι ζορικα τα πράγματα"," δεν υπαρχει περίπτωση να επιβιώσετε οικονομίκα" και αλλες τετοιες ομορφιες. Ολοι τους ανθρωποι που που δεν εχουν φύγει ποτε απο την πολη τους. Θα ηθελα, λοιπον, να ρωτήσω, εχουν καμια βαση οσα μας λενε? Ειναι τοσο δυσκολα πια να τα βγάλει πέρα κανεις στη Θεσσαλονίκη? Πειτε μου βρε παιδιά γιατι θα τρελαθω! Οση αισιοδοξια ειχα στην αρχη, άλλο τοσο εχω αρχισει να αμφιβάλλω πλεον! Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.