ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σχέση σχεδον επτά ετών. Τον τελευταίο ενάμησι χρόνο ζούμε σε διαφορετικές περιοχές. Εχει ξεκινήσει και έχει μπεί σε μια σειρά με επαγγελματικη επίμορφωση και γενικά είναι αρκετά βήματα μπροστά απο εμένα. Τώρα που ξεκίνησα και εγώ να σχεδιάζω την καριέρα μου και να επιθυμώ να αποκτώ εφόδια, αρχίσαμε να συζητάμε με ποιον τρόπο μπορει να βρεθούμε ξανά σε κοινη περιοχή, ομώς δεν καταλήγουμε κάπου. Ερχόμενη στην περιοχή μου, εγω έχω θα έχω μια πολύ αξιολογη εργασία και θα κανω μάστερ, αυτη θα βρίσκει καποια εργασία και είμαστε μαζι για δυο χρόνια, γεγονός που δέχεται με κρύα καρδιά. Το άλλο ενδεχόμενο, εγω να πάω στην περιοχή της για δυο χρονια, σε μια εργασία μικρότερου βεληνεκούς, εγω μόνο θα εργάζομαι και να βρει και αυτή καποια δουλεια. Τρίτο ενδεχόμενο να χωρίσουμε γιατι βλέπει οτι μακροπρόθεσμα δεν έχουμε κοινους στόχους. Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι οτι δεν θέλει να μείνει μόνιμα σε καμία απο αυτες τις δυο περιοχές. Πραγματικά θα ήθελα να μου γράψετε έστω και μία άποψη. Ισως τα γράφω μπερδεμένα γιατί είμαι μπερδεμένος.

Αποφασίσαμε με μια φίλη μου να επιστρέψουμε στην πόλη που σπουδάζουμε μέχρι το Πάσχα γιατί και μέσα στο σπίτι με τους δικούς μας κουραστήκαμε. Μια βδομάδα εδώ Τσικνοπέμπτη δεν κάναμε τίποτα και τώρα με λέει ότι θα φύγει 5 μέρες να πάει στους δικούς της για την Καθαρά Δευτέρα γιατί της έλειψαν. Και εμένα με έλειψαν φίλη μου αλλά τι ήρθα να κάνω εδώ ; Μήπως εγώ δεν έχω γονείς πίσω που θέλουν να περνάμε μαζί τέτοιες μέρες; Δηλαδή κάπου αισθάνομαι τόσο κορόιδο. Απογαλακτιστείτε λιγάκι 22 χρονών φτάσατε ούτε μια βδομάδα δεν αντέχετε χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά; Φοιτητική ζωή σου λέει μετά...

Εκείνη με βλέπει φιλικά,εγώ τη βλέπω διαφορετικά.Γιατί επιμένει στην επαφή μαζί μου;Πρίν από λίγο βρεθήκαμε,πήραμε καφέ,περπατήσαμε,πήγαμε κι απ'το σούπερ μάρκετ να κάνει τα ψώνια της...Όλα καλά δηλαδή...Ειρωνικά το λέω.Γυρίσαμε στα σπίτια μας,εγώ δεν μπορώ να τη βγάλω απ'το μυαλό μου,και πιό αργά το βράδυ,ώς συνήθως θα με πάρει και θα μιλάμε περί ανέμων και υδάτων.Κι αυτή η κατάσταση συνεχίζεται χωρίς να βγάζει κάπου.Πώς θα μπορέσω να ξεκολλήσω Θεέ μου;

Σήμερα παρκαρα σε μια απότομη κατηφορα στην Αθήνα που εχω ξαναπαρκαρει πολλάκις. Πάω να αφησω το χειρόφρενο και τσούλαει. Το ξανασηκωνω οσο μπορώ και τίποτα παλι τσούλαει. Λέω θα ξεπαρκαρω. Αλλα τπτ δεν ανεβαινε την ανηφόρα. Κ εχω πλέον κολλήσει στο μπροστά. Σε κριση πανικου πλέον βαζω τα κλάματα κ με το ποδι στο φρένο φωναζω εναν καλο κυριο που περνουσε και με βοηθησε. Μυρισε ο δισκος εβγαλε καπνους μεχρι να βγω αλλα βγηκα. Το μονο που ηθελα να πω ειναι τα λόγια αυτού του ανθρώπου, που οχι μονο δεν ηταν τα σεξιστικα κλασικά "αντε πλυνε κανα πιατο κλπ" αλλά μου είπε "αυτα συμβαίνουν καθημερινά σε όλους". Σας ευχαριστώ πολυ ευγενικε Κύριε!

Καλησπέρα..θέλω την γνώμη σας για ένα θέμα που έχω με τους φίλους μου. Σαν άνθρωπος είμαι κλειστός χαρακτήρας και δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα προβλήματα και τις δυσκολίες μου, και πολλές φορές τείνω να είμαι απόμακρη...αλλά δεν μπορώ γενικά να έχω πολλές συχνές επαφές με ένα άτομο. Θέλω τον χώρο μου. Κανείς δεν δείχνει όμως να το σέβεται. Όταν για παράδειγμα έχω κάτι και δεν θέλω να το μοιραστώ θίγονται..αλλά αυτό είναι κάτι που είναι στοιχείο του χαρακτήρα μου..δεν θέλω να φορτώνω στους άλλους τα προβλήματα μου. Γιατί νιώθω πως κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει...μπορεί να είμαι λάθος.. τι να πω...αλλά έτσι είμαι. Θα βγω θα περάσω καλά μαζί τους, αλλά θα θέλω και την φάση που θα είμαι μόνη μου και θέλω να το σεβαστούν.

Έβγαινα με μια κοπέλα όπου είχαμε ωραία επαφή ωραία επικοινωνία ώριμοι και οι δύο (υποθέτω) στο τι θέλουμε στην ζωή μας και για το μέλλον μας. Υπήρχε ενδιαφέρον και από τους δύο αλλά στο ερωτικό κομμάτι δεν τα βρήκαμε κυρίως από την δική μου μεριά. Όχι ότι δεν ήθελα , αλλά όλες οι ανασφάλειες που έχω αποκτήσει όπως και μια κατάσταση κατάθλιψης που πέρασα με έκαναν μαγκωμενο. Ήθελε να προχωρήσουμε και εγώ κουτιζα και σκεφτόμουν ότι να ναι. Κόμπλεξ μήπως δεν είμαι καλός μήπως δεν της αρέσει ή μην "τελειώσει" η φάση γρήγορα και άλλα τέτοια. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μου συνέβη αυτό. Να είμαι σπίτι της και να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ πέρα από τα κλασσικά. Όταν πήγε να προχωρήσει η φάση το έκοψα. Μη πολυλογω , κόψαμε. Δεν της ανέφερα ποτέ το προβλήματα της κατάθλιψης και των κρίσεων πανικού που περνούσα διότι φοβόμουν ότι σίγουρα θα την έχανα , με αποτέλεσμα να την χάσω. Πλέον μετά από κάποιους μήνες είμαι πολύ καλά , έχω ξαναβρεί τον παλιό μου εαυτό. Είμαι κολλημένος φυσικά ακόμα. Έκανα μια προσπάθεια για κουβέντα αλλά μπααα... Με άλλα λόγια τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις? Υπάρχει αλλαγή? Ήθελε πολύ να γίνει το ερωτικό.. Δεν ξέρω αν μπορεί να της έχει μείνει σαν απωθημένο όλο αυτό αλλά δεν έκανα τίποτα εσκεμμένα πραγματικα. Όπως είπα μες την καραντίνα έχω να την δω μήνες και θα την δω όταν λήξει η φάση. Σαφώς και την ποθούσα αλλά ήμουν σε κακή ψυχολογική φάση. Δεν είναι δικαιολογίες και οποίες έχει περάσει τα ίδια θα με καταλάβει.

3 χρόνια χωρίς σχέση..θεωρούνται πολλα; Νιώθω ότι έχω να κάνω σχέση εδώ και δέκα χρόνια.. Νιώθω ότι είμαι η μόνη που το περναω κι δεν βρίσκω ευκολα έναν άνθρωπο..

Αναζητώ εργασία και βλέπω 8 στις 10 αγγελίες να ζητούν νέους αλλά και με προϋπηρεσίες ΚΑΙ με πολύ καλή γνώση αγγλικών ή ΚΑΙ άλλης γλώσσας! Ρε να μην σας χαρακτηρίσω! Δεν βλέπεται τι γίνεται θέλετε και προϋπηρεσίες! Έχω φτάσει 28 και δεν έχω δουλέψει ουσιαστικά ποτέ και δεν μου δίνεται καν η ευκαιρία ούτε για ένα πόστο σερβιτόρας! Και για τους κακεντρεχείς τόσα χρόνια σπούδαζα, δεν καθόμουν αλλά και στον τομέα μου δεν βρίσκεις εργασία ούτε με τα κιάλια! Άντε ρε, τους νέους τους έχετε καταστρέψει ήδη!

Γεια σας θα ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον και ίσως με βοηθήσει κάποιος. Αυτούς τους 4 μηνες νιώθω πολύ περίεργα και πολύ παράξενα βλεπω όνειρα με ανθρώπους που τους ξέρω φατσικά όμως χωρίς να έχουμε γνωριστεί και είναι πολλές φορές που τους βλέπω σε όνειρο. Υπάρχει κάποιος που συναναστρέφομαι ουτε στην ζωή του ειμαι, ούτε στην οικογένεια του ναι την οικογενεια του την ξερω φατσικα δεν τους εχω γνωρίσει τους ανθρώπους και ναι είναι πολλές φορές που τους βλεπω στον ύπνο μου και δεν ξερω γιατι. Η αληθεια ειναι εχω μια ανησυχία, ενα προαίσθημα ετσι στα καλά καθούμενα δεν λέει,δεν ξερω τι μηνυμα θέλει να περάσει το υποσυνείδητο μου μα την απάντηση στο ερώτημα δεν μπορω να την δώσω στον εαυτό μου γιατι δεν ξερω γιατι γινεται αυτο συνεχεία. Απλα θελω και μια άποψη πάνω σε αυτό ίσως βοηθήσει να παρω μια ιδέα, η ισως ακούσω κάποια αποψη για να καταλαβω και ίσως καταλήξω κάπου η κάποια συμβουλή από κάποιον που έχει βιώσει κατι παρόμοιο αλλά όχι ιδιο με μένα θα χαρώ αν μου απαντήσει κάποιος.

Σήμερα έριξα τέτοιο κλάμα που το κεφάλι μου πάει να σπάσει και να γίνει κομμάτια εδώ και ώρα. Λένε πως κανένας δεν αξίζει τα δάκρυα σου και να χαλιεσαι τόσο αλλά δεν μπορείς πάντα να σφίγγεις τις γροθιές σου, να κάνεις σαν μη συμβαίνει τίποτα και να προχωράς. Δεν γίνεται αυτό. Αλλά και το να ξέρεις πως τα δάκρυα σου δεν σημαίνουν τίποτα και δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα και αξία πονάει ακόμα περισσότερο.