ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς τα έφερε έτσι η ζωή, είδα αυτές τις μέρες τα βιντεάκια της Bic για το σχολικό άγχος και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια. Έκλαψα...Το παραδέχομαι... Θυμάμαι μια μάνα που επειδή η ίδια αν και πολύ καλή μαθήτρια, δεν κατάφερε να σπουδάσει, λόγω της νοοτροπίας των γονιών της, που την ήθελαν από μικρή σύζυγο με παιδιά και να κάθεται στο σπίτι, να βγάζει όλα τα απωθημένα της επάνω μου. Έτρεμα με την ιδέα να γυρίσω στο σπίτι με βαθμούς μικρότερους από 10 στο δημοτικό και 19-20 στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Μου έχει χαραχτεί στη μνήμη ένα μεσημέρι που επέστρεψα από το μάθημα ύστερα από ενημέρωση γονέων...Με περίμενε στην πόρτα..."Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου...Η καθηγήτρια των μαθηματικών μου είπε πως έτσι όπως κινείσαι στημ τάξη κι όπως έγραψες δεν είσαι του 19 και του 20...Ντρέπομαι για σένα...Κρίμα τους κόπους μου ως μάνα"...Σήμερα έχω καταφέρει να πάρω πολλά πτυχία...Όμως είμαι πάνω από 30, άνεργη, χωρίς σχέση, δυστυχισμένη...Θυμάμαι το κακό που μου έχει κάνει και τη βλέπω σαν ξένη...Μην υποτιμάτε τα παιδιά σας...Μην τα συγκρίνετε με τρίτους...Μην κάνετε αυτό το λάθος...Εκτός να θέλετε να προδιαγράψετε τη δυστυχία τους...Αυτά...

κάποιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να δυστυχήσουν.

Έχω μείνει μόνος εντελώς ρε γαμώτο.Δεν ξέρω τί να κάνω.Κοντεύω τα δεύτερα άντα μου και βουλιάζω κάθε μέρα στη μοναξιά και την κατάθλιψη.Παρότι έχω δουλειά,τί να το κάνω που δεν έχω ζωή;Ούτε κοπέλα,ούτε φίλους πλέον.Κι αυτό που με ρίχνει πιο πολύ είναι το ότι αυτή η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει.Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να φύγω στο εξωτερικό,οπουδήποτε,μόνο και μόνο μήπως αλλάξω την πορεία της ζωής μου.Γιατί δυστυχώς εδώ βλέπω να πεθαίνω μόνος.

Όταν κάποιος ζητάει από κάποιον να τον βοηθήσει, κανει ο ίδιος του κάποια πράγματα κι ο άλλος τον βοηθάει, δεν τα κάνει εξ ολοκλήρου ο άλλος. Έτσι δεν είναι? Διαφορετικά δεν είναι βοήθεια,εκμετάλλευση είναι. Χρειάζομαι μια γνώμη καθώς δεν έχω κάποιον άλλον να μιλήσω. Το παιδί που σχετιζομαστε αποφάσισε στα "ξαφνικα" να νοικιασει (παρόλο που το γυροφέρνει εδω και κανα δίμηνο γιατι η κατάσταση στο σπίτι του λέει δεν παλεύεται. Του είπα κι εγώ ναι, εφόσον δεν αντέχεις και θα σε βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ. Και ρε παιδια πήγε και είδε σπίτια των 300 ευρώ, ήθελε και αεριο οπωσδήποτε κλπ κλπ Και μου λέει χθες για ενα σπίτι των 250 και αν μπορώ να βοηθήσω. Του λέω οκ για τι ποσό μιλάμε? Και μου λέει θέλει τρία ενοίκια, τα λεφτα για τις συνδέσεις δεη αέριο και κάτι άλλα, και κάποια πράγματα που θα πάρει γιατί δεν έχει τιποτε. Του λέω δλδ μιλάμε 1000 τουλάχιστον και μου λέει ναι και ότι παραπάνω μπορείς. Παιδιά, εγώ είπα να τσονταρω, όχι να του τα κάνω όλα εγώ. Τι είμαι? Τράπεζα? Και μου λέει σημερα με το καλημέρα να του δώσω μέχρι αύριο γιατί αύριο έχει ραντεβού με τον μεσίτη να το κλείσει. Και όταν του είπα ότι δεν μπορώ τόσα πολλά μου είπε ότι αφού εγώ είπα (εννοώντας ότι δεν ήταν ετσι) κι όταν αν δεν ήθελα να τον βοηθήσω να του το έλεγα. Με πείραξε παρα πολύ. Ένιωσα ότι με εκμεταλλευεται, ότι με "εκβιασε" με το ραντεβού με τον μεσιτη, με είπε ψεύτρα και με προσβαλλε. Τι βλέπω λάθος? Βλέπω κάτι λάθος? Παιδιά εγώ είχα αισθήματα γι αυτόν και νιώθω προδομενη

Όταν σχολάω από τη δουλειά,περνώ από το σταθμό μέγαρο μουσικής...Απέναντι,όταν έχει καλή μέρα, μαζεύονται παρέες στον χώρο πρασίνου που υπάρχει εκεί.Στο άγαλμα του Βενιζέλου για όποιον/α γνωρίζει.Είναι πολύ όμορφη εικόνα!Άλλοι κάνουν πικ-νικ,άλλοι αράζουν με καφεδάκια.Έχω σκεφτεί να πάω κι' εγώ να αράξω λίγη ώρα ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους αλλά δεν το κάνω...Είμαι μόνος...Δεν έχω παρέα,φίλους,μια σύντροφιά...Ε,και; Ίσως αναρωτηθείς...Κάθομαι απέναντι για λίγο και αγναντευω αυτή την όμορφη εικόνα όπως έγραψα πιο πάνω.Χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους να γελάνε,να παίζουν!Μετά από λίγο σηκώνομαι και φεύγω...Τι δουλειά έχει ένας παρίας κοντά σε χαρούμενους ανθρώπους;Μακάρι να συνεχίσουν να πηγαίνουν εκεί αυτοί οι άνθρωποι!Ξεφεύγω λίγο από τη ζωή μου...

Είσαι ο λόγος που ξυπνάω και έρχομαι στη δουλειά κάθε μέρα. Παιδιά αυτή τη γυναίκα δεν φαντάζεστε πόσο την λατρεύω. Με την παραμικρή ευκαιρία προσπαθώ να είμαι κοντά της, την κοιτάζω και με πιάνει ταχυπαλμία, όποτε την βλέπω ευδιάθετη νιώθω και εγώ μια ευφορία. Και πρώτη φορά το νιώθω αυτό. Και πραγματικά όταν την βλέπω το σεξ είναι το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι. Θέλω τόσο πολύ να την αγκαλιάσω, να της αγγίξω τα χέρια, να γείρει στον ώμο μου. Είμαι ερωτευμένος μαζί της εδώ και τρια χρόνια. Χρύσα, αν δεν ήσουν παντρεμένη θα έκανα τα πάντα για να είμαστε μαζί. Τί ατυχία, άργησα 15 χρόνια να σε γνωρίσω

Ξεκίνησα να γράφω, να αφηγούμαι τις ιστορίες μας ανά περιόδους. Αναστατώθηκα και μόνο που επανήλθαν στη σκέψη μου οι εμπειρίες και η αίσθηση.

χαιρετώ τους φίλους των εξομολογήσεων! καλή δύναμη σε όλους....

Γεια! Εύχομαι να έρθει κάποτε η μέρα που εδώ θα γράφω μόνο ευχάριστες εξομολογήσεις. Άλλο ένα βράδυ που κλαιω στο δωμάτιο μου. Είναι για όλους δύσκολο το ξέρω και που έχω μόνο την υγεία μου θα πρέπει να είμαι -και είμαι- ευγνώμων. Βιώνω όμως μια ματαιότητα, κόπηκα στα 2 τελευταία μαθήματα για πτυχίο και στο ένα τελείως αναίτια με 4...είμαι 9ο (!!) έτος νομική αθηνων και νομίζω όλο αυτό δεν θα τελειώσει ποτε... βρίσκομαι σε μια μεταβατική φάση ζωής γενικά , και η καραντίνα το δυσκολεύει περισσότερο. Έσπασα με φίλους από το σχολείο για διάφορους λόγους και δεν έχω άνθρωπο να βγω βόλτα, μόνη όταν πάω πλέον είναι χάλια γιατί βλέπω παρέες ζευγάρια οικογένειες και εγώ η άδικη κατάρα.. φίλοι από τη σχολή και την παλιά μου δουλειά είναι μακριά και με στεναχωρει πως η κοινωνική ζωή μου πρέπει να περιορίζεται σε ακτίνα 2 χλμ. Που να βρω φίλους; Πίστευα φέτος πως θα πάρω πτυχίο θα βρω σύντροφο επιτέλους μια και σχέση δεν έχω κάνει ποτε και νέους ανθρώπους / φίλους που θα με σέβονται...κι όλα πήγαν στράφι και με καταβροχθίζει όλο αυτό. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ξεκίνησε το νέο εξάμηνο και μου φαίνονται όλα βουνό κι ας είναι δυο μαθήματα ,είναι δύσκολα πολύ (σχολή δεν παράτησα ποτε απλά τυχαν δυσκολίες). Νιώθω πως δε θα τα καταφέρω ποτε. Και θέλω όμως τόσο πολύ να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω και να ζήσω και εγώ όμορφες μέρες , απλά πράγματα ζητάω ένα καφέ με μια φίλη στον ήλιο πχ. να βρω έπειτα μια δουλεια να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Βγαίνεις ποτε απ αυτό το βούρκο ; Πως ; Αν έχετε ανάλογες εμπειριες θα το εκτιμούσα ή πως το αντιμετωπίζετε όλο αυτό ... νιώθω ότι είμαι η μόνη που με έχει ρίξει τόσο και σε ψυχολόγο που πήγα η ξελαφρωση ήταν στιγμιαία. Τι άλλο να κάνω ; Εύχομαι δύναμη και υγεία σε όλους. Καλο βράδυ

Είμαι 23,και τους τελευταίους μήνες έχω μιά έντονη επιθυμία να κάνω παιδί.Προσπαθώ να το ξεχάσω,αλλά επανέρχεται σαν σκέψη.Το είπα στο αγόρι μου και φοβήθηκε κάπως,και με το δίκιο του.Κι εγώ,σε λογική βάση,είναι κάτι που θα απέρριπτα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή,και δέν ξέρω και στο μέλλον και άν... Είναι φυσιολογικό,είναι κρίση ηλικίας ή ορμονών;Νομίζω πως άν δέν γίνει τώρα,δέν θα γίνει ποτέ.