ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπάω έναν στρατιωτικό που γνώρισα οσο ήμουν φοιτήτρια και τώρα δεν μπορώ να είμαι μαζί του γιατί η μόνιμη δουλειά μου είναι μακριά από την δική του...

Νοιωθω πολυ μονη και πως δεν εχω κανεναν.Ο πατερας μου εχει καρκινο και καθε μερα χειροτερεύει,το αγορι μου με πιεζει και ξεσπαω συνεχεια σε κλάμματα με πιανουν κρίσεις δεν αναπνεω ευκολα,θελω να παω σε εναν ψυχολόγο αλλα αν το πω στους δικους μου θα τους στεναχωρησω γιατι νομιζουν πως ειμαι «καλα»

Καλημέρα σας! Έχω έναν προβληματισμό. Έχω μία φίλη με την οποία γνωριζόμαστε από μικρές. Οσο περνούν τα χρόνια έχουν αλλάξει τελείως τα ενδιαφέροντα μας. Όταν βλεπόμαστε η κουβέντα εξαντλείται το πολύ σε μία ώρα. Μετά δεν έχουμε να πούμε κάτι. Συνεχίζουμε και βγαίνουμε μαζί γιατί έχουμε η καθεμία πολύ λίγους φίλους. Τη πρωτοχρονιά τη κάλεσα σπίτι μου δεδομένου ότι κάθ χρόνο κάνουμε μαζί και δεν ήρθε διότι και καλά δούλευε. Εγώ πιστεύω ότι αυτό είναι μεγάλο ψέμα κάτι το οποίο με θλίβει έντονα καθώς εγώ την σκέφτηκα (γιατί μένει και μόνη της) και τελικά μου την έσκασε. Πέταξα κάτι σπόντες τις επόμενες μέρες....δε ξέρω αν τον έπιασε το νόημα. Σε λίγες μέρες έχει γενέθλια και θα κάνει μια μάζωξη 100χλμ από το σπίτι μου( εντός νομού). Δε θέλω να πάω. Πρώτον για την απαγόρευση και όλη τη κατάσταση. Γιατί να ρισκάρω να χρεωθώ 300 ευρώ για έναν άνθρωπο που ντεμί με εκτιμάει? Αν ήταν κοντά μου ναι. Αλλά τόσο μακρυα....γιατί να το κάνω? Θα το πληρώσει αυτή? Από την άλλη θα πάνε πολλά άτομα από την κοινή μας παρέα. (κάποιοι κ από άλλους νομούς) γιατί όλοι μας θέλουμε το τζέρτζελο. Κι εγώ θέλω να τους δω πολύ. Σκεπτόμενη όμως το περιστατικό της πρωτοχρονιάς με πιάνει το πείσμα. Αυτός με τον οποίο υποψιάζομαι ότι πέρασε τη πρωτοχρονιά δε θα πάει καν! Και θα πάω εγώ? Από τη μία δε με παίρνει να κάνω πολλές μαγκές γιατί μέεεεεχρι και οοοοταν γνωρίσω νέα άτομα τη θέλω να πίνω κανέναν καφε. Ακόμα κι αν βρω άτομα δεν είναι ότι δε τη θέλω καθόλου στη ζωή μου...Αλλά από την άλλη νιώθω ότι με ξεπουλάω ρε φίλε....δηλαδή γιατί να πάρ ω τόσο ρίσκο για έναν τέτοιον άνθρωπό. Αυτό της πρωτοχρονιάς μου έκανε μεγάλη καφριλα εε....Για την ιστορία μπορώ να πω ότι θα δουλεύω αλλά δε ξέρω πόσο πειστικό θα είναι. Τι να κάνω ρε παιδιά?

Γεια σας και καλημερα σας θα ηθελα με τη σειρα μου να σας πω τη δικη μου ιστορια λοιπον θα τα παρω λιγο περιληπτικά χωρισαμε πριν ενα χρονο τον κυνηγησα μεχρι το τερμα εν τελη τα ξανα βρηκαμε και περναγαμε παρα μα παρα πολυ καλα και πριν δυο βδομαδες περιπου μου λεει θελω να χωρισουμε δεν ηξερα παλι τι να κανω εγω αρχισα να κλαιω με περνει αγκαλια να με καθησυχάσει αλλα ηταν καθετος στην αποφαση του...εγω αποφασισα να μην του μιλησω μεχρι να δω πως θα παει μιλησαμε το πολυ μια δυο φορες μεσα απο κοινους μας φιλους αλλα μεχρι εκει δεν ξερω αν θα κανει καποια κινηση η αν περιμενει απο εμενα τιποτα σας παρακαλω βοηθηστε με....σας ευχαριστω

Έχω χωρίσει με τον πρώην μου πριν 5 μήνες, επειδή δεν μου φερόταν καλά λόγω του ότι ήταν ο ίδιος άσχημα ψυχολογίκα λόγω αρρώστιας του πατέρα του. Με χώρισε με άσχημο τρόπο γιατί έλεγε ότι δεν μου αξίζει και τα σχετικά. Εγώ ήμουν αρκετά χάλια για πολύ καιρό με πρόβλημα υγείας που προέκυψε, και δεν επικοινώνησε μαζί μου ούτε μια φορά για να με ρωτήσει αν είμαι καλά. Πριν λίγες μέρες, αποφάσισα να του στείλω να ρωτήσω πως είναι η κατάσταση της υγείας του πατέρα του. Μου είπε ότι παρόλο που είχε βελτιωθεί,τις τελευταίες 2 εβδομάδες χειροτέρεψε. Του είπα αν με χρειαστει να επικοινωνήσει μαζί μου. Χθες ο πατέρας του πέθανε, με πήρε τηλ το πρωί, μου το είπε, του είπα ο,τι χρειαστεί να μην διστάσει, με πήρε το ίδιο βράδυ, ήταν χάλια, τον έκανα να γελάσει, να ξεχαστεί, με ευχαρίστησε που παρόλο που μου έκανε τόσα ήμουν εκεί για εκείνον, και πήγαμε για ύπνο... Σήμερα το βράδυ με ξαναπήρε τηλέφωνο να μου πει πως έγινε η κηδεία και ότι είναι μουδιασμενος ακόμα και δεν το έχει συνειδητοποιήσει. Του είπα ότι εγώ δεν μπορώ να τον κυνηγάω να μου λέει αν είναι καλά ή όχι συνέχεια,γιατί κι εκείνος πρέπει να στηρίξει τους δικούς του και να ξεχαστεί, και αν θέλει κάποιον να μιλήσει όταν το νιώσει και ξεσπάσει να με πάρει, μου είπε εννοείται, και αφού μιλήσαμε λίγο, το κλείσαμε. Το ένα βράδυ ήταν πολύ γλυκός και τον βοήθησα αρκετά, το άλλο ήταν πιο απόμακρος, και δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να συνεισφέρω. Το ερώτημα μου είναι, τι άλλο μπορώ να κάνω να βοηθήσω; Δεν θέλω να του στέλνω συνέχεια αν είναι καλά. Να τον αφήσω μόνο του και αν με χρειαστει θα με πάρει; Να του στείλω απλά ένα μήνυμα μετά από λίγο καιρό; Τι άλλο να κάνω να βοηθήσω δεν ξέρω.

«Είμαι μια κοπέλα η οποία δεν έχει τα τρέλα κιλά αλλά λόγω κάποιων συνθηκών πήρα 20 κιλά..και από ότι φαίνεται σε κάποιους που σε είχαν για κορμάρα δεν αρέσει αυτό.Δεν προσβάλλομαι όταν μου λένε «πάχυνες», «πήρες κιλά Ε» , «ωχ γιατί έτσι ρεσυ,κρίμα» , «βάλτο στο πρόγραμμα να τα χάσεις γιατί πριν ήσουν πιο όμορφη». Η λέξη λίπος δεν αδίκημα , το να παχύνεις επίσης δεν είναι αδίκημα ,είναι φυσικότατο.Λυπάμαι όλους τους ανθρώπους οι οποίοι προσπάθησαν να με προσβάλλουν λέγοντας το με μια συγκεκριμένη περιφρόνηση ,διότι αυτοί οι άνθρωποι είναι ανόητοι και το να είσαι ανοητος δεν είναι φυσικό ,είναι εγκεφαλικό ελάττωμα. Επομένως εγώ τα κιλά θα τα χάσω, εσυ με την σκατοψυχια σου τι θα κανείς;

Ειχα γραψει εδω μια εξομολογηση πριν λιγο καιρο για εναν γειτονα μου τον οποιο εχω ερωτευτει και ολο πανω του πεφτω οταν βγαινω εξω, τυχαια εννοειται. Ειλικρινα. Οταν τον συναντω τυχαια στη γειτονια να το δεχτω, οτι ενταξει δεν ειναι περιεργο. Μα σημερα συνεβη κατι που με συνταραξε: βγηκα να περπατησω στον αγαπημενο μου δρομο που ενστικτωδως και τυχαια εχω επιλεξει τους τελευταιους 4 μηνες. Σημειωτεον οτι δρομος αυτος ειναι σε γειτονικο δήμο δεκα λεπτα απο το σπιτι με περπατημα. Οπως κανω λοιπον να στριψω το κεφαλι μου , τί να δω; Ο τυπος..! Και μιλουσε με καποιον αλλο. Εκει κοντα πρεπει να δουλευει μαλλον. Μολις τον ειδα ΦΡΙΚΑΡΑ κι αρχισα να επιταχυνω το βημα μου και οπου φυγει-φυγει γιατι ντραπηκα που θα νομιζε οτι τον παρακολουθω. (Το λεω αυτο γιατι με ειχε τσακωσει να τον κοιταω απο το μπαλκονι) Τωρα τρεμω να βγω απο το σπιτι μου μην πεσω παλι πανω του κι ερθει αυτη τη φορα και με βρισει. Πως να αντιδρασω αν μου συμβει ΚΑΙ αυτο το κουλό;; Εχω παθει πλακα με τον σουρεαλισμο. Κατα καιρους γενικα μου συμβαινουν ακραια πραγματα αλλα με τον αντρα αυτον γιατι;; Γιατι αυτον τον αντρα; Δεν το πιστευω αυτο που ζω.

Νιώθω να θέλω να διαβάζω βιβλία, να βελτιωθώ πνευματικά, να ωριμάσω. Αλλά από μικρή δεν μου κάνει καμιά αίσθηση το διάβασμα βιβλίων, κυρίως λογοτεχνικών. Είχα προσπαθήσει παλιά να με κάνω να διαβάζω και είχα διαβάσει 2 λογοτεχνικά, αλλά τα διαβαζα απλά ανάγνωση και για να λέω ότι διαβάζω, δεν μου δημιουργούσαν κανένα άλλο αίσθημα. Πλέον όμως καταλαβαίνω ότι μου έχει αφήσει αρνητικό αντίκτυπο αυτό, όπως για παράδειγμα στον λόγο μου που δεν είναι πάντα καλά δομημένος κ.α. Και νιώθω ότι θα ήθελα να διαβαζω βιβλία με χαρά και "δίψα για μάθηση" αλλά δεν υπάρχουν αυτά τα αισθήματα στην πραγματικότητα. Τέλοσπαντων, η εξομολογηση μου είναι ότι αυτό με κάνει να νιώθω κάπως κατώτερη, ότι δεν θα ξέρω να μιλήσω με μελλοντικούς σοβαρούς συναδέλφους μου στην εργασία ή με άτομα "ανώτερα". Ετοιμάζομαι να ζητήσω πρακτική σε ένα σχολείο ως φοιτήτρια μαθηματικών και νομίζω δεν θα ξεχωρίζω από τα παιδιά... Ενώ με τους καθηγητές -και καλά συναδέλφους- πως θα επικοινωνώ? Φοβάμαι..

Σχέση σχεδον επτά ετών. Τον τελευταίο ενάμησι χρόνο ζούμε σε διαφορετικές περιοχές. Εχει ξεκινήσει και έχει μπεί σε μια σειρά με επαγγελματικη επίμορφωση και γενικά είναι αρκετά βήματα μπροστά απο εμένα. Τώρα που ξεκίνησα και εγώ να σχεδιάζω την καριέρα μου και να επιθυμώ να αποκτώ εφόδια, αρχίσαμε να συζητάμε με ποιον τρόπο μπορει να βρεθούμε ξανά σε κοινη περιοχή, ομώς δεν καταλήγουμε κάπου. Ερχόμενη στην περιοχή μου, εγω έχω θα έχω μια πολύ αξιολογη εργασία και θα κανω μάστερ, αυτη θα βρίσκει καποια εργασία και είμαστε μαζι για δυο χρόνια, γεγονός που δέχεται με κρύα καρδιά. Το άλλο ενδεχόμενο, εγω να πάω στην περιοχή της για δυο χρονια, σε μια εργασία μικρότερου βεληνεκούς, εγω μόνο θα εργάζομαι και να βρει και αυτή καποια δουλεια. Τρίτο ενδεχόμενο να χωρίσουμε γιατι βλέπει οτι μακροπρόθεσμα δεν έχουμε κοινους στόχους. Αυτό που θα ήθελα να σημειώσω είναι οτι δεν θέλει να μείνει μόνιμα σε καμία απο αυτες τις δυο περιοχές. Πραγματικά θα ήθελα να μου γράψετε έστω και μία άποψη. Ισως τα γράφω μπερδεμένα γιατί είμαι μπερδεμένος.

Αποφασίσαμε με μια φίλη μου να επιστρέψουμε στην πόλη που σπουδάζουμε μέχρι το Πάσχα γιατί και μέσα στο σπίτι με τους δικούς μας κουραστήκαμε. Μια βδομάδα εδώ Τσικνοπέμπτη δεν κάναμε τίποτα και τώρα με λέει ότι θα φύγει 5 μέρες να πάει στους δικούς της για την Καθαρά Δευτέρα γιατί της έλειψαν. Και εμένα με έλειψαν φίλη μου αλλά τι ήρθα να κάνω εδώ ; Μήπως εγώ δεν έχω γονείς πίσω που θέλουν να περνάμε μαζί τέτοιες μέρες; Δηλαδή κάπου αισθάνομαι τόσο κορόιδο. Απογαλακτιστείτε λιγάκι 22 χρονών φτάσατε ούτε μια βδομάδα δεν αντέχετε χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά; Φοιτητική ζωή σου λέει μετά...