ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σημερα ειδα 2 παλιους συναδελφους. Μιλησαμε για λιγοτερο απο 2 λεπτα. Μετα εγω ενιωσα λιγο στενάχωρα. Μου ελειψαν ρε παιδι μου, τι ωραια που περναγαμε .(Εγω επελεξα να φυγω-απο τις πιο λαθος αποφασεις μου). Αντιληφθηκα πολυ αργα οτι ειναι ευλογία να εχεις καλους συναδελφους. Και τωρα δεν εχω παραπονο με τους συναδελφους απλως με τους παλιους ηταν διαφορετικα δεν ξερω πως να το εξηγησω. Μονο οτι μου ελειψαν. Αυτο!

Άντρας 29 ετών. Χωρίς σχέση απο παντα και με όσες προσπαθειες έχω κάνει να έχουν πεσει στο κενό. Έχω σκεφτει να κλείσω οριστικά το θέμα σχέσεις συνεχιζοντας να πορευομαι με τον εαυτό μου επ αόριστον. Δε νομίζω ότι μετά από μια ολόκληρη δεκαετια μοναξιάς (υπολογιζοντας το διάστημα μετά την ενηλικίωση) αξίζει να συμβιβαστεί κανεις σε κάτι που δεν θα του προσφερει χαρα μόνο και μόνο απο φόβο μην μείνει μόνος.

Και συγκεκριμένα σεξιστη που δεν πιστεύει πως είναι. Βλέπει τον εαυτό του καπατσο και υποψιασμένο με τα γεγονότα. Είμαστε μαζί 1 χρόνο τώρα, με πολλούς τσακωμούς κ σκαμπανευασματα και πολύ προσπάθεια και από τους 2. Προσπαθώ να το αγνοώ γιατί δε θέλω να χωρίσω αλλά με σφίγγει σα θηλιά η κάθε μας συζήτηση. Το να σκέφτομαι τις καλές του προθέσεις και την άγνοια του απλά με καθησυχάζει πια. Προσπαθώ να περνάμε καλά χωρίς να σκέφτομαι ότι κάποια μέρα θα τελειώσει. Και δεν περνάμε, λόγω αυτού.

Είμαι 5 μηνών έγκυος,και ο σύντροφος μου με έχει τρελάνει με την υπερπροστατευτικότητα του.Καταλαβαίνω ότι το κάνει από αγάπη,αλλά μιλάμε για κατάσταση που είναι στα όρια της υπερβολής.Ακόμα και το βράδυ που ξαπλώνουμε,μουρμουράει.Δέν αντέχω άλλο να ακούω τη φράση "πρόσεχε το μωρό..." και άλλα τέτοια.Νιώθω πολλές φορές σαν να νοιάζεται περισσότερο για το μωρό παρά για μένα.Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να του πώ να πάει στους γονείς του για λίγες μέρες για να ηρεμήσω,σε τέτοιο σημείο μ'έχει φτάσει.Έγκυος είμαι,δέν είμαι ούτε άρρωστη ούτε ανεύθυνη! Ήθελα κάπου να τα πώ.Καλή Ανάσταση σε όλους,με υγεία!

Είναι όμορφη και βγάζει πολύ ωραίου ήχους . Αναφέρομαι στην νέα μου ηλεκτρική κιθάρα που την παράγγειλα πριν λίγες μέρες. Γιώργος Τσομπανίδης (Τουμπιώτης) -------------------------------------------------------------------- Υστερόγραφο: Κατι μας ειπες πες τώρα ρε μεγάλε. Γνωρίζω ότι δεν νοιάζει κανεναν αυτό που έγραψα πιο πάνω απλα το έγραψα διότι πολυ αρνητισμός στις εξομολογήσεις ρε παιδιά και είναι κρίμα τόσο αρνητισμός (!!!) η ζωή έχει και τις ωραίες πλευρές της.

Πονάω όταν φεύγουν άνθρωποι από την ζωή μου. Νιώθω ένα κομμάτι να ξεριζώνεται και όσο πιο στενή η σχέση, τόσο πιο μεγάλος ο πόνος. Μέχρι τώρα οι άνθρωποι γύρω με παρατάνε , με βαριούνται με ξεζουμίζουν και με πετάνε. Κουράστηκα τόσο πολύ.

Τις τελευταίες μέρες με βασανίζει έντονα ένα δίλλημα. Πρόκειται για μια απόφαση που πρέπει να πάρω σχετικά σύντομα. Αυτή τη στιγμή είμαι σε μία φάση που πρέπει να αποφασίσω αν θα μείνω στο πατρικό μου για μισό χρόνο ακόμα προκειμένου να βοηθήσω στη σεζόν που ανοίγει ή θα φύγω να ακολουθήσω τα όνειρά μου τα οποία είναι σε αναστολή από την αρχή της επιδημίας. Αυτό που με ταλαιπωρεί ηθικά είναι πως γνωρίζω τις δυσκολίες που περνάνε οι δικοί μου και την βοήθεια που χρειάζονται ενώ φεύγοντας πιστεύω πως θα έχω την έννοια τους αν τα καταφέρνουν και χωρίς εμένα. Από την άλλη η ευκαιρία που έχω δεν ξέρω αν θα είναι ανοιχτή μετά από τόσους μήνες και είναι ένα ρίσκο να την απορρίψω. Θέλω να φροντίσω πρωτίστως την ψυχική μου υγεία όμως το δίλλημα εκεί πέφτει στο αν υπομείνω μία δουλειά με άγχος, φωνές, τσακωμούς, κούραση ή αν θα πάω κάπου μακριά που δεν ξέρω πως θα είναι αλλά σίγουρα θα σκέφτομαι την οικογένειά μου πίσω. Θα ήθελα ειλικρινά να διαβάσω μερικές γνώμες των αναγνωστών.

Κάθε μέρα και μια λιγότερη ανάσα. Ξυπνάω και η μέρα φαίνεται σκοτεινότερη. Κοιμάμαι και οι δαίμονες μου πλησιάζουν πιο κοντά. Χάνομαι στις λέξεις, απαντώ και η φωνή που βγάζω δεν είναι καν δικιά μου. Δεν σε κοιτώ πια στα μάτια, και αν σε κοιτώ, δεν είμαι εγώ. Πονώ. «Καλά είσαι;» ρωτούν. «Καλά είμαι.» Πως βρέθηκα να προτιμώ το ψέμα; Μα δεν είμαι εγώ.. Πονώ. Μια μέρα θα σηκωθώ, θα αφήσω πίσω το κουρέλι μου και θα φύγω. Θα βρω το θάρρος, και θα νιώσω ζωντανή, ίσως για πρώτη φορά. Ίσως για πρώτη φορά δεν θα πονώ. Όχι τόσο τουλάχιστον..

Δεύτερη φορά δίνω πανελλήνιες και το διάβασμα το σταμάτησα ουσιαστικά από τον Δεκέμβριο. Δεν θα περάσω και φέτος και θα φταίει η τεμπελιά μου μόνο. Δεν είναι ότι δεν πάω καλά, 16-17 και 18 παίρνω στα διαγωνίσματα, αλλά ιατρική δεν περνάς με αυτούς τους βαθμούς. Ίσως δεν κάνω για γιατρός, μακάρι να μην είχα ξανά προσπαθήσει, αλλά και η σχολή φυσικοθεραπείας δεν μου αρέσει σαν ιδέα και αισθάνομαι πως δεν μου ταιριάζει. Σκατά τα έκανα

Είμαι 29 χρονών και έχω 4 μήνες σχέση με μια συνομήλική μου. Από την αρχή της σχέσης μας η κοπέλα έθεσε σαν όριο ότι δεν μπορεί τον εγωισμό και τα μούτρα. Γενικά μου ζήτησε ότι συμβαίνει και μας ενοχλεί να το θέτω και να το συζητάμε και γενικά να μην υπάρχουν μούτρα πράγμα που το σεβάστηκα και το τηρώ. Το θέμα βέβαια είναι πως δεν βλέπω την ίδια συμπεριφορά και από την κοπέλα μου. Επιπλέον διακρίνω από μεριά της να κάνει θίγεται εύκολα και να κρατάει μούτρα γι αυτό. Μπορεί ας πούμε να παρεξηγήσει το χιούμορ μου ή κάτι που είπα και αντί να το συζητήσει να κρατήσει μούτρα και να απαντά μονολεκτικά ακόμα και για μέρες. Ακόμα και συγγνώμη να ζητήσω δεν αλλάζει στάση και γενικά παίρνει ως δεδομένο πως ότι και να πω το κάνω με σκοπό να την μειώσω. Βασικά είμαστε ακόμα στο στάδιο της γνωριμίας και δημιουργούνται παρεξηγήσεις ωστόσο τις αντιμετωπίζει όλες με μούτρα και χαλάει οποιοδήποτε συναίσθημα δημιουργείται. Το να θεωρεί ότι εγώ λέω πράγματα για να την θίξω είναι ότι χειρότερο για εμένα που έχω μόνο θετικά συναισθήματα να δώσω. Επιπλέον να αναφέρω ότι η κοπέλα μου στο παρελθόν είχε προβλήματα συμπεριφοράς ακόμα και με την οικογένειά της. Δημιουργούσε συνεχώς καβγάδες στο σπίτι της και για τον λόγο αυτό επισκέφθηκε ψυχολόγο για να δουλέψει με τον εαυτό της. αποτέλεσμα είναι όπως η ίδια ισχυρίζεται να έχει κάνει τρομερή δουλειά με τον εαυτό της και να έχει δουλέψει πολύ, πράγμα που μου επαναλαμβάνει συνέχεια σαν κατόρθωμα. Τον τελευταίο καιρό λοιπόν δεν προλαβαίνω να πω κάτι και το λαμβάνει ως υπονοούμενο για το πρόσωπό της. Πχ μιλούσαμε για τις γυναίκες που ψάχνουν το πακέτο και εξέφρασα την άποψή μου ότι δεν την πάω και νόμιζε ότι μιλούσα για αυτήν με την άποψη που εξέφρασα. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι συνεχώς να μου την σπάει. Προχθές λοιπόν γυρίζω και της λέω δεν είναι δυνατόν να μην μπορώ να μιλήσω μήπως τυχόν και παρεξηγήσεις εσύ κάτι. Και γενικά είναι πολύ μυγιάγγιχτη και αμφιβάλλω αν έχει κάνει δουλειά με τον εαυτό της. Το τελευταίο μάλιστα το στήριξα στο γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να ζητάς να μην έχουμε εγωισμό και μούτρα και κάθε φορά που κάτι δεν σου αρέσει να κρατάς μούτρα και εγωισμό. Δεν κολλάει αυτό με ένα άτομο που τα έχει βρει με τον εαυτό του. Τι ήθελα και το είπα; Αποτέλεσμα ήταν να θιχτεί τόσο πολύ και να αρχίζει να με λιδωρεί ότι είμαι κακός άνθρωπος και βγάζω κακία. Έπρεπε να το πω ή όχι; Βασικά είναι κάτι που πιστεύω και που με τη συμπεριφορά της μου έδειξε καθώς πλέον προσέχω τι πρέπει να πω αλλά και πάλι εκνευρίζεται. Δεν πάει άλλο όμως.