Μέσα στη γενικότερη αμάθεια και αμορφωσιά που βλέπουμε σε ανθρώπους καθημερινά, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις. Σήμερα πχ στη βιβλιοθήκη της σχολής μου, συνάντησα μια κυρία κοντά στα 60, που μου ζήτησε να τη βοηθήσω να βρει βιβλία γραμματικής και συντακτικού, ώστε να τα ξαναθυμηθεί καθώς είχε τελειώσει πολλά χρόνια πριν και όπως-όπως το σχολείο και ήθελε να ξαναδιαβάσει τη δημοτική ώστε να μπορεί να κάνει σωστά αιτήσεις στις διάφορες υπηρεσίες και να γράφει σωστά ένα κείμενο, να μην γίνεται ρεζίλι όπως μου είπε, ότι δεν ξέρει, και να μην αναγκάζεται να ρωτάει τριγύρω πώς γράφεται το ένα και πώς γράφεται το άλλο. Θυμήθηκα τη γραμματική του Τριανταφυλλίδη, εκείνη τη μπλε την αθάνατη, που όταν πήγαινα εγώ στο δημοτικό την είχαμε ευαγγέλιο για τις ασκήσεις μας, και τη διάβαζε μόνη της τη νύχτα η μαμά μου για να μπορεί να με βοηθάει με τα μαθήματα.Ρωτάω την κοπέλα στην βιβλιοθήκη, βρίσκουμε τη γραμματική κάτω από τόνους σκόνης, και καθίσαμε με την κυριούλα λίγη ώρα και της εξήγησα πώς να χρησιμοποιεί τους συνδέσμους, που μου είπε ότι δεν θυμόταν καθόλου. Μου λέει θα γίνεις καλή δασκάλα. Μετά από λίγο, την είδα να κάθεται σε ένα τραπεζάκι, να διαβάζει και να σημειώνει. Τι να πω παιδιά, ένιωσα ότι υπάρχει ελπίδα.