ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώνει κανείς είναι αυτό της μοναξιάς... Ελλείψει φίλων/σχέσης η καθημερινότητα μπορεί να γίνει πολύ δύσκολη... Αυτά τα συναισθήματα βιώνω τα τελευταία χρόνια, και παρά τις όποιες προσπάθειές μου, η αλήθεια είναι ότι, δυστυχώς, λίγο πριν τα 30, είναι πολύ πολύ δύσκολο να αντιστρέψεις την κατάσταση... Και είναι κάποιες εποχές, σαν την τρέχουσα, που η έλλειψη αυτή σε λυγίζει αφάνταστα... Να θέλεις να ζήσεις και να μη μπορείς... Πολύ άσχημο συναίσθημα... Και διέξοδος καμία... Θα σου πουν "βγες μόνος", "βρες χόμπι" κλπ κλπ... Αλλά η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά, αν έχεις βρεθεί σε μια παγιωμένη κατάσταση για χρόνια, δύσκολα σου αποφέρουν κάτι... Και η θλίψη μεγαλώνει...

Θα μιλήσω ξεκαθάρα. Και αν μπορεί κάποιος να μου δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις. Είμαστε 1 χρόνο μαζί και με θέλει και με αγαπάει, αλλά πριν 2 μήνες ξεκινήσε να μιλάει στο φεισμπουκ με άλλες . Πιστεύω πως ψάχνει για σεξουαλική επαφή; Γιατί; Έτσι απλά επειδή είναι αρσενικό.. Ενώ εγώ πιστεύοντας πως τον καλύπτω εξ ολοκλήρου σε όλους τους τομείς. Φαίνεται να έχει ψιλοβαρεθει να τρώει φασόλια και θέλει και την μπριζόλιτσα του. Επειδή πλέον δεν είμαι παιδάκι είμαι στα 30 μου και έχω βαρεθεί να φεύγω από σχέσεις για τον ίδιο λόγο. Πείτε μου τι να κανω; Ένας άντρας ας μου πει αν αυτό είναι φυσιολογικό και πρέπει να το υποστούν όλες οι γυναίκες. Άλλο το σεξ δηλαδή και αλλο η αγάπη;

Είμαστε αρκετό καιρό μαζί.. Δυστυχώς τους τελευταίους μήνες δεν τα πάμε καθόλου καλά έχουμε σχέση από απόσταση αυτή είναι σε άλλη χώρα και έχει εκεί τις σπουδές τις.. Τέλος πάντων έχω βαρεθεί με όλα αυτά που έχουν γίνει τελευταία και θέλω να βρω την ηρεμία μου αλλά και την χαρά μου.. Πρέπει να χωρίσω από το τηλέφωνο αλλά δεν ξέρω πως

Μικρή και αθώα καθώς ήμουν, έκανα μια σχέση στα 19 μου-εκει η πρώτη μου σχέση- η οποία λόγω του ότι δεν ήμουν έτοιμη για το κάτι παραπάνω κατέληξε σε κέρατο διότι "άντρας είμαι, πρέπει κάπου να ξεδίνω". Για κάποιο λόγο όταν το έμαθα, δεν είχα το θάρρος και την δύναμη να λήξω αυτή τη σχέση. Προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή όσο περισσότερο μπορούσα. Μια προσπάθεια μονόπλευρη εννοείται, πράγμα το οποίο λόγω της άρνησής μου δεν το έβλεπα. Όλοι πο φίλοι μου να μου λένε να το λήξω, αλλά να μην τους ακούω, μέχρι που ένα βράδυ, κάπου ανάμεσα στο 5ο και 6ο τσίπουρο, το παίρνω απόφαση και στέλνω μήνυμα κόλαφο λέγοντας όσα δεν τολμούσα τόσο καιρό... Μετά ήρθε η πρώτη καραντίνα, άσχημα τα πράγματα. Δεν κάνει καλό να μένεις μέσα μετά από έναν δύσκολο και επώδυνο χωρισμό. Και εκεί που πιστεύεις ότι η ζωή σου μπαίνει σε μια τάξη, σου στέλνει μήνυμα. Και επειδή το νερό σου το κεφάλι θέλει να το παίξει υπεράνω, απαντάει! Και πιάνει συζήτηση! Και κανονίζει και έξοδο μόλις καλυτερεύσουν τα πράγματα! Και η έξοδος έρχεται ξαφνικά, μέσα σε ένα τηλεφώνημα 2 λεπτών. Και καταλήγει άσχημα, με εκείνο μεθυσμένο και εμένα με την καλή μου καρδιά να θέλει να τον βάλει σε ένα ταξί να γυρίσει σπίτι, αλλά με εκείνον να προσπαθεί να με στριμώξει έξω από το σπίτι μου γιατί "μου έλειψε το άρωμα σου". Εκεί ήταν η στιγμή που το μυαλό μου θολωσε, μαζί και η όραση μου από τα δάκρυα και άρχισα να τρέχω ως το αστυνομικό τμήμα. Σε κατάσταση σοκ ένας αστυνομικός (που κακοτυχία και στεναχώρια να μην τον βρει ποτέ στην ζωή του) με βοήθησε να συνέλθω και να μιλήσω. Δεν ξέρω πόσες ώρες ήμουν εκεί μέσα, πάντως όταν ήρθε ο κολλητός μου να με "μαζέψει" πρέπει να ήταν ήδη μεσημέρι. Πολλές μέρες κλεισμένη στο σπίτι ξανά, να φοβάμαι τον παραμικρό θόρυβο που ακούγεται. Δεν ξέρω αν έτρωγα ή αν έπινα νερό- ή τουλάχιστον όσο θα έπρεπε- απλά κοιτούσα το κενό και προσπαθούσα να ξεγελάσω τον ευατό μου με παλιές σειρές του mega. Δίνω ένα χαστούκι στον εαυτό μου και του λέω να σηκώσει το κεφάλι και να κάνει αυτό που πρέπει. Φορτωμένη με θάρρος, την ίδια κιόλας μέρα πήγα ξανά στο αστυνομικό τμήμα και κατέθεσα μήνυση και στην συνέχεια, με δάκρυα έτοιμα να ξεφύγουν, πήγα στο γραφείο ενός ψυχίατρου. Το κομμάτι με την μήνυση δεν πήγε καλά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα χρειαστεί να ψήσουμε καφέ. Το κομμάτι με τον ψυχίατρο όμως πήγε ανέλπιστα καλά. Ποτέ δεν περίμενα ότι με ήπια φαρμακευτική αγωγή, απλά και μόνο για να καταφέρω να κοιμηθώ και να μην περνάνε 24ωρα δίχως υπνο, και συστηματική ψυχανάλυση, κατάφερα να μπορώ να βγω έξω μόνη μου. Δίχως να έχω παρέα ή να κάνω τάχα πως μιλάω στο τηλέφωνο. Και ενώ όλα βαίνουν καλώς και το κομμάτι των νέων μέτρων του φθινοπώρου και της καραντίνας και, και, και, με βρίσκουν 100% παραγωγική και ψυχικά καλά, αρχίζουν οι σκέψεις. Αυτή η μάστιγα του μυαλού που δεν λέει να σταματήσει ποτέ... -και αν τον γνώριζα σήμερα, τώρα, και δεν υπήρχε όλο αυτό το "πρόβλημα" με την πρώτη φορά, μήπως δεν θα είχαμε φτάσει εδώ;; -και αν τότε, είχα αφεθεί νωρίτερα; τώρα πώς θα ήμασταν; και δεκάδες άλλες τέτοιες ερωτήσεις. Το καταγραφω ως μια απλή φάση, επειδή μου έλειπε η συντροφικότητα και επειδή δεν μπόρεσα να την βρω σε 1-2 προσπάθειες μιας και το κάτι "σοβαρό και σταθερό" είναι ξεπερασμένο στην εποχή μας. Και σήμερα, είμαι ευτυχισμένη ποτ μπορώ να γυρίσω πίσω σε συνομιλίες μου και το μόνο που να νιώθω να είναι αηδία και η σκέψη "μικρή ηλίθια, ο έρωτας σου έκλεισε τα μάτια και δεν έβλεπες μπροστά σου". Και ενώ δεν αισθάνομαι τίποτα για αυτόν τον άνθρωπο, και το μόνο που με νοιάζει είναι να μην ζήσει ότι έζησα εγώ άλλος άνθρωπος... Γιατί μου μένει αυτή η πικρία ακόμα; Το συντομότερο δυνατό θα μιλήσω με τον γιατρό μου ξανά... Αλλά εσείς είτε ως απλοί άνθρωποι, είτε ως ειδικοί... Γιατί να εξακολουθώ να έχω μέσα μου αυτή την πικρία; και πώς να την αποβάλλω;; ο πόνος δεν υπάρχει πλέον! Δεν μπορώ να κλάψω άλλο για αυτόν τον άνθρωπο και να στεναχωρηθώ.... Αλλά γιατί;; (Δεν ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα εδώ, και αν θα μπορέσω να απαντήσω σε τυχόν σχόλια... Αλλά όποιος μπήκε στον κόπο απλά και μόνο να διαβάσει το μικρό μου σεντονάκι... ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ)

Κάθε φορά που ερωτεύομαι χάνω το μυαλό μου. Δεν μπορώ να ηρεμήσω, να ησυχάσω και δεν μπορώ να εστιάσω απερίσπαστη σε κανέναν άλλον τομεα της ζωής μου. Αν δεν ειμαι ευτυχισμένη και καλά ερωτικά νιώθω πως τίποτα δεν παει καλά ακόμα και αν στη ζωή μου κυλούν ολα ομαλά. Κάθε φορά που εμφανίζεται κάποιος στη ζωή μου δινομαι ολοκληρωτικά. Κάνω τα πάντα για να τον ευχαριστήσω, είμαι πάντα εκεί, κανω ο,τι γίνεται για να κρατήσω τη σχέση και πολλές φορές κρατάω μόνο εγώ. Όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, όταν δεν μου φέρεται πια ο άλλος καλά, όταν με πληγώνει και με κάνει δυστυχισμένη, όταν το μυαλό μου τρελαίνεται από τις σκέψεις και όταν γνωριζω πράγματα που θα μπορούσαν να είναι αιτία χωρισμού, δεν έχω τη δύναμη να φύγω. Δεν μπορώ να αφήσω όλο αυτό, πάντα έχω την ελπίδα πως τα πράγματα θα φτιάξουν και αυτό με κάνει να υπομένω και αλλά και αλλά και αλλά. Κάθε φορά που έρχεται κάποιος νέος άνθρωπος στη ζωή μου λέω πως δεν θα κανω τα ίδια λάθη ξανά, αλλά πάντα πέφτω ξανά στην ίδια παγιδα. Δεν έχω πια αξιοπρέπεια. Και σε αυτη τη φάση της ζωής μου είμαι με εναν άνθρωπο που δεν κάνει τίποτα για να είμαστε ευτυχισμένοι και οι δυο, που δεν προσπαθεί, που πετάει και κανει πράγματα χωρίς να με σκεφτεί, που δεν νοιάζεται για μένα. Όλο αυτό γίνεται μήνες και υποφέρει η ψυχή μου. Νιώθω όμως πως είναι αδύνατον να προχωρήσω τωρα και να το αφήσω όλο αυτό. Ξέρω ποιο είναι το σωστό, ξέρω ποσό ηλιθιο είναι αυτό που κανω αλλά η καρδιά μου δεν με αφήνει να κανω το σωστό και το καλύτερο για εμένα. Μου χαρίζει κάποιες φορές παρηγορητικά λόγια αλλά πάντα τα παίρνει πίσω. Είμαι καλά μια μερα και δυο νιώθω πως πνίγομαι. Δεν έχω κουράγιο και δεν θέλω να το αφήσω αλλά πνίγομαι μέσα μου.

μην αφηνεται τον αλλο/η να σας ανοιχτει και μετα φευγεται δεν θα θελατε να το παθετε

Να ένιωσε ποτέ τίποτα αληθινά ή όλα ήταν ένα παιχνίδι; Κάτι λίγο, κάτι μικρό το ένιωσε ή μόνο όσα νιώθει ένας ηθοποιός όταν είναι στη σκηνή; Ρωτώ συνέχεια. Έτσι για το έτσι. Αυτό το βράδυ σκέφτομαι αυτό αλλά καμιά απάντηση και πάλι.

εχω βγαλει δυο σχολές πανεπιστήμιο και ιεκ, εχω περάσει απο πολλές δουλειές, μα δεν εχω στεριώσει σε καμία... ίσως είμαι και καλομαθημένη απο το σπίτι... αλλα πραγματικά το μόνο που σέβομαι στο κόσμο αυτό ειναι η οικογένεια μου! είχα όνειρα αλλα τα άφησα πίσω... νιώθω πως θέλω να τα κάνω ακόμα αλλά ήδη πέρασαν 6 χρόνια... οι φίλες μου όλες έχουν παιδιά και συζυγο... εγω ακόμα δεν έχω κάνει ποτέ σχέση σωστή... εχω κάνει τρεις σχέσεις στη ζωή μου και αυτές δε κράτησαν πάνω απο οκτώ μηνες... δε ξέρω πλέον, έχω απογοητευτεί απο όλα... ψάχνω πάλι για δουλειά, πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια... αλλά πλέον πιστεύω πως δε θα έχω την ευκαιρία να κάνω... είναι τόσο δύσκολο να βρεις άτομο που ταιριάζεις... κάθε φορά που έκανα κάτι παραπάνω για έναν ανδρα ήταν λες και όλη η ατυχια με χτυπούσε... ακόμη και με τα '' καλά παιδιά ''... και καλα... νομίζω πως πρεπει να αφιερωθώ σε καριέρα αλλα ήδη εχουν περάσει τα χρόνια και νιώθω υπερευαίσθητη για τη πλειοψηφία του εργασιακου περιβαλλοντος... ίσως απλά πρέπει να δουλεύω με όσα χρήματα και αν είναι και ας με βρίζουν πλεον δεν έχει σημασία... τουλάχιστον έχω δικό μου διαμέρισμα... άλλοι δεν έχουν, ας σκέφτομαι θετικά... θέλω να αφιερώνω χρόνο μόνο για να κάνω τον εαυτό μου καλύτερο... τι είναι η ζωή ?

Έκανα σεξ τσατ με αυτόν που μου αρέσει και μετάνιωσα.

Γνωρισα μια κοπελα αρκετα συμπαθητικη σε απογευματινη εξοδο, φιλη φιλου. Μιλουσαμε, γελουσαμε, απο μερους μου τουλαχιστον φανηκε οτι υπαρχει κατι. Εχω ομως ενα σοβαρο προβλημα. 23 εγω, και δεν εχω ακομα καν δωσει φιλι στο στομα, ερωτικη ζωη γενικα στο μηδεν. Τι κανω; Πως προχωραω; Της το λεω; Η παμε και οπου βγει;