ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

όταν βλέπεις ξαφνικά μπροστά σου κάποιον που τον ήθελες όσο τίποτα άλλο και όταν τον έβλεπες η καρδιά σου χτυπούσε με 180 παλμούς το λεπτό και τώρα όχι μόνο οι χτύποι της καρδιάς σου δεν αυξάνονται, αλλά μπορείς να κάτσεις και δίπλα του χωρίς να κάνεις σαν χαζή, νομίζω ότι αυτό θα πει ξεπέρασα κάποιον. Πλέον τον θυμάσαι σαν γλυκιά ανάμνηση.

Σας εχει τυχει ποτε να χρειαστει να κανετε το σωστο αλλα να κολωνετε ?Στην ιδια φαση ειμαι και ζητω μια συμβουλη ...Εγινε κατι στην ζωη ενος ατομου που συμπαθω του συμπαραστεκομαι και γενικα τον συμβουλευω ( η ψυχολογια του παιδιου χαλια ) Σημερα μου αποκαλυψε και εναν αλλο λογο για τον οποιο ειναι χαλια ... Εναν λογο στον οποιο εμπλεκομαι κι εγω αθελα μου και εχει να κανει με ενα μεγαλο μυστικο που κρυβω απο παντου .... Οποτε το θεμα μου ειναι οτι πρεπει να του αποκαλυψω το μυστικο αυτο και να ειμαι ξεκαθαρος (αν θελω να λεγομαι φιλος ) ... Ξερω οτι αν το μαθει θα γινει ακομα πιο χαλια αλλα θα εχω κανει το σωστο ... απο την αλλη θα αποκαλυψω κατι το οποιο απλα δεν γινεται να αποκαλυφθει ( για τους χ/ψ λογους ) δειλιαζω πολυ γιατι ξερω οτι πρεπει να κανω το σωστο αλλα με κοστος μετα να νιωθω εγω καπως ...Τι να κανω βρε παιδια ?

Κάποια βράδια σαν απόψε νιώθω ότι δεν έχουν πολύ νόημα. Είμαι μόνη μου. Δουλεύω. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε τι θα κάνω αύριο, Πρωτομαγιά. Έτσι είπα κι εγώ άνετη "θα γνωρίσει δόξες το σπίτι που δεν με βλέπει". Ο άλλος εξαφανισμένος, γιατί μάλλον έχει τα ψυχολογικά του. Και εγώ κάθομαι πάνω από έναν υπολογιστή και δουλεύω. Για ποιον?Για κανέναν!Γιατί όσο και να δουλέψω, δεν έχω κανέναν να τα φάω παρέα. Η κολλητή μου στο εξωτερικό. Η άλλη με το που ερωτεύτηκε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω της -πάνε 3-4 χρόνια. Ο κολλητός μου δεν μπορεί να ξεμουδιάσει από τα φάρμακα που παίρνει με την κατάθλιψη. Και νιώθω τόσο μόνη! Και κάτι μέρες σαν σήμερα, αναρωτιέμαι ακόμα πιο έντονα?Ποιο είναι το νόημα που υπάρχουμε?Για κάποιες χαρές και άπειρα προβλήματα?Μας φέρνουν σε ένα κόσμο, φτιαγμένο από άλλους, και πρέπει σε αυτόν να επιβιώσουμε με κανόνες που γίνονται δεύτερη φύση μας από παιδιά. Όσο φυσιολογικό είναι να κοιμηθούμε, άλλο τόσο φυσιολογικό μας κάνουν να θεωρούμε τους κανόνες τους.Δεν γουστάρω να λέω ότι η ζωή είνα ωραία. Δεν με ρώτησε κανείς! Ακόμα και το πιο απλό: θέλεις να σου δώσουμε αυτό το όνομα? Ερχόμαστε σε έναν κόσμο, χωρίς να μας ρωτήσουμε, και παλεύουμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτό που λέγεται ζωή, την οποία όσο και να διαλέγουμε με τις επιλογές μας, πάντα οι επιλογές μας επηρεάζονται από άπειρους παράγοντες που δεν μας αφορούν και δεν έχουμε επηρεάσει στο ελάχιστο.Και κάπως έτσι κι εγώ, θα συνεχίσω να δουλεύω, γιατί έτσι πρέπει -πώς αλλιώς θα ζήσω τη ζωή που μου έδωσαν?

Πριν λίγα χρόνια ξεπέρασα την καταραμένη κατάθλιψη. Ειμαι σε σχέση ενός χρόνου, τον αγαπάω πολυ, μα τον τελευταίο μήνα εχω αλλάξει μη γνωρίζοντας γιατί, άρχισα να τα βλέπω υπερβολικά, να νιώθω μόνη, να κλαίω σε καθημερινή βάση και στο τέλος να μένω όντως μόνη. Μπράβο ηλίθια τι καταλαβες; Η μάνα μου, συνέχεια με κατσαδιάζει, «ελεος κοπέλα μου, όλη τη μερα σε ένα κρεβάτι, θα μουχλιασεις», και έχει δίκιο μα καθόλου αίσθηση δεν μου κάνουν τα λόγια της, έχω παρατήσει τα διαβάσματα μου για την σχολή, με φίλες έχω να βγω, μήνες; Το μόνο στήριγμα που έχω είναι το αγόρι μου, και αυτό φαίνεται ότι δεν αντέχει πολυ ακόμα μαζί μου, οι καυγάδες γίνονται καθημερινοί μαζί του, και φοβάμαι πως αν το χάσω δεν θα το αντέξω και θα πέσω σε βαριά κατάθλιψη. Έχασα το νόημα της ζωής, ή πιο σωστά, δεν το βρήκα ποτε. Δεν μπορώ να το ξαναπεράσω, δεν με καταλαβαίνω ώρες ώρες, απορώ ποια ειμαι, έχω χάσει το χαμόγελο μου, ποιος εγώ; Που όλοι είχαν να λένε για το ποσο χαμογελαστή και θετική ειμαι, και τώρα ούτε με αντικρίζουν για να το πουν! Νιώθω πιο χάλια από ποτε, φοβάμαι.. και ο μόνος για να το πω είναι αυτό εδώ το σάιτ.. λυπάμαι τόσο.

Ότι δικαιώματα δίνεις, αυτό θα εισπράξεις. Τελεία και παύλα. Αν δεν σεβαστείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει και όποιος έχεις απέναντι σου, καθρέφτης είναι παρτο επιτέλους χαμπάρι . Βάλε όρια λοιπόν και μην είσαι άλλο θύμα στον βωμό της δήθεν ανώτερης μοναδικής αγάπης..... ξύπνα και τελείωνε με το παραμύθι. Φύγε λέμε, όπως μπορείς, όπως θέλεις, ήρεμα, με φασαρία, με γέλια, με φωνές, όπως μπορείς αλλά φύγε επιτέλους. Το χρωστάς σε σένα, για να μην πιάσεις πάτο και βρεθείς να σε λυπούνται κιόλας. Μην ξοδευεσαι άλλο .... Φτάνει. Τα λάθη σου τα έκανες, ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είσαι . Αλλά φτάνει, η αυλαία πρέπει να πέσει. Αρκετά!

Hellooo! Φιλοι μου, εχω κενο αναμεσα στα δυο μπροστινα μου δοντια. Απο την μια θελω να το κλεισω αλλα απο την αλλη σκεφτομαι οτι αυτο ειναι το χαρακτηριστικο μου, ειναι κατι διαφορετικο, το εχω απο μικρη και μερικες νιωθω οτι εχω ενα πολυ ομορφο χαμογελο!! Μερικοι ομως λενε οτι ειναι αντιαισθητικο. Εσεις τι λετε; Να το κλεισω ή οχι;

είχα γυρίσει από απογευματινό περίπατο. Κουρασμένη, άνοιξα τη μπαλκονόπορτα και ξάπλωσα στο κρεβάτι. Η διάφανη κουρτίνα, μισάνοιχτη να τη φυσάει ο αέρας και να βγαίνει έξω. Σε κάποια σημεία έχει σκιστεί απ’ αυτό, αλλά δεν με πολυνοιάζει. Έβλεπα έξω το δείλι και σκεφτόμουν πόσο μόνη είμαι. Σκεφτόμουν πως έχω κάπως βελτιώσει τη ζωή μου με μια δουλειά, έστω μερικές μέρες στη βδομάδα. Έχω αρχίσει να αγαπάω τον εαυτό μου, πηγαίνοντας κάθε μέρα στο γυμναστήριο. Ένα πράγμα όμως μου λείπει και με τσακίζει. Μια αντρική αγκαλιά. Ένας ζεστός και τρυφερός άνθρωπος να με πνίγει στις αγκαλιές και τα φιλιά. Και ξέρετε κάτι; Το πιο οξύμωρο είναι πως ποτέ δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο κι όμως μου λείπει. Μου λείπει και το σκέφτομαι, ειδικά τα βράδια που πλαγιάζω μόνη. Απόψε ήθελα μια αγκαλιά. Με πνίγει η μοναξιά μου..

Πέτυχα σε ένα site το τραγούδι που θα στείλουμε στη eurovision. Δεν είχε τύχει να μπω στη διαδικασία να ακούσω τί θα στείλει η χώρα μας και ήταν η πρώτη φορά. Δεν έχει σημασία αν δεν χορηγήσει το κράτος τη συμμετοχή αλλά οι δισκογραφικές ούτε αν πρόκειται ή όχι για πανηγυράκι. Θα ακουστεί το Greece και θα εμφανιστεί η σημαία μας, άρα θεωρώ ότι το τραγούδι εκπροσωπεί την Ελλάδα κανονικότατα. Και το τραγούδι είναι αδιάφορο, μονότονο, ψευτοκουλτουριάρικο, ψευτοσοβαρό, αντιπαθητικό, εκνευριστικό που το ακούς και το ξεχνάς σε 3" και αυτό εμένα με κάνει να νιώθω ότι βυθιζόμαστε ακόμη περισσότερο στη μιζέρια μας. Δε λέω ότι φταίει εννοείται το τραγούδι για τα χάλια μας. Σε κάποιους εξάλλου λογικά θα αρέσει. Και δεν είναι το ίδιο το τραγούδι το θέμα. Απλά με ενοχλεί ότι ακόμα και στο κιτς πολύχρωμο χαρούμενο πανηγυράκι, εμείς οι κατά βάθος γλετζέδες, πάλι μίζεροι και βαρετοί θα είμαστε. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.

Ο άλλος στο μετρό είχε κολλήσει τα μάτια του στο ρολόι μου, προσπαθούσε να δει την ώρα και δεν μπορούσε να με ρωτήσει δηλαδή τι ώρα είναι να του πω. Αφού είδε και ησύχασε εγώ πολύ απλά κοίταξα το κινητό μου και έβαλα το ρολόι μου 20 λεπτά μπροστά. Σιγά την εξυπνάδα που έκανα θα μου πείτε αλλά να βλέπατε τα μούτρα του. Μακάρι να μου ξανατύχει

Το κατάφερα κι αυτό.Δεν νοιώθω τίποτα.Ένα κενό.Ούτε πιστεύω,ούτε προσδοκώ,ούτε συγκινούμαι.Ξημέρωσε και αυτή η μέρα.Είναι περίεργο να μη νοιώθεις τίποτα το ιδιαίτερο.Όσο ανακουφιστικό και να είναι,άλλο τόσο ανησυχητικό γιατί δεν ξέρεις που θα σε βγάλει.Δεν ξέρω...είναι σαν να άδειασα.Μετά απο αυτό τι θα γίνει;