ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα πήρα προαγωγή σε μια μεγάλη αλυσίδα ζαχαροπλαστείων. Έγινα διευθυντής καταστήματος. Σε λίγες μέρες έχω γενέθλια και θα ήθελα να κεράσω τους συναδέλφους μου. Αλλά τι ??? Μπορούν οτιδήποτε να πάρουν δωρεάν απ' το κατάστημα άρα... Θεωρώ ανούσιο να κεράσω κάτι από μέσα απ' το κατάστημα.

Χθες έγινε κάτι το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα, και θέλω πολύ να το μοιραστώ μαζί σας. Δουλεύω σε μια καφετέρια τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Πριν δύο χρόνια λοιπόν, ήρθε ένας άνθρωπος σχετικά μεγάλος σε ηλικία στη καφετέρια, την ώρα που δούλευα, και ήταν πρησμενος σε όλο το σώμα. Τον ρωτάω τι έγινε, και μου λέει πως τον δάγκωσε μια σφήκα και δεν νιώθει καλά, και επειδή δεν ήξερε τι να κάνει, μπήκε στο πρώτο μαγαζί που είδε για να ζητήσει βοήθεια, και έτυχε να ήταν εκεί που δούλευω. Αμέσως του δίνω ένα χάπι για την αλλεργία, και λίγο πάγο για να τον βάλει στο σημείο που τον δάγκωσε η σφήκα. Του ζήτησα επίσης αν ήθελε να τον πάω στο νοσοκομείο, και δεν θα ήταν κόπος να κλείσω το μαγαζί, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις τα αφεντικά μου δεν έχουν θέμα να κλείσει το μαγαζί για λίγο, και το νοσοκομείο ήταν έτσι κι αλλιώς ένα εικοσαλεπτο από το καφέ. Εκείνος μου είπε πως αρχίζει και αισθάνεται καλύτερα, μου είπε ευχαριστώ και έφυγε. Χθες το πρωί λοιπόν, περναει ένας άντρας από το καφε κρατώντας ένα καμβά. Στην αρχή δεν τον θυμήθηκα αλλα ήταν εκείνος ο άντρας. Με πλησίασε, με αγκάλιασε, και μου έδωσε τον καμβα ο οποίος είχε μια ζωγραφιά πάνω, και από κάτω γραμμένο "στον άνθρωπο που μου έσωσε την ζωή." Εγώ σκαλωσα, γιατί δεν ήξερα που ακριβώς και γιατί του εσωσα την ζωή. Τοτε γυρίσει και μου λέει "Αν δεν ήσουν εσύ, εγώ θα είχα πεθάνει τώρα. Αν δεν μου έδινες αυτό το χάπι, και αν δεν μου έδινες προσοχή στο κίνδυνο που είχα αυτή τη στιγμή δεν θα υπήρχα" Ο άντρας αυτός μετά που έφυγε από δω, τότε που του έδωσα το χάπι, πήγε στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους, οι οποίοι του είπαν, ότι εάν δεν του έδινα το χάπι τώρα θα ήταν νεκρός, καθώς ήταν αλλεργικό στης σφηκες. Συγκινήθηκα, και κατάλαβα πως ακόμη υπάρχουν άνθρωποι. Φανταστείτε πόσο νόημα έδωσα στη ζωή αυτού του ανθρώπου, και ότι εκτίμησε και αυτό το ελάχιστο που έκανα για εκείνον, που το θυμόταν δύο ολόκληρα χρόνια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πέρασε μετά από δύο χρόνια και μου ζήτησε ευχαριστώ με τον δικό του τρόπο. Αυτός ο καμβάς που μου έδωσε, θα μου θυμίζει μια ζωη ότι έστω και ελάχιστα καλά να κανουμε σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, ίσως να ήμαστε η αφορμή που θα τους αλλάξουμε την ζωή. Καλή συνέχεια σε όλους και όλες!

Έγραψα εχθές την εξομολόγηση για το παιδί που ήρθε να φτιάξει το κλιματιστικό.Έ δέν άντεξα,και πρίν από λίγο του τηλεφώνησα.Μιλήσαμε λίγο,περισσότερο περί ανέμων και υδάτων,καταλαβαίνετε τώρα... Στο τέλος,μου πρότεινε να βγούμε το βράδυ,και δέχθηκα.Είμαι σε κατάσταση που δέν περιγράφεται!Μακάρι να πάνε όλα καλά,αλλά και να μήν πάνε,θα έχω κάνει την υπέρβαση!

Μαγκες καλα αποτελεσματα και μην σκατε. Οτι εγινε, εγινε. Ευχομαι σε ολους να πετυχατε και αν οχι σκεφτειτε οτι υπαρχουν και οι δευτερες ευκαιριες και γενικα η ζωη δεν σταματαει εδω. Καλη επιτυχια.

Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον… Η Κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο πλέον. Πριν από 8 μήνες έχασα τη δουλειά μου λόγο της κατάστασης με τον κορονοιο. Έζησα όλη την καραντίνα (7 Μήνες ) προσδοκώντας τη στιγμή που θα τελείωνε αυτό το κακό και θα ελευθερωνόμουν και πάλι. Όμως λογάριαζα όπως πολύ συχνά κάνουμε εμείς οι άνθρωποι χωρίς τον ξενοδόχο. Πασχαλιάτικα κυριολεκτικά την ανάσταση πεθαίνει ο πατέρας μου! Όσο ζούσε κάπως τα καταφέρναμε, και οι δύο γονείς όμως με μια σύνταξη των 300 ευρώ! Εγώ χρόνια άνεργος χωρίς να πάρω ποτέ ούτε ένα ευρω από τον Ο.Α.Ε.Δ. Πρόσφατα είχα βρει αυτή τη δουλεία αλά μας τα χάλασε ο κορονοιος. Όποτε για να μην πολυλογώ μαζί με τα τρεξίματα για κηδείες, κληρονομιές, μεταβιβάσεις κτλ φάγαμε ότι ρευστό υπήρχε στην άκρη εντωμεταξύ οι λογαριασμοί τρέχουν…. Φως, νερό, τηλέφωνο, ενφια…. Μηνάμε με τα 300 ευρώ της μάνας μου μιας και το κράτος δεν δίνει ούτε καν ένα ψιλοβοηθημα. Ούτε στο κοινωνικό τιμολόγιο δεν μας βαλαν. Φίλοι, συγγενείς μας βλέπουν πια καθαρά σαν ένα μέσο να πάρουν την περιουσία μας, που να δανείσουν και να βοηθήσουν… Που είναι το κράτος πρόνοιας που μας διαλαλούν ότι έχουμε(Μόνο για τα εμβόλια….)! Κοντεύω να τρελαθώ…. Χωρίς φίλους, συγγενείς, κοπέλα, αδέλφια μόνο με τη μανά μου έμεινα που και αυτή είναι πλέον 86 χρόνων. Εγώ είμαι 43. Αδημονούσα να τελείωση το κακό αλά με βρήκαν άλλα. Χωρίς Βοήθεια από πουθενά. Διπλά μου τους βλέπω όλους χαρούμενους με της οικογένειες τους, τους φίλους τους, τις κοπέλες τους να συζητούν για διακοπές και εγώ να μην έχω ένα πιάτο φαί! Κλεισμένος σπίτι γιατί δεν έχω λεφτά να βγω έξω! Κάνω λοιπόν την εξής ερώτηση; Τι κάνει κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Να συνεχίσει να ελπίζει πως θα γυρίσει ο τροχός; Να αφήσει τα πράγματα να κυλίσουν μοιρολατρικά; Σας παρακαλώ ας μου απαντήσει κάποιος. Είμαι σε απόγνωση, δεν ξέρω τι να κάνω. Υπάρχει κάποιος με μια καλή συμβουλή; Υ.Γ. Δεν νομίζω να δημοσιευτεί αλά σας παρακαλώ δώστε μια ευκαιρία!

Οι δικοί μου είναι δύο άνθρωποι μάλαμα, αλλά κάπου έχασαν το νόημα όσων αξίζουν πραγματικά. Πέρασαν τόσα πολλά στην ζωή τους και ότι απωθημένα είχαν τα ξέσπασαν ο ένας στον άλλον και κατά επέκταση και σε μένα που ενώ ποτέ τους δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους προσπαθούσαν επί χρόνια να κάνουν ένα παιδί.... Στην σχέση τους μπλέχτηκαν περιουσιακά στοιχεία (σπίτια, χωράφια), συγγενείς και έγιναν ρόιδο. Όταν ήρθα κιόλας εγώ διαλύθηκαν τελειως. Είχα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, αλλά αισθανόμουν ότι κάτι πήγαινε λάθος, δεδομένου ότι πάντα η μάνα μου μου κακολογούσε από πολύ μικρή ηλικία τον πατέρα μου, υπήρχαν πολλά σημάδια και έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θα διαλυθούμε και δυστυχώς βγήκα σωστή. Θυμάμαι πάντα να μου υπενθυμίζουν έμμεσα ότι πληρώνουν για μένα και εννοείται πως στα 18 μου πήγα να δουλέψω, απλώς επειδή δεν πέρασα στο Πανεπιστήμιο με τρώγονταν, γενικά έχουν θέμα με τα χρήματα. Η μάνα μου για τον αδελφό της είχε να δώσει πάντα και ποτέ δεν του κοπανησε ότι του έδωσε λεφτά, ο πατέρας μου σπούδασε τα παιδιά του αδελφού του στην Αγγλία, αλλα για μένα ποτέ δεν έδωσε τίποτα, πάντα η μάνα μου πλήρωνε τα έξοδα μου και αυτό ήταν που την εκνευριζε, ότι ποτέ ο άνδρας της δεν ανέλαβε τις υποχρεώσεις του απέναντι στην οικογένεια του. Ότι και αν κάνω δεν είναι ευχαριστημένοι, υπάρχουν φορές που είμαστε καλά, και αυτό πάντα έχει να κάνει με πόσο εγώ έχω την υπομονή να διαχειριστώ τις εντάσεις και αισθάνομαι ότι έχει πέσει η ευθύνη μιας οικογένειας στους ώμους μου και έχω κουραστεί... έχω περάσει εκτός Αθηνών, αλλά μου είπε ο πατέρας μου "Δεν χρειάζεται να πας", του είπα για δίπλωμα και μου απάντησε "Δεν χρειάζεται" Ξέρω ότι και να μου δώσει χρήματα θα μου το κοπανήσουν μετά... εδώ για δύο χρόνια δεν τους ζήτησα τίποτα επειδή δούλευα και παρόλα αυτά έλεγαν ότι είμαι σπάταλη... πριν έναν μήνα κατέρρευσα από την στενοχώρια μου, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι και κλαιγαμε όλοι μαζί και μου ζητούσαν χίλια συγνώμη και ότι θα είμαστε για ότι χρειαστείς από εδώ και πέρα εδώ και όταν συνήλθα είναι σαν να μην έγινε ποτέ αυτό. Ευτυχώς μέχρι τώρα έχω καλούς φίλους στο πλευρό μου και με έχουν στηρίξει... όμως καταλαβαίνω ότι πλέον είμαι μόνη μου όσον αφορά την οικογένεια... για κακή μου τύχη αδελφια δεν έχω και οι συγγενείς το μόνο που πρόσφεραν είναι να μας διαλύσουν... μακάρι να έδιναν κάποια χρήματα στο παιδί τους από καρδιάς και όχι να μου λένε για εφορίες... είμαι ευγνώμων για όσα μου πρόσφεραν, άλλωστε αυτοί με μεγάλωσαν, αλλά αισθάνομαι ότι τους ήμουν βάρος... πλέον δεν θέλω ούτε ένα ευρώ. Τα τελευταία χρόνια μας έχουν φύγει σε αντικαταθλιπτικά και σε γιατρούς πάνω από 2000€ για μένα, επειδή με αυτή την κατάσταση πάθαινα καταθλιπτικά επεισόδια. 2000€ σε ψυχοφαρμακα και σε ψυχιατρους, ενώ θα μπορούσαν να μου τα δώσουν για το μέλλον μου.... Να είναι καλά οι άνθρωποι, αλλά αν ήταν να με βοηθήσουν όπως έπρεπε θα το είχαν κάνει όσο ήμουν μικρή. Πλέον σε λίγους μήνες κλείνω τα 23 και πρέπει να βάλω προτεραιότητες και να παλέψω για μένα. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους!!!!!

Ο κολλητός μου μου είπε σήμερα ότι έχει συναισθήματα για εμένα.. Εγώ πάγωσα.. Αυτός άρχισε να κλαίει και να λέει ότι δεν θέλει να ζει άλλο πλέον και τέτοια πράγματα.. (εχει κατάθλιψη) Εγώ δεν είπα τίποτα.. Είχα πονέσει πάρα πολύ ψυχολογικά.. Εκεί που καθόμασταν (έξω) ήρθε ένας φίλος μας.. Και είπα ότι θα πάω να κάνω ένα τσιγάρο και θα ξανά έρθω γιατί ήθελα να ηρεμήσω... Με το που έφυγα.. Άκουσα τον κολλητό μου να φωνάζει πάρα πολύ δυνατά και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ δεν τον είχα δει ή ακούσει ποτέ έτσι.. Ήταν θυμωμένος και στενοχωρημένος όχι μαζί μου αλλά με τον εαυτό του.. Εκτός από αυτό.. Χτύπησε τον τοίχο.. Και έσπασε ένα μπουκάλι μπύρας.. Πρώτη φορά τον είδα έτσι.. Φοβήθηκα πάρα πολύ και ανησύχησα.. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την μέρα.. Το πώς φώναξε και το ποσό έκλαψε.. Δεν το περίμενα από αυτόν.. Ποτέ δεν ήταν έτσι.. Έχει κλάψει πολλές φορές μπροστά μου αλλά να χτυπάει τοίχους να φωνάζει και να πετάει μπουκάλια μπύρας από τα νεύρα του.. Φοβάμαι πολύ και ανησυχώ για αυτόν.. Δεν ξέρω τι να κάνω

έχει να έχεις το πτυχίο σου όταν μπορεί οποσδηποτε να σε ανεβάζει και να σε κατεβάζει κατά πως κρίνει ο ίδιος οτι σου χρειάζεται; Όταν σου υπενθυμίζει συνέχεια ότι θα είσαι μόνος στα δύσκολα. Ότι θα είσαι μόνος σου γενικά.

και όχι σε έναν άλλο ιδανικό δεν υπάρχουν αποφευκτικοι και μη αποφευκτικοι, απλά άνθρωποι που έμαθαν να αποφεύγουν περίτεχνα ό,τι δεν τους αρέσει και άλλοι που δεν το καταφέρνουν. Αυτοί είναι οι ολοφάνερα αποφευκτικοί. Το ίδιο ισχύει και για τους εξαρτώμενους.Το να είσαι και να νιώθεις ασφαλής σε μια κατάσταση, οποιαδήποτε κι αν αυτή είναι, είναι μεγάλο δώρο.

Αισθάνομαι για έναν λόγο μια πολύ έντονη ψυχολογική κούραση. Δεν θέλω να διαβάσω ούτε μίση ώρα παραπάνω και έυχομαι να έχω πάρει πτυχίο για να μην χρειάζεται να κατέβω Σεπτέμβρη. Παρουσιάζω σε λίγες μέρες πτυχιακή και απλά βαριέμαι. Σκέφτομαι όλα τα σχέδια που έχω για την επόμενη χρονιά και σκέφτομαι ότι βαριέμαι να τα φέρω εις πέρας. Βαριέμαι επίσης να κάνω τα χόμπι μου που τώρα έχω λίγο χρόνο. Βαριέμαι να βγαίνω με πολλά άτομα και σχεδόν βαριέμαι να πάω τις διακοπές που σχεδιάζα έναν χρόνο. Η ιδέα να κάνω το οτιδήποτε απαιτεί έστω και λίγο κόπο με απωθεί αφάνταστα. Θα ήθελα ενώ είμαι πολύ κοινωνικό άτομα να μείνω μόνη μου σε ένα άδειο σπίτι και να λίωσω στις σειρές και στα παιχνίδια με 0 αλληλεπιδραση με οτιδήποτε άλλο. Βασικά θα ήθελα απλά να υπάρχω σαν μία αμοιβάδα που δεν κάνει τίποτα παρακαλώ πολύ...