ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο τυχεροί εσείς που είχατε κάποιον να σας νοιάζεται και να σας αγαπά ❤️μακάρι να είχα την τύχη σας 😢πονάει πολύ ..δε ξέρω αν θα περάσει 😏

Έτος του πανεπιστημίου, 23 χρόνων και νοιώθω ότι δεν αξιοποίησα καθόλου τα φοιτητικά μου χρόνια. Δεν διασκέδασα,δεν έκανα παρέες που θα κρατήσουν,δεν έκανα σχέση. Είμαι απλα μόνη μου σε μια ξένη πόλη και όσο και να θέλω να αλλάξει η κατάσταση,η δύναμη της συνήθειας με νικά.. φοβάμαι να φλερτάρω, να γνωρίσω κόσμο (οχι ότι με έχει φλερτάρει κάποιος όμορφα αλλά τέλος πάντων). Γενικά νοιώθω ασφάλεια στο καβούκι μου και όσο και να θέλω να αλλάξω δεν ξερω πως,καταλήγω πάλι εδώ

Μετά από 3 χρόνια αναγκάζομαι για οικονομικούς λόγους να επιστρέψω στην ίδια δουλειά και να κάνω 2 δουλειές παράλληλα με την σχολή. Δουλεύω 2 σκ τον μήνα και καθημερινές ημιαπασχοληση για να πλησιάσω τουλάχιστον τον βασικό. Νοιωθω ότι έκανα έναν τεράστιο κύκλο,ότι δεν εχω προχωρήσει καθόλου στην ζωή μου. Μπορεί να γυρίζω στην δουλεια μετά από 3 χρόνια αλλά είμαι ακριβώς στην ίδια φάση. Νοιώθω απελπισμένη...

Έχω σιχαθεί να μπαίνω στη διαδικασία του να γνωρίζω κάποιον και να κρατάει γύρω στη μία με δύο εβδομάδες. Όλα στο τέλος καταλήγουν στο ότι επιλέγουν το σεξ και έξω από εδώ..Η επιλέγουν κοπέλες που θέλουν εφήμερο σεξ.Δλδ από μικρή έως σήμερα έχω συναντήσει πολλούς χαρακτήρες και όλοι αυτό ήθελαν.Τι κάνω λαθος; Γαμωτο γιατί έτσι..; Που τους βρίσκουν όλες και κρατάνε οι σχέσεις τους; Πότε θα νιώσω και εγώ θελκτική χωρίς να υπάρχει μόνο το σεξ μπροστα;Που να νοιάζεται κάποιος στα αλήθεια για εμένα.. Βαρέθηκα... με πονάει όλο αυτό. Δε ξέρω πια πως να το ελέγξω.

Αύριο έχω γενέθλια (κλείνω τα 25) και όλοι μου οι "φίλοι" πάλι τα κατάφεραν (γενικά έχω 3-4 φίλους). Ο κολλητός μου ενώ θα έφευγε Δευτέρα για τον τόπο σπουδών του, αποφάσισε να φύγει αύριο χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, ενώ εδώ και καιρό κανονίζουμε την έξοδο που θα τα γιόρταζαμε. Η άλλη μου καλή φίλη και συνάδελφος, ενώ πάλι με ρωτάει εδώ και ένα μήνα κάθε μέρα τι θα κάνουμε και σκεφτόμασταν διάφορες ιδέες, την ρώτησα άμα θα βγούμε αύριο και απλά είπε ότι δεν μπορεί και θα τα πούμε τη Δευτέρα στη δουλειά. Της είπα να βγούμε κ τις προηγούμενες και πάλι το απέφυγε. Τέλος, ενα παιδί που φλερτάρουμε αυτή την περίοδο λείπει για διακοπές στον τόπο του. Απορώ αν όλα αυτά είναι πάλι τυχαία ή αν τελικά δεν έχω κανένα πραγματικό φίλο...

Έχω βαρεθεί συνεχώς να λέω ψέματα στην σχέση μου. Εγώ από παιδί έκανα παρέες και με κορίτσια και με αγόρια. Σαν κορίτσι που ήμουν περισσότερο μου άρεσε η παρέα με τα αγόρια παρά με κοπέλες δεν είμαι αγοροκοριτσο απλά τα πήγαινα καλύτερα τους εμπιστευομουν περνούσα Ποιο όμορφα. Μεγαλώνοντας έκανα σχέσεις δεν ζήλευαν που είχα αγόρια φίλους και αν ζήλευαν δεν το έδειχναν. Πλέον έχω φτάσει 24 χρονών έχω μια σχέση εδώ και λίγους μήνες με έχει φάει από την ζήλεια του . Στην ουσία αναγκάζομαι να λέω ένα σωρό ψέματα ότι βγαίνω είτε με την ξαδέρφη μου, είτε με την μητέρα μου , είτε με μια φίλη μου που και εκείνη δεν την πάει καθόλου έτσι ώστε να γλυτώσω την γκρίνια του . Έχουν έρθει κάτι φιλαράκια μου κοντά στην ηλικία μου και θέλουν να βγούμε για καφέ και φαγητό να τα πούμε που το κακο δηλαδή?? Το αγόρι μου μην τυχόν και ακούσει να βγω με φίλο τρελενεται αλλος ανθρωπος με αποφεύγει δεν μου μιλάει κατεβάζει τα μούτρα στο πάτωμα και στην τελική έχουμε σχέση από απόσταση δεν μπορώ να με σπίτι και να μην βγαίνω καθόλου.... Ο ίδιος λέει καλύτερα με την μητέρα σου βγες οκ βγαίνω αλλά όχι και συνέχεια. Με έχει κουράσει πάρα πολύ όλο αυτό που σκέφτομαι να του μιλήσω ξεκάθαρα αλλά ξέρω δεν θα καταλάβει θα θυμώσει και θα το πέζει θιγμενος. Από την άλλη να χωρίσω το σκέφτομαι και αυτό δεν μπορώ το ψέμα κάθε μέρα λέω όλο δικαιολογίες για να πάω μια βόλτα σαν άνθρωπος. Αφηστε κιόλας που κάθε απόγευμα με καθυστερεί ώρες για να μιλήσουμε βιντεοκλήση σε σημείο που πιστεύω το κάνει επιτηδες για να ελέγχει αν θα βγω σε σημείο που δεν βγαίνω κιόλας και ακυρώνω την παρέα μου . Στην αρχή της σχέσεις δεν ήταν τόσο πειστικός πλέον μου Φενεται ανυπόφορο αυτό που ζω γιατί σαν γυναίκα δεν μπορώ την πίεση! Είναι 30 χρονών το αγόρι μου εγώ 24 είμαι..

Αγόρασα ένα καινούργιο μαγιό,είναι μπραζίλιαν,το φόρεσα σήμερα,και κόντεψε να τρελαθεί απ'τη ζήλια του,γιατί το θεώρησε αποκαλυπτικό.Αφού μπορώ να το υποστηρίξω,γιατί να μήν το βάλω,δέν κατάλαβα;Και στην τελική,τώρα θα το βάλω,γιατί μετά από 20-30 χρόνια,πρώτα ο Θεός,δέν θα μπορώ.Από τη μία γουστάρω τρελά που ζηλεύει,και πολλές φορές τον τσιγκλάω κιόλας,αλλά από την άλλη,δέν αντέχεται αυτή η κατάσταση.Ειλικρινά τώρα,υπάρχει άντρας που θα ζήλευε με κάτι τέτοιο;Στις δύο προηγούμενες σχέσεις που είχα,τους άρεσε πολύ να ντύνομαι και να φτιάχνομαι κλπ.Μήν φανταστείτε κάτι ακραίο,δέν είμαι των υπερβολών.Εγώ άν ήμουν άντρας θα χαιρόμουν.Μου φαίνεται θα τον στείλω για να ηρεμήσω λίγο γιατί δέν αντέχεται.Ξινό μου βγήκε το μπάνιο.

Μέσω κοινής παρέας γνώρισα ένα παιδί 23( 29 εγώ) μιλούσαμε σε φιλικό επίπεδο..όταν γύρισα στην βάση μου εκδηλώθηκε μέσω διαδικτύου.Εχουμε κανονίσει για βόλτα όταν πάω.Εχω ακούσει από την παρέα του ότι δεν ψάχνοταν για κοπέλα καθώς ήταν στραμμένος σε σχολή κ δουλειά.Μου κάνει εντύπωση που εστηλε και αναρωτιέμαι μήπως είναι φιλικό το όλο κλίμα και το έχω παρεξηγήσει.

Ξέρετε τι δεν καταλαβαίνω; πως μπορεί να γνωρίζεις έναν άνθρωπο, να βγαίνεις μαζί του (και όχι μόνο μια φορά) και μετά, μόλις η πραγματικότητα μπαίνει στη μέση (και δε μιλάμε καν για καμιά ανυπέρβλητη απόσταση, ένα 2ωρακι) να κάνει την πάπια σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα; πέραν από το άσχημο του ότι από κοντά δε λέει τίποτα περί αυτού, παρότι και οι δύο το ξέρουμε από πριν, πως μπορεί και διαχειρίζεται ένας άνθρωπος μια τέτοια εναλλαγή συναισθημάτων και είναι τόσο γρήγορα οκ με αυτό (γιατί δε μπορώ να διανοηθώ καν να υποκρινόταν τον προηγούμενο καιρό); ναι, δεν είμαστε 20 χρονών, έχω ακούσει παρόμοιες ιστορίες από φίλους, δεν είναι κάτι που με εκπλήσσει, αλλά η αλήθεια είναι ότι ως τώρα δε μου είχε συμβεί ποτέ, και θα έλεγα ψέματα αν δεν έλεγα ότι με έχει επηρεάσει

Ένα παιδί πριν 3 χρόνια ήρθε και με αγκάλιασε από τη μέση, καθώς ήμουν φορτωμένη με δύο σακούλες παιχνίδια, όλο ευγνωμοσύνη, γιατί το έβλεπα απομονωμένο στην τελευταία σειρά ολομόναχο, ξεχασμένο ακόμη κι από την πρώτη υπεύθυνη και πήγα του μίλησα, το έβαλα σιγά σιγά να καθίσει μπροστά, το ενθάρρυνα να συμμετέχει και να κάνει παρέες. Όταν έκανα μάθημα και έβλεπαν την ανταπόκριση όλοι μου έλεγαν "πρέπει να γίνεις δασκάλα!" και σιγά σιγά το ανακάλυψα κι εγώ πως και πρέπει και για μένα πρέπει και το θέλω. Μακάρι να είμαι άξια, μακάρι να αγαπήσω κι αυτήν την επιστήμη και τέλος μακάρι να είμαι υγιής σωματικά και ψυχικά για να προσφέρω και να είμαι χρήσιμη.