ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και ένα χρόνο κάνω παρέα με μια κοπέλα λίγο μικρότερη από μένα και έχουμε κολλήσει αρκετά...Το καλοκαίρι αυτό ήμασταν κώλος κ βρακί...Ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές και σε παρέες και με αγόρια και μόνες μας...Κάθε μέρα μαζί...Από τότε που άρχισαν τα σχολεία για την τρίτη λυκείου (Να σημειώσω ότι δεν διαβάζει καθόλου) άρχισε να απομακρύνεται...Σνομπάρει στα μηνύματα αρκετές ώρες...Είχαμε κανονίσει ένα μεσημέρι να βγούμε για καφέ και την ρωτάω "Τελικά ισχύει;" και μου απαντάει ότι με ξέχασε και ότι κανόνισε με την άλλη της κολλητή ...Που αυτή ποτέ δεν με έχει ξεχάσει μέχρι τώρα...(τουλ από όσο θυμάμαι)...Επίσης όταν της στέλνω μνμα η την παρινω τηλ τελευταία μου βγάζει το βάιμπ ότι την ενοχλώ... Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται αλλά γενικά είναι πολύ αναίσθητη,χύμα, δεν έχει καθόλου ενσυναίσθηση (μου έχει πει ότι δεν καταλαβαίνει ότι πληγώνει τον άλλον έτσι πως συμπεριφέρεται και που μιλάει) και έχει υπερβολικά πολλά νεύρα σε σημείο να έχει τύχει να με βρίσει που δεν την τραβάω καλά φωτογραφίες...Και όταν της μιλάω για τέτοια θέματα νιώθω ότι δεν καταλαβαίνει πως αισθάνομαι (θεωρεί τα συναισθήματα αδυναμία)...Αλλά από την άλλη ήταν από τις μοναδικές κολλητές που ήταν στις δύσκολες και εύκολες στιγμές και γενικότερα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ και δεν κάνει πονηριές όπως τα περισσότερα κορίτσια...Νομίζω κολλάμε περισσότερο στη διασκέδαση...Αλλά προσωπικά εγώ έχω δεθεί πολύ...Τι να κάνω;

Αυτό τον ένα μήνα που έλειπαν οι δικοί μου για διακοπές,ερχόταν στο σπίτι το αγόρι μου.Μου άρεσε λοιπόν τόσο πολύ να μαγειρεύω για τους δυό μας,μέχρι και γλυκά επιχείρησα για πρώτη φορά.Τώρα που γύρισαν,δέν έχω διάθεση ούτε αυγό να τηγανίσω,ακόμα και το τόστ από την μητέρα μου ζητάω να μου το φτιάξει. Είναι πολύ όμορφο να προσπαθείς να ευχαριστήσεις αυτόν που αγαπάς,και από το βλέμμα του,και όχι μόνο βέβαια,να καταλαβαίνεις ότι εκτιμά αυτό που κάνεις. Πέρασα ένα μήνα σούπερ,άν και είμαστε κάθε μέρα με το αγόρι μου,ένα στερητικό το νιώθω,γιατί συνήθισα στο να είμαστε μαζί πολλές ώρες,και τώρα δέν έχω τη διάθεση που είχα.Μάλλον είναι η μεταβατική περίοδος... Άντε να ξεκινήσει η σχολή,να ξαναμπώ στη ρουτίνα μου.

Εδώ και λίγο καιρό μιλούσα με ένα παιδί και είχαμε έρθει αρκετά κοντά. Είχα έντονα συναισθήματα γι αυτόν κι εκεινος για μένα όπως έλεγε. Κάποια στιγμή μου είπε ότι έχει σχέση. Ρωτώντας τον τι θέλει ήταν λίγο σε φάση δεν ξερω, είμαι μπερδεμένος.. Κάποια στιγμή συναντηθηκαμε τυχαία (είμαστε από το ίδιο μέρος και πήγαμε και οι δύο διακοπές το καλοκαίρι εκεί) και ζήτησε να μιλήσουμε. Πήγαμε κάπου και μου είπε ότι υπάρχουν κάποια θέματα στη σχέση του αλλά κυρίως το θέμα το έχει ο ίδιος στο κεφάλι του. Δεν ξέρει τι του συμβαίνει και ότι ένιωσε έντονη έλξη για μένα που τελικά από κάτι χαλαρό που το ξεκίνησε του προέκυψε κάτι πιο δυνατό. Αλλα το πιθανότερο πως δεν θα χώριζε. Του είπα κι εγώ τη δική μου πλευρά ότι δεν θέλω να είμαι το τρίτο πρόσωπο και ότι θα ήθελα να ξέρω τις προθέσεις του εξ αρχής. Μου είπε ότι δεν ήξερε που θέλει να το πάει και τα σχετικά. Τελικά μετά από πολυ συζήτηση καταλήξαμε να κάνουμε σεξ. Ξέρω είναι λάθος αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Όλον αυτό τον καιρό είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Μετά όμως από αυτό νιώθω απαίσια. Δεν ξέρω καν την κοπέλα του αλλά νιώθω απαίσια γι αυτό που έγινε. Δυστυχώς είμαι αρκετά αδύναμος χαρακτήρας και δεν του είπα όλα αυτά που έπρεπε να του πω και απλά να σηκωθώ να φύγω.. Πανε λίγες μέρες από τότε και δεν ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ότι είναι λάθος όλο αυτό και πρέπει να το τελειώσω,γιατι ακόμα κι αν χωρίσει τα ίδια θα κάνει σε μένα. Επίσης αν μαθευτεί κάτι τέτοιο ολοι θα πουν ότι φταίω εγώ. Ενώ δεν τον προκάλεσα ποτέ, σίγουρα φταίω ναι αλλά δεν φταίω μόνο εγώ. Πονάω τοσο πολύ..δεν ξέρω τι να κάνω..

Έχω έναν φίλο εδώ και χρόνια τα πηγαίνουμε πολύ καλά ταιριάζουμε βγαίνουμε έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και περνάω πολύ όμορφα μαζί του. Ο ίδιος είναι αρραβωνιασμενος με μια πάρα πολύ καλή κοπέλα την γιώτα η οποία τον στηρίζει πάρα πολύ και τον αγαπάει και παρά πολυ. Εγώ είχα μια σχέση σοβαρή και εγώ για αρραβώνα το πήγαινα αλλά κατάλαβα πως ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου ήταν προικοθηρας και τον άφησα και εφυγα. Ήταν δύσκολος χωρισμός με ενοχλούσε με απειλουσε έλεγε θα κάνει κακο στον εαυτό του και έπειτα σε εμένα εγώ δεν φοβήθηκα καθόλου είχα πάρει τα μέτρα μου απέναντι του και το πήρε απόφαση και σταμάτησε να με ενοχλεί. Στην ζωή μου εμφανίστηκε από το "πουθενά" ο Γιώργος.. Ο Γιώργος είναι ανηψιος του αφεντικού μου και είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος μου. Ώριμος , έξυπνος,γοητευτικός όλο το πακέτο. Βγήκαμε αρκετες φορες για καφέ ,φαγητό, σινεμά, κλπ και καταλήξαμε να έχουμε μια όμορφη φρέσκια σχέση που τώρα ξεκινάμε σιγά σιγά να κτισουμε βάσεις να τον γνωρίσω περισσότερο να με γνωρίσει και ο ίδιος καλά και ένταξη είναι ακόμη αρχή για να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Ο φίλος μου μαθαίνοντας ότι προχώρησα αρκετά γρήγορα μετά τον χωρισμό μου έγινε άλλος άνθρωπος αρνητικός με αυτή τη σχέση να λέει πως έκανα λάθος να βιαστώ να κάνω κάτι καινούργιο και πως αργά ή γρήγορα θα χωρίσουμε και δεν υπάρχει μέλλον ακόμη και γκομενιαρη έβγαλε τον άνθρωπο ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο και το βλέπω δεν είμαι χαζή. Πολύ αρνητικότητα που με επηρεάζει και εμενα που πάνω στα νεύρα μου ξεσπάω και στον Γιώργο που δεν φταίει και σε κάτι. Χθες Μαλωσα άσχημα με τον φίλο μου του είπα κάτσε να δεις έχεις την κοπέλα σου έχεις την σχέση σου την ζωή σου έτσι και εγώ θέλω να προχωρήσω παρακάτω με έναν άνθρωπο αρχισε μετά να λέει πως κάνω μεγάλο λάθος να προχωρήσω σε σχέση γρήγορα και πως θα καταληξη όλο αυτό να ξαναπληγωθω και να μείνω μόνη. Του είπα να μην τολμησει να ξαναανακατευτει στην προσωπική μου ζωή και πως δεν θέλω να καθόλου να καθίσω να συζητήσω μαζί του έκλεισα το τηλεφωνο και εδω και μέρες δεν απαντάω στα μηνύματα του . Καλά δεν καταλαβαίνω τι τον ενδιαφέρει τον φίλο μου γιατί θέλω να προχωρήσω γρήγορα σε κάτι νέο ενώ πραγματικά αυτό είναι που θέλω . Και στην τελική αν είναι να πληγωθω θα πληγωθω εγώ εγω θα πονέσω Όχι αυτός... θέλω να ζήσω την ζωή μου όπως εγώ θέλω εγώ ορίζω τα πρέπει και τα μη δεν θα αφησω ποτέ ξανά κανέναν να ανακατεύτει στη ζωη μου και την σχέση μου. Και όσο για τον φίλο μου μπορεί να τον συνχωρησω μπορεί και όχι αρνητικούς ανθρώπους γύρω μου δε θέλω

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 7 χρόνια. Όμως πριν από εκείνον μου έστελνε ο Αδερφος του σχεδόν κάθε μέρα ρωτώντας με διαφορες ερωτήσεις ώστε να με γνωρίσει καλύτερα. Εγώ δεν του πολύ έδινα σημασία. Τελοσπαντων πέρασε ο καιρός και ένα με δυο χρόνια μετά γνωρίζω το αγόρι μου ( τον αδερφό του) φυσικά δεν ήξερα ότι είναι αδέρφια. Το μαθαίνω αργότερα. Του το λέω. Ότι παλιά μου μιλούσε κτλ. Δεν μου είπε τπτ παρά μόνο ότι ήταν πιο μικρος τότε και επίσης δεν το ξέραμε. Το θέμα είναι ότι παρολο που πέρασαν τόσα χρόνια δεν έχουμε μιλήσει ποτε από τότε. Συνεχώς με αποφεύγει. Δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτε. Καθώς όταν είναι να πάω σπίτι του εκείνος βγαίνει έξω και δεν θα γυρίσει μέχρι να φύγω. Νιώθω πολύ άβολα με όλο αυτό. Ξέρω ότι είναι λίγο καπως για εκείνον αλλά πανε και τόσα χρόνια από τότε δεν είναι πια και τόσο τραγικό. Εξάλλου απλώς μου έστελνε μηνύματα. Δεν βγήκαμε ποτε. Τι μπορώ να κάνω ώστε να σταματήσει όλο αυτό ; Εσείς τι θα κάνατε ;;

Μπαλώματα ή μαλώματα? Συγκατοικω εδώ κ 3ετη..το τελευταίο διάστημα, ο σύντροφός μου τρέχει στον μπαμπά του που διαγνωστηκε με κάτι άσχημο, το προηγούμενο διάστημα κ η μαμά του το ίδιο, κάθε μέρα τον βλέπω ίσως μια ώρα, ίσως κ λιγότερο, εγώ πάω σούπερ, κ ενδιαφέρομαι για τα πρακτικά κτλ. Δεν νιώθω όμως χαρά, εδώ κ πολύ καιρό αν πω ότι νιώθω μόνη μου θα μου πει δεν τον στηρίζω..., Εννοείται δεν είπαμε να μην πάει αλλά δεν μπαίνει όριο, κανενα

Εκανα το λαθος να κανω παρεα με ατομα που δε ταιριαζαμε καθολου. Γατζωθηκα σε αυτους για να μην ειμαι μονος μου. Εχασα 4 χρονια απο τη ζωη μου ετσι μιζερα. Φετος που τελειωνουμε τη σχολη τους ξεκοψα. Απο το να με γεμιζουν τοξικοτητα προτιμησα τη μοναξια μου. Πως θα γινει να γνωρισω νεο κοσμο και να βρω επιτελους μια κανονικη παρεα; Στο σημειο αυτο να τονισω οτι ειχα καλους παιδικους φιλους που καναμε παρεα μεχρι να μπουμε στο πανεπιστημιο αλλα απο δικη μου βλακεια σπασαμε. Εκανα κατι χοντρο και μετανιωσα, ημουν και αφελης λογω ηλικιας τοτε. Δε γινεται ομως να πληρωνω μια βλακεια που εκανα στα 18 μου για μια ζωη. Και το λεω αυτο γιατι αυτοι οι παιδικοι φιλοι ακομα μου κρατανε κακια και οτι κοινους φιλους και γνωστους ειχαμε, τους εστρεψαν ολους εναντιον μου. Για αυτο θελω να κανω μια νεα αρχη. Θελω επιτελους να αποκτησω πραγματικη κοινωνικη ζωη. Βαρεθηκα τη μοναξια μου. ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ;

Πριν δύο εβδομάδες παραιτήθηκα από τη δουλειά μου (είμαι 24, πρώτη δουλειά, στο αντικείμενο μου και με πολύ καλά λεφτά για τα σημερινά δεδομένα) προκειμένου να αφοσιωθώ στο μεταπτυχιακό μου το οποίο απαιτεί πολλές ώρες στο εργαστήριο. Τελικά με το που έφυγα υπήρξε κάποια αλλαγή στο πλάνο (από την πλευρά του καθηγητή) και έτσι έχω πλέον να γράψω μόνο τη διατριβή. Αν και προφανώς δεν ήταν όλα ρόδινα στη δουλειά, είχα στεναχωρηθει που έφυγα και ειδικά όταν έγινε αυτή η αλλαγή κάποιες μέρες μετά, μου ήρθε σαν κεραμίδα. Έστειλα κι αλλού αιτήσεις για τις οποίες είμαι σε αναμονή και άρχισα να γεμίζω το πρόγραμμα μου με άλλες ασχολίες (ιδιαίτερο σε παιδάκι, χομπι που δεν είχα χρόνο να κάνω πριν και τη διατριβή μου). Με πήρε λοιπόν τηλέφωνο ο διευθυντής και μου είπε ότι ήθελε να μιλήσουμε από κοντά, παραξενεύτηκα γιατί η θέση μου έχει αναπληρωθεί και η κοπέλα τα πάει μια χαρά. Όμως πήγα, και εκεί μου είπε ότι θα ήθελε να γυρίσω πίσω και σε καλύτερη θέση με προοπτικές γιατί έχει εμπιστοσύνη στη δουλειά μου και ότι έκανε εξαίρεση γιατί δεν παίρνει ποτέ στόμα πίσω (να σημειώσω πως δεν ήξερε ότι τελικά απέτυχε το πλάνο για το οποίο είχα φύγει). Και τώρα αναρωτιέμαι αν θα είμαι πολύ αχάριστη να αρνηθώ, αν θα χάσω κάποια από τις άλλες δουλειές αν με καλέσουν που ίσως είναι καλύτερη, αν πάω πίσω και "εγκλωβιστω" γιατί θα στηριχθεί πάνω μου ότι θα μείνω καιρό ακόμα...

Είμαι 23 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου. Τον τελευταίο καιρό ακούω για συνομήλικες γνωστές μου οτι παντρεύονται, κάνουν παιδιά και όλο αυτό μου φαίνεται πολύ μακρινό για μένα. Δεν ξερω τι κάνω λάθος. Όλοι μου λένε ότι είμαι εμφανισιμη. Δυστυχώς έχω κολλήσει εδώ και 2 χρόνια με έναν άντρα μεγαλύτερο από εμενα με τον οποίο δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και δεν μπορώ να δω άλλον ερωτικά..

Έχω βαρεθεί να συναντώ κοπέλες που αυτοχαρακτηρίζονται δυναμικές ενώ βάζουν τα κλάματα με το παραμικρό και δεν αντέχουν την απόρριψη είτε πρόκειται για δουλειά είτε για σχέση.Έχω βαρεθεί να ακούω "κι εγώ που είμαι πολλή δυναμική έχω ανεχτεί κακοποίηση" κλπ ενώ έχω δει δυναμικές κοπέλες πως αντιδρούνε όταν δεν τους φερθεί κάποιος σωστά.Αντιδρούνε ΔΥΝΑΜΙΚΑ.Ας σταματήσει αυτή η καραμέλα δεν είναι υποχρεωτικό να είναι όλοι δυναμικοί όμως επιβάλλεται σε ανθρώπους 33 35 και 38 χρονών να έχουν αυτογνωσία. Ειδικά στη δουλειά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη δεν γίνεται να τα παρατάμε όλα για να παρηγορούμε σε κάθε δυσκολία τις δυναμικές υπαλλήλους που έχουν το δάκρυ έτοιμο για κάθε μαλακία που τους συμβαίνει. Είναι πάρα πολύ κουραστικό και δεν μας αφήνει να αποδώσουμε σωστά, τις ίδιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε όλοι κλάματα και αδυναμίες δεν έχουν θέση στη δουλειά.