ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κι εκεί που λες οτι δεν παίζει να ξαναερωτευτώ ποτέ και οτι τα έχω απομυθοποιήσει όλα και όλους, τσουπ! ερωτεύμαι τον καινούργιο προϊστάμενο.Προσπαθώ να το ξεχάσω, να το βγάλω απ το μυαλό μου σαν ιδέα, να πω οτι δεν τρέχει τίποτα και ότι είναι κάτι περαστικό, αλλά τίποτα! Προσπαθώ να βγω έξω, να απασχολώ το μυαλό μου με άλλες δραστηριότητες, αλλα το μυαλό εκεί! Πείτε μου ρε παιδιά, τι να κάνω..να κάνω κίνηση δε γίνεται γιατί οι σχέσεις μας είναι πολύ τυπικές και αυστηρά επαγγελματικές. Δεν μπορώ να τον κάνω add στα social γιατί θα χτυπήσει άσχημα, εδώ του μιλάω στον πληθυντικό και σπάνια. Πόσο μάλλον να του ζητήσω να βγούμε..Έχει περάσει κανείς κάτι παρόμοιο?? Ηλικίες γύρω στα 35

Αναρωτιέμαι πως διαχειρίζονται τα οικονομικά τους τα ζευγάρια τα οποία συζουν και πρέπει να πληρώνουν από κοινού λογαριασμούς. Μια φίλη μου(παντρεμενη) μου είπε πως τα πληρώνουν όλα σχεδόν μισά μισά (εκεινος συμβάλλει λίγο περισσότερο γιατί κερδίζει παραπάνω χρηματα)και έτσι ο καθένας μετά έχει τα δικά του προσωπικά χρήματα να τα διαχειριστεί όπως θέλει.Εγώ πάλι που επίσης είναι παντρεμένη (απλά το αναφέρω για να δείξω πως δε μιλάμε για εφήμερες σχεσεις)και δουλεύουμε και οι δύο απλά ενώνουμε όλα τα χρήματα που κερδίζουμε από τις δουλειες (έχουμε δηλ ένα κοινό ταμειο)και για τα προσωπικά μας έξοδα απλά τα αναφέρουμε ο ένας στον άλλο για να ειμαστε και οι δυο ενημεροι (μιλαμε όμως για μικροποσα του τύπου ότι εγώ μπορεί να θέλω να πάρω καμία κρεμα η ο άντρας μου αθλητικά- κάτι το οποίο φυσικά δε συμβαίνει κάθε μήνα-καθωε ξοδεύουμε μόνο για τα απολύτως απαραίτητα δηλ πετρέλαιο στα αυτοκίνητα,σούπερ μάρκετ,πράγματα που έχει ανάγκη το παιδι,λογαριασμοί κτλ.Εσείς πως διαχειρίζεστε τα χρήματα σας και ποιος είναι ο πιο σωστός τρόπος κατανομής των χρημάτων σύμφωνα με τη γνώμη σας;

Τα εχουν σχεδον 2 χρονια. Συναντιονται 1 ή 2 φορες τη βδομαδα και καθε εξοδος καταληγει σε σεξ. Και αν εχει αυτη περιοδο τοτε δεν συναντιονται καν. Επισης, οταν κανουν σεξ τις μισες φορες κοιμουνται και μαζι. Ειτε σπιτι του, ειτε σπιτι της. Ποτε δε καθονται ομως το πρωι να φανε πρωινο. Απλα χωριζουν βιαστηκα για τις δουλειες τους. Και αν αυτη παει σε εκεινου, τοτε επιστρεφει με τα ιδια ρουχα αλουστη, βρωμικη, πεινασμενη, και δεν εχει ποτε αυτη τη λαμψη στα ματια που εχεις οταν κανεις ερωτα με τον αγαπημενο σου. Απο την αλλη, αν δε συναντηθουν, αν δε κανουν σεξ δηλαδη, αυτη ειναι τερμα στη τσιτα. Αυτος οταν πηγαινει στο σπιτι της, το παιζει εξευγενισμενος και μιλαει στους γονεις της στον πληθυντικο με υφος λεκτορα, ενω στα αδελφια της μιλαει αφ'υψηλου σαν σε μικρα ασημαντα κουτα οντα. Αυτο μου εκφραζει μια κακια σχεση, σχεση μονο για σεξ, καλοπεραση και απολαυση. Απο την αλλη ομως, εχουν γνωρισει τις οικογενειες τους και καθε φορα που εχει ο ενας καποιο θεμα, παιρνει τηλεφωνο τον αλλον και βγαζει τα εσωψυχα του. Αρα, δε μπορω να ξερω αν αυτη η σχεση ειναι σχεση αγαπης ή σεξ. Αυτο που μου λεει η καρδια μου και τα ματια μου οταν τους βλεπω μαζι ειναι "οχι καλο".

Κάθομαι και διαβάζω στο διαδίκτυο για μοναξιά, και ότι υπάρχουν άπειρες γυναίκες μόνες που δεν μπορούν να βρούνε άντρα και κλαίγονται, και βλέπω στην πραγματικά ζωή πως γυναίκα μόνη δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Γυρίζω ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή μου λόγω δουλειάς, γνωρίζω γυναίκες, όλες έχουν άντρα, αρραβωνιαστικό, μόνιμη σχέση. Ακόμη και ''άσχημες'' γυναίκες ή ''υποδεέστερες'' για κάποιον, έχουν τη σχέση τους και είναι μία χαρά, και μπράβο τους και καλά να είναι. Άντρες ελεύθερους, χρόνια ελεύθερους χωρίς γυναίκα να βολοδέρνουν, ξέρω αρκετούς. Πού είναι όλες αυτές οι ατέλειωτες αριθμητικά ελεύθερες που είναι δυστυχισμένες και δεν μπορούν να βρούνε άντρα; ποιος δουλεύει ποιον σε αυτή τη χώρα;

Προσπαθω να ξεχασω καποια, δεν της στελνω μηνυματα πλεον εδω και 3 μερες. Δεν μπαινω στα social media και προσπαθω να μην την σκεφτομαι. Αλλα...εχω μια στεναχωρια...ξυπναω καθε μερα το πρωι με ενα παραπονο γιατι μου φερθηκε ετσι. Τελος παντων σε ποσο καιρο αραγε θα την ξεχασω? Εξαλλου ματια που δεν βλεπονται γρηγορα ξεχνιουνται...ελπιζω να ειναι καλα και να βρει την ευτυχια

Χθες στο μετρό, μια κυρία συμπέρανε από μόνη της ότι είμαι έγκυος και έκανε κακό χαμό που στεκόμουν όρθια. Όχι, δεν είμαι έγκυος. Είμαι απλά 65 κιλά. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο ντράπηκα.

Εδω και εναν μηνα περιπου που βγαινω απο το σπιτι βλεπω στην γειτονια εναν αγνωστο νεαρο περιπου στην ηλικια μου που φαινεται οτι του αρεσει που με βλεπει ενω δεν με γνωριζει. Χαμογελαει λεγοντας χιλια συγγνωμη κοπελια οταν πεφτει κατα λαθος ,οπως λεει, επανω μου στον δρομο, στο σουπερ μαρκετ, στο ψιλικατζιδικο...Αλλες φορες ειναι σαν να με περιμενει εξω απο την πορτα της πολυκατοικιας και αρχιζει να με ακολουθει μεχρι ενα σημειο βαζοντας να ακουγεται στο κινητο του ενα τραγουδι των Doors και μολις γυρισω να τον κοιταξω φευγει κοκκινιζοντας και κοιτωντας κατω. Προχθες με χαιρετησε λεγοντας και το ονομα μου. Οταν του ειπα " Συγγνωμη αλλα ποιος σου ειπε το ονομα μου; Μηπως θελεις κατι απο εμενα και πως λεγεσαι " εκει ξανακοκκινησε και δεν μιλουσε. Το περιεργο της υποθεσης ειναι οτι μοιαζει τρομερα με τον πατερα μου στα νιατα του. Λεω , κοιτα να δεις κατι περιεργα πραγματα. Ειναι τοσο γλυκο και συμπαθητικο παιδι και να ντρεπεται να μιλησει ή μηπως ειναι ψυχακιας ;;;

Ενώ σαν άτομο έχω μια υγιή, αυτοείκονα, μου λείπει αυτοπεποίθηση όσον αφορά την σχολή μου. Θεωρώ ότι άρχισα λιγάκι στραβά, γιατί πέρυσι που ημουν πρώτο έτος, εξαιτίας ενός προσωπικού θέματος που αντιμετώπιζα και με είχε επηρεάσει αρκετά, το διαβασμα μου δεν ήταν το αποδοτικότερο. Παρακολουθούσα ανελλιπώς απλά όταν γυρναγα σπίτι το μυαλό μου ηταν off. Εν τέλει χρωστάω μόνο δύο μαθηματα γιατι το καλοκαίρι σκίστηκα στο διαβασμα. Τωρα στο δευτερο έτος είμαι πολυ πιο οργανωμενη, αλλα μου έχει μείνει ενα αγχος, οτι δεν ειμαι αρκετά καλή, η ότι πάλι κάτι θα προκύψει και θα τα θαλασσώσω. Αναποφευκτα συγκρίνομαι με συμφοιτήτες μου οι οποιοι τα πάνε καλύτερα και νιώθω κομματάκι μειονεκτικά. Το αντικείμενο δεν ειναι ευκολο και δεν ειμαι και το πιο κοφτερό εργαλείο καθώς το μυαλό μου συχνά κολλάει. Πάω με την ψυχολογία του ηττημένου, γιατι αν και εχω διαθεση να κατσω ωρες να ξεστραβωθώ , λεω στον εαυτό μου ότι δεν θα καταλάβω τίποτα. Μετα αγχωνομαι για τους βαθμους μου και το πως αυτο θα επηρεασει τις μελλοντικες προοπτικες μου... Επίσης αγχωνομαι παρα μα παρα πολυ, διοτι η οικογενεια μου ειναι στενα οικονομικα και περιμενουν πραγματα απο μενα. Κατανοώ ότι πρέπει με μικρα βηματα να χτισω αυτοπεποιθηση οσον αφορα αυτο που κανω, αλλα αυτην την στιγμη με τα μαθήματα να τρεχουν και εγω να τρέχω για να μην μεινω πισω, μου φαινεται δυσκολο αυτό. Καμιά πρόταση;

Αρκετοί άνθρωποι διαβάζουν βιβλία και βλέπουν ταινίες. Συχνά κάποιοι απ'αυτούς θεωρούν αυτομάτως ότι αυτό τους ανεβάζει πνευματικά Αρχίζουν να καυχιουνται για το ότι κατανόησαν τον τάδε σκηνοθέτη,λάτρεψαν τον αλλον συγγραφέα κτλ κτλ. Αναλύουν την οπτική του οποιουδήποτε δήθεν ανθρώπου που τους τραβάει την προσοχή χωρίς να γνωρίζουν πχ τι άτομο είναι στην πραγματικότητα.Νομίζω πως οι πραγματικά βαθιά πνευματικοί άνθρωποι δεν κάνουν ποτέ τέτοια σχόλια. Δεν εκτίθενται δεν προκαλούν δεν κανουν τους εξυπνους στους αλλους με λιγα λογια. Οι πραγματικοί κουλτουριάρηδες κρατάνε απόσταση απ όλα αυτά γιατί ακριβώς κατανόησαν πόσο ανόητο είναι να καυχιέται κάνεις γενικά.

Πραξη 1η. Καθηγητής, παντρεμενος -με γυναίκα στην ξενιτιά κι αυτός εδώ λόγω δουλειάς-, όμορφος, πλουσιος, γοητευτικος 50αρης παραδιδει μαθήματα σε φροντηστηριο.Πράξη 2η ομορφη, μορφωμενη-αλλα ονειροπαρμενη- 30αρα προσπαθει να παρει ένα παλιοχαρτο και τον έχει καθηγητη. Επίσης μέχρι τα 30 της δεν έκανε καλό σεξακι ποτε και δεν το φχαρηστηθηκε. Ο τυπος μοιάζει πολλα υποσχόμενος. Πράξη 3η φλερτάρουν από την πρωτη στιγμή χωρίς να μπορουν να το αφήσουν στην άκρη, μια ιδιαίτερα εκρηκτική χημεία έχει αναπτυχθεί μεταξυ τους,καφεδακια όλοι η παρεα έχουνε πιει ουκ ολίγα κ μάλιστα το πεσιμο εμμέσως πλην σαφως από αυτόν έχει καταγραφει. Η συνέχεια? Δεν ξέρω σας αφήνω να τη συνεχίσετε... Το εργάκι χιλιοπαιγμενο και την τυπισσα δεν την βλέπω καλά.