ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξερω... Λογικα, οταν πατε σε ενα ενα συγγενικο μακρινο σπιτι για Σαββατοκυριακο περιμενετε μια εξτρα περιποιηση.Να σου ανταποδωσουν την φιλοξενια την δικη σου. Μην παρεξηγειτε ομως καποιες κυριες που το φαγητο που σας εφτιαξαν δεν ειναι πλουσιο και πολυ και που δεν εχουν φτιαξει ουτε ενα γλυκο. Δεν ειναι οτι δεν μπορούν ή οτι δεν θελουν. Θελουν και μπορουν. Απλα τα ψωνια τα κανει αλλος. Αλλος κανονιζει το μενου παντα. Αλλος κραταει το το πορτοφολι.....Και αυτες νιωθουν ντροπη απλα...

Τι και αν πέρασαν μήνες; Τι και αν μου φερθηκες τόσο ασχημα; Όσοι και αν προσπάθησαν να μου πουν ότι δεν μου άξιζες, για εμένα άξιζες. Δεν ξέρω πως με όσα μου έκανες δεν σε ξεγραψα τελείως από την ζωή μου ως ένα λαθος, ίσως δεν τα έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, μα πανε μήνες και δεν αντεχω άλλο έτσι. Πουθενά δεν λειτουργώ, πουθενά. Ίσως να είναι και αυτή η άτιμη συνήθεια, ε δεν περασαμε και λίγα. Ελπίζω σύντομα να φύγεις, από το μυαλό μου. Θέλω να με δω πάλι χαρούμενη.

Κάποτε είχαμε δώσει ραντεβού εδώ.

Ο,τι κ να κάνω είναι αδύνατο. Νιώθω όμως ότι δεν πρέπει να σου στείλω. Παιδεύομαι πολύ. Ποσο πολύ να ξερες...

Παιδιά καλησπέρα. Ήμουν ερωτευμένος για πολλά χρόνια μια κοπέλα. Αλλά πλέον είμαστε σε διαφορετικά μέρη κ αυτή πότε δεν έδειξε ερωτικό ενδιαφέρον απέναντι μου. Είμαστε όμως κολλητοί. Από 10 χρόνων κάνουμε παρέα, απλά τώρα έχουμε 3 χρόνια είμαστε σε διαφορετικές πόλεις λόγω σπουδών. Παρ’αυτα μιλάμε συνέχεια είτε μέσεντζερ είτε στο τηλέφωνο. Πάνω λοιπόν που το αποδέχθηκα και ξεκίνησα να φλερτάρω με κάποια άλλη κοπέλα μετά από 5 ολόκληρα χρόνια, νομίζω πως της κακοφαίνεται. Δεν της αρέσει να της μιλάω για εκείνη και λέει πως δεν τη συμπαθεί. Και το λέει αυτό εκνευρισμένη κάθε φορά, δίχως να την ξέρει καν την κοπέλα. Δεν ξέρω ρε παιδιά. Ειδικά τις τελευταίες 2 βδομαδες μου κοπανάει όλη την ώρα κάτι «εσυ αξίζεις καλύτερα» και τέτοια. Δεν έχω ιδέα τι παίζει! Με έχει μπερδέψει τελείως. Και εν τέλει ας πάρει μια απόφαση ώστε να πάψει να παιδεύει και εμένα και τον εαυτό της.

Κολλητουλα μου ειμαστε 18 και σε ξερω απο τα 12,μεγαλωσαμε μαζι και εσυ πάντα τα πηγενες καλυτερα με τα αγορια αν και ποτε δεν ειχες σχεση.Φετος εσυ βολο εγω θεσσαλονικη χωριστηκαμε ,ειχαμε καιρο να μιλησουμε ...μου ανακοινωσες πως εκανες πρωτη φορα ερωτα.Απλα ενωσα λες και σε ενα λεπτο εεγινες ξαφνηκα ενηλικη ενω εγω ειμαι ακομα ενα παιδι,ανώριμο και αδεξιο,τωρα δεν ξερω τι ννα σου πω,τι συζητηση να ανοιξω...εχει νιωσει κανεις αλλος ετσι?

Χθες ακουσα πρωτη φορα το αριστουργημα της ζουγανελη με τιτλο δευτερα κλειδια... Αλλη μια ηττα μη μου πεις στα ειπα, η αγαπη ειναι φωτια...τι εχω παθει κοιτα, μη μου πεις στα ειπα, και μη χασεις τα κλειδια.. Το ακουσα με την κολλητη μου και βουρκωνα

Δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος ή αν και οι δύο μου γονείς ζούνε σε άλλο πλανήτη.Ο πατέρας μου ανακατεύεται συνέχεια στη ζωή μου, μιλάει σε φίλους μου πίσω από την πλάτη μου και τους προσβάλει επειδή με "έβγαλαν στο κρύο και κρύωσα". Προσπαθεί να με απομονώσει από τους πάντες. Το ίδιο κάνει και στη μάνα μου. Την έχει κάνει να τσακωθεί με όλο το σόι και την έχει φυλακισμένη στο σπίτι.Η μάνα μου από την άλλη είναι μια βόμβα ντροπής έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Γελάει στα καλά καθούμενα όταν πηγαίνουμε κάπου (για παράδειγμα αν με κοιτάξει μια κοπέλα ή αν περάσει ένας παχύς άνθρωπος), χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς όπως "τόφαλος", "κακάσχημη" και άλλα για να περιγράψει ανθρώπους που περνάνε δίπλα της, ενώ την ακούνε και γενικά όταν ανοίγει το στόμα της φοβάμαι για το τι θα ξεστομίσει. Και οι δύο δεν διστάζουν να με προσβάλουν μπροστά σε κόσμο όταν γίνεται κάποιο μπέρδεμα. Άσχετα με το αν δεν έχω καμία ευθύνη μου γίνονται παρατηρήσεις ή προσβλητικά σχόλια προτού δούνε ποιος φταίει.Η συμπεριφορά τους με έχει κάνει να τσακωθώ με φίλους, με έχει διώξει από παρέες (γιατί ο πατέρας μου έσπαγε μπάλες σε φίλους μου να μην με βγάζουν έξω από το σπίτι), με έχουν κάνει να ντρέπομαι να εμφανιστώ μπροστά σε συγγενείς και γείτονες και γενικότερα ντρέπομαι να κυκλοφορήσω ή να κάνω το οτιδήποτε μαζί τους.Μπροστά τους συμπεριφέρομαι αμήχανα. Φοβάμαι και ντρέπομαι να μιλήσω σαν άντρας. Ότι και να πω το γυρνάνε εναντίων μου. Αν υποστηρίξω μια άποψη που δεν τους αρέσει θα κάνουν γκριμάτσα και κίνηση με το χέρι σε κάποιον σαν να του λένε "άσε τον να λέει ότι θέλει χαζό είναι".Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά με αποκαλούν τρελό και ψυχασθενή επειδή τους ζητάω να προσέχουν λίγο το πως μιλάνε μπροστά σε άλλους και να σταματήσουν να ανακατεύονται στη ζωή μου. Μετά από κάθε μου παρατήρηση αρχίζει ένας οίστρος μονολόγου για το πόσο τρελός είμαι και πως πρέπει να πάω σε ψυχίατρο. Φωνάζουν κιόλας μόνοι τους και τους ακούει όλη η γειτονιά. Συμφωνούν μάλιστα μεταξύ τους πως εγώ έχω το πρόβλημα και μου συμπεριφέρονται σαν να έχω κάποιο διανοητικό πρόβλημα.Τους αγαπάω τους εκτιμάω αλλά δεν θέλω να έχω καμία επαφή μαζί τους. Στην ανάγκη σίγουρα θα είμαι δίπλα τους όμως μέχρι εκεί. Τρομάζω και στην ιδέα πως θα έρθει η μέρα που θα παντρευτώ και θα πρέπει να τους γνωρίσω στην κοπέλα μου ή θα τους ζητήσω να κρατήσουν τα παιδιά μου.

Και εκεί που ήμουν μέσα στη τρελή χαρά και αποφάσισα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι η ζωή μου από μεριά του δεν βλέπω το ίδιο. Νόμιζα ότι ήμασταν ευτυχισμένη ότι αγαπιόμαστε. Έχουμε βρει και σπίτι και συγκατοικουμε αλλά νομίζω ότι όλο αυτό μας κάνει να νιώθουμε περίεργα, δεν μιλάμε στα ίσα. Έχω την εντύπωση ότι είναι τέρμα στα τέτοια του για εμένα. Πιστεύω ότι ξένο κοιτάει, ότι δεν με θέλει ποια ερωτικά, ότι δεν μπορεί να κάθεται λεπτό μαζί μου. Της προάλλες κάναμε σεξ, του λέω να έρθω από πάνω σου; Μου λέει έλα, πάω κι εγώ και σε μια στιγμή με σπρώχνει από πάνω του και μου λέει ξεκαβλωσα. Δηλαδή πόσο μαλακας ένιωσα εκείνη την ώρα δεν λέγετε. Από τότε δεν έχω κάνει καμία κίνηση ούτε εκείνος παρόλα αυτά κάθε μέρα μου λέει ότι με αγαπάει ότι με λατρεύει και μπλα μπλα μπλα αλλά δεν κάνει τίποτα για έμας. Πιστεύω ότι του χρειάζεται κάποια άλλη, μια κοπέλα που να έχει να κάνει με την επιλογές του, γιατί μάλλον εγώ στο θέμα αυτό είμαι περιττή. Δεν κάνω μάλλον για τα γούστα του. Δεν ξέρω τι να κάνω και τι να σκεφτώ. Ειλικρινά είμαι πολύ μπερδεμένη στομπως μπορεί να νιώθει. Κι όχι τίποτα άλλο, κάθε φορά που θέλω να εκφράσω τα συναισθήματα μου όπως κάνω αυτή τη στιγμή εδώ μέσα δεν μπορώ, αρχίζω με κάτι και τελειώνω σε κάτι άκυρο που σκέφτηκα και μπερδευομαι και τα κάνω σκατα. Πιστεύω έχω τεράστιο κόμπλεξ μετά τα γεγονότα με το σεξ. Έχω δημιουργήσει θέματα με το κεφάλι μου, κομπλεξ ότι είμαι χοντρή, άσχημη κι ότι δεν έχω της αναλογίες που κάθε αντρας θα ήθελε να είχε. Έχω φρηκαρει που τα σκέφτομαι αυτά.

Μετα το πρωτο ραντεβου με κοπελα το οποιο πηγε καλα αυτη εδειξε ουδετερη σταση οταν της ειπα να τα ξαναπουμε.Θα την πιεσω αν της προτεινω παλι εγω?