ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο σκυλος μου γεννησε πριν 1 μηνα και γαυγιζει στα σκυλακια του, να μην πω πως του επιτιθεται αλλα χωρις να τα δαγκωσει...Γιατι;

Είχαμε μια όμορφη σχέση μέχρι που έφυγε από την ζωή ένας πρώην μου ως γνήσια συναισθηματική του έδειξα την μεγάλη λύπη που είχα . Άλλαξε η συμπεριφορά του ζήλευε και είχε ανασφάλεια αισθάνθηκε ότι δεν ήταν αυτός όλη μου η ζωή ότι του πήραν τον θρόνο και άρχισε να μην μου μιλάει μια μέρα εγώ να τον παίρνω 20τλφνα... την επόμενη μέρα κανονικά ήρθε να μου κάνει έκπληξη στην περιοχή μου γιατί ήμασταν διακοπές στα σπίτια μας.. είχε αμφιβολίες .. τσακωμοί ... συζητήσει.. ώσπου οι τσακωμοί συνεχίζονταν μια μέρα μου πέταξε τα πράγματα έξω από το σπίτι του έγινε χαμός ήρθε η αστυνομία μου τα έριξε ξανά πάνω μου όλα ότι εγώ φταίω με είχε βαρεσει πριν ..τα βρίσκουμε μετά αρχίζει ο πόλεμος από την μάνα του χώρισε την επί 2 εβδομάδες μετά τσακωνόμαστε πολύ άσχημα του την έβρισα δεν άντεξα είπα άσχημα λόγια έγινε χαμός . Φεύγει από το σπίτι με χωρίζει με μνμ του έστελνα 2μερες εξαφανιζομαι για 8 μέρες και μετά πάω του μιλάω από το σπίτι επί 5μερες προσπαθώ να τα ξανά βρούμε παράλληλα εκείνες τις μέρες φλερτάρει με μια του λέει διαφορά για εμένα τα ξανά βρίσκουμε για 1 μήνα και με ξανά χωρίζει του έσπασα λίγο τα νεύρα μια μέρα αλλά είχα μάθει ότι πήγε μαζί της τώρα έχει πάρει αποστάσεις όμως συναισθήματικα δεν έπιασαν τα αρχικά παρακάλια μου με έκανε να αισθανθώ σκουπίδι.Τον μισώ . Τον σιχαίνομαι . Δεν ξέρω τι είναι αυτή η σχέση αλλά δεν λειτούργησε όσο και αν υπήρχαν στιγμές που αισθάνθηκα πραγματικά ερωτευμένη.Τωρα δεν του μίλησα ξανά . Δεν υπάρχει λόγος . Πάει η αγάπη μας πάνε όλα αν ποτέ υπήρξαν δεν νίκησαν αυτά νίκησε ο εγωισμός . Και όμως μου λείπει η σχέση πριν από όλα αυτά.

Θα μπορούσε να είναι τίτλος ταινίας αλλά δεν είναι.Είμαι ένας από τους πολλούς που έχουν περάσει ή περνάνε μια άσχημη φάση στη ζωή τους. Η διαφορά από τους περισσότερους είναι πως η δική μου "φάση" κράτησε 9 χρόνια.Δεν έχω καταλάβει πότε πέρασαν αυτά τα χρόνια. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από αυτά τα χρόνια. Είναι λες και είχα πέσει σε κώμα και ξύπνησα. Δεν με ένοιαζε το μέλλον, δεν είχα επαφή με τον έξω κόσμο, πέρα από όταν έβγαινα υποχρεώσεις και γενικά είχα γίνει ένα με το σπίτι.Πλέον είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση, τουλάχιστον ως αναφορά την αντίληψη μου, όμως ακόμα νιώθω μια παράξενη ομίχλη στη ζωή μου. Βλέπω τα πράγματα θολά, χωρίς να μπορώ να το περιγράψω.Είναι λες και ήμουν βυθισμένος σε αυτή την ομίχλη (ναι ξέρω κούρασα με αυτή τη λέξη) και τώρα κάνω τα πρώτα μου βήματα έξω από αυτή.Άλλοι μπορεί να το πουν κατάθλιψη, άλλοι "μια φάση" που πέρασε.Εγώ πάλι δεν ξέρω πως να το πω, το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θέλω να επιστρέψω εκεί πέρα.Θέλω να προχωρήσω και να φτιάξω το μέλλον μου. Να εκπληρώσω τα όνειρα μου.Αν έχει τύχει σε κάποιον άλλον κάτι παρόμοιο ή έχει εμπειρία με κάτι παρόμοιο ας γράψει ένα σχόλιο αν θέλει.Καλές γιορτές να έχουμε.

Εχω μετακομισει εδω και καιρο σε αλλη πολη για σπουδες (πρωτοετης) και δυσκολευομαι πολυ να προσαρμοστω. Πανω εκει που πηγε κατι να γινει με παρεες χαλασε γιατι βγηκαν μεταγραφες και βλακειες και τωρα ειμαι ξανα στα ψαξιματα. Δεν περναω και χαλια αλλα δεν εχω βρει καπου να ταιριαξω. Θελει χρονο βεβαια αλλα σε καποιους ετυχε να ερθει πιο ευκολα. Ξερω ειναι νωρις ακομη αλλα γυρνωντας απο τις διακοπες δεν ξερω τι θα αντιμετωπισω. Ειναι και η εξεταστικη οποτε ολοι θα κανουμε φοκους εκει. Γενικα δυσκολα τα πραγματα

Καλησπέρα. Χρόνια πολλά σε όλους. ( άντε και με το καλό ο καινούριος χρόνος αν και δεν το βλέπω ...!) Πρόσφατα μετακόμισαν από πάνω μας κάτι γείτονες που στην αρχή φαίνονταν καλά παιδιά. Στην συνέχεια όμως, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Καταρχάς να ξεκινήσω με το γεγονός ότι οι παλιοί γείτονες που τους θεωρούσαμε τέρμα ενοχλητικούς είναι άγιοι μπροστά σε αυτούς. Το καλοκαίρι έκαναν μετακόμιση και ένιωσα σαν να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Νόμιζα πως δεν υπάρχουν χειρότεροι! Όμως έκανα τεράστιο λάθος... Είμαι πολύ μπερδεμένη δεν ξέρω τι να κάνω. Μένω σε αυτό το σπίτι από όταν γεννήθηκα και είναι ουσιαστικά το πατρικό της μητέρας μου όπου μετά το έδωσαν αντιπαροχή και έγινε πολυκατοικία. Στην πολυκατοικία αυτήν που λέτε είναι ένα μπάχαλο! Βρώμα και ο,τι χειρότερο μπορεί κανείς να φανταστεί. Συνεννόηση μηδέν. Πέρα από αυτό ας μην τα πολυλογώ. Ήρθαν οι καινούργιοι γείτονες πολύ ευγενικοί έκανα όμως αρκετή φασαρία. Τους κάναμε μια φορά παρατήρηση μετά δεύτερη Τρίτη, όμως δεν σταματάνε. Μας μιλάνε με ευγενικό τρόπο ( είναι ένα ζευγάρι 25-28 χρόνων ) όπου ή είναι ηλίθιοι για να έρθουν να νοικιάσουν σε αυτήν την πολυκατοικία ή εμάς κοροϊδεύουν ! Και τα δυο νομίζω... Κάνουν τόση φασαρία συνέχεια !!! Ο,τι ώρα να ναι! Ο ήχος ακούγεσαι τρομακτικά. Έχω αρχίσει να τρελενομαι. Σπίτι αποκλείεται να αλλάξουμε δεν έχουμε οικονομική δυνατότητα προς το παρόν. Τι να κάνω; Φωνάξαμε την αστυνομία αλλά σε τέτοιο κράτος που ζούμε τι να Σου κάνει η αστυνομία ; Πρώτη φορά μπαίνω σε σάιτ να γράψω τέτοιο πράγμα. Είμαι σε απόγνωση κάθε φορά που τους ακούω η ψυχική μου γαλήνη καταστρέφεται. Νομίζω θα τρελαθώ. Μόνο μια είναι η λύση, να κάνω τα πάντα για να φύγουν ! Κι αυτό θα κάνω αν χρειαστεί. Κάποιος μια λύση; Μια εμπειρία ;

Απογοήτευση. Αυτή είναι η λέξη που με περιγράφει τους τελευταίους μήνες. Απογοήτευση για την ίδια τη ζωή. Ηλικία 26, γυναίκα. Χωρίς δουλειά εδώ κ μήνες. Χωρίς σχέση εδώ και χρόνια. Σε ένα σπίτι που μόνιμα επικρατούν φωνές και εντάσεις. Με μια ψυχολογία στα πατωματα, χωρίς διάθεση για οτιδήποτε, μόνιμη αϋπνία και κλάμα. Πολύ κλάμα.Και κάπου εδώ πρέπει να αποφασίσω. Να μετακομίσω μόνη, σε άλλη πόλη, χωρίς καμία στήριξη και να ψάξω για κάποια δουλειά; Θα τα καταφέρω; Πώς θα ζω με τρεις και εξήντα;Ή να μετακομίσω στο εξωτερικό, που ναι μεν υπάρχει μια στήριξη από φιλικό πρόσωπο για τον πρώτο καιρό, αλλά μεγάλη δυσκολία με τη γλώσσα; Πώς θα βρω δουλειά χωρίς να μπορώ να συνεννοηθώ σωστά; ποιος θα με δεχτεί;Πρέπει να φύγω από αυτό το περιβάλλον πριν αρρωστήσω... Μα τι λεω... να φύγω να πάω που; Με τι κοτσια; Με τι δύναμη; Αφού ποτέ δεν κατάφερα κάτι μόνη... Κι αν κάτι δεν πάει καλά και επιστρέψω πίσω πιο διαλυμένη από ποτέ, πως θα αντέξω να τους αντικρίσω στο σπίτι; Πώς να αντέξεις τόση ταπείνωση; Με τι ψυχή, αφού πια δε θα χεις ψυχή...(Συγγνώμη αν σας κούρασα, ή σας έριξα ψυχολογικά... Είναι αυτές οι μέρες που όλοι κάνουμε τον απολογισμό μας. Ήθελα απλώς να νιώσω ότι κάποιος μ ακούει, με καταλαβαίνει, θα μπει στον κόπο να μου πει μια κουβέντα, να μου πει τη γνώμη του, να πει κάτι... Να νιώσω ότι κάποιος είναι εκεί. Καλή χρονιά σε όλους!)

Και είναι οριστικό. Σε καποια εξομολογηση ή σε καποιο σχόλιο, καποιος καποια εγραψε πως η ευτυχια ειναι επιλογη. Ηταν ενα χαστούκι για μενα. Πολυ ευστοχο σχόλιο. 2019 σου έρχομαι αισιόδοξα. Οσο για σενα..θα τα διορθωσω όλα.

Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ένας εργένης 40 φεύγα που να μην είναι κολλημένος στο παρελθόν, να μπορεί να συγκεντρωθεί σε μια γυναίκα και να είναι σοβαρός με έξυπνο χιούμορ; Θέλω απλά η σκέψη του να έχει αρχή μέση και τέλος και να μπορεί να την εκφράσει. Να μην είναι μίζερος και να έχει ωραίους τρόπους. Δεν ζητάω πολλά το οικονομικό δεν με ενδιαφέρει, αρκεί να μου είναι συμπαθητικός και να έχει ευχάριστη διάθεση και τρόπους. Με ενδιαφέρει πολύ να τα βρίσκουμε στο σεξ αλλά αυτό είναι το ευκολότερο, οι άντρες σε αυτή την ηλικία προσφέρουν καλό σεξ αλλά το παίζουν σε όλα τα άλλα συνταξιούχοι. Μερικοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα, και τα αυγά και τα πασχάλια. Θέλω κάποιον να μην θέλει παιδιά όλα τα έχω ακούσει, ο άλλος 49 χρονών ήθελε να κάνουμε... παιδάκι. Θέλω κάποιον 40 μέχρι 50 δραστήριο, να μην είμαστε όμως αυτοκόλλητοι και να μην ψάχνει μαμά παρηγορήτρα ή μαγείρισσα. Είμαι 40+ με καλό σταθερό εισόδημα, καλή προσεγμένη εμφάνιση και δικό μου μεγάλο διαμέρισμα. Ελπίζω σύντομα να βρω κάποιον αξιόλογο άντρα δεν νομίζω να ζητάω πολλά παρά μόνο τα αυτονόητα και όμως είναι πολύ δύσκολο να τα βρω. Πολύ μιζέρια και χαζομάρα κυκλοφορεί βαρέθηκα να ακούω ασυναρτησίες.

Με τον άντρα μου ήμασταν μαζί από τα 18, από φοιτητές, παντρευτήκαμε πριν από δύο χρόνια και έχουμε μια κορούλα δύο ετών. Είμαστε και οι δύο στα 35. Τον άνθρωπο αυτό τον είχα λατρέψει, του στάθηκα σε όλα, όπως θα έκανε κάθε ερωτευμένη γυναίκα. Την ημέρα τον Χριστουγέννων ήρθε μια φοιτήτρια που μένει από κάτω και της λέω "θα μου τα πεις;" και γελάσαμε. Όμως μου έδειξε κάποιες ιατρικές εξετάσεις - είμαι γιατρός στο επάγγελμα - και της είπα "είσαι έγκυος κοπέλα μου. Σκέψου τι θέλεις να κάνεις, η υγεία σου είναι μια χαρά πάντως". Εκεί μου πέταξε ότι είναι έγκυος από τον άντρα μου. Και της λέω "τι αστείο είναι αυτό, παιδί μου;" Αδυνατούσα να το πιστέψω. Μετά μου είπε μια ανατομική λεπτομέρεια για το μόριο του συζύγου μου. Έχει τη νόσο του peyronie - οι γιατροί θα καταλάβουν. Τότε έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Και σηκώθηκα και έφυγα και πήγα στους δικούς μου με το παιδί, χωρίς δεύτερη σκέψη. Τώρα κάπως συνήλθα και θα βάλω μπροστά το διαζύγιο. Κινητό δεν έχω ανοίξει. Ο σύζυγος τηλεφώνησε στο πατρικό, αλλά του είπαν ότι δεν έχουν ιδέα που είμαι και ότι μπορεί να έχω ξαφνικά εφημερία. Λυπάμαι πάρα πολύ για όλο αυτό, αλλά με αξιοπρέπεια θα το αντιμετωπίσω. Πιο πολύ στενοχωριέμαι για το παιδί, που δεν φταίει σε τίποτα. Αλλά θα διατηρήσω το ήθος μου και δεν πρόκειται να του κακολογήσω τον πατέρα του. Ευτυχώς είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει πολλά. Παρόλα αυτά όταν συζήτησα με τους γονείς μου και την κουμπάρα μου, φρόντισα ώστε να κοιμάται το παιδί. Λυπάμαι. Καλά Χριστούγεννα και Καλές Γιορτές σας εύχομαι.

Πώς χωρίζεις μετά από 3.5 χρόνια, επειδή νιώθεις πως "κάτι δεν κολλάει καλά "? Κι αν κάνεις λάθος?Κι αν όντως είναι ο άνθρωπος σου απλα περνάτε φάση? Κι αν δεν χωρίσεις απ την άλλη. Πώς καταπνίγεις αυτό το αίσθημα που σε κάνει να θες να πας σε θάλασσες, βουνά, οπουδήποτε μαζί με τη μοναξιά σου?