ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σας! Τα λέει όλα ο τίτλος!Τον γνωρίζω 10 χρόνια, τρελή παρέα, βόλτες, ποτά, γέλια κλπ. Σε κάποια φάση του είχα πει ότι μου αρέσει, το απέφυγε με ωραίο τρόπο κ το γυρίσαμε στην πλάκα. Εντάξει το άφησα πίσω φυσικά, συνεχίσαμε τη ζωή μας. Ποτέ δε μου είπε ότι είναι γκέι..απλά εγώ το καταλάβαινα από ομιλια, κινήσεις κλπ.Η ζωή μας ξανάφερε κοντά, εγώ βέβαια κρατάω μια απόσταση αλλά έχω παρατηρήσει κ νιώθω έντονα την αγάπη του! Μου μιλάει τόσο όμορφα πραγματικά, δε μου έχει μιλήσει ποτέ άνθρωπος έτσι.. Νιώθω το κλίμα έντονο, κ είμαι σε μια ηλικία που δε θέλω να κάνω λάθη. Θέλω να δημιουργήσω οικογένεια και δε θέλω ιστορίες περίεργες, ούτε ανασφάλειες.. Το ξέρω όμως... Νιώθω ότι με έλκει έντονα αλλά φοβάμαι .. Αν είναι στο μυαλό μου όλα; Και απλά η αγάπη του είναι φιλική; Ίσως ο ερωτισμός που νιώθω από πλευράς του να είναι απλά οικειότητα; Δε ξέρω τι να κάνω... Ευχαριστώ που με διαβάσετε, αν θέλετε να πείτε γνώμη ευχαρίστως...

Ξαπλώνω ανάσκελα, μπρούμυτα, πλαγίως και δεν γίνεται τίποτα. Κοντεύω να σκάσω από τα σουβλάκια και τα λουκάνικα. Γιατί έτσι είμαστε οι Ελληνάρες. Μη δούμε γιορτή πίνουμε και τρώμε δίχως τέλος.

Είμαι 25 ετών μέλλουσα μαμά αλλά ας τα πάρω από την αρχή. Στα 18 μου γνώρισα έναν άντρα 12 χρόνια μεγαλύτερο αυτός ήταν 30. Η μητέρα μου( πατέρα δεν γνώρισα επειδή έχει πεθάνει από όταν ήμουν πολύ μικρή) ήταν πολύ αντιθετη με αυτήν τη σχέση σε σημείο που κάναμε πολύ έντονους καβγάδες καθημερινα. Θεωρούσε πως είναι ένας αποτυχημένος άντρας μεγαλύτερος κι οτι δεν έχει καταφέρει τίποτα και τον σύγκρινε συνεχώς με της αδερφής μου τη σχεση.. έφτασα 20 χρονων σπούδαζα κα πάνω σε ένα καυγά μας έπαυσε να με βοηθάει στα έξοδα των σπουδών μου.. το πανεπιστήμιο μου ήταν πολύ απαιτητικό και δύσκολα μπορούσα να συνδυάσω δουλειά και σπουδές. Ο σύντροφος μου μου κάλυπτε τα έξοδα. Η μητερα μου δεν ενδιαφέρονταν για εμένα πάρα μόνο για το τι θα πουν οι συγγενείς. Στα 22 μου τελείωσα την σχολη και άρχισα με τον σύντροφό μου μια επιχείρηση η οποία πήγε πολύ καλά σε σημείο να έχουμε αγοράσει το δικό μας σπίτι και να Παντρευομαστε καθώς ειμαι στον 4ο μήνα εγκγμοσυνης... το θεμα είναι τώρα με εμένα και τη μητέρα μου τι να κανω; το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να με προσεγγίσει.. αξίζει να της δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ενώ ένιωσα να με πετάει και τώρα που είδε ότι ο άντρας μου αξίζει να θελει να τα βρούμε;; την ποναω είναι μάνα μου αλλά αυτό που μου έκανε ήταν σκληρό.. ένιωσα τεράστια ανασφάλεια και στεναχώρια όταν μου είπε να κόψω το λαιμό μου και όταν πεινάσουμε να μην γυρίσω κλαιγοντας... Τελικά όμως την διέψευσαμε εγώ κ ο άντρας μου και πότε δεν θα κάνω το ίδιο στο παιδί μου αυτό μόνο ξέρω..

Είμαι με καποιον 6 μηνές. Τον τελευταιο καιρό, ενώ ολα ήταν τελεία και δεν έχουμε και κάποιο φανερό πρόβλημα, η διαίσθησή μου μου λέει πως κάτι δεν πάει καλά. Έχω δυστυχώς την αίσθηση πως ή δεν ενδιαφέρεται πλέον τόσο ή πως άρχισε να του αρέσει κάποια άλλη. Είναι καλός μαζί μου, και γενικά, και δε θέλω πάνω στα νεύρα μου να τον κατηγορήσω άδικα ή να τον στεναχωρήσω ή έστω να φανώ τρελή. Η διαισθησή μου πάντως αυτό μου λέει και δε ξέρω πως να το χειριστώ. Τι να κάνωωωω;;

Να απατήσω την σχεση μου. Τον τελευταιο 1μιση χρόνο νιώθω μια εντελώς παραμέληση. Έκανα οτι μπόρεσα και έδωσα ότι μπόρεσα. Η τραγική ειρωνια ειναι πως εκεί έξω υπάρχει άτομο που μου δίνει απλόχερα το ενδιαφέρον του και εγω παρακαλάω να μου δείξει ενδιαφέρον ένας αόρατος άνθρωπος. Νιώθω ολα μαζί τα άσχημα. Παραμέληση υποτίμηση αδιαφορία. Φεύγω πονάω φεύγω ομως έδωσα οτι ηταν ανθρωπίνως δυνατό.

Έχω ένα γλυκό κοριτσάκι που πάει στην Δευτέρα δημοτικού.Όταν καμιά φορά θέλω να την πειράξω, την ρωτάω κάπως περιπαιχτικά:- Γιατί να είσαι τόσο γλυκιά;Και αυτή μου απαντάει κατά καιρούς διάφορα, ανάλογα με την διάθεσή της, όπως : «Δεν ξέρω», «Έτσι» κ.α.Χθες το βράδυ όμως, μου έδωσε μιαν άλλη απάντηση:- Γιατί να είσαι τόσο γλυκιά;-Γιατί με αγαπάς!

Τον βλέπω κάθε απόγευμα. Με έχει δει και αυτός αλλά δεν ξέρω τι σκέφτεται για μένα. Λογικά τίποτα, αλλά υπάρχει και μια πιθανότητα να με "κοροϊδεύει" από μέσα του μιας και όταν περνάω από κοντά του έρχομαι σε αμηχανία (δεν ξέρω που να κοιτάξω, περπατάω σφυγμενα) και σίγουρα το έχει προσεξει. Απλά δεν ξέρει ότι το κάνω μόνο σε αυτόν. Μπορεί να νομίζει ότι γενικά είμαι έτσι. Ούτε βλέμμα δεν του ρίχνω όταν περνάω δίπλα του γιατί ντρέπομαι. Με λίγα λόγια έχω γίνει ρεζίλι. Και σιγά μη μου μιλήσει ποτε ετσι. Αλλά ποσο θα το θέλα..... Αλλά πάντα έτσι τα κανω. Σκατα :(

Όπου να ναι μπαίνω στα 21 και νιώθω τόσο μόνη..Δεν είχα ποτέ κάποια σχέση. Μέχρι πέρυσι άλλαζα συνεχώς παρέες και πόλεις και δε με ενδιέφερε τόσο το ζήτημα. Όσοι είχαν προσπαθήσει να με πλησιασουν ως σήμερα τους απερριψα ευγενικά γιατί δεν ένιωθα κάτι. Ίσως ήταν και λάθος, δεν ξέρω!Φετοςπου έχω οργανώσει τη ζωή μου σε ένα μέρος έχω βρει παρεες και πράγματα που μου αρέσουν νιώθω τόσο έτοιμη να κάνω μια σχέση.Δυστυχώς όμως μου φαίνεται τόσο δύσκολο και η αυτοπεποιθηση μου μειώνεται μέρα με τη μέρα..

Δίνω πανελλήνιες φέτος, εκπληκτική χρόνια #not και είναι κάποιες φορές που ή κάθομαι πάνω από το βιβλίο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα ή απλά χρονοτριβω με βλακείες.. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με την απόδοση μου, αλλά θα ήθελα να είμαι πιο αποδοτική στο διάβασμα. Νιώθω άσχημα όταν χρονοτριβω και αρχίζω να σκέφτομαι ότι οι άλλοι συγκεντρώνονται, διαβάζουν και εγώ κάθομαι σαν τη χαζή.. πώς να πετύχω μετά αν χάνω χρόνο? Από την άλλη σκέφτομαι ότι και οι άλλοι άνθρωποι είναι και όχι ρομπότ και ότι θα έχουν τέτοιες στιγμές.. καμία συμβουλή? Προσωπική εμπειρία? Τον τελευταίο καιρό νιώθω λίγο χαμένη και απόσυντονισμένη..

Τσουκρισα και ράγισε το ποτήρι. Πόσο γρουσουζα είμαι πια???