Νιώθω πως συνέχεια κολλάω σε αδιέξοδες καταστάσεις.. Πριν 3 χρόνια μου άρεσε ένας ωραίος γκόμενος, που όμως δεν μου ταίριαζε καθόλου. Ξενύχτης αυτός, κλαρινογαμπρός, γκομενιάρης, δραστήριος κι εγώ συντηρητική μέχρι αηδίας, να μη γουστάρω ούτε γυμναστήριο να ξεκινήσω, λόγω βαρεμάρας. Κόλλησε το μυαλό μου σε κάτι που δεν έγινε ποτέ, μένοντας στο 'αν' και στο 'θα'. Και μόλις ξεκόλλησα από δαύτον νοητικά, μου΄ρθε ντουβρουτζάς με το μωρό τον σεφ! Πες μου, ποια η πιθανότητα πραγματικά να τον γνωρίσω, να μου δώσει σημασία και να βγούμε? Το πιλατεύω το θέμα μου αυτό εδώ και 1μιση χρόνο κοντά.. Και ακόμη τπτ. Πόσο αιθεροδάμων είμαι τελικά. Και δε μου το'χα. Ενθουσιάζομαι σπάνια, αλλά όταν με πιάνει, μου μένει για καιρό! Δεν ξεκουνάω ωστόσο να πω κάτι, να κάνω κάτι δραστικό! Αν απογοητευτώ από κινήσεις μου που έπεσαν στο κενό 1-2-3 φορές, μετά μαζεύομαι και εκφράζομαι όλο και λιγότερο, μέχρι να μην κάνω τπτ και να περιμένω να μου φύγει ο ενθουσιασμός!.. Πόσο μλκία όλο αυτό, αλήθεια! Που θα πάει αυτή η βαλίτσα? Μεγάλωσα πχια!