ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζηλεύω τοσο που δεν εισαι δικός μου που ποναω, υποφέρω. Ζηλεύω.......

Καλησπέρα, έχω ένα παιδάκι 2 ετών και αποφάσισα να χωρίσω και να το μεγαλώσω μόνη μου, το θέμα είναι ότι δεν έχω δουλειά και ότι ο άντρας μου δε θα με βοηθησει καθόλου αν χωρίσουμε...η μητέρα μου επίσης δεν δουλεύει και ο μπαμπάς μου δυστυχώς πέθανε και μας άφησε μόνο απλήρωτα δανεια και χρεη...έχω ψάξει δουλειά αλλά τίποτα...μήπως ξέρετε αν υπάρχει κάποια βοήθεια από το κράτος ή τίποτα? ( Εκτός το επίδομα παιδιού που είναι 70€ τ μήνα)

Την πάτησα απ τον ίδιο άνθρωπο...δεύτερη φορά... και νιώθω πιο ηλίθια από ποτέ. Νόμιζα ότι θα μπορούσα κι εγώ να έχω καβάτζες αλλά μάλλον δεν είμαι απ αυτό το υλικό. Δυστυχώς. Και τώρα μένω να κάνω Πάσχα μόνη. 15 μέρες μοναξιάς. Υπάρχει κάτι πιο ατομικά θλιβερό; Σήμερα ένιωσα απελπισία, ήθελα να ουρλιάξω και βούλιαξα στο μαξιλάρι μου. Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που με αγαπούν αλλά σε ποιον να μιλήσω; και ποιος θα με καταλάβει; Απόψε πονάω και δεν έχω πού να το πω...

Επειδή έχουμε περάσει και παιρνάμε δύσκολα ξέρουμε να δίνουμε,αλλά δώσαμε τόσα πολλά σε λάθους ανθρώπους που τώρα έχουμε «κλείσει» είμαστε στρείδια....και τα δυο στρείδια συναντήθηκαν και προσπάθησε να ανοίξει το ένα το άλλο αλλά και πάλι ήταν τόσο δύσκολο....και ενώ ήξεραν ότι υπάρχουν τα μαργαριτάρια στο καθένα από αυτά είναι τόσο πληγωμένα και τσακισμένα που δε μπόρεσαν να ανοίξουν....και έτσι τα στρείδια ενώ ξέρουν πόσο μοιάζουν και πόσο καταλαβαίνονται απομακρύνθηκαν....το ένα στρείδι αποφάσισε να ξεκινήσει συνεδρίες στον κύριο Κάβουρα και το άλλο στρείδι κλείστηκε πιο πολύ....και τα δύο όμως θυμούνται ακόμα αυτή τη σύνδεση και που και που μιλάνε, ξέρουν ότι θέλουν δουλειά για να ανοίξουν, όμως δε θέλουν να χαθούν,γιατί καθρεφτίστηκαν Και είπανε ίσως στο μέλλον....να ξανά προσπαθήσουν.

Εξομολογησεις και αρκετους απο εσας που παρηγορουμαι κι εγω εδω μεσα.Εχω ελαχιστους φιλους πια. Μια ανεργία που παλεύω. Έχω απολυθεί ήδη απο 2 δουλειές. Το πτυχίο μου δεν ειναι αρκετό στο αντικειμενο μου. Χρειάζομαι χρήματα σιγουρα για το οτιδηποτε για να κανω όλα οσα θελω.Ολο απογοητεύσεις εχω γεμίσει. Εκτιμω πως εχω την υγεία μου και την οικογενεια μου καλα αλιμονο. Αλλα και η ψυχική μου με ολα αυτα εχει σκαμπανεβασματα. Νιωθω πολλες φορες οτι δε κάνω για τιποτα πλεον; ενω ξερω οτι προσπαθώ οσο μπορω.Κάποιες μέρες δε τη παλεύω καν και περνανε οι μέρες ετσι.. Επισης, εχεις τα δικά σου εχεις και τον κοσμο να ρωταει και να σου θυμιζει συνεχως την ανεργια σου και τη μιζερια που ζεις. Βλέπετε μενω και σε επαρχία.. Έχω σιχαθεί πλεον τους παντες(νεοι-γεροι), ολοι κουτσομπολευουν/ζηλευουν/μειωνουν. Πως εχουμε γινει ετσι; Δε λεω οτι ειμαι η τελεια. Αλλα εχω απογοητευτει με πλλα ατομα πλεον και ισως μου βγαινει ολο αυτο.Είμαι 25 πλεον. Ωστοσο, συνεχιζω να ελπίζω για ενα καλυτερο μελλον γιατι αυτο μου δινει δυναμη.

Ταλαιπωρούμαι αρκετά χρόνια, μία πάνω μία κάτω... Κυρίως ιδεοληψίες με τη ψυχική μου υγεία, οτι θα τρελαθώ. Οταν είμαι σε έξαρση όπως τώρα δε τη παλέυω, ψυχολόγους χρονια αλλά τίποτα σε οριστική λύση...Πείτε καμιά εμπειρία να μη νιώθω τόσο μόνη και τρελή...

Όλο κρίση και φτώχεια ακούς αλλά όλοι καφεδάκι, τσιγαράκι, κινητάρες, ρούχα και κλαμπακια. Χαίρομαι που έφυγα από αυτή την σκατοχώρα που όλοι οι πληβείοι ζουν με επιδόματα και κοινωνικές παροχές αλλά κάνουν ζωή και κότα σε βάρος αξιών και εργατικών ατόμων. Για δουλειά όλοι ανήμποροι αλλά για καλοπέραση πάντα πρώτοι.

συμβουλη βγαλμενη απο τη ζωη, πειτε αυτο που θελετε τωρα, εκφραστειτε σημερα, τα δεδομενα στη ζωη αλλαζουν απο τη μια μερα στην αλλη.Αυριο παλι θα ειναι αργα...

Τα πλάνα ειναι δυο...το σκάμε μακρυα για παντα απο ολους κ ολα χωρις εμπόδια...η αφήνουμε τους αλλους να χαλάσουν αυτο που ζούμε...

Πριν τέσσερα χρόνια περίπου, χώρισα με ένα παιδί που αγαπούσα πολυ. Έλεγα τότε δεν πάει άλλο εχω κουραστεί, έβρισκα συνέχεια δικαιολογία για να βρίσκω κάτι κακό πάνω του, έβαζα το μυαλό μου συνέχεια σε σκέψεις για να φύγω από αυτόν. Έλεγα ότι είμαι μικρή (τότε 21) και ήθελα να ζήσω και άλλα πράγματα. Ήταν η πρώτη μου σχέση. Με είχε τύφλωσει όλη αυτή η τρέλα που είχα στο κεφάλι μου και δεν έβλεπα τη άνθρωπο είχα πραγματικά δίπλα μου. Έναν άνθρωπο που με αγαπούσε όσο τίποτα άλλο, έναν άνθρωπο που με φρόντιζε. Μου έδειχνε την αγάπη του κάθε φορα, με έκανε και γελούσα.Όμως εκεί κάτι με έτρωγε να φύγω. Αλλά φοβόμουν να το πω,φοβόμουν να του πω να χωρίσουμε. Γιατί δεν ήξερα αν θα βρω ξανά ένα τέτοιο άνθρωπο. Αλήθεια τον αγάπησα πολύ. Μπορεί η τόση προσοχή που μου έδειχνε να με ξενέρωνε. Στο τέλος της σχέσης υπήρξε ένα φλερτ με ένα παιδί από τη σχολή. Και ένα βράδυ έγινε κάτι όχι πολλα πράγματα αλλά λίγο ήθελε. Από εκείνη τη μέρα ντρεπόμουν να τον κοιτάξω στα μάτια. Μετά από 2 μήνες του είπα να χωρίσουμε. Οι πρώτοι μήνες ήταν κάτι σαν ανακούφιση από αυτά που σκεφτόμουν,μετά όμως άρχισε πραγματικά να μου λείπει, να μου λείπει η αγκαλιά του τα φιλιά του να μου λείπουν όλα.Τέσσερα χρόνια πέρασαν και ακόμα τον σκέφτομαι. Τον είδα πριν πέντε μέρες τυχαία και μου κόπηκαν τα πόδια. Ήθελα να τρέξω στην αγκαλιά του να του πω ότι τον αγαπώ ακόμα. Αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό να του στείλω μήνυμα.Μπορει να έχει προχωρήσει τη ζωή του. Αλλά δεν μπορώ τον βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου να με έχει αγκαλιά.Ξυπνάω απότομα και βάζω τα κλάματα.