ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πισω τραπεζι.τυπας γυρω στα τριανταφευγα...μπλε μπλουζα βερμουδα γυαλι ηλιου το βραδυ..."εγω χωνομαι κατευθειαν δε μασαω"."εγω οταν δω την ωραια θα παω να μιλησω ξυγιεμαι αλμιρο φιστικι" κ αλλα πολλα στην παρεα να το παιξει δασκαλος...εγω ηδη γελαω απο μεσα μου...αλλαζω θεση λοιπον κ αρχιζω να τον καρφωνω επιμονα!οχι οτι θ κανα ποτε κατι μαζι τ ετσι για να φανει οτι ειναι μονο λογια!ξεροκαταπινε οταν τον καρφωνα κ δεν με κοιτουσε καλα καλα στα ματια...κ ουτε λογος για να μου μιλησει βεβαια...να ζησουν οι γυπαετοι

Θέλω επιτέλους να του το πω. Δεν αντέχω να τον σκέφτομαι συνέχεια. Αλλά κάθε φορά κολλάω. Πάω να του μιλήσω και μένω άφωνη, πάω να του στείλω μήνυμα και μουδιάζουν τα δάχτυλα μου. Μάλλον φταίει οτι είμαι εσωστρεφής άνθωπος ή φοβάμαι την αντίδραση του. Απορώ με τον εαυτό μου που δεν ξέρω τι θέλω. Βασικά ξέρω αλλά φοβάμαι. Δεν μπορώ να βρω δέκα δευτερόλεπτα θάρρους να του πω «Μ'αρέσεις».

Είμαι 36 χρονών γαϊδάρα και είδα στον ύπνο μου ότι έδινα λέει αύριο πανελλήνιες. Μαθηματικά. Και ότι δεν είχα διαβάσει τίποτα και για κάποιο λόγο έπρεπε τόσο καιρό να πηγαίνω σχολείο και να διαβάζω αλλά δεν το έκανα. Και δεν είχα καν απολυτήριο λέει. Και δώστου πανικός στον ύπνο μου μέχρι που συνειδητοποίησα κοιμώμενη ότι και πανελλήνιες έχω δωσει 20 χρόνια πριν και άλλες 100,000 εξετάσεις στη ζωή μου και ότι έχω άλλες τόσες περγαμηνές. Και ηρέμησα εν τέλει αλλά τώρα νυστάζω γιατί έκανα σκατά ύπνο. Μιλάμε για τραύματα, όχι αστεία.

Κοιμήθηκες εδώ εχθές το βράδυ και τα σεντόνια μυρίζουν το άρωμα σου. Αχ είμαι τόσο ερωτευμένη.

Πάντα σε όλη μου τη ζωή με θέλουν άνθρωποι που εμένα μου είναι αδιάφοροι, και το ανάποδο μου αρέσουν άνθρωποι που ούτε καν ασχολούνται μαζί μου. Και σκέφτομαι μηπως να κάνω την παραχώρηση και να δώσω στην πρώτη κατηγορία μια ευκαιρία... Είμαι μικρή όμως και δεν θέλω να περιοριστώ σε κάτι που δεν μου αρέσει.

Να βλέπω ανθρώπους να ασχολούνται με τα λεφτά..οκ ανοίξτε και καταπακτες να τα βάζετε μέσα Ειρήνη

Αυτή η εξομολόγηση απευθύνεται στους λίγο μεγαλύτερους της σελίδας,κυρίως στους άντρες.Είμαι 20 ετών και φέτος έκανα την πρώτη μου σοβαρή σχέση...όσο σοβαρή μπορεί να ήταν τέλος πάντων καθώς ουσιαστικά υπήρχαν μόνο προβλήματα αλλά υπήρξαν και μερικές καλές στιγμές.Η σχέση αυτή τελείωσε παρόλαυτα εγώ συνεχίζω να ασχολούμαι με το τι έκανα λάθος,τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει παρόλο που εγώ ήμουν αυτός που ήθελε να το σταματήσουμε...και ρωτάω εγώ λοιπόν,μήπως είναι λάθος να τα παίρνεις τόσο σοβαρά τα πράγματα σε αυτήν την ηλικία που βρίσκομαι ?Από την μία,επειδή μου έχουν τύχει πολλές αναποδιές στις σχέσεις μου τον τελευταίο καιρό, έχω πάρει και έχω αντλήσει πολλά μαθήματα και εμπειρίες που πραγματικά καταλαβαίνεις πως αν δεν τα ζήσεις δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι...από την άλλη όμως όλο αυτό με έχει επηρεάσει άσχημα ψυχολογικά και νιώθω να χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους και να απογοητεύομαι πολύ από συμπεριφορές και αξίες.Τι πιστεύετε ?

Είμαι μια έφηβη μου αισθάνεται τελείως χαμένη κενή και μόνη...Νιώθω ότι απογοητευω τους πάντες γύρω μου κάνεις δεν νοιάζεται πραγματικα για μένα και ότι ευθυνομαι εγώ για ότι συμβαίνει σε εμένα και τους γύρω μου...Κλείνομαι στον εαυτό μου κάθομαι με τις ώρες στο δωμάτιο μου χάνω τους φίλους μου και απομακρύνομαι από τους γονείς μου...νιώθω συνεχώς ένα κενό που με πνίγει και μια μελαγχολία...φοβάμαι...Δεν ξέρω τι συμβαίνει πάντως δεν βρίσκω σε τίποτα ενδιαφέρον...φοβάμαι τον θάνατο και με πιάνουν συχνά κρισεις πανικου και αγχους...Η μαμά μου νομίζει πως έχω κατάθλιψη και θέλει να με στείλει σε ψυχολόγο αλλά εγώ δεν θέλω..δεν ξέρω σε ποιον να απευθυνθώ δεν ξέρω τι να κάνω..βοηθειαα

Είμαι στον 6ο χρόνο φοίτησης της σχολής μου. Χρωστάω πολλά και αγχώνομαι. Σκέφτομαι να ξαναδωσω πανελλήνιες. Όμως φοβάμαι μην τα θαλασσωσω. Τι να κάνω?

Δεν μπορώ να καταλάβω τόσο κακό είναι που δεν θέλω να κάνω σχέση; Είμαι γυναίκα 35 ετών και δεν επιθυμώ να κάνω σχέση. Δεν είναι ότι δεν θεωρώ κανέναν αρκετά καλό και ελκυστικο.Δεν μου βγαίνει απλά νιώθω πίεση και δεν έχω όρεξη δεν γουστάρω έτσι. Θέλω να έχω όταν επιθυμώ όχι επειδή και καλά πρέπει. Τι σημαίνει πρέπει; Δεν αντέχω την κοινωνική πίεση των γύρω μου. Φεύγω μακριά τους μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω.