ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι 4 χρόνια μικρότερος μου. Και το γεγονός ότι δε θα μπορέσει ποτέ να συμβεί κάτι είναι το χειρότερο όλων. Maybe in another universe, where timing is right.

Είμαι φοιτήτρια και η πλειοψηφία των ενοικιαστών στην πολυκατοικία μου είναι φοιτητές οπότε είμαστε πιο ανεκτικοί σε θέματα φασαρίας. Γενικά, δύο χρόνια τώρα δεν με έχει ενοχλήσει κανένας φοιτητής ούτε αργά τη νύχτα ούτε μεσημέρι. Ακριβώς από πάνω μου μένει ένας μεσήλικας ο οποίος δουλεύει καθημερινά και κάνει για τρεις φοιτητές μαζί. Το πρωί όταν ξυπνάει να παει για δουλειά και όταν ξαναφεύγει το απόγευμα βάζει δυνατά τη μουσική που νομίζω οτι είναι σαν να την έχω βάλει μέσα απ το σπίτι μου. Το μεσημέρι όλο κάτι μαστορεύει. Ας πούμε τωρα ειναι 3κ30 και εδώ και ένα μισαωρο βαράει κάτι αλύπητα. Καταλαβαίνω ότι έχει περιορισμένο χρόνο όμως δεν γίνεται συνέχεια να φτιάχνει κάτι.. ήμαρτον. Τα βράδια πάλι σέρνει συνεχεια τα έπιπλα. Κάνω πολυ καιρό υπομονή αλλά δεν γίνεται!

Δεν είναι ακριβώς εξομολόγηση, είναι κάτι το οποίο θα ήθελα να είχα ακούσει και εγώ όταν ήμουν νεότερη. Όλοι έχουμε αποτύχει αρκετές φορές, πιστεύαμε πως θα έβγαινε κάτι καλύτερο ή πως θα καταφέρναμε κάτι αξιόλογο αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε. Στεναχωρηθήκαμε, κλάψαμε και μερικοί τα παρατήσαμε. Παρατήσαμε τα ονειρά μας εξαιτίας μια αποτυχίας. Παρατήσαμε αυτά που μας έδιναν ελπίδες και κίνητρα να προσπαθούμε. Ελπίζω όλα τα νέα παιδιά να μην κάνουν ΠΟΤΕ αυτό το τεράστιο λάθος. Μην τα παρατάτε. Συνεχίστε να αγωνίζεστε για αυτό που θέλετε να πετύχετε. Για να αποδείξετε σε εσάς πως μπορείτε και πως οι κόποι σας δεν πήγαν χαμένοι

Τι το ήθελα το φλερτ και την χαιρετουρα; Και κοιταχτήκαμε Και χαιρετησα και τίποτα δεν πήρα ?

που του λείπει είναι η τρυφερότητα!

Δεν τα πήγαμε σχεδόν ποτέ καλά. Από μικρό παιδί τον θυμάμαι απόμακρο. Με τις παρέες του και το ποτό του. Με τη θέληση του να κάνει τη ζωή του άνω κάτω με νέες δουλειές νέες γνωριμίες (το έλεγε και το υπερηφανευόταν) χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Στο σπίτι μέσα υπήρχε μια ψυχολογική βία, μια απειλή ότι αν κάτι πήγαινε στραβά θα έφευγε θα μας άφηνε θα μέναμε με το στίγμα του διαζυγίου θα μας κορόιδευαν όλοι στο σχολείο στη γειτονιά στις παρέες. Σε κάποια φάση στο γυμνάσιο έγινε στα καλά του καθουμένου την ώρα που τρώγαμε μια φασαρία που δεν είχε προηγούμενο. Μόνος του νευρίασε μόνος του τσακώθηκε μόνος του τα έσπασε σχεδόν όλα. Έφυγε με το χέρι ματωμένο επειδή έσπασε ένα τζάμι από την αγανάκτηση του όπως είπε. Εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση. Θα έφευγα στα 18. Πάση θυσία Και δε θα τον είχα ανάγκη. Στις πανελλήνιες πέρασα στη ΣΜΥ. Καραβανάς θα γίνεις αυτό είναι το όνειρο σου; Η πρώτη του ερώτηση. Ήταν κατά του στρατού γιατί κοντά στα άλλα ήταν και αριστερός. Έφυγα να πάω να παρουσιαστώ μόνος μου. Οι άλλοι είχαν έρθει με γονείς γιαγιάδες αδέρφια εγώ μόνος μου δεν ήθελα κανέναν. Στο πρώτο επισκεπτήριο ήρθαν η μάνα μου με την αδερφή μου. Δεν ήρθε μαζί τους, καλύτερα έτσι. Είχε δουλειά (κανένα σπρώξιμο σε καμιά γκομενούλα υπέθεσα μόνος του με γυναίκα και κόρη μακριά και σπίτι ελεύθερο μια χαρά πασχαλιά έκανε) . Κάποια στιγμή μια Παρασκευή απόγευμα μετά την εκπαίδευση ήρθε ένας συμμαθητής μου και μου είπε ότι με ζητάει ο πατέρας μου στην πύλη. Του είπα να πάει να πει ότι έχω υπηρεσία δεν μπορούσα να πάω. Με περίμενε ώρες. Κάποια στιγμή τον είδα από ένα παράθυρο να φεύγει και να έχει μαζί του μια τσάντα με πράγματα. Λίγες ώρες αργότερα ο ίδιος συμμαθητής μου που είχε βγει εξοδούχος μου είπε ότι τον είδε να γίνεται στουπί στα τσίπουρα (τι πρωτότυπο) και να πηγαίνει σχεδόν τρεκλίζοντας προς το αυτοκίνητο. Ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πως δεν σκοτώθηκε, πως έφτασε μέχρι την Αθήνα πιωμένος. "Μαλακία ρε φίλε έπρεπε να τον δεις τι σου έχει κάνει πια;" Δεν απάντησα. Σιγά σιγά οι γέφυρες κόπηκαν. Μάταια η μάνα μου (θύμα αιωνίως) και η αδερφή μου και άλλοι συγγενείς προσπαθούσαν να μας τα φτιάξουν. Δεν άκουγα τιποτα και κανέναν. Έφτασα αποφοιτώντας από τη σχολή να μην ξαναπάω ποτέ στο σπίτι. Ούτε για Πάσχα ούτε για Χριστούγεννα. Έφυγε για πάντα πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου. Δεν ένιωσα σχεδόν τίποτα τότε. Τώρα πλέον στα 42 μου κατάλαβα ότι έπρεπε να είχα κάνει εγώ τα βήματα να τον πλησιάσω. Και ας με έβριζε. Ειδικά η σκηνή στα Τρίκαλα που τον έβλεπα να φεύγει σκυφτός με τα πράγματα στα χέρια του με στοιχειώνει ακόμα. Εκείνη την ώρα νόμιζα ότι έπαιρνα εκδίκηση. Τώρα καταλαβαίνω ότι έκανα μια μαλακία και μισή. Είναι αργά για δάκρυα αργά για μετάνοιες. Δεν διορθώνεται πια. Όσοι έχετε ακόμα τους μπαμπάδες σας όσες κόντρες και αν έχετε μαζί τους παραμερίστε τις. Δεν αξίζει.

Ξέρω ότι υπάρχουμε οι μεν και οι δε, ακόμα και εδώ μέσα. Όταν μια εξομολόγηση ή αφιέρωση εμπεριέχει ξεκάθαρα το στοιχείο της ομοφυλοφιλίας, βλέπω τις αρνητικές ψήφους να πέφτουν βροχή. Ωστόσο τα σχόλια παραμένουν θετικά. Αναρωτιέμαι εσείς που σχολιάζετε πατάτε το "πάνω" ή το "κάτω;"Και στην τελική γιατί τόση ομοφοβία; Προσωπικά χαίρομαι να βλέπω πόσο έχει απελευθερωθεί η κοινωνία μας, τη δεκτικότητα και την αγάπη που προσφέρουμε πια απλόχερα στους συνανθρώπους μας που δεν είναι ετεροφυλόφιλοι.Κάποτε στα χρόνια που μεγάλωνα υπήρχε η κοροϊδία, ο εξευτελισμός και η πεποίθηση ότι ο γκέι είναι πάντα "αχόρταγος", σαν ζώο. Ότι μείνε μακριά του, λυσσάει όπου βλέπει αρσενικό. Ότι η λεσβία κολλητή σίγουρα θέλει να σε πηδήξει κι ούτω καθεξής... Αυτό συνέβαινε επειδή η ομοφυλοφιλία ταυτιζόταν με την ανωμαλία και την ψυχική ασθένεια. Όμως ας σκεφτούμε ότι αυτό έχει να κάνει με το χαρακτήρα του ανθρώπου. Έχετε γνωρίσει λίγους ετεροφυλόφιλους μπήχτες; Λίγες straight χωρίς ηθικούς φραγμούς;Ξέρω ότι λέω τα αυτονόητα, αλλά εφόσον υπάρχουν και εδώ τόσες αρνητικές, θα σημαίνει ότι κάποιοι ακόμα δεν τα έχουν κατανοήσει.... Ευχαριστώ πολύ και παρακαλώ να ανέβει. Μήνας pride, άλλωστε:Να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας, είτε είστε LGBTQ είτε όχι. Να είστε περήφανοι για ο,τι σας ξεχωρίζει - είναι για να σας ενισχύσει κι όχι για να σας περιορίσει και να σας απομονώσει. Αφήστε τις ενοχές στην άκρη και αγκαλιάστε τις ιδιαιτερότητές σας. Οταν το κάνετε, θα αγαπάτε ευκολότερα και όλους τους άλλους ανθρώπους...Στο κάτω-κάτω όλα αυτά ξεκινούν από μέσα μας. Δε θα μας ενοχλήσει ο άλλος που είναι ελεύθερος, αν τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας τον ίδιο.

Ολοι εσεις που κρινετε καποιον που εχει γυαλια 200 ευρω(αν τα εχει 4 χρονια???) η που αγοραζει μεικ απ 70ευρω(αν εχει ενα κ μονο ενα για 1 χρονο?) η που στα 35 η αλλη ειναι πια τοσο μεγαλη που μακαρι να τυχει να τη διαλεξουν(ακου να δεις!)γιατι αλλιως θα μεινει κ ραφι κ ατεκνη τι φαση ρε παιδια????Σε λιγους μηνες θα γινω 40,ειμαι εγκυος χωρις προσπαθεια,δε συμβιβαστηκα,ειμαι μ αυτον που γουσταρω,εχω γυαλια 300 ευρω εδω κ 6 χρονια???Ολα αυτα με κανουν τι?εξαιρεση η πλουσια???Τι ειναι αυτα ρε???Κοπελα που ειχες ατυχη μερα σορυ.θα ρθουν πιο τυχερες μερες.ευχομαι συντονα να καταφερεις να παρεις καινουρια!Οσο για σενα που εισαι 35 κ σκας δε θα ξερεις απο που θα σου ρθει!!το 35 δεν ειναι μωρο αλλα δεν ειναι κ τιποτα!κ ναι μπορεις να κανεις παιδια κ λιγο πιο μεγαλη!δε ξερω αν δε το ηξερες αλλα στο λεω εγω.κ να δειχνεις ακριβως αυτο που θελεις οταν γνωριζεις καποιον για να ξεσκαρταρεις γρηγορα.απο δω παν κ αλλοι,οσοι δε θελουν!Αντε γιατι μια μαυριλα,μια μιζερια,μια τελειωνει η ζωη σου,μια κριτικη απο παντου,ενα οχι.

Η διαπροσωπική ευφυΐα, το επικοινωνιακό χάρισμα και η κοινωνική νοημοσύνη δεν σχετίζονται με την επαγγελματική μόρφωση. Η έλλειψη αυτών των ικανοτήτων είναι που καταδικάζουν πολλούς ανθρώπους στη μοναξιά, να ζούνε χωρίς φίλους και να μη μπορούνε να βρούνε σύντροφο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν τελειώσει ανώτατες σχολές ή έχουν μεταπτυχιακά και γνωρίζουν ξένες γλώσσες αλλά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν σε καθημερινές καταστάσεις χωρίς να εκτεθούν. Δεν έχουν αντίληψη της ελαττωματικής/κακής τους συμπεριφοράς και γι' αυτό αναρωτιούνται τι φταίει που οι άλλοι απομακρύνονται από κοντά τους. Οι διαπροσωπικές σχέσεις βασίζονται στο "κέρδος", αυτός είναι ο λόγος γιατί δεν κάνουν άνθρωποι με τέτοια προβλήματα παρέα μεταξύ τους. Αυτά τα προβλήματα είναι τόσο έντονα που καμιά φορά φαίνονται με την πρώτη ματιά ή με την πρώτη ανάγνωση ορισμένων απόψεων που διαβάζουμε στο διαδίκτυο. Είναι ζήτημα αν ανάμεσα σε 100 ανθρώπους ξεχωρίζουν 5, αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα.

Τώρα, 1 χρόνο μετά, αυτό πιστεύω.Από πάντα ήμουν γεματούλα.Πέρσι αποφάσισα να το αλλάξω αυτό.Μόνη μου.Ξεκίνησα να τρώω σωστά, υγιεινά. Δίαιτα δεν έκανα ποτέ, δεν βιαζόμουν εξάλλου.Διάβασα, έψαξα, κατάλαβα τί τρώω, γιατί το τρώω και πώς πρέπει να το τρώω.Έβαλα τη γυμναστική και το περπάτημα, που πάντα μου άρεσε συντροφιά με τη μουσική, στη ζωή μου.Έγινε η καθημερινότητά μου, δεν πιέστηκα ποτέ.Έχασα 25 κιλά.Νιώθω περήφανη για εμένα και θέλω να μου πω ένα μεγάλο μπράβο.Όχι τόσο που τα έχασα, όσο που κατάφερα να αλλάξω τρόπο ζωής, να με φροντίζω, να με αγαπάω και να με προσέχω.Καλό μας καλοκαίρι.