ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Μετακόμισα με το αγόρι μου στην πόλη του, αφήνοντας οικογένεια και φίλους, και έχοντας βρει δουλειά στην περιοχή του. Έτσι νόμιζα φυσικά γιατί ενώ είχα περάσει από δύο συνεντεύξεις και είχαμε πει να αρχίσουμε μετά από λίγο καιρό, την πρώτη μέρα που πήγα με ενημέρωσαν ότι τελικά δε θα συνεργαστούμε. Πάγωσα. Βρήκα μία ευκαιριακή δουλειά, που ήταν για προκαθορισμένο χρονικό διάστημα, η οποία όμως έχει τελειώσει τώρα. Υποφέρω. Υποφέρω γιατί εξαρτώμαι από άλλους, υποφέρω γιατί το τίμημα να μείνουμε σε δικό του σπίτι, και όχι δικό μας αφού οικονομικά δε μας παίρνει να νοικιάσουμε, είναι μεγάλο. Υποφέρω γιατί άλλο να μένω με τους γονείς μου και άλλο το αν θα φάω τοστ ή κάτι άλλο το βράδυ να εξαρτάται από τους γονείς του. Υποφέρω γιατί βουλιάζουμε και οι δύο και πνίγομαι γιατί νιώθω ότι τα υπολόγισα λάθος. Γιατί δε χτυπάει το τηλέφωνο να με καλέσουν για συνέντευξη. Γιατί θέλω να πάω να δω τους γονείς μου αλλά με τα χρήματα που μου στέλνουν προσπαθώ να γεμίζω το ψυγείο μας ώστε να εξαρτώμαστε λίγο λιγότερο από τους δικούς του. Γιατί θέλω να πάμε για ένα μπάνιο και δεν μπορούμε. Γιατί ο πατέρας του είναι ένας φαλλοκράτης, μισογύνης, σεξιστής που δε σηκώνει το πιάτο να το πάει στον νεροχύτη αλλά κάνει καβγά άμα το φαγητό δεν είναι έτοιμο. Γιατί οικογενειακώς παραπονιούνται ότι δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς αλλά θέλουν να δώσουν 2 χιλιάρικα για να βάλουν 4 αιρ κοντίσιον στο σπίτι τους. Και ας μη βγαίνουν τα μαθηματικά. Και ας πρότεινε το αγόρι μου να πληρώσουμε εμείς και να φτιάξουμε τα ήδη υπάρχοντα. Ας χτυπήσει το τηλέφωνο να με πάρουν σε μια δουλειά, πνίγομαι.

Λοιπόν για την δυστυχία που πιθανόν νιώθει κάποιος φταίει η κοινωνία η οικογένεια και τα βιώματα, Οκ το ξέρετε θα μου πειτε. Άπλα δείτε σε ένα παράδειγμα πως μπορείς να χαλάσεις τη διάθεση σου όταν βάζεις κάποια δεδομένα που απλά έτσι έχεις μάθει και έχεις πει στον ευατο σου ότι εγώ δεν είμαι τέτοιος - τέτοια ενώ τελικά είσαι τέτοιος απλά σφίγγεσαι για να μη φανεί.... Βγαίνω με μια τουρίστρια που γνώρισα σε club τη γούσταρα και με γούσταρε , στο πρώτο ραντεβού μιας και θα έφευγε μετα απο δυο μέρες πάω να τη φιλήσω, μου λέει όπα ,θέλω μου αρεσεις άλλα στο πρώτο ραντεβού δεν το κάνω εγώ αυτό, οκ στο δεύτερο!!! Ξαναβγαινουμε δεύτερο ραντεβού φιλιόμασταν με πάθος και τα σχετικά και μου λέει πρέπει να σταματήσουμε, ενώ της άρεσε και ένιωθε όμορφα. Δεν είναι σωστό να φιλιόμαστε τόση ώρα και με τόσο πάθος.... ξενέρωσα τη ζωή μου , 27 χρονών σήμερα ταξιδεύει για την παρτίδα της και αντί να κάτσει να ευχαριστηθεί αυτή τη μια ώρα που είχαμε και να ελευθερώσει τον ευατο της καθόταν και σκεφτόταν το τι είναι σωστό και κατά πόσο πρέπει να γίνεται αυτό που γίνεται.... Μα καλά αφού δεν κάνουμε κάτι κακό δεν έχεις κάποια σχέση και το λες ότι σου αρέσω και περνάς καλά γιατί να κόψεις έτσι μια όμορφη στιγμή και να το χαλάσεις απλά επειδή έχεις κόλλημα στο μυαλό. Όταν την πήγα στο ξενοδοχείο της σχεδόν δάκρυσε που χωριστήκαμε και μου ξαναειπε ότι ήταν που όμορφη η παρέα που κάναμε κατάλαβα ότι ήταν και η ίδια στεναχωρημενη με το ότι δεν έζησε .... Καλά είναι το όρια άλλα όταν έχουν ουσία.... Κάλο είναι να ζεις τη στιγμή χωρίς κολλήματα και τέτοια θέματα.(και για να σας προλάβω δεν ζήτησα σεξ) Υπάρχουν πολλοί γύρω μας που καταπιεζονται επειδή έτσι τους μάθανε ότι πρέπει να φέρονται από την οικογένεια η ακόμα ακόμα από την κοινωνία.... Κλασικό γυναικείο εγώ είμαι για σχέση κοπέλα δεν τα κάνω εγώ αυτά και μετά κάνετε σεξ στο αμάξι και σου λέει πως παρασύρθηκε και δεν το έχει ξανακάνει ποτέ αλλά κατά τα αλλά θα πει το παραμύθι που επιβάλετε να λέει μια καλή κοπέλα για να είναι οκ με τον ευατο της..... Ζήστε όπως σκέφτεστε όχι όπως σας είπαν, μόνο έτσι θα είστε έτοιμοι στο μέλλον χωρίς απωθημένα και ευτυχισμένοι στο παρόν...... Ευτυχώς εγώ έσπασα αυτά τα δεσμά χρόνια πριν και νιώθω χαρούμενος και δεν ακούω κανέναν και τίποτα!!!!

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να κάνεις βόλτα στη Θεσσαλονίκη παραλιακά με το αυτοκίνητο και να ακούς ραδιόφωνο με μια χαλαρωτική εκπομπή έχοντας ανοιχτά παράθυρα καλοκαιράκι.

Ειμαι 24 χρονων και ακόμα μόνο στην ιδέα όταν σκέφτομαι ότι οι γυναίκες έχουν στην κοιλια τους 9 μήνες ένα μωρο μου φαίνεται πολυ τρομακτικό και νοιώθω ότι δεν θα το ήθελα καθόλου κάτι τέτοιο. Δεν είναι ότι δεν μ αρέσουν τα παιδιά ισα-ισα τα συμπαθώ. Αλλά σαν ιδέα το να έχεις στην κοιλια μωρο αλλά και η διαδικασία της γέννας νιώθω ότι τα απεχθάνομαι. Αυτή τη σκέψη την είχα από μικρότερη αλλά νόμιζα ότι όταν μεγαλωσω θ αλλάξει όμως ακόμα το ίδιο σκέφτομαι. Γιατί συμβαίνει αυτό?

Εφυγα απο το μερος μου και πηρα σε ενα αλλο λογο δουλειας αλλα καθε μερα νιωθω μια απιστευτη μοναξια μεσα μου , τοσο πολυ που ποναει . Ψαχνω ατομα να μιλησω και να νιωσω οτι υπαρχει ενα connection γιατι οταν εφυγα απο το μερος μου εχασα και ολους μου τους φιλους , ναι μπορω να τους μιλησω Online αλλα δε μπορω να κανω τιποτα μαζι τους , οσο και να θελω. Βλεπω οτι το να περναω χρονο με τους φιλους μου με γεμιζε πολυ αλλα δεν ειχα τιποτα αλλο απο θεμα αυτονομιας/δουλειας και να μπορω να στηριξω τον εαυτο μου. Τωρα εχω ολα αυτα που ηθελα , καλη δουλεια και δικο μου σπιτι αλλα ταυτοχρονα γεμισα με μοναξια. Τοσο πολυ που καθομαι και γραφω εδω για πρωτη φορα

Πρίν τρείς μήνες έχασα το μωρό μου στο τέλος του 8ου μήνα της εγκυμοσύνης μου.Μία εγκυμοσύνη που ήρθε φυσιολογικά και αβίαστα στα 38 μου χρόνια μιας και εγώ και ο άντρας μου δεν είχαμε θέματα υγείας .Μία εγκυμοσύνη χωρίς προβλήματα η οποία προς το τέλος της και ενώ θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί το μοιραίο, τελικά δεν είχε αίσια έκβαση καθαρά από λαθος χειρισμούς του γυναικολόγου μου, κάτι το οποίο μου το επιβεβαιωσαν και η έκθεση βιοψίας από το πανεπιστήμιο, καθώς και δύο άλλοι γυναικολογοι.Το μωρό μου έφυγε άδικα.Εγώ ευτυχώς σωματικά είμαι καλά αλλά ψυχολογικά δεν την παλέυω.Μην μου πείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα .Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που σκεφτόμουν τα χειρότερα των άλλων για να νιώσω εγώ καλύτερα.Δεν μπήκαμε σε νομικές διαδικασίες γιατί είματε οικονομικά και ψυχολογικά εξαντλημένοι και γιατί προσπαθούμε να μην διαλυθούμε και άλλο γιατί θέλουμε τον άντρα μου να ξαναπροσπαθήσουμε ,αλλά και άλλο παιδάκι να έρθει εγώ αυτήν την απώλεια δεν θα την ξεπεράσω ποτέ.Ήταν το πρώτο μου μωρό ,με αυτό ένιωσα για πρώτη φορά να γίνομαι μαμά και ας μην το κράτησα στην αγκαλιά μου.Ήταν αγοράκι.Έχω και 3D φωτογραφία του από το doppler.Ένα τέλεια σχηματισμένο προσωπάκι.Θα το αγαπώ για πάντα.Τον τελευταίο καιρό μαθαίνω για τις ξαδέρφες μου και φίλες που γεννανε όλες αυτόν τον μήνα και μέσα στον επόμενο και χαίρομαι αλλά από την άλλη με πιάνει το παράπονο και κλαίω.Αισθάνομαι ότι μερικές φορές δεν μπορώ να το διαχειριστώ.Έχω ξεσπάσματα θυμού.Μου έχουν πεί να δώ ψυχολόγο αλλά ένας πνευματικός νομίζω ότι θα μου ταίριαζε περισσότερο.Ο άντρας μου είναι υπέροχος ,αγαπιόμαστε και του αξίζουν τα καλύτερα γι'αυτό δεν θέλω να εκδηλώνομαι μπροστά του γιατί και αυτός ξέρω ότι πληγώθηκε.Ευτυχώς που πηγαίνω στην δουλειά και κάπως έτσι προσπαθώ να πορευτώ.Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε όλους.

Πως να προσεγγίσω κάποιον από κοντά;; Γιατί μέσω διαδικτύου δεν απάντησε ποτέ.

Πως ξεκοβω από μια φίλη με ωραιο τρόπο ; με χρησιμοποιεί για να της δανείζω λεφτά και ζηταει πολύ μεγάλα ποσα της έδωσα μια δυο τρεις έχω χαλάσει όλες μου τις οικονομίες. Ξέρει ότι δουλεύω και δε μπορώ να της πω ότι δεν έχω. Κ όταν της λέω όχι με εκβιάζει ότι θα πάθω κακό εγώ και οι δικοί μ αν δεν της δίνω θέλω ν ξεκοψω χωρίς ν τσακωθω γτ τη φοβάμαι τι ν κάνω;

και είναι στο πλευρό μας, μας συντροφεύουν. Τώρα το αναγνωρίζω. Ευχαριστώ Θεέ μου που με φώτισες

Το βουνό έγινε οροσειρά...Την είδα την αγάπη σου ξέχείλισε από παντού και με γέμισε ακόμα περισσότερες πληγές. Σκέψου το μίσος σου πως είναι. Ή μήπως ξέρω;