ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι μια κοπελα 23 χρονων.Τον Σεπτεμβρη τελειωσα το πανεπιστημιο και δουλευω σε μια εταιρεια πανω στο αντικειμενο μου. Νιβθω οτι πνιγομαι απο υποχρεωσεις που εγω η ιδια εβαλα στη ζωη μου. Τον Σεπτεμβρη αποφασισα να κανω ενα οnline shop με αξεσουαρ, δουλευω 8ωρο και παραλλα μαθαινω μια δευτερη ξενη γλωσσα.Νιωθω οτι δεν προλαβαινω,οτι δε μου φτανουν οι ωρες της μερας.Μενω μονη μου στη πολη,οι γονεις μου μενουν στην επαρχια και καλα για να μαι ανεξαρτητη.Τι ανεξαρτητη να μαι ρε παιδια; Τα λεφτα μου βγαινουν ισα ισα,φαγητο μαγειρευω μονη μου εχω φτασει να τρωω φασολια τρεις μερες λογω οικονομιας,εχω αρχισει να πιεζοναι πολυ.Δε ξερω τι πρεπει να μπει προτεραιοτητα.Στη δουλεια καθομαι τουλαχιστον μια ωρα παρα πανω και οταν παω να φυγω κατσουφιαζουν (και εννοειται δεν πληρωνονται υπερωριες).Μεσα σε ολα πεοσπαθω να παω ενα γαμωγυμναστηριο,οχι για τιποτα αλλο,επειδη η ζωη μου ειναι φουλ καθιστικη και δε θελω να φτασω 30 χρονων με προβληματα μεσης.Δε ξερω πως να οργανωσω τον χρονο μου.Εχω τοσα στο κεφαλι μου,το site θελει τρεξιμο,στη δουλεια πιεζομαι,πρεπει να διαβαζω για να δωσω σε ενα χρονο το πτυχιο της ξενης γλωσσας, και εχω και ενα αγορι που ο καημενος θελει να με βλεπει.Ξυπναω στις 7 και κοιμαμαι στη 1.Χαλαρωνω 10 το βραδυ. Και ολα αυτα τα κανω ωστε να μπορω να ανταπεξελθω στον ανταγωνισμο και να εχω λεφτα στις τσεπες μου.Αλλα πια λεφτα; Φτανω τελη μηνος και δεν εχω μια. Τι προτεραιοτητες να βαλω; Δε ξερω

Θα πάω στην πόλη του μετά από δύο μήνες που τότε είχαμε περάσει πολύ όμορφα. Αυτός δε θέλησε να το συνεχίσουμε και η επικοινωνία μας τελείωσε. Μου δημιούργησε αισθήματα και έτσι απλά αποχώρησε. Του είχα στείλει κάποια μηνύματα χωρίς κάποιο ενδιαφέρον από πλευράς του.Να του στείλω τώρα που θα πάω θελω να τον δω τόσο πολύ... Αλλα σε μια αρνητική του απάντηση θα πληγωθω.

Είναι όμορφος,έχει πολύ καλό χαρακτήρα,μου συμπεριφέρεται τέλεια,ταιριάζουμε στα περισσότερα,αλλά εγώ δέν... Δέν νιώθω ερωτευμένη,δέν νιώθω έστω ενθουσιασμό όσο καιρό γνωριζόμαστε,απλά μου αρέσει που πρός το παρόν είμαστε στο στάδιο του φλέρτ.Από τα 20 μέχρι τα 25 που είμαι τώρα,είχα συνηθίσει,με την καλή έννοια,να είμαι σε κάποια σχέση,με κάποια μικρά διαλείμματα αποχής,και πάντα ξεκινούσα κάτι ούσα ερωτευμένη.Μου αρέσει πολύ η ανδρική παρουσία δίπλα μου,μου αρέσει η σιγουριά και η προστασία που απολαμβάνω από αυτό,και φυσικά και το ευκόλως εννοούμενο.Καταλάβατε τί εννοώ... Τώρα λοιπόν μετά από ένα χρόνο που είμαι μόνη,μου έχει κακοφανεί,αρχίζω πλέον να μήν νιώθω καλά,και το λέω στα ίσια κι ας παρεξηγηθώ.Κι ενώ η περίπτωση αυτού του ανθρώπου είναι ιδανική,δέν υπάρχει εκ μέρους μου αυτή η σπίθα που θα μου ανάψει τη φωτιά,ψυχική και σωματική,για εκείνον.Νευριάζω με τον εαυτό μου γι'αυτό που μου συμβαίνει,λέω τί αμαρτίες πληρώνω,αλλά έχω αποφασίσει να το προσπαθήσω.Μπορεί αυτή τη φορά να ξεκινήσει πιό χλιαρά απ'ότι τις προηγούμενες,και τελικά να καταλήξει σε κάτι πιό βαθύ και σταθερό.Άν θέλετε,μου λέτε τη γνώμη σας.

Λοιπόν εγώ δουλεύω από το σπιτι. Μια μέρα να μην μπορώ να πάω σπίτι της αφού τελειώσω, μου λέει πως θα έρθει εκείνη. Της έχω πει πως αν λόγω δουλειάς κάποιο βράδυ δεν κοιμηθούμε μαζί δεν έγινε και κάτι, ότι μπορεί κάποιες φορές να θέλω τον χρόνο μου, μόνος μου στο σπίτι μου μετά την δουλειά να χαλαρώσω, το σέβεται, συμφωνεί με όλα αλλά αν δεν μπορώ να πάω από εκεί, αμέσως μου λέει ότι έρχεται. Είμαστε 3 χρονια μαζί. Με πνίγει όλο αυτό. Μερικές φορές θέλω απλά να κάτσω μόνος μου να αποσυμπιεστώ και δεν καταλαβαίνω αν είναι τόσο κακό.

Να σου λέει ότι σε αγαπάει αλλά δε γίνεται να είστε μαζί γιατί έκανες λάθη .Να σου λέει σε αγαπώ και να κάνει τα πάντα για να μην σε σκέφτεται .Να αναγκάζει τον εαυτό της να σκέφτεται έτσι , να ανθυποβάλει στον εαυτό της ότι είσαι σκουπίδι και ας είσαι η αρρώστια της όπως λέει .Να σε παίρνει μεθυσμένη να σου μιλάει σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έφυγες και το πρωί να σου ζητάει να φύγεις . Έτσι αγαπάει αυτή η εποχή , μέσα από σοσιαλ και ψυχολόγους ,μέσα από πρέπει και εγωισμούς ,μέσα από κυκλοθυμία .Αυτά έχουν αξία σε αυτή την εποχή , με τι όρεξη θα ξυπνήσεις το πρωί ,να σε νοιάζει μόνο για τη πάρτυ σου . Σε λάθος εποχή με βρήκε η ζωή ,δε θέλω άλλο .Είχα μια αγάπη , έκλαψα ,πέθανα και έγινα λίγος γ αυτήν γιατί νιώθω .Ας ζήσουμε έτσι ανούσια τώρα .Ψάχνοντας λίγη Ντοπαμίνη κάθε μέρα από ένα πέσιμο από ένα κοπλιμεντο από προσωπικές νίκες .Μοναξιά μέσα στο πλήθος .Η αγάπη που σε άφησε άδειο .

Να προσπαθήσεις για οτιδήποτε τη σημερινή εποχή.Πάνε όλα κατά διαόλου και νομίζω ότι είμαστε ακόμα στην αρχή.Από όποια πλευρά και να το δεις.Ακρίβεια,φτώχεια,αρρώστιες,πόλεμοι κλπ.Μακάρι να ζούσα δεκαετία 80 και 90 όλα θα ήταν πολύ καλύτερα...

Ειμαι κοπελα, bisexual, και εχω καταλαβει πως ερωτευομαι παντα με λαθους ανθρώπους. Δε ξερω πως τους επιλεγω πραγματικα. Δε μιλαω για τα απλα φλερτ που μπορουν να υπάρχουν ή ανθρώπους που θα μου αρεσουν και μπορει να κανω απλα σεξ. Αλλα γι αυτους που νιωθω πραγματα. Ερωτεύτηκα εναν φιλο μου, που το ψιλο δοκιμάσαμε, ποτέ βεβαια δεν εφτασε στο σεξ. Ολο αυτο με πονεσε πολυ...γιατι τραβηξε η ιστορια και χαλαστηκαμε και οι δυο. Μετα ερωτευτηκα μια κοπελα με την οποια καναμε σχεση. Αλλα τοσο η σχεση οσο και η κοπελα ηταν πολυ τοξικη για μενα και χωρισαμε. Και μετα απο 2 χρονια γνωρισα μια κοπελα, και με ενα βλεμα της κολλησα. Μετα βέβαια εμαθα πως εχει σχεση. Δε μπορω να βρω εναν ανθρωπο για μενα;;; Ωστοσο, πιστευω πως εχω θεμα με τη δέσμευση και ισως γι αυτο βρισκω ανθρώπους που δε μπορουν να μου δωσουν αυτο που θελω ή αυτο που νιωθω πως θελω. Θελω να μπορω να νιωθω ελευθερη και στη σχέση μου, δε μπορω τη καταπιεση. Δεν ειναι οτι θελω να ειμαι άπιστη, σε καμια περιπτωση. Η τελευταία σχεση που ειχα ηταν πολυ καταπιεστικη σε σημειο που ένιωθα να χανω το οξυγονο μου, να νιωθω ενα βαρος. Και φοβαμαι μηπως και στις επομενες σχεσεις νιωσω ετσι.

Γνωριζόμαστε ελάχιστα, δεν έχουμε καν σχέση ακόμα και τις προάλλες μου πρότεινε να βγούμε μαζί με έναν φίλο του. Βγήκαμε, όλα καλά, αλλά γιατί τόσο νωρίς να γνωρίσω τις παρέες του; Τσεκάρισμα θέλει να μου κάνει;;;

Είναι φουλ επώδυνο να βρίσκεσαι στην χειρότερη φάση της ζωής σου ψυχολογικά, να έχεις φτάσει στα όριά σου (ελπίζω αυτά να είναι τα όριά μου γιατί δεν αντέχω άλλο), να χρειάζεσαι ψυχολόγο και να βλέπεις τον έναν άνθρωπο που είχες στη ζωή σου ως στήριγμα, να απομακρύνεται και να λέει ότι δε σε αντέχει άλλο. Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αλλα στιλ, πονάει.

Είμαι 24 και πρόσφατα βρήκα την πρώτη μου δουλειά στον τομέα μου, κάνω κάτω. Δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένη, αλλά το προσπαθώ. Είμαι ακόμη φοιτήτρια και έχω τα μισά σχεδόν μαθήματα της σχολής μέχρι να πάρω πτυχίο και προς το παρόν μένω αρκετά στο αγόρι μου και όποτε να ναι στο πατρικό μου. Πρόσφατα, έγινε διαθέσιμο το σπίτι δίπλα από το πατρικό μου το οποίο και έχουν και μου δίνεται η ευκαιρία να μείνω σε αυτό απλώς πληρώνοντας του λογαριασμούς. Δουλεύω για καθαρά 600 ευρώ προς το παρόν και να πω ότι νιώθω πως η δουλειά δεν είναι σίγουρη ακόμα, μιας και είμαι μόνο 4-5 μήνες. Νιώθω πολύ φορτωμένη στο αγόρι μου και νιώθω αρκετά εξαρτημένη από εκείνον και μέσα μου θέλω πολύ να μείνω μόνη μου, από την άλλη σκέφτομαι το οικονομικό. Να πω σε αυτό το σημείο ότι πληρώνομαι σπαστά. 200 ευρώ στις 15 μέρες και τα υπόλοιπα μετά από άλλες 15. Δεν είναι τόσο το αν θα τα βγάζω πέρα, όσο το ότι θα μείνω μόνη μου μακριά του κάτι που με φρικαρει αρκετά και με πνίγει. Όσο αφορά το οικονομικό, κάποια γνώμη;