ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον γνώρισα όταν ήμασταν μόλις 10 χρόνων και από τότε στην καρδούλα μου κάτι σκιρτησε. Δεν το ήξερε φυσικά, μέχρι που, κάπου εκεί στη δευτέρα γυμνασίου, του το ξεφουρνισε ένας κοινός γνωστός. Είπε ότι ενδιαφέρεται και ο ίδιος, ωστόσο πρακτικά δεν έκανε ποτέ καμία κίνηση να με προσεγγίσει. Τα χρόνια περνούσαν, εγώ ακόμα έτρεφα μέσα μου αισθήματα αλλά ο ίδιος τίποτα, ενώ σε κοινούς γνωστούς έλεγε ότι του αρέσω, δεν το έδειχνε. Στο μεταξύ εγώ έκανα κάποιες χαζοσχεσεις της εφηβείας και με έπιαναν οι φίλοι του και μου έλεγαν να χωρίσω γιατί με θέλει αλλά είναι πολύ ντροπαλός για να το δείξει και ότι εμείς οι δυο πρέπει να είμαστε μαζί. Ο ίδιος όμως τίποτα, καμία κίνηση εκ μέρους του που να εκδηλώνει ενδιαφέρον. Τα χρόνια πέρασαν, εγώ έφυγα φοιτήτρια, τελείωσα, πήρα το πτυχίο μου, γύρισα στην πόλη μου και εδώ και καιρό ειμαι σε μια πολυ όμορφη σχέση. Σήμερα τον είδα, μετά από πολλά χρόνια. Ξανακοιταχτηκαμε στα μάτια και ένιωσα το ίδιο χτυποκάρδι που ένιωθα τότε, έφηβο κοριτσάκι. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Φαντάστηκα για άλλη μια φορά πως θα ήταν αν ήμασταν μαζί. Πώς θα ήταν να με αγκαλιάζει και να με φιλάει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια Κ...αλλά για κάποιο π*****η λόγο όποτε βλέπω τα μάτια σου είναι σα να μην πέρασε μια μέρα....

δε ξερω αν το φανταζομαι η μου φενετε μα οσα χρονια με θυμαται απο τους ανθρωπους γυρω μου εβλεπα και βλεπω αδιαφορια αντιπάθεια κοροιδια και με κανουν ολα αυτα να νιωθω αβολα και ασχημα . με το ζορι αν καταφερω λιγο να παρω απ τον πολιτιμο του χρονο να μιλήσω στα γρηγορα με καποιον να επικοινωνήσω. συνιθως δε μου αφιερώνουν περα απο δευτεροιλεπτα αντε μερικα λεπτακια .γιατι απλα οι αλλοι δε σου χωριζουν λιγο απο τον πολιτισμο τους χρονο να ασχοληθούν να σε αφουγκραστούν .δυστυχως ετυχε να μην ειμαι απο τους asperger  που ειναι στον εαυτο τους κλισμενοι και δε θελουν  επαφες με κοσμο ειναι απομακροι και αντικοινωνικοι. καποτε ειμουν ετσι μα μετα αλλαξα και τελικα ειδα οτι δε κερδισα τιποτα .οταν δε σε αποδεχεται καν το οικογενεια σου περιβαλλον πως να εχεις ομως απαιτηση και οι αλλοι να το κανουν ??? δε ειμαι ουτε μορφωμενος ανθρωπος ουτε τιποτα ξεχωριστο σα προσωπικοτητα ισα ισα εχω ενα σωρο προβληματα που ειναι απωθητικο εξτρα στους αλλους .. περα αυτου ομως νομιζω οτι και ο πιο αχρηστος ανθρωπος αξιζει λιγη ανθρωπια κι συμπονια κατι που εγω δε βρισκω αποδοχη λιγη συμπαθεια .ως τωρα που ειμαι 38 ετων ατομο νιωθω κενο μεσα μου οτι οταν γερασω δε θαχω τιποτα να θυμαμαι ομορφο οπως αλλοι ανθρωποι που εχουν και ομορφα να θυμούνται στη ζωη τους που περασε .αυτο που διαπιστωνω επισης ειναι οτι ενω νομιζα οτι καποιοι ανθρωποι ισος να με συμπαθούν η ετσι νομιζα ???η ηθελα να πιστευω δειξαν οτι εκανα λαθος .το συνδρομο που κουβαλω ειν κι καταρα κι ευχη γιατι εγω βρισκω γαληνη μεσα απο τον παιδικο κοσμο που εχω φτιαξει κι εκει κανεις δε μπορει να με πειραξει .ανθρωποι ευχαριστω που καθε μερα μου αποδικνιετε οτι σας ειμαι αποθιτικο ατομο γιατι ετσι ξερω οτι το καλο δε υπαρχει εκει μα στα απλα πραγματα που αγαπω κι εκει εγω βλεπω ευτυχια μα εσεις οι νευροτυπικοι ψαχνετε της χαρα σε ανουσια πραγματα ριχα που αυτα δυστυχια σας φερνουν κι ποτε χαρα . εγω ναι αχριστος ανθρωπος  στα περισσοτερα κι το ξερω μα ειμαι παιδι μεσα μου κατι που εσεις ξεχασατε κι αυτο βγαζει ματι κι ειστε δυστυχισμενοι .ουτε τα πτυχια ουτε οι δεξιοτητες οι πολλες σε κανουν ανθρωπο αξιολογο μα η ψυχη η καλοπροαιρετη που πολλοι λιγοι εχουν νευροτυπικοι και μη φυσικα υπαρχουν καλοι ανθρωποι αλλα αν εγω δε ετυχε να βρω ως τωρα . παρακαλω πολυ ανεβαστετο εδω ας βρω καπου να ξερω οτι μπορει εστο ενας ανθρωπος να νιωσει τι λεω . μοναχικο παιδι

Είμαι 20 χρόνων και έχω βαρεθεί να ακούω γύρω μου συνέχεια να με σχολιάζουν για το βάρος και το σώμα μου . Σίγουρα για την ηλικία μου είμαι πιο μικροκαμωμένη , είμαι αδύνατη αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που επέλεξα εγώ. Τρώω κανονικά αλλα μου είναι δύσκολο να βάλω βάρος.Σιγουρα είναι κάτι που με ενοχλεί αλλά δεν μπορώ να το σκέφτομαι συνέχεια ..από την στιγμή που τρώω και νιώθω καλά με την υγεία μου . Όμως , με ενοχλεί όταν το σχολιάζουν ακόμη και φίλοι μου αυτό ενώ ξέρουν ότι δεν παίζει θέμα με την διατροφή . Προσωπικά εγώ δεν έχω γυρίσει να σχολιάσω μπροστά στον άλλον κάτι για την εμφάνιση του ..ειδικά αν είχα στον μυαλό μου ότι μπορεί να τον ενοχλούσε . Σίγουρα πολλοί θα απαντήσετε μην δίνεις σημασία , αλλά κάθε φορά που μου το λέει κάποιος με ρίχνει κατευθείαν ψυχολογικά . Τις προάλλες κάποια με είπε 'μικροσκοπική' δηλαδή οκ κάπου έλεος με τα σχόλια .

Το αγόρι μου υπηρετεί τη θητεία του ώς εύζωνας,σήμερα παρέλασε,κι εγώ δέν μπορούσα να είμαι εκεί γιατί από προχθές,άν και πλήρως εμβολιασμένη,έχω covid και είμαι σε καραντίνα.Ευτυχώς το περνάω πολύ ελαφρά,σάν ένα κοινό κρυολόγημα.Περίμενα όμως τόσες μέρες αυτή τη στιγμή,τη στιγμή που θα τον καμαρώσω από κοντά,και τελικά όλα ανατράπηκαν.Τον είδα απ'την τηλεόραση,κάτι είναι κι αυτό,και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει!Σήμερα πολύ πρωί,άν και υπήρχε μεγαλύτερη πίεση και αυστηρότητα σε σχέση με άλλες μέρες,κατάφερε και μου έστειλε μήνυμα,και μου έγραψε ότι με αγαπάει,με σκέφτεται συνέχεια και να προσέχω.Αυτό του το μήνυμα είναι η μεγαλύτερη δύναμη και παρηγοριά,γιατί είναι η τρίτη μέρα που είμαι κλεισμένη σε ένα δωμάτιο και έχω αρχίσει να τα παίζω.Εν τω μεταξύ,μου έχει σπάσει τη μύτη η σκορδαλιά και ο μπακαλιάρος που τηγανίζει η μάνα μου,και περιμένω πώς και πώς να μου αφήσει το πιάτο έξω από την πόρτα του δωματίου για να πνίξω τον πόνο μου στο φαγητό!Εντάξει,κάνω και λίγη πλάκα παιδιά,μήπως και μου ανέβει λίγο η διάθεση... Χρόνια πολλά σε όλους,να έχετε υγεία,και πάνω απ'όλα να αγαπάτε και να σας αγαπούν!

35 ετων και ανυπαντρη... δεν εχω κοινωνικο κυκλο,εχω την βεβαιοτητα οτι θα μεινω στο ραφι...

Ειμαι 5ο ετος και εχω ακομα 8 μαθηματα για πτυχιο. Πρακτικη εκανα, μονο αυτα τα 8 μαθηματα εμειναν. Ενω εχω περασει 49 μαθηματα, αυτα τα 8 μου φαινονται βουνο. Κοιμαμαι και βλεπω εφιαλτες. Η σχολη μου αρεσει αλλα δε το κρυβω οτι πιεστηκα και διαβασα αρκετα μεχρι τωρα. Σε καθε εξεταστικη αυτο το αγχος ειναι ανυποφορο. Σκεφτομαι οτι μολις τα περασω αυτα τα 8, θα παρω μια ανασα επιτελους απο τα αγχη και τις ανασφαλειες. Αν και οι φιλοι μου που πηραν περσι πτυχιο στα 4 χρονια, μου λενε οτι ειναι χειροτερη η ζωη μετα το πτυχιο. Τελος παντων, 8 εμειναν, ευχηθειτε μου να τα περασω ολα τον Ιουνιο και να μη μεινει τιποτα για Σεπτεμβρη!

Που λετε κανω κοντινη παρεα με δυο κοπελες απο τη σχολη μου. Συνηθως βγαινουμε τριαδα και δεν συνηθιζουμε να φερνουμε αλλο κοσμο. Το θεμα ειναι ομως οτι η μια κοπελα βρηκε γκομενο και επιμενει να μας τον κοτσαρει καθε φορα που βγαινουμε βολτα. Συνεπως καθε φορα που βγαινουμε, αυτοι οι 2 μας σνομπαρουν και καταληγω εγω και η αλλη κοπελα παντα μαζι στα μετοπισθεν. Το καταλαβαινω οτι υπαρχει ενας ενθουσιασμος απο μερους της αλλα το εχει κανει σχοινι κορδονι.Επισης το θεμα ειναι οτι δεν κρατανε και πολυ τα προσχηματα και καθε φορα που καθομαστε,αυτοι μπορει να φασωθουν χαλαρα χωρις να πανε καπου αλλου. Κατανταει κουραστικο γιατι εγω μετα βιας ξεκλεβω λιγο χρονο απο το προγραμμα μου για να βγαινω μαζι τους και τελικα τρωω και σνομπαρια απο πανω. Δεν ξερω για ποιον λογο της φαινεται πολυ ενταξει να το κανει καθε φορα. Στην τελικη, αν θες να βγεις μαζι του, βγειτε οι δυο σας, ειναι αναγκη να ειμαστε και εμεις μαζι? Και το βασικο ερωτημα που εχω ειναι, πως της το λες?

Τι πιστεύεται για αυτό; Να το εμπιστευόμαστε; Ή μήπως είναι μια ψευδαίσθηση των ενδόμυχων επιθυμιών μας; Όταν κάποιος σου λέει ότι δεν ενδιαφέρεται, αλλά όλα τα σημάδια δείχνουν το αντίθετο, το εμπιστεύεσαι και το παλεύεις; Ή χάνεις τον χρόνο σου;

Άλλο ένα καταπληκτικό ραντεβού με μια υπέροχη κοπέλα αλλά το μυαλό μου στην πρώην.

Γίνεται να μισείς κάποιον για όσο πόνο σου έχει προκαλέσει, ενώ δεν το άξιζες ,αλλά παράλληλα να τον αγαπάς και να τον νοιάζεσαι όσο κανέναν;