ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

κάθομαι σε μία δουλειά πολύ αγχώδης,ένα λάθος μου και ο πελάτης θα πληρώσει πολλά αλλά δεν φεύγω γιατί ξέρω πόσο δύσκολη είναι η εύρεση νέας εργασίας.Πραγματικά με λυπάμαι.Σπουδάζεις,ξανά σπουδάζεις και μετά από όλα αυτά ζεις μια ζωή μέσα στο άγχος.

Ότι ίσως το άλλο σας μισό να μην υπαρχει? Αλήθεια υπάρχει κάποιος που όταν κανεις είναι έτοιμος θα γνωρίσει ίσως...Μήπως πρώτα πρέπει να δουλέψουμε με τον εαυτό μας? Εγώ θέλω ελευθερία τώρα...συγκεντρώνομαι στην επιστήμη μου και δεν μου λείπει σχέση. Αλλά βλέπω πρώην να βάζει στόρι με τα μέλια σχέσης και να συλλογίζομαι. Τι θέλω...? Πάντως δεν θα ξανακούσω, ούτε θα δώσω ευκαιρία σε άτομα που δεν το αξίζουν...καληνυχτα

Ρε παιδιά είμαι 23 χρονών φοιτήτρια και έχω επιλεξεκρι στη ζωή μου ειδικά τώρα που είμαι δυο χρόνια σχεδόν μόνη μου χωρίς κάποιο ενδιαφέρον κτλ αν ξεκινήσω κάτι με κάποιον να είναι σχέση και να μην ξεκινήσει κατευθείαν με σεξ. Μέσα σ αυτά τα δύο χρόνια έκανα την προσπάθεια με δύο άτομα και οι δύο ενώ έδειχναν αρκετά καλά στοιχεία μόλις τους είπα ότι είμαι σε φάση και γενικά προτιμώ να κάνω σχέσεις αντέδρασαν λες και είμαι εξωγήινος...τύπου δεν είμαστε 15 χρονών να κρατιόμαστε χέρι χέρι να είμαστε για πάντα μαζί, βέρες και τα σχετικά...και κάθομαι σαν τον μ@@@@@ και λέω πότε μίλησα εγώ για κάτι τέτοιο... όταν μου ζητάς αποκλειστικότητα και θες να περνάς χρόνο μαζί μου πού είναι το πρόβλημα..και πώς ζητάω εγώ γάμους και τα σχετικά...έχει γίνει επιδημία να θέλουν τόσοι πολλοί να περνάνε μόνο καλά ή εγώ ζούσα στον δικό μου κόσμο τόσα χρόνια;!

Την ερωτευτηκα. Και είμαι γυναίκα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να ερωτευτώ γυναίκα. Είμαι 24. Πώς θα καταλάβω αν νιώθει κι εκείνη κάτι χωρίς να τη ρωτήσω? Με το βλέμμα μόνο ίσως δεν είναι σίγουρο να το καταλάβω

Σα; έχει τύχει να βλέπετε ένα πρόσωπο στο δρόμο κ να σας πιάνει ψυχοπλακωμα για όλη την διάρκεια της μέρας???? Είναι μια άστεγη που την βλέπω συχνά κ πηγαίνει κυριολεκτικά παντού αλλά την βλέπω κ κάτι παθαίνω χαλιέμαι κ γίνομαι χειρότερα

Είμαι μαθήτρια της Γ Λυκείου. Όλοι μου λένε να σπουδάσω στρατιωτικές , αστυνομία , πυροσβεστική επειδή έχουν επαγγελματική αποκατάσταση. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν. Από μικρή θέλω να γίνω ηθοποιός. Μου αρέσει όσο τίποτα άλλο. Φοβάμαι ότι άμα το πω στους γονείς μου θα με αποτρέψουν. Τι να κάνω;

Είμαι σε σχέση 3μιση χρόνια. Τελευταία ομως κάτι εχει αλλάξει μου φαίνεται. Κανονίζει μαζι μ και μετά απο 20 λεπτά μου λέει ότι αν δεν έχω προβλημα να βγει με τους συναδέλφους του. Τεσπα. Αυτό το προσπερασα που με γειωσε ετσι. Σήμερα λοιπον μια βδομαδα μετά και ενω έχουμε να βρεθούμε μέρες μου λεει δεν θελει ν παμε για καφε. Θελει σπιτι του με την οικογένεια του. Ε οχι λεω δεν θέλω πάλι. Και ενω δεν θα ειμαστε μονοι μας. Δεν ξέρω αν συμβαίνει κάτι αλλα αν συμβαίνει θα το ανακαλύψω..... !!!!

Είμαστε δύο χρόνια μαζί,δεν συγκατοικουμε,ο καθένας στο σπίτι του.Τις περισσότερες φορές τρώει εδώ,μου αρέσει να μαγειρεύω γενικά,και ειδικά για εκείνον.Σήμερα που είχα ρεπό,έφτιαξα γεμιστά.Ήρθε το μεσημέρι και με το που του είπα τι μαγειρεψα,μου λέει "να παραγγείλουμε κάτι..." Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και τον έδιωξα.Ας πάει να φάει σουβλάκια,ας πάει να φάει στο σπίτι του,ας πάει όπου θέλει,δεν μ'ενδιαφέρει.Όταν φτιάχνω κρεατικα,μουσακαδες και παστίτσιο,τρώει και το πιάτο.Τα γεμιστά του ξυνισαν.Από εκείνη την ώρα μου στέλνει και δεν απαντώ.Τα νεύρα μπορεί να μου περάσουν,αλλά κομμένη η μ@λ@κια μου πλέον.

Ειναι κακο που οποιον ατομο γνωρισω ακομα και να μιλησω μαζι του για μια φορα εγω θα τον ενταξω στην λιστα με τους φιλους;

Βλέπω σίγουρα μια φορά τον μήνα έναν εφιάλτη με τον πρώην μου την πρώτη μου σχέση, στον οποίο μου ζητάει να βρεθούμε, ή βρίσκω τον εαυτό μου να τα έχει μαζί του ακόμα χωρίς να θέλω, ή παίρνει ξαφνικά την θέση της τώρα σχέσης μου. Σε όλα αυτά τα όνειρα νιώθω εγκλωβισμένη και πανικοβάλλομαι. Δεν συνέβη κάτι τραγικό μεταξύ μας, ούτε με χτύπησε, ούτε με απάτησε, ούτε με έβρισε ποτέ, αλλά η συμπεριφορά του δεν ήταν καθόλου μα καθόλου εντάξει. Πληγώθηκα πάρα μα πάρα πολύ, αλλά δεν τον κατηγορώ πια, τον εαυτό μου κατηγορώ που έκατσα να μου καταστρέφει την ψυχολογία για κοντά 2 χρόνια, που δεν μπορούσα να τον χωρίσω. Πάει καιρός αλλά αισθάνομαι ότι με επηρεάσε πολύ αυτό το άτομο... Ίσως είμαι κάπως πιο ευαίσθητη από ότι θα έπρεπε. Πάντως μέσα στην μέρα δεν τον σκέφτομαι ποτέ.