ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κουράστηκα & βαρέθηκα...τόσο δύσκολο είναι να βρω και γω έναν σύντροφο; είμαι 26 κ μια ουσιαστική σχέση δεν έχω κάνει..ειχα πριν 2 χρόνια μια σχεδόν σχέση θα έλεγα, η 1η ολοκληρωμένη, πληγώθηκα πολύ (πολύ κοροϊδία), καθώς υπήρχαν συναισθήματα μόνο από μεριάς μου. Τέλος πάντων, από τότε δεν μπορώ να στεριωσω που λένε. Εχω βγει κάποια ραντεβού, αλλά δε ξέρω που τους βρίσκω. Είτε θα έχουν σχέση αλλά θα το μάθω εκ των υστέρων είτε θα θέλουν μόνο σεχ είτε δεν υπήρχε κάτι κοινό εν τέλει. Μόνο ένας ήταν καλός & ενδιαφερόταν, μου άρεσε κ μένα λίγο αλλά με βρήκε λίγο μετά αφότου είχα χωρίσει & δεν ήμουν σε φάση. Είχα βγει μαζί του ακούγοντας την αδερφή μου, η οποία μου έλεγε το γνωστό ο έρωτας με έρωτα περνάει, μέγα λάθος. Και όταν της έλεγα τότε κ τώρα κατά καιρούς ότι ήταν πολύ νωρίς να γνωρίσω άλλον, με μειώνει χλευαζοντας ότι σιγά δεν ήταν κ κάτι τρομερό αυτή η σχέση. Δε καταλαβαίνει ότι ήμουν τσιμπημένη. Πλέον έχω απογοητευτεί, θέλω & προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη αλλά έτσι όπως πάνε τα πράγματα, μόνη μου θα μείνω. Οι περισσότερες γνωστές μου ηλικίας 22-30 είναι σε σχέση & οι μισές από αυτές παντρεύτηκαν. Εχω και την αδερφή μου που λέει αντε τι κάνεις & δε βρίσκεις κάποιον, δε σου λείπει κάτι & μου ρίχνει ακόμη περισσότερο την ψυχολογία. Μου έρχεται να της πω εσύ γιατί δε βρίσκεις, να ησυχάσω; αλλά ξέρω τι λέει "εμένα ποιος θα με κοιτάξει έτσι όπως είμαι" (έχει πολλά κιλά). Και να έχω κ τη μαμά με παράπονο που δεν έχουμε σχέση & σήμερα μου το πέταξε & ο πατέρας μου, πρωτοφανές στα χρονικά, γιατί δεν έχω & τι κάνω. Του λέω & να βρω δε θα σου πω. Λες και δε τον ξέρω πως κάνει όταν μυρίζεται ότι κάτι παίζει, φουλ καχύποπτος, μέσα στην ανάκριση που είμαστε & με ποιον,μόνο η λάμπα του λείπει, να πετάει διάφορες μπηχτές & αντι να είσαι ήρεμη & όπως πάει, να σου δημιουργεί νεύρα μ όλη τη συμπεριφορά του. Δε ξέρω, δε με νοιάζει τι λένε & τι δε λένε οι δικοί, ναι ώρες ώρες με επηρεάζουν αλλά το θέμα είναι ότι κουράστηκα να γνωρίζω κάποιον, να ελπίζω & στο τέλος να τρώω τα μούτρα μου. Ίσως κάνω κ γω κάτι λάθος & τραβάω τα λάθος άτομα αλλά δε ξέρω τι. Γιατί η αδερφή μου λέει χωρίς να μ έχει δει ότι θα είμαι στο καβούκι μου, μιας κ έτσι είμαι γενικά, ίσως ξινή. Αλλά, αντιθέτως, και χαίρομαι πολύ γι αυτό, κ θα μιλήσω κ το αστείο μου θα πω, μπορεί να φαίνομαι πιο φιλική κ να μη βγάζω το ερωτικό. Όπως επίσης, κουράστηκα να είμαι μόνη μου, να μην έχω κάποιον δίπλα μου, να περνάμε στιγμές μαζί, όμορφες & άσχημες, να ξυπνάμε μαζί, να πηγαίνουμε εκδρομές όποτε μπορούμε, όλα αυτά τέλος πάντων που κάνουν τα ζευγάρια.

Βγήκαμε προχθές με το σύντροφό μου, με τον οποίον έχουμε σχέση εδώ και 2 χρόνια και συζούμε 2 μήνες τώρα. Πήγαμε σε ένα μικρό πάρτυ (20 ατόμων περίπου) που έκανε η αδερφή του και ο άντρας της. Εκεί ήταν μια κοπέλα που ήταν γνωστή του. Βασικά, αυτή τον πλησίασε και του θύμισε ότι είχαν ιδωθεί δυο-τρεις φορές σε μια διάλεξη που είχαν πάει και οι δύο τυχαία πριν από ενάμιση χρόνο, εκείνος δεν θυμόταν καν όνομα και φαινόταν ότι με το ζόρι θυμήθηκε φυσιογνωμία. Τέλος πάντων, πιάσαν κουβέντα επειδή έχουν την ίδια πόλη καταγωγής και λέγανε για το πότε πήγε ο καθένας τους αυτόν τον καιρό. Επειδή δεν ήθελα να στέκομαι σαν άκυρη εκεί και δεν μας σύστησε καν ο δικός μου, αποτραβήχτηκα διακριτικά και βρήκα μια κοπέλα (που μια φορά γνώρισα τυχαία μέσω της αδερφής του δικού μου) και πιάσαμε κουβέντα. Σε κάποια στιγμή κατάλαβα ότι κι εκείνη είχε φίλους στο πάρτυ, οπότε απέφυγα να την κρατήσω παραπάνω, ήθελα να πάω τουαλέτα κιόλας, οπότε βγήκα. Μετά την τουαλέτα δεν βιάστηκα να γυρίσω. Ήξερα ότι αδερφή του δικού μου με τον άντρα της είχαν δικιά τους στενή παρέα εκεί, ο δικός μου μιλούσε με την κοπέλα και δεν μπορούσα να είμαι μέρος συζήτησης, ενώ εγώ δεν ήξερα κανέναν άλλον από εκεί για να πλησιάσω στο άκυρο. Αισθάνθηκα λίγο άβολα για να ξαναμπώ. Βγήκα να πάρω αέρα και να χαζέψω βλακείες στο κινητό μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα. Αν ήμουν μόνη μου μπορεί και να έφευγα, αλλά επειδή ήρθαμε μαζί, θα ήταν χαζό ν' αφήσω τον δικό μου και να φύγω απροειδοποίητα. Άσε που θα φαινόταν σαν να κάνω σκηνή επειδή μιλάει με κάποια. Ίσως με πείραξε που δεν με σύστησε, ούτε σαν κοπέλα του, αλλά ούτε καν με τ' όνομά μου, τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο δικός μου μετά από σχεδόν 10 λεπτά που έλειπα και με ρώτησε πού ήμουν και αν ήταν όλα καλά. Πήρα χαρωπό τόνο και του είπα ότι απλώς βγήκα για δυο λεπτάκια κι έρχομαι. Βρίσκω την παρέα μαζεμένη, ήταν η κοπέλα, ήταν η αδερφή του δικού μου κι ο δικός μου συν ένα-δυο άτομα απ' το πάρτυ που δεν γνώριζα, δεν φαινόταν να λένε κάτι σημαντικό. Ήρθα πάλι διακριτική κι ευγενική, αλλά πάλι δεν με γνώρισε στην κοπέλα, μου είπε μόνο "να, μιλούσα με την (ας πούμε) Μαρία, που είναι κι εκείνη από (ας πούμε) Κιλκίς". Αλλά πάλι δεν με σύστησε στα ίσια, πχ "Γεωργία, από εδώ η Μαρία" και τούμπαλιν, οπότε το βρήκα άκυρο να την πλησιάσω εγώ να της τείνω το χέρι και να της συστηθώ από μόνη μου. Υποτίθεται ότι συνοδεύομαι από τον άντρα με τον οποίο μένουμε μαζί. Και εκείνη με κοίταξε, αλλά δεν συστήθηκε ούτε η ίδια από μόνη της. Μετά μείναμε οι δυο μας στο πάρτυ και άρχισε να μου λέει ότι δεν την αναγνώρισε την κοπέλα, ότι όντως είχαν γνωριστεί σε κάτι διαλέξεις αλλά ότι από μόνος του δεν θα τη θυμόταν με τίποτα αν εκείνη δεν του θύμιζε και τέτοια. Και τον ρωτάω μισοαστεία γιατί δεν μας γνώρισε, μήπως ντρέπεται για μένα? Και μου λέει ότι δεν το σκέφτηκε καν, πρότεινε κιόλας να τη βρούμε ξανά στο πάρτυ για να κάνει τις συστάσεις. Εντάξει, του είπα να τ' αφήσει γιατί το θεώρησα πολύ βλακεία ξαφνικά στο άκυρο τώρα να τη βρει την κοπέλα "α, Μαρία, πού είσαι, αυτή είναι η Γεωργία, κοπέλα μου". Ξέρω ότι μπορεί να φαίνομαι υπερβολική ή κτητική ζηλιάρα, αλλά δεν είναι έτσι. ΑΛίμονο, φαινόταν ότι δεν τρέχει κάτι με την κοπέλα, απλώς φαίνεται ότι σκεφτόμαστε διαφορετικά με τον δικό μου. Εγώ ακόμα και γνωστό μου στο δρόμο να βρω και να με ρωτήσει τι νέα, αυθόρμητα μοιράζομαι τη χαρά ότι συζώ με τη σχέση μου και λέω το όνομά του και εννοείται ότι αν κυκλοφορούμε μαζί, θα τον συνέστηνα σε όποιον γνωστό τύχαινε να δω. Για αυτό από μεριάς του η αμέλεια αυτή μου χτύπησε κάπως. Αρχίζω να πιστεύω ότι μπορεί να ντρέπεται για μένα ή να μην είναι πολύ σίγουρος για τη σχέση μας. Και ειλιρκινά δεν έδειχνα άσχημη ή κιτς, σίγουρα δεν είμαι κοπέλα για την οποία είναι να ντρέπεται κανείς. Λέω μήπως απλώς τον έπιασε μια μικρή κρίση και δεν θέλει να φαίνεται δεσμευμένος. Σε εκείνη τη φάση στο πάρτυ δεν αγγιζόμασταν καθόλου κιόλας, οπότε η κοπέλα μπορούσε άνετα να μην καταλάβει ότι είμαστε μαζί και να φανεί σαν να είμαι απλώς μια γνωστή του. Δεν έχω μεταφέρει όλα μου τα πράγματα στο χώρο του ακόμα, έχω αφήσει παραπάνω από τα μισά στο πατρικό μου. Αρχίζω και έχω αμφιβολίες για την απόφαση να συζήσουμε. Θα φανεί στην πορεία τι και πώς, αλλά να σας πω ειλικρινά, μου έκοψε τα φτερά το γεγονός ότι δεν είχε το αντανακλαστικό να με γνωρίσει σε τρίτους. Και είναι παράξενο, γιατί στην οικογένεια, στους φίλους του και τις παρέες του με γνώρισε από μόνος του, δεν είναι ότι με κρύβει γενικά. Οπότε το ότι δεν έχει το αντανακλαστικό αυτό, κάτι λέει. Είναι 36, μάλλον σε σημείο καμπής. Αν δεν είναι σίγουρος για μένα τώρα, δεν θα είναι ποτέ. Εκεί που έλεγα τι καλά, πέρασε στο επόμενο στάδιο η σχέση μας, τώρα συγκρατώ τον εαυτό μου από το να επενδύω παραπάνω. Χαλάλι η συνεισφορά που κάνω στα έξοδα και όσα έχω αγοράσει για το σπίτι του και το συναίσθημα που ήδη επένδυσα. Αν αποδειχτεί ότι δεν είναι σίγουρος για την επιλογή του, όλα μου τα πράγματα χωράνε σε δυο βαλίτσες το πολύ και φεύγω.

Ακύρωσα να βγω με μια φίλη (κλαμπ) η οποία φεύγει σε λίγες μέρες γιατί δεν ένιωθα να πάω, έχω κοινωνική φοβία και κάποιες φορές με καταλαμβάνει κ νιώθω σαν υποχρέωση να βγαίνω κ εκείνη παρόλο που της είπα την αλήθεια νευρίασε μαζί μου. Πάντα με πιάνουν τύψεις όταν λέω όχι σε κάτι κ τώρα νιώθω χειρότερα γιατί φοβάμαι οτι κουράζω ίσως τον περίγυρο με αυτήν την συμπεριφορά σαν να είμαι ένα βάρος.Να ξεκαθαρίσω ότι έστω για έναν καφέ ή ποτό δυο μας σίγουρα θα της πρότεινα πρώτου φύγει. Δεν της στέρησα την βραδιά έτσι κι αλλιώς δικιά της ήταν η παρέα εγώ δεν γνώριζα κανέναν τους όποτε είναι ξεκάθαρα προσωπικό μαζί μου..

Γράφω αυτή την εξομολόγηση από κάπου που έχω έρθει μόνος. Ας το πω ''στέκι''. Αν και δεν είναι ακριβώς στέκι, είναι ένας χώρος τέλος πάντων που επισκέπτονται διάφοροι για βόλτα. Και σκέφτομαι από μέσα μου ότι θέλω να φωνάξω: Μήπως είναι κανένας εδώ από τη στήλη των Εξομολογήσεων που όλο μιλάτε για μοναξιά να ''ματσάρουμε''; (για να μιλήσω και τη γλώσσα των νέων). Εννοείται ότι δεν πρόκειται να το κάνω, απλά το σκέφτομαι. Και βλέπω που λέτε που περνούν οι άνθρωποι, παρέες, ζευγάρια, χαρά, ε, άντε και κανένας μόνος ή μόνη κάπου-κάπου που απ' ό,τι βλέπω περιμένουν παρέα. Άντε να 'ναι και λίγοι που δεν περιμένουν παρέα, σαν και μένα. Λίγοι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ας πούμε. Και θέλω να πω στους νέους και τις νέες που περνούν από εδώ (γιατί εγώ μεγάλωσα πια) να μην χάσουν τη ζωντάνια τους, τις παρέες τους και κυρίως να τολμούν τώρα που είναι νέοι, στην ακμή της νιότης τους. Να κάνουν φιλίες και να ερωτεύονται, να μη χάνουν ευκαιρίες γιατί ό,τι πέρασε πέρασε. Κι ύστερα περνούν τα χρόνια και χάνεται για πάντα. Θα μου πείτε κάποιοι- ελπίζω καλοπροαίρετοι- αντί να κάθομαι να γράφω να πάω κι εγώ να κάνω γνωριμίες. Αλλά δε γίνεται. Καλό ακούγεται στη θεωρία αλλά χωλαίνει κάτι τέτοιο στην πράξη. Δηλαδή και μένα αν έρθει κάποιος να μου μιλήσει τώρα, περίεργα θα αισθανθώ, θα σκεφτώ τι θέλει και μου μιλάει αλλά εννοείται ότι θα ανταποκριθώ στην υποτιθέμενη συζήτηση αν καταλάβω ότι είναι καλοπροαίρετος. Τέλος πάντων. Αυτό το σύντομο στιγμιότυπο ήθελα να μοιραστώ. Ίσως θα έπρεπε να έχω πάει στο ΟΑΚΑ που γιορτάζουν τη μέρα θετικής ενέργειας με καλλιτέχνες και τα νταβαντούρια τους. Αλλά είμαι μεγάλος για τέτοια. Αυτά ήθελα να πω. Κι ένα τραγουδάκι θέλω να μοιραστώ μαζί σας που με συντροφεύει. Ελπίζω να σας αρέσει: https://youtu.be/Mox9jSqV9ek

να θέλετε να βάλετε τα κλάματα και να μήν μπορείτε; Αυτό θέλω,και δέν μπορώ,δέν μου βγαίνει.Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα,μου συνέβησαν απανωτά δύσκολες καταστάσεις.Πρίν από 2 εβδομάδες ανακάλυψα την απιστία του αγοριού μου και χώρισα,σήμερα τελείωσε η σύμβαση μου στη δουλειά(εντάξει, αυτό το ήξερα,αλλά άν ήταν να ανανεωθεί θα μας το έλεγαν ήδη 2-3 ημέρες πρίν,οπότε δέν...)και σήμερα ο γιατρός της μητέρας μου την ενημέρωσε ότι τη Δευτέρα θα πρέπει να μπεί στο νοσοκομείο για να κάνει πιό εξειδικευμένες εξετάσεις σχετικά με το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.Μετά από αυτό,έχω ξεχάσει όλα τα άλλα.Δέν δίνω δεκάρα ούτε για εκείνον ούτε και για τη δουλειά,και το μόνο που με νοιάζει είναι να πάνε όλα καλά στο θέμα της υγείας της μητέρας μου.Άν τυχόν της συμβαίνει κάτι άσχημο,εγώ δέν ξέρω τί... Δέν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη μαμά μου.Πρίν από λίγο κάναμε μία συζήτηση για το θέμα,εκείνη πολύ ψύχραιμη σάν να μήν συμβαίνει τίποτα και εγώ έτοιμη να καταρρεύσω,και τελικά αντί να την εμψυχώνω εγώ,με εμψύχωνε εκείνη.Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη,δέν έχανα ευκαιρία να γελάσω με κάτι που μου φαινόταν αστείο,έκανα ακόμα και το πικρό,γλυκό.Τώρα όμως κάτι με πιέζει,θέλω να κλάψω μόνη μου και κάνοντας ησυχία γιατί δέν θέλω να επηρεάσω ψυχολογικά κανέναν από τους δικούς μου,και δέν μου βγαίνει.Θέλω να αποσυμπιεστώ,και το πρωί που θα ξυπνήσω απαλλαγμένη από αυτό το βάρος,να τα δώ όλα με μεγαλύτερη αισιοδοξία και θάρρος.

Το προβλημα μου είναι ότι δεν έχω παρεα κάποιον ανθρώπο να μιλήσω περα απο το αγόρι μου. Έχω έρθει στη στην Αθήνα από πολυ μακρυά για να είμαστε μαζί και οι φίλες μου είναι μακρυά. Και δεν είμαι και ο πιο ευκολος ανθρώπος για να βρω ευκολα παρεα, μια φίλη η έναν φιλο. Γιατί είμαι κλειστό ατομο και εσωστρεφείς και μου είναι πολυ δυσκολο να κάνω φιλίες. Θέλω σε κάποιον να πω τα προβληματα μου και γενικά να μιλήσω και δεν εχω περα απ το αγόρι μου.

να πώ στο αγόρι μου πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του και τόσα άλλα που νιώθω για εκείνον,και δέν μπορώ.Ενώ εκείνος είναι πολύ εκδηλωτικός απέναντι μου και στα λόγια και στις πράξεις,εγώ δέν είμαι κάτι αντίστοιχο,πιστεύω.Ποτέ δέν έχει προσπαθήσει να μου "εκβιάσει" λόγια για το πώς αισθάνομαι,επειδή καταλαβαίνει από την συμπεριφορά μου για τα αισθήματα μου.Εγώ όμως δέν νιώθω καλά με τον εαυτό μου,και αυτό το μπλοκάρισμα μου οφείλεται στην προηγούμενη σχέση μου στην οποία πληγώθηκα πολύ,και από τότε φοβάμαι.Κάηκα στο χυλό και φυσάω και το γιαούρτι,κάπως έτσι.Εν αρχή ην ο λόγος όμως,και εγώ ενώ ήμουν τόσο εκφραστική λεκτικά,τώρα το έχω χάσει αυτό.Να είμαι τόσο ερωτευμένη και ευτυχισμένη,και να μήν μπορώ να του το πώ; Χωρίς πλάκα,μου φαίνεται ότι θα πρέπει να ανέβω σε ένα βουνό μόνη μου να το φωνάξω,να ακουστεί και ο αντίλαλος,έτσι σάν πρόβα δηλαδή,μήπως και τα καταφέρω τελικά.Θέλω όταν είμαστε αγκαλιά και μου ψιθυρίζει διάφορα στο αυτί,να μπορώ κι εγώ να του πώ κάτι.Θέλω να είμαι όπως ήμουν πρίν.

Είμαι 22 χρόνων. Είμαι εδώ κ ένα χρόνο μόνη μου...ο προηγούμενος φίλος που είχε πληγώσει πολύ μου κρυβόταν και έλεγε ψέματα. Θέλω πολύ να κάνω έρωτα, να συμβιωσω να αγαπήσω αλλά δεν αντέχω να κάνω κάτι με κάποιον ο " οποίος θέλει να περνάει καλά". Μόνο που ακούω εκείνη την φράση θέλω να ουρλιάζω. Αλλά δεν ξέρω που υπάρχουν κ σοβαρά παιδια στην ηλικία μου που είναι σίγουρη ότι υπάρχουν

Παιδιά, αντιμετωπίζω κάτι που μπορεί να εξελιχθεί σε βόμβα για την οικογένεια και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Λοιπόν, πριν από λίγα χρόνια με στείλαν οι δικοί μου στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές (με δίδακτρα). Δεν ξέρω τι έπαθα, αλλά ειλικρινά δεν είχα όρεξη για περαιτέρω διαβάσματα, ενώ το πτυχίο θα ήταν Πολιτικών Επιστημών που ναι μεν μ' ενδιέφερε πολύ σαν αντικείμενο, αλλά σ' εκείνη τη φάση κάτι έπαθα (δεν ήταν κατάθλιψη σίγουρα, όχι κάτι βαρύ) και όσο και να προσπαθούσα να κάνω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί και να διαβάσει και να γράφει εργασίες, μόλις και μετά βίας τα κατάφερνα. Από τη μια ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να μείνω μόνιμα στο εξωτερικό, κι από την άλλη οι μεταπτυχιακές σπουδές ήταν καλή αρχή για να ξεκινήσω τη διαμονή μου, αλλά γρήγορα έχασα το νόημα των σπουδών. Το μεταπτυχιακό ήταν 2 χρόνια, αλλά εγώ σταμάτησα το πρώτο έτος (τζάμπα τα δίδακτρα για 2 εξάμηνα) και αντ' αυτού βρήκα δουλειά (που δεν χρειάστηκε μεταπτυχιακό, για να μην πω καν πτυχίο), έφυγα απ' τις εστίες για να μείνω μόνη μου σε στούντιο και έδωσα λεφτά σε εντατικά μαθήματα της τοπικής γλώσσας. Έκανα το οτιδήποτε, αρκεί να ξεφύγω από τη φοιτητική ζωή και απλώς να δουλεύω και να βγάζω λεφτά και να ζω ανεξάρτητα, μόνο αυτό ήθελα. Το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι φοβήθηκα να το πω στους δικούς μου, οπότε τους έλεγα ότι απλώς δούλευα παράλληλα με τις σπουδές μου και μετά ότι ΟΚ, το πήρα το πτυχίο. Δεν περίμεναν από μένα ότι θα έβλεπα διαφορά στα επαγγελματικά χάρη στο πτυχίο, οπότε ξεχάστηκε γρήγορα το όλο θέμα. Δεν είχαμε οικονομικά προβλήματα σαν οικογένεια ποτέ, δεν στέρησα κάτι απ' τους δικούς μου, αλλά το έχω ακόμα βάρος ότι τους είπα ψέματα. Κι επίσης, δεν έκανα και την πιο σοφή διαχείριση των χρημάτων που είχα ουρανοκατέβατα. Σε ό,τι νά 'ναι τα έτρωγα, δοκίμαζα ακριβά χόμπυ και σε ινστιτούτο αισθητικής (απαλλάχτηκα από τη χρόνια ακμή και έμαθα να φτιάχνω σωστά την εμφάνισή μου και να έχω αυτοπεποίθηση). Δεν είμαι αγία, έκανα σπατάλες, όχι αστεία. Ώσπου μετά την πανδημία κι όλα αυτά, επειδή η μεγάλη μου αδερφή απολύθηκε και δυσκολευόταν πάρα πολύ να βρει δουλειά, έγινε κουβέντα μεταξύ των γονιών μας και εμού να έρθει να μείνει σ' εμένα και να δοκιμάσει εδώ στο εξωτερικό. Η αδερφή μου είναι δύσκολος χαρακτήρας, δυστυχώς, έχει τάση να γίνεται επικριτική και συγκρουσιακή. Η οικογένειά μου την έχει για παράξενη, ενώ εμένα με θεωρεί αρνάκι, επειδή είμαι υποχωρητική και κάνω υπομονή πολλή γενικά. Κι από την άλλη, τα καλά στοιχεία της είναι ότι φαίνεται διορατική και άτομο με δύναμη της θέλησης. Είμαι σίγουρη ότι αν ήταν στη θέση μου τότε με τις σπουδές, θα είχε κάνει τον εαυτό της με τα χίλια ζόρια να το πάρει το πτυχίο. Εγώ αποδείχτηκα τεμπέλα και σπάταλη σ' αυτό το κομμάτι. Τέλος πάντων, μια μέρα της εξομολογήθηκα τι έγινε με τις σπουδές τότε γιατί το είχα βάρος. Τσατίστηκε πολύ, φυσικά, και είπε ότι τα λεφτά που ξόδεψαν για μένα τότε οι δικοί μας θα μπορούσαν να ξοδευτούν αλλού ή να διαμοιραστούν μεταξύ εμού και της αδερφής μου. Πρόκειται για ποσό στο σύνολο 16 χιλιάδων ευρώ. :-/ Ξέρω ότι έκανα κάτι τρομερό, όχι τόσο για τα λεφτά, αλλά για το ότι είπα ψέμματα στους δικούς μου. Τώρα εκείνη με απειλεί ότι, αν δεν καταπιαστώ με μεταπτυχιακές σπουδές σύντομα (γνωρίζοντας την τοπική γλώσσα είναι δωρεάν), αυτή θα το πει σε όλη την οικογένεια τι έγινε. Για κάποιο λόγο είναι πεπεισμένη ότι ένα μεταπτυχιακό στις Πολιτικές Επιστήμες θα με κάνει σούπερ εξπέρ, ικανή να δουλέψω σε διεθνείς οργανισμούς. Εγώ ξέρω ότι δεν είναι έτσι, γιατί όσοι παίρνουν θέσεις σε ΟΗΕ και ΝΑΤΟ, έχουν τελειώσει Harvard και είναι σε internship απ' τα 19 τους. Εκείνη θέλει ντε και καλά να το πάρω το πτυχίο για το πρεστίζ, αλλιώς πιστεύει ότι θα μείνω για πάντα να δουλεύω σε εταιρεία χωρίς ευρύτερες προοπτικές. Διαφορετικά, λέει ότι θα το πει σε όλους στην οικογένεια για να με ρεζιλέψει και μου λέει κιόλας "για να μη νομίζουν ότι εγώ είμαι η παράξενη και η κακιά, για να ξέρουν τι είσαι και εσύ." Σκέφτομαι ότι και να το μάθουν, δεν έχω κάτι να χάσω, ευτυχώς δεν εξαρτώμαι από κανέναν και έχω πάρει στεγαστικό δάνειο που αποπληρώνω μόνη μου. Κι όμως, φοβάμαι και στρεσάρομαι πολύ απ' όλο αυτό. Η αδερφή μου δυσκολεύεται να κρατήσει δουλειά, άλλες φορές λόγω γλώσσας κι άλλες φορές επειδή είναι overqualified. Δούλευε ως ξεναγός και τουριστική συνοδός, οπότε δύσκολα να την "παγιδεύσεις" για πολύ σε δουλειά ως πωλήτρια με κουβάλημα εμπορευμάτων και ταμείο. Ψάχνει για εταιρείες όπου δουλεύω εγώ, αλλά δεν την παίρνουν λόγω ηλικίας (είναι 36) ή έλλειψης επαρκούς γνώσης της γλώσσας. Κι αναρωτιέμαι τώρα τι να κάνω: να πω στην οικογένεια την αλήθεια από μόνη μου, να τους γράψω ένα γράμμα με όλη την αλήθεια και να τους προτείνω να τους επιστρέφω λίγα-λίγα τα χρήματα που κάποτε μου δώσανε κι ό,τι γίνει? Μήπως αυτό είναι το πιο σωστό? Νιώθω να πνίγομαι απ' όλο αυτό, γιατί έχω που έχω τη δουλειά μου, έχω και την αδερφή μου να είναι σπίτι και να γκρινιάζει συχνά για το παραμικρό και να με απειλεί τελευταία, κι είναι ένα θέμα που ντρέπομαι να το πω σε φίλους μου, γιατί σίγουρα θα χαλάσει η γνώμη τους για μένα. Είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που τίναξε τα χρήματα για δίδακτρα στον αέρα λόγω απερισκεψίας και αυτής της τάσης για σπατάλες σε τέτοια ηλικία, αλλά κάποιος άλλος μπορεί να βγάλει τα χειρότερα συμπεράσματα για μένα.

Χτες σερφάροντας από εδώ κι από εκεί έπεσα πάνω στους ''Δύο ξένους'' , μία από τις ελληνικές σειρές- μάλλον την κυριότερη- που με μεγάλωσε, διαμόρφωσε το χιούμορ μου και πολλά άλλα. Ωραίες εποχές αλλά με πολύ άγχος για το σχολείο. Θυμάμαι οι Πράσινοι ήταν στην εξουσία. Όταν πρωτοπαίχτηκε τη διετία 1997-1999 ήμουν δεκατριών ετών και την έβλεπα μέχρι τα δεκαπέντε μου που τελείωσε. Και μετά φυσικά στις άπειρες επαναλήψεις. Έβαλα λοιπόν και είδα από τον δεύτερο κύκλο το επεισόδιο όπου ο Κωνσταντίνος πηγαίνει στο χωριό της Μαρίνας να την βρει αφού η σχέση τους είναι και πάλι μες στα μέλια μετά τα τόσα σκαμπανεβάσματα. Και θυμήθηκα με νοσταλγία που πριν δεκατρία χρόνια, το 2009 είχα πάει κι εγώ σε ένα χωριό να βρω μια κοπέλα που είχα ερωτευτεί τα μάλα. Συνεργαζόμασταν τότε σε ένα project, ήταν κι αυτή καλλιτέχνις αλλά εξαιτίας των καλλιτεχνικών σπουδών της κι επειδή είχε δώσει βάρος στα καλλιτεχνικά της κι είχε κάνει κάποια βήματα στο επάγγελμα είχε παραμελήσει τις άλλες σπουδές της, χρώσταγε κάποια μαθήματα κι είχε αποφασίσει να πάει να τα δώσει. Το Πανεπιστήμιο ήταν στον τόπο καταγωγής της. Δουλεύαμε ήδη αρκετό καιρό σε μια παρέα, και με άλλα άτομα μαζί δηλαδή, με φιλικό κλίμα, ήταν πολύ πρόσχαρη, λέγαμε για καιρό τα φιλικά μας, της πρότεινα καλλιτεχνικά πράγματα, μού πρότεινε κι αυτή, με είχε προσκαλέσει και σε κάτι δικά της που έκανε τότε και πέρναγε ο καιρός πολύ όμορφα. Ήταν και προεκλογική περίοδος εκείνο το καλοκαίρι του 2009 και θυμάμαι τους Πράσινους να ετοιμάζονται να έρθουν πάλι με φόρα στην εξουσία. (όπως ήταν στην εξουσία και το 1997, την περίοδο των ''Δύο ξένων'' όπως ανέφερα στην αρχή). Θυμάμαι λοιπόν που πήγα στα ΚΤΕΛ, έβγαλα εισιτήριο αυθόρμητα, με την καρδιά μου να φτερουγίζει, ταξίδευα όλη νύχτα με το πούλμαν και φτάσαμε σχεδόν ξημερώματα. Όταν φτάσαμε στο χωριό, κάθισα λίγο εκεί στο χώρο του ΚΤΕΛ μέχρι να ξημερώσει εντελώς, να έρθει το φως της ημέρας, πήρα ταξί και πήγα στο Πανεπιστήμιο που θα έδινε το μάθημα που χρωστούσε. Περίμενα, είχε αρκετό κρύο και σε μια φάση εκεί που καθόμουν έξω ήρθε ένα σκυλάκι και γνωριστήκαμε. Με περιεργαζόταν καλά-καλά και μέσα σε λίγα λεπτά δεν ξέρω πώς έγινε και μαζεύτηκαν κι άλλα έξι-εφτά, άρχισαν και βγαίνανε από δεξιά κι αριστερά. Πώς είναι στα χωριά οι άνθρωποι που βγαίνουν να δουν ποιός ήρθε από την Αθήνα και τσεκάρουν καλά-καλά; Εμένα μου το κάνανε αυτό τα σκυλιά στο χωριό, με κοίταξαν καλά-καλά, είδαν πως ήμουν ακίνδυνος και φιλικός και αμέσως έφυγαν. Περίμενα λοιπόν την κοπέλα, την είδα, γελάσαμε μόλις με είδε, αγκαλιαστήκαμε, της έδωσα και ένα λουλούδι που είχα μαζί μου, την περίμενα στο κυλικείο να τελειώσει και ήρθε και με βρήκε και πήγαμε για καφέ. Μετά αυτή πήγε στο πατρικό της κι εγώ πήγα το μεσημέρι κι έβγαλα εισιτήριο για επιστροφή στην Αθήνα, για μισή μέρα πήγα δηλαδή στο χωριό της. Την άλλη μέρα ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα μαζί μέ όλη την παρέα που δουλεύαμε τότε πάνω στο καλλιτεχνικό project που ανέφερα. Είπε στις άλλες κοπέλες της παρέας πόσο υποστηρικτικός ήμουν που πήγα να την δω στο χωριό της και ότι την στήριξα και τέτοια κι όλα όμορφα κι ωραία. Μετά από κάποιο καιρό τής εξομολογήθηκα τον έρωτά μου , με ευχαρίστησε πολύ για τα αισθήματά μου, μού είπε ότι αξίζω μια καλή κοπέλα στη ζωή μου όπως είμαι κι εγώ καλός, πραγματικά μου εύχεται τα καλύτερα γιατί δεν έχει ξανασυναντήσει τόσο ήρεμο άνθρωπο και συνεργάτη αλλά ότι δεν θα ταιριάζαμε μαζί. Μέσα μου αυτή την κατάληξη περίμενα, όχι κάτι παραπάνω. Μετά συνεχίστηκε η επαγγελματική συνεργασία μας μέχρι που ολοκληρώθηκε αυτό που ετοιμάζαμε, ξαναβγήκαμε κιόλας μαζί για φαγητό και οι δυο μας κάποιες φορές αλλά και με την υπόλοιπη παρέα πριν την ολοκλήρωση του project που ετοιμάζαμε. Μου είπε ότι είμαι και πραγματικά κύριος. Επειδή η κοπέλα ήταν Πράσινη όπως κι ένας άλλος βασικός συνεργάτης μου τότε, θυμάμαι πως οι τρεις μας είχαμε πάει και σε προεκλογική ομιλία του τότε Πράσινου υποψήφιου πρωθυπουργού η οποία είχε λάβει χώρα στην Πατησίων με το έδρανο να έχει στηθεί έξω από το θέατρο Αθήναιον, καταπληκτικό θερινό θέατρο που δυστυχώς δεν υπάρχει πια (θυμάμαι είχα δει εκεί το καλοκαίρι του 2003 την παράσταση ''τα σκουπίδια'' του Γιάννη Ξανθούλη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου, εκπληκτική παράσταση, πέντε φορές την είχα δει, αριστούργημα ήταν). Ήμουν νέος τότε που λέτε το 2009 που ερωτεύτηκα σφόδρα αυτή την πανέμορφη μαυρομαλλούσα, στα είκοσι-κάτι μου. Όμορφα ήταν. Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά χτες με αφορμή το επεισόδιο της σειράς που πέτυχα. Πλέον είμαι μεγάλος και χωρίς ερωτική ζωή, οπότε έχω χρόνο να βουτάω στη νοσταλγία του παρελθόντος με γλυκόπικρη διάθεση.