ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οικονομικά σκ@τ@ και προσωπικά με πολλές δυσκολίες.

Λοιπόν πριν δύο μήνες έφυγα από την Αθήνα γιατί δεν έβρισκα διαμέρισμα να νοικιάσω,οι τιμές στα ύψη.Βρήκα κάτι πολύ καλό σε χαμηλή τιμή σε επαρχιακό μέρος,σχετικά κοντά στην Αττική.Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και δύο μήνες δεν έχω καταφέρει να βγάλω άκρη με δουλειά(συντηρούμαι ακόμα με κάτι οικονομίες που είχα και βοηθάνε και κάποιοι συγγενείς μου)και με ανθρώπους.Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο στην ηλικία μου,είμαι 31.Έχω συμβόλαιο μέχρι τέλος Ιουλίου(για ένα χρόνο υπέγραψα).Αν δω ότι όσο περνάει ο καιρός εξακολουθώ να μην βγάζω άκρη με δουλειά και γνωριμίες,να ξαναγυρίσω Αθήνα μόλις λήξει το συμβόλαιο ή να μείνω εδώ και να το παλέψω;

Καλησπέρα...θέλω την βοήθεια σας γιατί έχω αρχίσει και νευριάζω και εγώ με τον εαυτό μου. Είμαι ένα άτομο γενικά αντικοινωνικό.. περνάω πολλές μεταπτώσεις ψυχολογικά χρόνια ολάκερα με μια χρόνια καταθλιψη να με τυραννά. Πάω σε γιατρό μιλάμε προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου ...αλλά δεν μπορώ να δεθώ συναισθηματικα με ανθρώπους. Κάθε φορά που βγαίνω από το σπίτι μετά από μια ώρα το πολύ θέλω να γυρίσω πίσω..με πιάνει μια απέχθεια και μια αποστροφή άνευ λόγου κ αιτίας που ξεκάθαρα δεν μπορώ να την περιγράψω. Γενικά δεν μπορώ όλες αυτές τις δήθεν κολακείες που σου κάνουν για να αποκτήσουν πρόσβαση στην ζωή σου.. Είμαι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη κ αρκετά ευγενική αλλά όταν νιώθω ότι κάποιος θέλει να είναι περισσότερο κοντά μου (είτε σε θέμα φιλίας είτε σχέσεως) κάνω πίσω. Στεναχωριέμαι γιατί δεν μπορώ να απολαύσω την παρέα ενός ανθρώπου χωρίς να σκέφτομαι "τι κίνητρά έχει"; "Και αν λέει ψεμματα;" .. Νιώθω ότι είμαι κακός άνθρωπος κ αυτό με θλίβει. Η μόνη παρέα που απολαμβάνω περισσότερο είναι με τον εαυτό μου κ με έχουν κάνει να νιώθω τύψεις για αυτό. Είμαι 30 έχω κάνει δύο σχέσεις στη ζωή μου και από τις δύο έφαγα κέρατο... έκτοτε φοβάμαι..απλά φοβάμαι να δώσω πρόσβαση.

Η ζωή μου τώρα στα 23 είναι ξεκάθαρα καλύτερη από ότι όταν ήμουν έφηβη. Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, έχω μια πολύ όμορφη σχέση, ταξιδεύω, βλέπω πολύ τους φίλους μου, κάνω τα χόμπι μου και γενικά όλα πάνε πολύ καλά. Στην εφηβεία από την άλλη δεν είχα σχεδόν καθόλου κοινωνική ζωή και ήθελα απλά να τελειώσει το σχολείο για να μπορέσω να κάνω αυτά που κάνω σήμερα. Επομένως, δεν έχω ιδέα γιατί αλλά πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει τα εφηβα παιδιά που βλέπω στον δρόμο. Νομίζω ότι όσο μεγαλώνω αγριευω και γίνομαι όλο και πιο ψυχρή και κυνικη. Μικρή ήμουν πολύ ευαίσθητο και δοτικο παιδί, αλλά τώρα ξέροντας σε τι κοινωνία ζούμε, όλος ο ανταγωνισμός και ο κανιβαλισμός που βλέπω γύρω μου με έχουν βαρύνει.

Λένε πολλοί πως να είμαστε ανοιχτοί σε ό,τι καινούργιο μας παρουσιάζεται, εφόσον μας ελκύει αντιστοίχως και το άτομο που συναντούμε. Καλώς και συμφωνώ. Όταν δεν έρχεται όμως τίποτα στη ζωή μας χρόνια και όλα είναι άδεια και στάσιμα, τι κάνουμε; Ποιες ευκαιρίες να δώσουμε εφόσον είναι ανύπαρκτες; Γιατί ενώ τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και θέλουμε κάτι όμορφο να συμβεί, δεν συμβαίνει; Πώς να δημιουργήσει κανείς ο ίδιος τις ευκαιρίες αυτές; Θα μου πείτε συλλογικά χόμπι κτλ. Κάποιοι δεν μένουν σε πόλεις και δεν σημαίνει πως θα βρεις κιόλας και να πας. Πώς θα συμβεί ο έρωτας σε κάποιους; Όντως έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, ή είναι μια μούφα για παρηγοριά; Νιώθω μεγάλη θλίψη και θυμό κάποιες φορές γιατί το ζω και κουράστηκα. Γυναίκα 38

Έχω αποφασίσει να μην έχω καμία επαφή και να μην δείχνω συμπάθεια σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Μιλάω για συγγενείς, γιατί από φίλους δεν έχω άσχημες συμπεριφορές. Πριν 2 μήνες άκουσα την αγαπημένη μου θεία να εκφράζεται με ομοφοβικά σχόλια. Με πείραξε πολύ, γιατί παλιότερα είχε αναφερθεί με καλά λόγια σε έναν γκέι πελάτη της. Του έκανε το τραπέζι μάλιστα και εκείνος είχε έρθει με τον φίλο του (!). Και γι' αυτό την είχα αγαπήσει. Ξεχώριζε ανάμεσα σε όλους τους τοξικούς. Τώρα σαν να αποφάσισε να γίνει κι εκείνη μία από αυτούς. Με πλήγωσε πολύ. Σήμερα διάβασα ομοφοβικό σχόλιο και από έναν ακόμη ξάδερφό μου. Δε βαριέσαι, δεν είναι ο πρώτος που χάνω. Απλά λυπαμαι για τις στιγμές που περάσαμε μαζί παιδιά. Και όχι, δεν δικαιολογείται, στην Ολλανδία μεγάλωσε. Δεν πειράζει, θα μείνω με εκείνους που είναι ανεκτικοί, μη τοξικοί, ανοιχτόκαρδοι, ωραίοι άνθρωποι. Οι υπόλοιποι μπορούν να συνεχίσουν να αποβάλλουν την τοξικότητα τους. Απλά μακριά από εμένα. ΥΓ. Κάποιοι θα αρχίσουν να σκέφτονται: "μα καλά, γιατί ο ..... δεν έρχεται από τα μέρη μας; Γιατί είναι ψυχρός; Τι του κάναμε;". Εσείς το προκαλέσατε. Λυπάμαι ειλικρινά γιατί όλα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Μόνο με λίγη παραπάνω αγάπη και κατανόηση.

Εχω την υποψια οτι ο λογος που εξαφανιστηκε ο ανθρωπος που ερωτευτηκα , εχει να κανει με την παιδικη μου φιλη. Οχι δεν ειχαμε ποτε σχεση, υποτιθεται οτι θελαμε να δουμε πως θα παει ολο αυτο μεταξυ μας. Τωρα θα με ρωτησετε πως το ξερω οτι μπορει να τρεχει κατι μεταξυ τους. Σε ενα φεστιβαλ τους ειδα να μιλανε και να αστειευονται, και να περνανε αρκετο χρονο μαζι και αυτο με διελυσε, αλλα δεν το εδειξα , προσπαθησα απλως να περασω καλα με τους φιλους μου. Αν παλι ρωτησετε σχετικα με τη παιδικη μου φιλη, κανουμε παρεα ναι, αλλα οχι οπως παλιοτερα που καναμε ολοι μαζι παρεα, εγω, εκεινη και οι υπολοιποι 6 παιδικοι μας φιλοι. Επομενως δεν ξερω και πολλα για το τι κανει γενικοτερα, αν εχει σχεση κτλ. Θελω να προχωρησω κι να γυρισω σελιδα, ωστε να μη σκεφτομαι ετσι αλλα δεν τα καταφερνω. Απο τη μια θελω να επιβεβαιωθουν οι υποψιες μου γιατι μονο τοτε θα μπορεσω να προχωρησω. Απο την αλλη τα βαζω με τον εαυτο μου που μπαινει σε αυτη τη διαδικασια , με αποτελεσμα να απασχολω τον εαυτο μου με διαφορα πραγματα για να ξεχνιεμαι, ομως ουτε αυτο πετυχαινει. Προσπαθω να βαζω πανω απο ολα τη λογικη μα τα συναισθηματα νικανε τη λογικη. Νιωθω πως η λογικη και τα συναισθηματα συγκρουονται μεταξυ τους. Επρεπε να μου συμβει κατι τετοιο στα τριαντα μου;;

Δεν ξέρω τι να κάνω στον επαγγελματικό τομέα? Σε ποια δουλειά να καταλήξω μετά. Θέλω να προχωρήσω από εδώ που είμαι αλλά δεν ξέρω τι. Επίσης τα προσωπικά μου είναι βαλτωμενα. Καλή η επαγγελματική αναγνώριση αλλά όταν δεν έχεις κανένα να μοιραστείς τις επιτυχίες, αποτυχίες, χαρές,λύπες είναι ανούσιο. Νομιζω ζω τη μέρα της μαρμότας κάθε μέρα ειναι ίδια. Ζηλεύω τις φιλες Μου τρέχουν ξωπισω από τα παιδια τους.

καλησπέρα. θέλω τη γνώμη σας για κάτι. είμαι με έναν υπέροχο άνθρωπο εδώ και 2μιση μήνες. παντρεύεται η αδερφή του. από την πρώτη στιγμή μου είχε πει πως θα πάμε μαζί.έχω γνωρίσει όλους του τους φίλους, την οικογένεια του, σχεδόν μένουμε μαζί. ο γάμος είναι στη νότια Ελλάδα και έχουμε φτάσει 1 βδομάδα πριν και δεν μου έχει αναφέρει τίποτα πάλι. θέλω να τον ρωτήσω αν ισχύει ότι θα πάμε μαζί η όχι. δε θέλω να φανώ πιεστική αλλά και από την άλλη δεν είναι περίεργο που δεν έχει συζητήσει τι θα κάνουμε? εγώ έχω δύσκολη εργασία και ωράριο και πρέπει να ξέρω. πως να το χειριστώ? το θεωρεί δεδομένο? οι φιλοι του που θα πάνε δεν έχουν σχέση και δε θα ναι κάποιος με συνοδεία.δεν ξέρω έχω στενοχωρηθεί ατό τη μια από την άλλη αν ήμουν στη θέση του δεν ξέρω αν θα ήθελα από τόσο νωρίς και εγώ να τον εμφανίσω σε όλο το σόι. εγώ δεν του έχω γνωρίσει κανέναν . πως να το χειριστώ? να του κάνω συζήτηση ή να τον αφήσω να μου πεί αυτός?

Με ένα παιδί (32 εκείνος, 29 εγώ) βγαινουμε εδώ και περίπου 2 μήνες. Δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ότι είμαστε μαζί αλλά γενικά λειτουργούμε σαν ζευγάρι…μου λέει που βρίσκεται με ποιους, πως πήγε η μέρα του στη δουλειά, συζητάμε διαφορά κτλ…το θέμα είναι ότι εγώ προσεχώς έχω γενέθλια και σίγουρα θα μαζέψω περίπου 7-10 άτομα-φίλους-φιλες στο σπίτι. Τι είναι ευγενικό να κάνω; Να τον καλέσω η όχι; Εξάλλου δεν έχουμε πει ξεκάθαρα αν ημαστε μαζί η όχι! Δεν θα ήθελα να το πάρει καπως ότι προσπαθώ να τον «τυλίξω» αν γνωρίσει την παρεα μου γιατί δεν υφίσταται. Από την άλλη δεν μου πάει να μην τον καλέσω. Μου φαίνεται αγένεια και αν, αντίστοιχα, μου το έκανε εκείνος σίγουρα θα με πείραζε…κάθε άποψη ευπρόσδεκτη. Δεν ξέρω πως να συμπεριφέρθω.Ευχαριστώ!