ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εύχομαι πραγματικά σε όλους εμάς που έχουμε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ αυτή την χρονιά είτε με θέματα υγείας είτε με θέματα σπουδών/ επαγγέλματος να έχουμε μια υπέροχη χρονιά γεμάτη υπέροχες μοναδικές στιγμές με μοναδικούς ανθρώπους, ατελείωτη σεξουαλική και αφάνταστα ικανοποιητική δραστηριότητα , όπως επίσης και χρήματα τις τόσο δύσκολες αυτές εποχές

Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να σας πω κάτι. Είμαι φοιτήτρια 22 χρονών τελειόφοιτη και θέλω να μείνω εδώ Θεσσαλονίκη και να βρω μια καλή δουλειά για να μπορώ να βιοποριζομαι. Σκεφτόμουν πολλά σήμερα. Τι ήθελα να κάνω και πώς ήρθαν εν τέλει τα πράγματα. Ήθελα να κάνω παρέες να έχω φίλες. Τελειώνω ξενόγλωσση φιλολογία και απ την σχολή δεν έκανα ούτε μια φίλη παρά μόνο μια κοπέλα την οποία δεν εμπιστεύομαι ιδαίτερα. Ειχε να μου στείλει μήνυμα μήνες και της είδα στείλει πριν καιρό το διάβασε και δεν απάντησε. Με πιάνει στεναχώρια το ότι δεν έχω καταφέρει να κάνω φίλους με τους οποίους να έχω κοινές ιδέες , κοινά βιώματα ή έστω να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες και να παίρναμε καλά. Δεν είναι ότι δεν έχω βρεθεί σε τραπέζια αλλά αυτό έγινε ξαφνικά και όπως ξαφνικά ερχόντουσαν παρέες έτσι ξαφνικά χανοντουσαν. Έχω μόνο μια φίλη την οποία την βλέπω μια φορά τον μήνα και η αλήθεια είναι ότι έχει τώρα τελευταία κάτι θέματα που την ταλαιπωρούν και γι'αυτό έχουμε κάπως απομακρυνθεί. Το θέμα είναι ότι δεν έχω κάνει καθόλου παρέες και φίλες καινούργιες και αυτό με θλίβει. Μόνο που ανταλλάσσω μια κουβέντα με έναν άνθρωπο νιώθω μια στιγμιαία χαρά. Γιατί είμαι γενικώς κοινωνικό άτομο δεν κάνει διακρίσεις τις απεχθάνομαι όσο τίποτα εξάλλου. Αλλά δεν μπορώ να βρω εύκολα παρέες. Είμαι πολύ καλή σε αυτό που επέλεξα αλλά απ' την σχολή το μόνο που εισπράττω είναι αρνητική ενέργεια και κακία. Και πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτό και σε ποια ηλικία θα μαι γεμάτη στο θέμα παρέας. Τα αισθηματικά μου απ' την άλλη είναι χαώδη μόνο μια φορά έκανα κάτι φέτος με έναν που μαρεσει αλλά ούτε μήνυμα δεν με έχει στείλει εδώ και δύο εβδομάδες. Δεν ξέρω ποια τι να κάνω. Και σε γυμναστηρίο πήγα και εθελοντισμό έχω κάνει και έξω βγαίνω ( τις περισσότερες φορές μόνη τον τελευταίο καιρό). Δεν ξέρω τι θα γίνει και αγχώνομαι. Εδώ κ χρόνια όταν με πιάνει νευρικότητα κουνάω την γλώσσα μου νευρικά η τεντωνομαι κάτι που θέλω να σταματήσω να το κάνω.

Νομίζω πως αρέσω σε έναν συμφοιτητή μου που αρέσει και σε εμένα. Το θέμα είναι ότι εγώ και όπως καταλαβαίνω και αυτός δεν είμαστε τόσο εξωστρεφείς. Τον έχω πετυχει να με κοιτάει αρκετές φορές. Έχει προσπαθησει να έρθει και κοντά μου, χωρίς να μου μιλήσει ,όμως εγώ ήμουν στην κοσμαρα μου και γενικά εκ τον υστέρων κατάλαβα ότι ίσως του αρέσω από τέτοια μικροπεριστατικα. Μπορώ να το σώσω κάπως ; Είμαστε μαζί και σε μάθημα με πολυ λίγα άτομα, αλλά έχουμε μόνο 2 μαθήματα μέχρι το τέλος του εξαμήνου. Κομπλαρω πολυ, αν και δεν μου φαίνεται. Περισσότερο φαίνομαι απόμακρη και ότι δεν ενδιαφέρομαι και όχι εσωστρεφής. Ουτε να τον κοιτάξω δεν μπορώ. ( η φυση του μαθήματος δεν βοηθάει να τον προσεγγισω ρωτώντας και καλά για το μάθημα κτλ)

Χθες 15 Δεκέμβρη είχα τη γιορτή μου. Δεν μου ευχήθηκε κανείς, ούτε έστω τυπικά όπως κάνω εγώ στους άλλους. Κανείς μα κανείς, παρά μόνο η μανούλα μου. Εξάλλου είναι ο μόνος αληθινός άνθρωπος που έχω. Με στεναχώρησε είναι η αλήθεια.

Πλησιάζουν οι γιορτές,αυτή τη χρονιά θα τις ζήσουμε σε μία σχετική κανονικότητα σε σχέση με τα 2 προηγούμενα χρόνια,κι εγώ νοσταλγώ τις γιορτές της καραντίνας γιατί δέν έχει αλλάξει κάτι για μένα.Έχω την οικογένεια μου και κάποιους φίλους,αλλά συναισθηματικά δέν έχω τίποτα,είμαι μόνος.Ξέρω ότι δέν είναι σωστό να νοσταλγώ μία προβληματική κατάσταση όπως ήταν η καραντίνα που οδήγησε σε πολλά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα μόνο και μόνο επειδή δέν ένιωθα ο μόνος με το ίδιο πρόβλημα,όμως όσο σκληρό και άν φανεί,αυτή ήταν μιά παρηγοριά για μένα.Τώρα βλέπω τους περισσότερους φίλους μου με τις κοπέλες τους,έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους γιατί έτσι είναι οι σχέσεις,και όλα αυτά είναι εμπειρίες και κυρίως ΖΩΗ με το έτερον ήμισυ,που εγώ δέν έχω.Δέν μπορώ να πώ,και στις εξόδους με θέλουν και σε όλα,όμως όπως και να το κάνουμε δέν μπορώ να νιώσω εντελώς άνετα.Μέχρι και γνωριμίες έχουν προσπαθήσει να μου κάνουν,αλλά εγώ το να γνωριστώ με κάποια το φαντάζομαι διαφορετικά και ίσως έχω και κάποια standards.Στα 25 μου έχω απογοητευτεί,και για μένα οι φετινές γιορτές θα είναι σπίτι-φαγητό με οικογένεια-λιώσιμο με ταινίες.Τί λάθος κάνω και δέν μπορώ να πετύχω αυτό που θέλω,δλδ μία καλή σχέση με μία κοπέλα;

Μένω με τον δικό μου και τώρα που χωρίζουμε ενώ έχω τόσα άτομα που ξέρω στη πόλη δεν μπορεί κανείς να με φιλοξενήσει και το οικονομικό δεν είναι κομπλέ ακόμα για να πάω σε δικό μου σπίτι και κυριολεκτικά είμαι σαν πεταμένο κουτάβι

ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΤΑΙΡΙΑΞΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ? ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΑΙΡΙΑΞΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΥΠΕΡΙΣΧΥΕΙ Η ΔΕΙΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΣΩ? ΓΕΝΙΚΑ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΑΡΚΕΤΑ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΓΥΡΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ. ΠΕΡΙΠΛΕΚΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ? ΙΣΧΥΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ TIMING? ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ? ΔΙΑΒΑΣΑ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ 27 ΚΑΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΟ, ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΩΣ ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΟ ΠΟΥ Η ΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΛΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ (ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ).

Καλησπέρα, φίλοι. Τον τελευταίο χρόνο γνώρισα μια γυναίκα που ερωτεύτηκα και έφαγα γερό κόλλημα.φρόντισα να της δείξω ευγενικά το ενδιαφέρον μου ωστόσο γρήγορα συμπέρανα ότι εκείνη θα μπορούσε να κάνει μόνο κάτι περιστασιακό μαζί μου.μετα από μήνες και ενώ την έχω ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό, εκείνη δεν ανταποκρίνεται διότι γνωρίζει ότι εγώ ήμουν ερωτευμένος και δεν είναι ανοιχτή σε δέσμευση.πλεον όμως θα ήμουν ανοιχτός και σε κάτι μη επιφανειακό.τι κάνουμε τώρα;;

Πάντα τα διαχώριζα αυτά τα 2, θεωρούσα δηλαδή οτί ο έρωτας είναι κάτι πολύ δυνατό συναισθηματικά που όμως (τις περισσότερες φορές) έχει μικρή διάρκεια. Απεναντίας, η αγάπη χαρακτηρίζεται από μέτριας εντάσεως συναισθήματα όμως μεγάλη διάρκεια. Π.χ στη πρώτη περίπτωση έχουμε για παράδειγμα ζευγάρια που ζήσαν για λίγο καιρό ο ένας με τον άλλον και περνούσαν υπέροχα όμως μετά ήρθε το τέλος, ενώ στη δεύτερη, παντρεμένα ζευγάρια που είναι ολόκληρες δεκαετίες μαζί και αγαπημένοι μεν αλλά χωρίς αυτή τη μαγεία, αυτή την εκρηκτικότητα που όταν τη ζεις νιώθεις σαν να είναι η καρδιά σου ένα πυροτέχνημα, έτοιμο να εκραγεί από ευτυχία. Πιστεύω πως ανήκω σε αυτούς που η ζωή δεν στάθηκε ευνοϊκή απέναντί τους και δεν έτυχε (επειδή είναι κυρίως τυχαίο το όλο πράμα) να γνωρίσουν ένα άτομο (βγάζοντας από τον παρονομαστή χιλιοειπωμένες λέξεις όπως "άλλο μισό", "έρωτας της ζωής μου", κτλπ) το οποίο να τους κάνει να νιώθουν (και να είναι αμοιβαίο) τόσο όμορφα και ας περάσουν χρόνια σχέσης. Προσωπικά έχω ερωτευτεί πολλές φορές, σχεδόν την κάθε κοπέλα που γνώριζα στην αρχή την ερωτευόμουν, αλλά αυτό ή δε κρατούσε πολύ ή δεν ένιωθε αυτή το ίδιο. Έχω αγαπήσει κάποιες κοπέλες με το πέρασμα του καιρού αλλά δεν είχε την ένταση που είχε αρχικά, τις πρώτες μέρες γνωριμίας μας που ξεθύμανε ο ενθουσιασμός και αυτή η ανυπομονησία να ανακαλύψεις τον άλλον. Πιστεύω οτί ο έρωτας θέλει και λίγο μυστήριο και έλλειψη προβλεψιμότητας, ζευγάρια που είναι μαζί χρόνια έχουν πλέον θεωρήσει δεδομένη την ύπαρξη του άλλου μέσα στη ζωή τους και δεν τους προκαλεί έκπληξη το οτιδήποτε ειπωθεί ή γίνει μεταξύ τους. Αντιθέτως, ζευγάρια που είναι λίγο καιρό μαζί και τα πάντα γύρω τους τα περιβάλλει το απρόβλεπτο, έχουν μία περιέργεια η οποία δημιουργεί ενδιαφέρον σε όλα, δεν υπάρχει το δεδομένο στη ζωή τους και όλα φαντάζουν εύθραυστα και φευγαλέα, λες και ζούνε σε μία ονειρική κατάσταση και όχι στη πραγματική ζωή. Ο έρωτας έχει κάτι το φανταστικό το οποίο όταν απομυθοποιηθεί με τον καιρό μετατρέπεται σε αγάπη, δηλαδή μία συντροφικότητα και μία κατάσταση αλληλοσεβασμού και αποδοχής, χωρίς όμως οποιαδήποτε μορφή πρωτυπίας και αυθορμητισμού. Θα μου πείτε τώρα "καλά εσύ τι περίμενες; να είσαι με κάποιο μήνες και χρόνια και να είναι σαν να γνωριστήκατε χθες;" , και θα είχατε δίκιο. Το θέμα είναι πως με χαλάει απίστευτα πολύ όταν φτάσω να είμαι με κάποια (είτε τα έχουμε είτε απλά βγαίνουμε) ένα x διάστημα και μετά ανακαλύψω πως συνηθίσαμε ορισμένα πράματα τα οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούνται δεδομένα, όπως το οτί έχουμε ο ένας τον άλλον ή το οτί περάσαμε από τόσα κύμματα ο καθένας και καταλήξαμε μαζί, τυχαία. Πιστεύω στην αγάπη και ας μην την έχω γνωρίσει ακόμα.. ο έρωτας είναι αναπόφευκτο να τελειώσει κάποτε αλλά είναι στο χέρι μας να μην αφήσουμε την φλόγα να σβήσει..

Από τη μέρα που το διαδίκτυο μπήκε σε όλα τα σπίτια, η κοινωνία μας πάει από το κακό στο χειρότερο... Κι όμως υπάρχει ελπίδα!