ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς μαζεύετε το μυαλό σας μετά από ένα χωρισμό; Δεν εννοώ την φάση με τα κλάματα και την αυτολύπηση, αλλά την επόμενη πώς δουλεύεις, πώς ξεχνιέσαι, πώς κρατιέσαι και δεν παίρνεις τηλέφωνο; Πιάνω τον εαυτό μου σε άκυρες στιγμές να πιάνει το κινητό για να τηλεφωνήσει και μετά σκέφτομαι "χώρισες" μην πάρεις. Πώς ξεμπλοκάρεις από όλο αυτό;

... να αντέξω τη χαρά των άλλων. Δεν έχω δύναμη να ακούω για σένα που παντρεύεσαι, για σένα που είσαι έγκυος, για σένα που το παιδί σου μεγαλώνει, για σένα που πας ταξίδι, για σένα που χτίζεις καριέρα. Δεν έχω πια δύναμη να αντέξω να προχωράει η ζωή σας και εγώ μέσα στο σκοτάδι. Ακόμα μέσα στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να πνίγομαι κι όλοι εσείς να κολυμπάτε. Δεν αντέχω άλλο!

Τα τελευταία χρόνια έχω σοβαρευτεί πολύ. Ποτέ δεν ήμουν ''νούμερο'' αλλά πλέον δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να στενοχωρηθεί και να το δείξει. Καλά δεν έχω και πού να το δείξω αλλά και όταν είχα δεν το έκανα. Δεν θέλω να κάνω σπασμωδικές κινήσεις, να έχω σπαστικές εκφράσεις και μετράω πολύ τα λόγια μου. Σαν να καταπίνω τη λύπη μου. Αυτό που έμαθα από τη ζωή είναι πως τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Τη μια έχεις φίλους, την άλλη δεν έχεις. Τη μια περνάς όμορφα, την άλλη όχι. Χωρίς έρωτα σύμφωνα με την εμπειρία μου οι πρώτες χίλιες πεντακόσιες μέρες είναι δύσκολες. Μετά συνηθίζεται κι αυτό, βαριέσαι να κλαις, να δακρύζεις, να σκέφτεσαι. Με επισκέπτεται όμως μια στενοχώρια (κυρίως τις γιορτές αλλά και στιγμές όπως τώρα) που δεν έχω τι να την κάνω. Πού να την χωρέσω; (όχι shocking απαντήσεις παρακαλώ). Δεν θέλω να αντιδράω όμως στη στενοχώρια. Δηλαδή ποιός ο λόγος να βρίσω, να χτυπηθώ κάτω, να κλάψω; Καλά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιδράσεων αλλά γενικά ποιός ο λόγος να αντιδράσω, μόνος μου τα λέω μόνος μου τα ακούω. Όπως κι εδώ στη στήλη, μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα ακούω. Όχι, εντάξει, ευχαριστώ που με διαβάζετε και δεν ξεχνάτε να πατήσετε ότι δεν ταυτίζεστε. Αυτά είχα να πω. Υγεία και χαρά σε όλους.

Γενικά στη ζωή μου βαριέμαι, δεν έχω πράματα να ασχοληθώ, είμαι και άνεργος και δεν έχω παρέες, περνάω μοναχική ζωή.. ο χρόνος μου περνάει κάνοντας κυρίως βόλτες μόνος μου και κουβεντιάζοντας σε chat rooms περί ανέμων και υδάτων, μπας και περάσει λίγο η ώρα.. τι να κάνω;..

Βρεθήκαμε πρίν από 2 εβδομάδες σε μία εκδήλωση.Δέν είχαμε τέτ α τέτ ούτε πλησίασε ο ένας τον άλλο,το μόνο που πρόσεξα ήταν ότι κάθε φορά που έστρεφα το βλέμμα μου σε εκείνον,με κοιτούσε.Μετά από 2-3 μέρες,με προσέγγισε μέσω social.Προφανώς με βρήκε ρωτώντας κάποιους από εκεί,γιατί τελικά έχουμε κοινούς γνωστούς.Μου άρεσε πολύ ο τρόπος προσέγγισης του διαδικτυακά,μιλήσαμε αρκετά,μου ζήτησε να βγούμε,και δέχτηκα.Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε,το πρώτο πράγμα που μου είπε είναι ότι από κοντά είμαι ακόμα πιό όμορφη,κι εγώ του είπα ότι από κοντά είναι πιό ψηλός,και γέλασε! Ναί,αυτό είναι το πρόβλημα για το οποίο γράφω...ότι είναι αρκετά ψηλός.Δέν τον ρώτησα φυσικά πόσο ύψος έχει,αλλά υπολογίζοντας από τον αδελφό μου που πρέπει να έχουν το ίδιο ύψος πάνω-κάτω,πρέπει να είναι γύρω στο 1,86 με 1,89.Εγώ πάλι είμαι 1,65,και αυτή η αισθητή διαφορά με προβληματίζει γιατί δέν μου έχει τύχει ξανά κάτι ανάλογο.Έχουμε βγεί δύο φορές(εχθές το βράδυ ήταν η δεύτερη)και περάσαμε υπέροχα.Έχει πολύ ωραίους τρόπους,είναι επικοινωνιακός και με ωραίο χιούμορ και πολλά άλλα που μου άρεσαν,σε σημείο και τις δύο φορές να μήν καταλάβω πότε περνούσαν οι ώρες.Χθές μάλιστα,όταν γυρίσαμε,συνεχίσαμε να μιλάμε μέσω social μέχρι τις 6 σήμερα το πρωί,και κανονίσαμε να βγούμε και σήμερα.Πείτε μου τώρα βρε παιδιά,γιατί εγώ έχω φάει κόλλημα με το ύψος; Είναι πολύ ωραίο παιδί,είναι και γεροδεμένος-τόσο όσο,μήν φανταστείτε κανένα ντούκι-είναι με λίγα λόγια η αγκαλιά που θέλω να χωθώ και να χαθώ,κι εγώ διστάζω! Άχ...και πάνω που ήθελα να αφήσω στην άκρη τα 10-12ποντα,γιατί κακά τα ψέματα,δέν είναι και ό,τι πιό άνετο...τα γόνατα μου το ξέρουν...

Οτί δεν χωρίζεις με κάποιον/α μία φορά αλλά χιλιάδες;.. δεν χωρίζεις ποτέ οριστικά όμως, απλά κάθε φορά που μαλώνετε, χάνεται από λίγο η μαγεία που υπάρχει μεταξύ σας, πεθαίνει λίγο λίγο ο ρομαντισμός και μένει ένα κρύο συναίσθημα απογοήτευσης των προσδοκιών που είχες.. κάθε μέρα είναι μία δοκιμασία, κάθε φορά που μοιράζεσαι στιγμές με τον άλλον πρέπει να προσπαθείς να διατηρηθεί αυτό το μαγικό κλίμα, αυτή η ατμόσφαιρα παραμυθιού.. καλώς ή κακώς, μεγαλώσαμε όλοι με τα παραμύθια και οι όποιες προσδοκίες μας από την ζωή μας είναι σε σύγκριση με αυτό που γνωρίσαμε μικροί από αυτά, το τέλειο, το ιδανικό, το ουτοπικό.. δυστυχώς όμως στη ζωή δεν υφίσταται αυτό το υπέροχο και κάθε φορά που νομίζουμε οτί καταφέραμε να το πραγματοποιήσουμε, έρχεται η αληθινή ζωή με τα καλά και τα κακά της και τα καταστρέφει όλα...άμα δεν έχεις προσδοκίες και ελπίδες, δεν απογοητεύεσαι ουσιαστικά..

Ένας χρόνος του κοβιντ, ένας των πανελληνίων και ένας τώρα που είμαι στην πολη μου, λείπει η παρέα μου και μένω μέσα στο σπίτι. Έμεινα εδώ γιατί δεν μου αρεσε η σχολή και έχω μπερδευτεί, δεν ξέρω τι θέλω. Ψάχνομαι και προσπαθώ να βρω το καλύτερο αυτό που θα μου αρέσει να ασχοληθώ. Με ελάχιστες εξαιρέσεις βγηκα έξω βραδυ στα χρόνια που αναφέρθηκα. Τώρα δεν έχω σχεδόν κανέναν για να βγω αφού όλοι λείπουν και μένω μέσα. Δεν λέω, σαν άνθρωπος δεν ήμουν και τόσο φαν του έξω αλλά λίγο πλέον έχω κουραστεί..Πέρασα και ενα μικρό διάστημα κατάθλιψης γιατί ένιωσα αποτυχία που οι περισσότεροι θα ήταν στις σχολές που ήθελαν- καλά δεν είμαστε τόσο σίγουροι γι αυτό-, που πηρα κιλά ενώ και στα 2 χρόνια του κοβιντ έχασα πόσα και ήμουν στα φυσιολογικά , που δεν έβρισκα συνολακι να μου κάνει, το πόσα «είναι τέλεια σχολή, σου ταιριάζει ετσι πετας το μέλλον σου και την ζωή σου για το το τίποτα, δηλαδη δεν θα σπουδάσει «άκουσα απο συγγενεις και φίλους , οι δύσκολοι καιροί που περνούμε .. Ναι ναι τα σκεφτομαι και αυτά περι των δυσκολιών και ας είμαι μονο δεκαοχτώ. Θεωρώ ότι όσο και να θελουμε να διασκεδάζουμε και να είμαστε σε ενα φανταστικό κόσμο πρέπει και να βλέπουμε την πραγματικότητα . Μπορειτε να μου πείτε τι να κάνω ; Νιώθω φέτος σαν να περνάνε οι μέρες χωρίς νόημα , ενα κενο. Προτιμώ να είχα πάλι την καθημερινότητα της τρίτης λυκείου και ας μην έπαιρνα ανάσα .

Αλλάζουμε και δεν ταιριάζουμε με όσους ταιριάζαμε πριν. Στο σχολείο ειμασταν οι καλύτερες φίλες, στις σπουδές και μετά χαθήκαμε, αυτή γιατρός στη Γερμανία εγώ αποτυχημένη λογίστρια,συναντηθήκαμε ξανά για το γάμο της όταν επέστρεψε για λίγο, εκείνο το φεγγάρι βγήκα και γω 2- 3 φορές με τη παρέα της, ένιωσα τόσο λίγη με κοιτούσαν αφ' υψηλού (όλοι γιατροί ή πετυχημενοι στο κλάδο τους)δεν είχαμε τίποτα κοινό ειδικά εκείνη η μια που θα γινόταν και κουμπάρα της από την πρώτη στιγμή με είδε ανταγωνιστικά λες και θα της έκλεβα τη φίλη. Βγήκαμε και με τον σύζυγό της, εντελώς ξερολας απορώ πως ταιριάξανε. Ξεκοψα δεν έχουμε τίποτα κοινό πλέον. Στεναχωριεμαι γι'αυτό. Και γω άλλαξα. Συχνά σκέφτομαι τι θα γινόταν αν δεν ξεκοβαμε στις σπουδές. Θα είμασταν ακομη φίλες? Δεν θα μάθω ποτέ.

Πώς μπορεί να κάνει γνωριμία ή σχέση κάποιος άνθρωπος που μένει με γονείς ή έχει οικονομική στήριξη από συγγενείς; Ακόμα και να μη μένει στο ίδιο σπίτι αλλά να είναι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, πώς μπορεί να το καταφέρει; Το ξέρω πως οι σχέσεις είναι θέμα χημείας κι άλλων κοινών πραγμάτων που θα έχεις με τον άνθρωπό σου και αμοιβαίου νοιαξίματος και όλα αυτά. Η απορία μου είναι πώς ξεπερνιέται η συστολή. Έχει τύχει σε κάποιο άτομο που διαβάζει τη στήλη κι αν ναι λειτούργησε η σχέση;

Το πρώτο έτος των σπουδών εκτός της πόλης κατοικίας των γονιών μου πέρασε με αρκετή οικονομική δυσκολία καθώς ήμουν αναγκασμένος να δουλεύω στην εστίαση για να ζω με αποτέλεσμα να έχω πάρει 20 κιλά και να έχω χάσει πολλά λεφτά σε εξόδους, καφέδες κ.λπ.. Όμως εξοικειώθηκα με το φαστ φουντ και τους καφέδες. Κατά το δεύτερο έτος των σπουδών μου αποφάσισα να μην ξοδεύω πια ούτε σεντ σε καφέδες και εξόδους και πρότεινα στην παρέα μου να βγαίνουμε έξω σε πάρκα και πλατείες, ήταν απαραίτητος όρος για την έλευσή μου. Στην πορεία σκέφτηκα να παράγω και να πωλώ τους καφέδες σε φθηνότερη τιμή από τα μαγαζιά. Έτσι και έγινε, ξεκίνησα να φέρνω καφέδες για όλους που τους έφτιαχνα στο σπίτι μου σε ειδικές συσκευασίες που είχα αγοράσει προφανώς από το ίντερνετ και μάζευα τα χρήματα όλων, λέγοντας ότι είναι προσφορά φίλου που δουλεύει σε καφέ. Οι τιμές πολύ χαμηλές, σχεδόν δωρεάν, αλλά έβγαζα κέρδος στο Θεό. Το ίδιο έκανα λίγες μέρες αργότερα και με φαγητά, πίτσες, πίτες και κατεψυγμένα φαγητά που έψηνα στον φούρνο του σπιτιού μου (τις κονσέρβες τις ζέσταινα σε τσουκάλι) και συσκεύαζα σε ειδικές συσκευασίες. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με τη φθηνή τιμή και εγώ ακόμη πιο ενθουσιασμένους που τσέπωνα καθημερινά χρήμα χωρίς κόπο. Είχα μάλιστα μισθώσει και έναν που ερχόταν με μηχανάκι και μας τα έφερνε, αφού πρώτα τα έψηνε στο σπίτι μου. Έπαιρνε όλα τα τιπς και σημειώσεις για τη Σχολή και ήταν ευχαριστημένος. Έτσι τσέπωσα ένα σωρό λεφτά. Μια κατεψυγμένη παλιόπιτσα των 3 ευρώ την χρέωνα 10 ευρώ, ένα καφέ που δεν μου κόστιζε σχεδόν τίποτα τον χρέωνα 1,50 ευρώ. Το νερό το χρέωνα 50 λεπτά, αλλά είχα αγοράσει σπίτι μαζικά τόσες ποσότητες που μου ερχόταν λαχείο. Έτσι είχα φτάσει σε ένα σημείο, με πάρτυ κ.λπ. που οργάνωσα για να κερδίσω χρήμα, όχι μόνο να πληρώνω όλα τα έξοδαά μου ανά μήνα αλλά να μου μένει και γερός μποναμάς που φούσκωνε την τσέπη μου αρκετά και με έκανε να νιώθω αξιοπρεπής. Έτσι όχι μόνο κέρδισα τη ζωή μου άνετα, αλλά -το πιο σημαντικό- και διευκόλυνα μετρίων και χαμηλών εισοδημάτων φοιτητές να ζήσουν μια ζωή πένα, χωρίς το άγχος του ξεπουπουλιάσματος. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τίποτα, εκτός από τον "ντελιβερά", που το ήξερε από την αρχή. Ποτέ κανείς δεν έμαθε ότι δεν υπήρχε κανένας φίλος με καλές τιμές δήθεν. Έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου και δεν ξαναασχολήθηκα με το σπορ. Να ξέρετε ότι όταν υπάρχει διάθεση όλα λύνονται και όλα ξεπερνιούνται.