ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αλλά συνεχίζω να θέλω το καλό του...Απλά δεν θέλω να τον βλέπω μπροστά μου.Να κάνει τη ζωή του και εγώ τη δική μου.Προφανώς σαν χαρακτήρες δεν ταιριάζουμε ΚΑΘΟΛΟΥ. Εδώ από τους πρώτους 3 μήνες γνωριμίας μας (χωρίς να έχουμε σχέση... Απλό φλερτ μόνο) μαλώσαμε 5 φορές σε σημείο που δεν μιλιομασταν.. Δεν τον αντέχω αλλο.

Περιμένω συνεχώς μήνυμα του.Ελεγχω συνέχεια να δω αν είδε τα story μου.Ανεβαζω story μόνο και μόνο για αυτόν.Νευριαζω όταν δεν μου στελνει.Ζηλεύω όταν την πεφτει σε άλλες.Προσπάθησα να τον κάνω να ζηλέψει.Έκανα πολύ υπομονή.. τέτοια που δεν θα έκανα σε καμία περίπτωση για όλους.Σκέφτομαι συνεχώς τα λόγια μας.Χαμογελώ όταν μιλάμε.Το στομάχι μου σφίγγεται όταν μου λέει ότι του αρέσω.Γοητεύομαι πάρα πολύ όταν μου κάνει κομπλιμέντα.Θέλω συνεχώς να ελέγχω το προφίλ του.Θέλω να βλέπω τα story του.Όταν ανεβάζει φωτογραφία την κοιτάω και την ξανακοιταω. Γενικώς ασχολούμαι όλο με αυτόν!Τι φάση???? Αφού δεν τον έχω γνωρίσει από κοντά! Γιατί έχω φάει τέτοιο κόλλημα???

Η πολύπαθη πλατεία Ομονοίας αναγεννάται από τις στάχτες.Το τι έγινε και πως τόσα χρόνια αν και είναι γνωστό, δεν το εξετάζω ξανά γιατί θα μου χαλάσει τη διάθεση.Αγαπητοί κάτοικοι της πρωτεύουσας (ανεξαρτήτου εθνικότητας) κοιτάξτε να το χαρείτε και να το σεβαστείτε στο ακέραιο.

Δεν είναι κακό να είσαι μόνος-η... δεν είναι κακό να έχεις ξέμεινε από φίλους και παρέες. Αλλά ρε γαμώτο, όταν είστε σε φαση που θέλετε να κάνετε παρέες ΜΗ ΓΙΝΕΣΤΕ ΣΤΕΝΟΣ ΚΟΡΣΕΣ. Τον τελευταίο καιρό ξεκινησε να μου στέλνει ενας παλιος συμμαθητης. Κανονισαμε να συναντηθουμε. Βγήκαμε , περασαμε καλα κ απο τότε μου στελνει καθε μερα ολη την ωρα. Το πρωι, το απογευμα, το βραδυ . " Να κανουμε αυτο, να κανονισουμε εκεινο, να βγουμε εκει, εκει και εκει". Ξερω ότι δεν εχει παρεες. Μου το ειπε. Ουτε και και εγω εχω αυτή την περιοδο. Αλλα προτιμω να εχω την ησυχια μου απο το να εχω ολη την ωρα αγκιστρωμενο πανω μου ενα ατομο που δεν εχει ζωη.

Ο μπαμπακας μου ειναι για επεμβαση καρδιας κ φοβαμαι οχι τπτ αλλο απλα μκυ εχει λειψει κ τον αγαπω γιατι μεναμε μακρυ τοσο καιρο εχω θυμωσει με την συμπεριοφρα του συστηματος μας πληρωνεις μια ζωη κ μετα κοιταν να σε ξεπεταξουνε οπως οπως...να ειναι ολοι καλα ευχομαι

Χθες ήταν η πρώτη μερα πρακτικής μου πάνω στο αντικείμενο που σπουδάζω. Και η πρώτη φορά που με έκαναν τόσο σκουπίδι. Ο υπεύθυνος μου μού την έλεγε για κάθε μου κίνηση κυριολεκτικά. Ήταν η πρώτη μου επαφή σε εργασιακό χώρο και κόντεψα να βάλω τα κλάματα δέκα φορές. Πώς μπορώ να γίνω πιο αναίσθητη; Διορθώνεται ποτέ ;

Ταπί και ψύχραιμοι αλλά την υγειά μας την έχουμε. Πάλι καλά...!

Κλείνω σιγά σιγά 3 μήνες θεραπείας με φάρμακα βαριά που με έχουν αλλάξει τόσο μέσα μου όσο και εξωτερικά. Έχω πάρει κιλά και έχω γίνει σαν νταούλι, η διάθεσή μου κυμαίνεται μεταξύ διαύγειας και σύγχισης, τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και ζω μόνιμα με το άγχος του αν και πότε επιτέλους θα γίνω καλά.Σήμερα είχα ακόμα μία υποτροπή, ξύπνησα με πόνο στο κεφάλι που μπορεί να σε τρελάνει. Πήρα την ένεσή μου και περιμένω για άλλη μία φορά υπομονετικά να νιώσω έστω λίγο καλύτερα, να χαρώ λίγο τη ζωή μου ως 30 χρονών άνθρωπος με όνειρα και στόχους. Αν φύγει ο πόνος υπόσχομαι να χαρώ την κάθε στιγμή χψρίς τον πόνο, υπόσχομαι να είμαι ήρεμη, υπόσχομαι να συνεχίσω να προσπαθώ χωρίς να απελπίζομαι. Βαρέθηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια στους δικούς μου και είπα να τα πω εδώ. ΥΓ: χαρείτε τη ζωή γιατί σαν την υγεία δεν έχει! Όλα λύνονται αν έχεις την υγεία σου!

Και θα ηθελα να ειναι ενα κοριτσι διπλα μου να ακουγαμε μουσικη ξαπλωμενοι στραβά στο κρεβάτι

Έρωτας είναι η ρωγμή στο ναρκισιστικό εγώ. Είναι το τα ψιχουλα στην τσέπη του παλτού που αγκιστρωνονται μες τις ραφές και αρνούνται να ξεσκονιστούν.Είναι ο τόπος ο παντα αχαρτογράφητος που ποτέ δεν θα αποκαλυφθεί. Είναι το κλάμα του κοριτσιού, η αναμνηση της γυναίκας. Είναι η καμπάνα που χτυπάει το ιδιο χαρμόσυνα και πενθιμα.Κι όμως, είμαστε κατασκευές από μπετόν, τα ρουχα μας πάντα καθαρά, οι διαδρομές μας πάντοτε γνωστές και οι ήχοι αναγνωρίσιμοι αλλά αδιάφοροι. Κι απομένει μια υγρασία στα μάτια που γρήγορα θα σκουπιστει ή θα στερέψει και ένα θολό σενάριο που ξεχνιεται οταν το έργο αλλάζει και οι πρωταγωνιστες μαθαίνουν ν απαγγέλουν κάτι άλλο. Καλύτερα. Δεν ηρθαμε σ αυτόν τον κόσμο για να βασανιστουμε, ωστοσο βασανιζουμε απλόχερα.