ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ένα άτομο αρκετά άτυχο στη ζωή μου. Δεν εννοώ πως φταίνε πάντα οι άλλοι αλλά πραγματικά από μικρό με συνοδεύει μια ατυχία απλά επειδή υπάρχω. Ή αδιαφορία. Δεν είναι γκαντεμιά, δεν μπορώ να την πω έτσι κι ούτε κάνει αυτό το χαρακτηριστικό μου κάτι κακό στους άλλους σε πρακτικό επίπεδο. Στον εαυτό μου όμως με κρατάει κάπως πίσω, δεν ξέρω πώς να το εκφράσω. Σαν να είμαι ο τύπος στην ουρά πίσω-πίσω, ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ακριβώς όπως μπορεί να συμβεί σε οικογένεια με πολλά παιδιά που για παράδειγμα κάποιος πιθανόν να ξεχάσει το όνομα (ή ακόμα και την ύπαρξη) του έβδομου παιδιού ξέρω γω, κάπως έτσι αισθάνομαι. Η γνώμη μου θα ακουστεί στο τέλος κι αν έχουμε χρόνο. Μόλις πάει να ειπωθεί, δυστυχώς ''διακόπτουμε για διαφημιστικό διάλειμμα''. Δεν γκρινιάζω ποτέ στους άλλους αλλά πραγματικά αυτό που περιγράφω είναι το σταθερό μοτίβο της ζωής μου. Στα σχολικά χρόνια ας πούμε τύχαινε να με βγάλει η καθηγήτρια έξω μαζί με άλλους φασαριόζους επειδή καθόμουν στο ίδιο θρανίο μαζί τους ή επειδή ήταν πίσω μου ή μπροστά μου κι εγώ δεν διαμαρτυρόμουν. Το ήξερε η καθηγήτρια ότι ήμουν ήσυχος αλλά μού έλεγε ότι αν σε ενοχλούσε η φασαρία θα έκανες κάτι, θα ερχόσουν να διαμαρτυρηθείς σε μένα ή στο γραφείο των καθηγητών, άρα προφανώς σε βολεύει η κατάσταση. Κι έτρωγα κι εγώ την τιμωρία μου. Μού κλώτσαγε την τσάντα ο μάγκας της τάξης, γέμιζε πατημασιές και σκόνη η σάκα μου, έσκαγα με τη σύσκατη τσάντα στην αίθουσα περιμένοντας να πάω να την καθαρίσω μόνος μου στο διάλειμμα και μού έλεγαν γιατί δεν κάνω κάτι να σταματήσω αυτή την κατάσταση, να ζητήσω να σταματήσει ο μάγκας της τάξης να μου το κάνει αυτό. Στη ζωή μου μετέπειτα αν και είμαι αποφασιστικός σε κάποια πράγματα, έχει κυριαρχήσει αυτό το μοτίβο που υπήρχε στο σχολείο. Είμαι ο τύπος που κάπου-κάπου θα με αποκαλέσουν με λάθος όνομα, θα με ρωτήσουν πού με έχουν ξαναδεί γιατί κάτι τους θυμίζω, ακόμα κι αν έχουμε ξανασυναντηθεί την προηγούμενη μέρα κι έχουμε συστηθεί. Δεν μουτρώνω ποτέ, ούτε δείχνω ενόχληση στις συναναστροφές μου αλλά λέω κοίτα να δεις, πλάκα έχει. Ούτε θεωρώ πως λέω κάτι πρωτότυπο ή ότι με αδικούν αποκλειστικά εμένα συνέχεια, δε συμβαίνει αυτό. Αλλά είμαι αυτός που υπάρχει κάπου στο χώρο σαν διακοσμητικό, να τον πλησιάσουμε για να ρωτήσουμε κάτι αν μας έρθει καμιά απορία και μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω. Ακόμα και στο ίντερνετ, ενώ δεν έχω social media, αν γράψω την άποψή μου για κάτι, που δεν το κάνω πολύ συχνά, θα βρεθεί άνθρωπος που θα μου απαντήσει με ερώτηση του στυλ γιατί σχολιάζω αυτό το πράγμα ή γιατί δε λέω και γι' αυτό το θέμα αλλά θίγω μόνο το τάδε στο σχόλιό μου ή ότι δεν ήτανε ΠΟΛΥ κουραστικά τα σχόλιά μου αλλά δε χρειαζόταν και τόσο να σχολιάσω. Και σκέφτομαι πού να είχα και social media, τι θα γινόταν. Ή κάποιοι άνθρωποι που κάτω από ένα βίντεο ξέρω γω ή από μια ανάρτηση σπαμάρουν με πέντε-έξι διαφορετικά σχόλια. Ή γράφουν τη γνώμη τους κάθε μέρα στις προσωπικές τους σελίδες επί παντός του επιστητού. Προσωπικά ποτέ δεν αισθάνθηκα σε τόσα ''τέρατα'' που έχω διαβάσει, πραγματικά άρρωστα σχόλια ή ακόμα και απλά σχόλια με τα οποία διαφωνώ να χώσω την ουρίτσα μου από κάτω και να πω στον άγνωστο σχολιαστή να μη σχολιάσει εκείνο το πράγμα κι ότι μπορεί να τον θεώρησα κουραστικό ή οτιδήποτε. Άλλο να εκφραστεί η διαφωνία κι η αντίθετη άποψη, αυτό είναι σωστό. (δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη στήλη) Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι πως αυτό είναι ένα συγκεκριμένο μοτίβο της ζωής μου και συμβαίνει κι έντονα κάποιες φορές στους διακριτικούς ανθρώπους.

Πρίν από λίγες μέρες είχα μία αθλητική κάκωση(είμαι αθλήτρια σε επαγγελματικό σύλλογο)και μετά από εξετάσεις,ο γιατρός της ομάδας μου συνέστησε να χειρουργηθώ ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα και να συνεχίσω κανονικά την αθλητική μου πορεία.Έτσι και έγινε και όλα πήγαν πολύ καλά,με τη διαφορά όμως ότι σύμφωνα με τις οδηγίες του χειρουργού μου,για 10 ημέρες θα πρέπει τις περισσότερες ώρες της ημέρας να είμαι ξαπλωμένη και τις υπόλοιπες ώρες οι μετακινήσεις μου να περιορίζονται αυστηρά εντός του σπιτιού.Ξάπλα και κλεισούρα με λίγα λόγια.Είμαι ήδη στην 4η μέρα,και έχω αρχίσει να τα παίζω.Δέν με νοιάζει η κλεισούρα,δέν με νοιάζει το ότι πονάω,δέν με νοιάζει το ότι θα μείνω λίγο πίσω ώς πρός τις αθλητικές μου υποχρεώσεις ούτε και ότι απέχω και από τη σχολή μου.Αυτό που με έχει τρελάνει περισσότερο είναι ότι δέν μπορώ να δώ το αγόρι μου,και αυτό δέν μπορώ να το διαχειριστώ.Το αγόρι μου είναι συμφοιτητής μου,μιλάμε συνέχεια,με ενημερώνει σχετικά με τα της σχολής,τα μαθήματα κλπ,τον βλέπω και με βλέπει όταν μιλάμε,αλλά τί να το κάνω όταν αυτό γίνεται μέσω μίας οθόνης... Δέν έχω παράπονο...μιλάμε συνέχεια,μιλάμε και όλο το βράδυ,και ποτέ δέν μου έχει παραπονεθεί ο γλυκός μου ότι θα πρέπει και να κοιμηθεί γιατί θα έχει πρωινό ξύπνημα επειδή δουλεύει κιόλας.Ειδικά σήμερα που η ημέρα είναι βροχερή και το σκηνικό χειμωνιάτικο,θα ήθελα τόσο πολύ να είμαστε μαζί και να κάνουμε αγκαλίτσες! Πώς να γίνει όμως αυτό,όταν μένεις ακόμα με γονείς...καταλαβαίνετε πιστεύω.Θα μου πείτε ότι εδώ υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα,το δέχομαι και το ασπάζομαι,όμως ο καθένας με το πρόβλημα του,κι εγώ ήθελα κάπου να το γράψω.Μήν με παρεξηγήσετε άν με θεωρήσετε υπερβολική.

Καλησπέρα. Είμαι μια κοπέλα 22 χρονών, χωρίς κάποιο σύντροφο. Ενώ θέλω να έχω κάποιον στη ζωή μου, όταν γνωρίζω κάποιον σκέφτομαι ε τώρα δεν έχω όρεξη να μπω στη διαδικασία γνωριμίας με κάποιον που δεν ξέρω ή οτι θα προτιμούσα αυτό το χρόνο που θα αφιερώσω να τον αφιερώσω σε φίλους που ξέρω πως δεν θα είναι "χαμένος" χρόνος και θα περάσω σίγουρα καλά. Είμαι αρκετά κοινωνική οπότε δεν θεωρώ πως έχω "θέμα" στην επικοινωνία με τον οποιοδήποτε.

Έχω περίπου 2 χρόνια που δεν κάνω παρέα με τον προ εφηβείας κολλητό μου, πλέον είμαστε κ οι δύο 30+. Ο λόγος ότι κυρίως πρόδωσε την φιλία μας με το να διαχωρίσει εμένα με τους άλλους φίλους του και επιπλέον ότι έχουμε αλλάξει κ οι δύο και τα θέλω του δεν είναι καθόλου δικά μου θέλω, ασυμφωνία χαρακτήρων στην κυριολεξία! Τον έχω αφήσει πίσω μου κ πλέον ούτε μου λείπει ούτε θέλω την παρέα του, ωστόσο οι οικογένειες μας ηταν φίλοι, δυστυχώς οι γονείς του απεβίωσαν και οι δύο απροσδόκητα σε μικρό χρονικό διάστημα σε μικρή ηλικία, η μητέρα του πολύ πρόσφατα, δεν ξέρω πως το βλέπετε εσείς από έξω, θα πρέπει να τον στηρίξω σε αυτή τη δύσκολη στιγμή της ζωής του; Ειλικρινά προσωπικά δεν νιώθω ότι πρέπει να τον στηρίξω καθώς δεν τον νιώθω φίλο μου, εξάλλου ας τον στηρίξουν οι φίλοι που επέλεξε έναντι εμένα, για μένα αυτή η ιστορία έχει λήξει

Ζούμε σε μία εποχή όπου όλα είναι τόσο εύκολα που φοβάμαι οτί έχει χαθεί η μαγεία... με το πάτημα δύο κουμπιών γνωρίζεις άτομα, με το πάτημα δύο άλλων κουμπιών τους βγάζεις από τη ζωή σου, όλα τόσο γρήγορα που χάνεται η ουσία της γνωριμίας.. πιστεύω πως η τεχνολογία (όσο και αν τη χρησιμοποιώ ο ίδιος, δεν το αρνούμαι) μας έχει στοιχίσει πολλά στον παράγοντα συναίσθημα.. όλα έχουν πάρει μία αυτοματοποιημένη διαδικασία η οποία μας κάνει να το βλέπουμε ως κάτι δεδομένο, π.χ το "tyn" είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους προσπερνάς κάποι@, "ευχαριστώ, ο/η επόμενος/η", δεν σου επιτρέπει να φιλοσοφήσεις πάνω στο τι έζησες, λες και είναι σκυταλοδρομία και απλά παραδίδεις τη σκυτάλη στον επόμενο, έτσι απλά.. είμαι μόλις 27 και νοσταλγώ την εποχή πριν τις διαδικτυακές επικοινωνίες όπου δεν ήταν όλα το στυλ "μπαμ και κάτω", υπήρχε ένα υπόβαθρο, μία διάσταση σε όλα αυτά, η οποία έχει χαθεί πλέον. Φυσικά εξαρτάται και από τον άνθρωπο, πολλοί άνθρωποι δεν επηρεάζονται καν από το γενικότερο πνεύμα της εποχής μας και ανεξάρτητα από αυτό, γνωρίζουν άτομα-ερωτεύονται-συνάπτουν όμορφες και σοβαρές σχέσεις. Απλά παρατήρησα τελευταία πως αυτοί ανήκουν στη μειοψηφία των ατόμων και συνήθως δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στην διαδικτυακή επικοινωνία παρά στην δια ζώσης, λόγου χάρη, βγαίνεις με κάποι@ και είσαι όλη την ώρα με το κινητό, σαν να μην είσαι μαζί τ@ είναι κατά κάποιον τρόπο.. δε ξέρω την δικιά σας άποψη επί του θέματος αλλά εμένα μου δημιουργεί όλο αυτό ένα αίσθημα αποξένωσης και θα ήθελα να γνώριζα μία εναλλακτική μορφή γνωριμίας η οποία δεν θα έχει αρχή και τέλος με τη μορφή social media... κάτι σαν την ρομαντική-νεο νουάρ ατμόσφαιρα της ταινίας Φτηνά Τσιγάρα (1999) για όσ@ την έχουν δει.. νοσταλγώ κάτι που δεν πρόλαβα να ζήσω αλλά ξέρω πως το επιθυμώ..

Δεν έχω ερωτική εμπειρία. Δεν μου λείπει τόσο η πράξη, που κι αυτή είναι πολύ ωραία με κάποιον άνθρωπο που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι αλλά περισσότερο το χάδι, η αγκαλιά, η βόλτα χέρι-χέρι και το ερωτευμένο βλέμμα. Πραγματικά υπάρχουν μέρες που το σώμα μου και το μυαλό μου σε απόλυτο συντονισμό το ζητούν. Επίσης στον έρωτα νιώθω πάντα την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα, ίσως και το φόβο που νιώθουν οι γυναίκες. Αυτό το ''θα μου φερθεί καλά;'' που σκέφτονται ή την έκθεση ψυχής και σώματος που νιώθουν μπροστά στον άλλο. Δεν έχω αγωνία φυσικά για το αν θα φερθώ καλά, ξέρω τον εαυτό μου αλλά ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ. Νιώθω συνοδοιπόρος με την κοπέλα στο ερωτικό ταξίδι όχι κυνηγός που θα γευτεί τη λεία του. Πάντα έτσι ήμουν. Επίσης θέλω να πω ότι οι αλλαγές δεν έχουν πάντα αποτέλεσμα. Ήμουν αδύνατος και πάχυνα, παχύς κι αδυνάτισα, με μούσια τα ξύρισα, ξυρισμένος κι άφησα μετά μουστάκι, με μαλλιά και κουρεύτηκα, κουρεμένος κι άφησα λίγα μαλλιά. Και συνήθως έβλεπα ζευγάρια μπροστά μου με την εντελώς αντίθετη εμφάνιση από την οποία είχα εγώ την κάθε εποχή. Μόνο τα γυαλιά μυωπίας φοράω από το Γυμνάσιο. Επίσης δεν είχα ποτέ αυτή την επικοινωνία με τα μάτια που λένε πως υπάρχει. Δεν κοιτούσα ποτέ έντονα και για πολύ ώρα αλλά έριχνα ένα βλέμμα και ποτέ σε όλη μου τη ζωή δεν υπήρξε ανταπόδοση στο βλέμμα από εκείνη που με ενδιέφερε. Ποτέ. Εντάξει μπορεί να κοιτούσε άλλη στιγμή όταν δεν κοιτούσα εγώ, αλλά το λέω γιατί λένε γι' αυτή τη συνάντηση των βλεμμάτων που τα λέει όλα χωρίς λόγια και δίνει το πράσινο φως για τη γνωριμία. Ξέρω το παν είναι η αυτοπεποίθηση και η επικοινωνία. Οι ψυχολόγοι πάντως λένε ότι για όλους ανεξαιρέτως υπάρχει ταίρι, ακόμα και για την περίπτωσή μου. Ή τουλάχιστον εκεί που πήγα εγώ, δεν ξέρω αν υπάρχει διαφωνία συναδέλφων. Ίσως δεν ακούγονται πολύ ''αντρικά'' αυτά που λέω σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, δεν μου άρεσε ανέκαθεν και η έννοια της λέξης κυνηγός. Δεν ξέρω πού ανήκω σύμφωνα με τη σύγχρονη ορολογία, το ψάχνω. Το ''σκέτος φλώρος είσαι ρε'' ή η εθνική μας βρισιά πάντως are not acceptable.

Ποσο δύσκολο είναι να χωρίσεις ενώ συγκατοικείς;... Να βλέπεις ότι τελικά δεν ταιριάζετε και να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως να πρέπει να φύγεις. Πώς παλεύεται αυτό, ενώ είναι τόσο επώδυνο; Υπάρχει κάποιος που το πέρασε; Τι πρέπει να κάνω για να μην με διαλύσει κιαλλο;

Πώς μαζεύετε το μυαλό σας μετά από ένα χωρισμό; Δεν εννοώ την φάση με τα κλάματα και την αυτολύπηση, αλλά την επόμενη πώς δουλεύεις, πώς ξεχνιέσαι, πώς κρατιέσαι και δεν παίρνεις τηλέφωνο; Πιάνω τον εαυτό μου σε άκυρες στιγμές να πιάνει το κινητό για να τηλεφωνήσει και μετά σκέφτομαι "χώρισες" μην πάρεις. Πώς ξεμπλοκάρεις από όλο αυτό;

... να αντέξω τη χαρά των άλλων. Δεν έχω δύναμη να ακούω για σένα που παντρεύεσαι, για σένα που είσαι έγκυος, για σένα που το παιδί σου μεγαλώνει, για σένα που πας ταξίδι, για σένα που χτίζεις καριέρα. Δεν έχω πια δύναμη να αντέξω να προχωράει η ζωή σας και εγώ μέσα στο σκοτάδι. Ακόμα μέσα στο σκοτάδι. Δεν μπορώ να πνίγομαι κι όλοι εσείς να κολυμπάτε. Δεν αντέχω άλλο!

Τα τελευταία χρόνια έχω σοβαρευτεί πολύ. Ποτέ δεν ήμουν ''νούμερο'' αλλά πλέον δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να στενοχωρηθεί και να το δείξει. Καλά δεν έχω και πού να το δείξω αλλά και όταν είχα δεν το έκανα. Δεν θέλω να κάνω σπασμωδικές κινήσεις, να έχω σπαστικές εκφράσεις και μετράω πολύ τα λόγια μου. Σαν να καταπίνω τη λύπη μου. Αυτό που έμαθα από τη ζωή είναι πως τα πάντα είναι θέμα συνήθειας. Τη μια έχεις φίλους, την άλλη δεν έχεις. Τη μια περνάς όμορφα, την άλλη όχι. Χωρίς έρωτα σύμφωνα με την εμπειρία μου οι πρώτες χίλιες πεντακόσιες μέρες είναι δύσκολες. Μετά συνηθίζεται κι αυτό, βαριέσαι να κλαις, να δακρύζεις, να σκέφτεσαι. Με επισκέπτεται όμως μια στενοχώρια (κυρίως τις γιορτές αλλά και στιγμές όπως τώρα) που δεν έχω τι να την κάνω. Πού να την χωρέσω; (όχι shocking απαντήσεις παρακαλώ). Δεν θέλω να αντιδράω όμως στη στενοχώρια. Δηλαδή ποιός ο λόγος να βρίσω, να χτυπηθώ κάτω, να κλάψω; Καλά ποτέ δεν ήμουν των ακραίων αντιδράσεων αλλά γενικά ποιός ο λόγος να αντιδράσω, μόνος μου τα λέω μόνος μου τα ακούω. Όπως κι εδώ στη στήλη, μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα ακούω. Όχι, εντάξει, ευχαριστώ που με διαβάζετε και δεν ξεχνάτε να πατήσετε ότι δεν ταυτίζεστε. Αυτά είχα να πω. Υγεία και χαρά σε όλους.