ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ώντας φοιτήτρια δεν έχω καμία εμπειρία απο σχέσεις, έρωτες και σεχ αλλά κάθε φορά που συναντάω κάποιον που απλά έχει καλό χαρακτήρα, είναι άνθρωπος βρε παιδι μου, τον ερωτεύομαι. Δηλαδή μπορεί να τον σκέφτομαι άσχετες στιγμές, να αποζητώ μια αγκαλιά του... Κουραστικό όμως ρε φιλε... Και νοιωθω και σαν τρελή που μπορεί να σκεφτομαιυκαποιον που σίγουρα ποτέ δεν θα τον έχω... Λογικά θα μου φύγει όταν βρω επιτέλους κάποιον να με θέλει και να τον θέλω; Και βέβαια κρατάω φιλικο προφίλ για να μην καρφωνομαστε χαχαχα

Συνειδητοποίησα ότι δουλειά των γονιών πέρα από το να σε φροντίζουν ,είναι να σε μεγαλώσουν έτσι ώστε να σταθείς σαν αυτόνομος άνθρωπος στην κοινωνία,να μπορείς να επιβιώσεις χωρίς αυτούς. Νιώθω πως για μένα και για πολλούς ακόμα εδώ που δηλώνουν ότι μεγάλωσαν και ακόμα δεν έχουν "απογαλακτηστεί" ,οι γονείς δεν φρόντισαν ποτέ να συμβεί αυτό. Αυτοί οι γονείς συνήθως παρουσιάζονται με αγάπη και υπερπροστατευτικότητα αλλά στην πράξη πλάθουν ανθρώπους αδύναμους που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους εύκολα και να ανταπεξέλθουν σε αληθινές δυσκολίες. Αυτή η αδυναμία να "ενηλικιωθούμε" γίνεται άγχος , κατάθλιψη και πολλά άλλα. Όλη αυτή η κάλυψη κάθε ανάγκης μας πριν καν το ζητήσουμε γίνεται μία φάκα που πέφτεις μέσα και σε αφήνει ανήμπορο σαν να μην σε αφήνουν-ενθαρρύνουν να προσπαθήσεις για τίποτα. Κάποιες φορές το λάθος του γονιού είναι ότι δεν σε ενθάρρυνε να κάνεις κάτι μόνος και τα έκανε όλα για σένα . Δεν πίστεψαν ποτέ ότι μπορείς να κάνεις κάτι μόνος, οπότε δεν το πίστεψες και συ... Νιώθω πως οι ίδιοι είναι παιδιά που διατηρούν εμένα παιδί για να έχουν παρέα (?) . Εγώ σε αντίθεση με άλλους εδώ μέσα , ζηλεύω αυτούς που σκληραγωγηθηκαν με κάποιον τρόπο και χρειάστηκε να ωριμασουν από μικροί και να γίνουν δυνατοί άνθρωποι με αυτοπεποίθηση. Ακόμα και τα ζώα μαθαίνουν τα μικρά τους πως να παλεύουν,να πετούν κλπ... Νιώθω θυμό και πίεση όταν βρίσκομαι κοντά με τους γονείς μου και δεν καταλαβαινα ποτέ ακριβώς γιατί και ένιωθα ενοχές πως είμαι η " κακιά" ενώ εκεινοι είναι "καλοί " αλλα μάλλον έγκειται σε όλα αυτά.

Την προσέγγισα με όμορφο τρόπο και σεβασμο, με δέχτηκε στο παρεακι της πολύ ευχάριστα. Είχαμε βγει και οι δυο απο τοξικές σχέσεις ,της ανέφερα οτι η προηγουμένη σχέση με είχε ρίξει στα τάρταρα, έτρεχα σε ψυχολόγους και το αυτοάνοσο μου με σακάτεψε για 3 χρόνια απο τότε. Μόλις άρχισα να νιώθω δυνατος την γνώρισα εκείνο το απόγευμα σε μια παραλια. Ξεκινήσαμε φουλ επικοινωνία, ανοιχθήκαμε, είπαμε αρκετά προσωπικά μας,ολα πήγαιναν υπέροχα (2μηνες). Ήρθε Αθήνα για μια δουλειά, βγήκαμε, γελάσαμε, κάναμε ερωτα και στο επόμενο π/σ/κ με φιλοξένησε στη επαρχία οπου σπουδάζει, περάσαμε ενα τριήμερο βγαλμένο απο όνειρο. Είπαμε να κάνουμε μια δοκιμή να δουμε αν θα μας βγει λόγω απόστασης (300χιλιομετρα),της ξεκαθάρισα οτι θέλω, μπορώ, εχω την δυνατότητα να πηγαίνω σχεδόν κάθε σ/κ . στην πολη της. Αμέσως όταν γύρισα εξαφανίστηκε λέγοντας μου με το στανιό οτι δεν εχει να κανει σχέση με εμένα αλλά με τα ψυχολογικά της (πίεση με την σχολή κτλ),οι μερες περνούσαν δίχως αλλαγή και μου ξεστόμισε οτι γύρισε στον πρώην της γιατί λέει τον εχει κοντά.. Της εδωσα ολη μου την λατρεία και αγάπη που είχα μέσα μου μετα απο τόσο καρό που ειχα να νιώσω ετσι για μια κοπέλα, δεν εκτίμησε τίποτα και δεν σεβάστηκε ούτε το χρονιο θέμα υγείας που εχω. Τώρα εχω πεσει στα πατωματα και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου, αέριο έκλεισα συνεδρία με ψυχολόγο και φτου απο την αρχή.. Ηθικο δίδαγμα : Μην δίνεστε ολοκληρωτικά τουλάχιστον σε πρώτο χρόνο. Υπάρχει αρκετος κόσμος που δεν εκτιμάει την καλοσύνη, τις όμορφες συμπεριφορές και τον σεβασμο.

Επέμενα επί πολλούς μήνες να μάθω την αλήθεια ΑΝΤΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΗΔΗ ΥΠΆΡΧΟΥΣΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ και την κακοποιητικη συμπεριφορά,έφαγα το ψέμα της χρονιάς μέχρι που είπα τέλος,θα το ψάξω μόνη μου και θα βρω αποδειξεις,ε και τα έμαθα και τώρα δεν θα ξανά χαμογελάσω για κανένα χρόνο λογικά

Πάντα από μικρή θυμάμαι να έχω άγχος για τα συναισθήματά της μητέρας μου. Είναι χαρούμενη σήμερα; Είναι νευριασμένη σήμερα; Είναι στεναχωρημένη σήμερα; Και αυτό γιατί ήταν συνεχώς εκνευρισμένη. Το κύριο πρόβλημα ήταν η σχέση με τον πατέρα μου, πάντα είχαν θέματα. Πάντα προσαρμοζα την συμπεριφορά μου με την διάθεση της. Ήθελα να την κάνω χαρούμενη. Όταν την έβλεπα καλά χαίρομουν, και όταν δεν ήταν αγχωνομουν. Σε κάποια φάση ήρθε ο καρκίνος και μαζί του έφερε κατάθλιψη, αλλά τα ξεπέρασε και τα δυο, για την κατάθλιψη βέβαια δεν είμαι σιγουρη. Και έτσι πέρασαν 20 χρόνια από τότε, αλλά η συνεχής αλλαγή στην διάθεση της, η μιζέρια, ο εκνευρισμός παραμένει, ακόμα και τώρα που είμαι 33 χρόνων. Κάθε μέρα που της τηλεφωνώ, σκέφτομαι τι διάθεση έχει. Συνήθως μιλάει πολύ υποτονικά σαν να θέλει να την λυπάμαι, και πλέον με εκνευρίζει αυτό. Στην αρχή με πλήγωνε, σκεφτόμουν ότι έζησε με έναν άνθρωπο που δεν της άξιζε ούτε λίγο, ότι άλλη ζωή ήθελε μάλλον, ότι εγκλωβίστηκε. Τώρα απλά νευριάζω, γιατί έπρεπε εγώ να το κουβαλήσω το άγχος της κυκλοθυμίας της, γιατί να έχω γίνει μια γυναίκα που αγχώνεται για τα παντα. Ναι και εγώ έχω μάθει να μοιράζομαι τις λύπες μου με τους δικούς μου ανθρώπους εννοείται, ειδικότερα στον σύντροφό μου, αλλά να μεταφέρω στο παιδί μου το άγχος της δικής μου αστάθειας; Όχι θα προτιμούσα να κάνω τον κλόουν δεν ξερω...αλήθεια δεν ξέρω...

Θέλω να πω ότι ζηλεύω. Ζηλεύω πολύ όταν βλέπω παιδιά ανήλικα να κάνουν ότι θέλουν. Να γυρνάνε ότι ώρα θέλουν. Έχω φίλη που έκανε τους γονείς της ότι ήθελε , πήγαινε όπου ήθελε δεν είχε φάει ποτέ της ξύλο πάντα με τα λόγια έλυναν τα θέματα. Ενώ εμένα η μάνα μου με έλεγχε όταν έβγαινα έξω ( σπάνιο που έβγαινα γιατί μεγάλωσα σε μια πόλη που δεν μου αρεζε μέχρι που έφτασα τα 18 και έφυγα) , με έλεγε πάντα να διαβάζω, είχα φάει και ξύλο στο δημοτικό απ' την μάνα μου επειδή με κάρφωσε μια καθηγήτρια ότι δεν έκανα τα μαθήματα μου στο ολοήμερο. Εκείνη την ημέρα κιόλας έπαιζα ποδόσφαιρο με ένα παιδί. Εκείνη είχε γονείς που αγαπούσε ο ένας τον άλλον και ήταν αγαπημένοι εμένα οι δικοί μου χωρισαν και ο πατέρας μου πάντα αδιάφορος και ψυχρός ούτε καν ρωτάει τι με βασανίζει και αν είμαι καλά ούτε που ξέρει , ενώ ο δικός της ήταν πάντα δίπλα της. Και σιγά τι έχω κάνει στην ζωή μου. Το μόνο που εύχομαι κ ελπίζω είναι να δημιουργήσω μια υπέροχη οικογένεια με παιδιά ευτυχισμένα που να ζουν υπέροχα χωρίς να τα περιορίζω πουθενά για να φύγει από μέσα μου αυτές οι οργες

Καλησπέρα είμαι μοναχοκορη 27 χρονων και έχω θέμα με τους γονείς μου διότι ανακατευονται συνεχώς στη ζωή μου. Συγκεκριμένα είπα στη μάνα μου ότι μου αρέσει ένας άντρας 45 χρονών και ότι ίσως πάει κάτι να γίνει μεταξύ μας και κάνει σαν υστερικη για τη διαφορά ηλικίας που έχουμε. Από πάντα έτσι κάνουν θέλουν να με έχουν σε μια γυάλα γιατί φοβούνται μην πάθω κάτι.. Εγώ πάλι έχω αποκτήσει μια προσωπικότητα πολύ αγχωδη με νευρωση στομάχου που κάθε φορά που νιώθω έντονα συναισθήματα είτε θετικά είτε αρνητικά κάνω εμετούς. Επίσης είμαι σε μια σχέση 8 χρόνια με έναν συνομήλικο μου που τον αγαπάω πολύ αλλά δεν είμαι ερωτευμένη και τον βλέπω σαν αδερφό μου.. Δεν τον έχω απατήσει ποτέ.. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μόλις πάει να με πλησιάσει αυτός που ένιωσα ότι μ ενδιαφέρει μου βγαίνουν τάσεις φυγής. Έφυγα από την πόλη που είμαστε και πήρα άδεια από τη δουλειά για μερικές μέρες για να ηρεμισω.

Ας πούμε και κάτι αισιόδοξο. Είναι δύσκολες μέρες, με μοναξιά, έναν χωρισμό που άφησε μία τρύπα σαν του όζοντος, πολύ δουλειά που δεν βγαίνει και ένα πλάκωμα στο στήθος που έρχεται και φεύγει. Ακόμα κι έτσι όμως, "there is a crack, a crack in everything that's how the light gets in" Θα έρθει το φως, πάντα έρχεται! Κι όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Αν είσαι κι εσύ σε παρόμοια φάση, θυμήσου ότι το φως πάντα βρίσκει την χαραμάδα να τρυπώσει, ακόμα και στα πιο σκοτεινά σημεία, στις πιο σκοτεινές περιόδους. https://www.youtube.com/watch?v=mDTph7mer3I&ab_channel=Differance1

να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων κ να είναι όλα καλά ... ελπίζουμε κ προσευχόμαστε ...

Ειμαι 35 ετων...ακομα μενω στο σπιτι των γονιων μου,εχω μια δουλεια με εναν βασικο μισθο και δεν μπορω να παω να νοικιασω για να εχω ανεξαρτητο χωρο δικο μου,δεν εχω φιλους,δεν εχω κανει σχεση,ειμαι ντροπαλος,εσωστρεφης,με διαταραχη προσωπικοτητας,εχω απελπιστει,εχω κουραστει,εχω μεινει στασιμος,δεν μπορω να κανω μισο βημα μπροστα. Ειμαι 35 και δεν εχω απογαλακτιστει ακομη,να παρω πρωτοβολουλιες,αποφασεις που θα βελτιωσουν τη ζωη μου και θα την εξελιξουν ενα βημα παραπερα.