ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και αλλωνίζουν στους δρόμους. Μπουλούκια. 10-10. 20-20. Και καλά για γυμναστική ή βόλτα κατοικιδίου. Νομίζουν ότι κοροιδεύουν ποιον? Το κράτος? Τους υπόλοιπους ανθρώπους? Τον εαυτό τους? Δεν ξέρω..Χάσαμε πολλά πράγματα ως γενιά, αλλά φαίνεται πως η πιο σημαντική απώλεια ήταν αυτή της ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και του ΣΕΒΑΣΜΟΥ. Μόνο ο εαυτούλης.Μόνο η καλοπέραση. Δεν πα να καίγεται ο κόσμος, μη στερηθούμε τη βολεψή μας. Ίσως πρέπει πρώτα να καταστραφεί ο άνθρωπος για να βάλει μυαλό. Πονάει η ψυχή μου και δεν έχω άλλα λόγια.

Βλέπω συνέχεια στο όνειρο μου το σχολείο...Έκανα πείραμα με μια φίλη μου να της λέω τα όνειρα μου για μία εβδομάδα και ανακάλυψα ότι βλέπω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ το σχολείο....Ήξερα ότι το βλέπω συχνά αλλά δεν είχα καταλάβει ότι το βλέπω κάθε μερα...Με κουράζει βλέπω και την παλιά μου κολλητή και με πονάει ακόμα περισσότερο...Μετά κατάλαβα ότι τέτοια όνειρα έβλεπα από πολύ μικρή...Και συχνά...Μάλλον έχω πέσει σε μία λούπα ονείρων που σχετίζονται με το σχολείο....Αξίζει να σημειώσω ότι πρώτη και δευτέρα δημοτικού πέρασα τα χειρότερα χρόνια της ζωής....Δεν μπορείτε να φανταστείτε την κακία των συμμαθητών μου απέναντι στο προσωπο μου....Μου έκαναν φρικτά πράγματα...Έως και φτίσιμο στα μούτρα μου ομαδικώς...

Μου λείπουν οι αγώνες ποδοσφαίρου:(Ελπίζω να ξαναρχίσουν απ'τον άλλο μήνα αλλιώς δεν θα αντέξω...

Τι κανεις οταν ακομη και με το πιο χαρουμενο γεγονος της.ζωης.σου δεν.μπορειτε απο κοινου μαζι να.το χαρειτε με τον συντροφο σου ?Ειμαι 30χρονων και στον μηνα μου πλεον για να φερω ενα μωρακι στον κοσμο μαζι με.τον συντροφο μου που ειναι 31 ο οποιος ηθελε πολυ πιο πολυ να.δγμιουργησουμε μια ομορφη οικογενεια .Ειμαστε περιπου 7με 8χρονια μαζι και τρελα ερωτευμενοι και οι δυο εξαρχης .Μετα απο πολλες αποτυχυμενες προσπαθειες μας να στεριωσουμε καπου επαγγελματικα οντας και οι δυο νεοι και κυνηγωντας επαγγελματικες ευκαοριες αποφασισαμε πως το καλυτερο θαωηταν να επιστρεψουμε Ελλαδα στον τοπο καταγωγης μας .Ο συντροφος μου ομως κανοντας πολλες θυσιες εννοω ακολουθοντας με στ εξωτερικο αφησε μια καλη ζωη πισω επαγγελματικα αλλα παρολα αυτα επελεξε να με ακπλουθησει στο να πραγματοποιησω μια καριερα εξω ...εκει αποδειχθηκε πως ούτε εγω τελικα ημουνα ετοιμη για κατι τετοιο αλλα ουτε κ εκεινος να περασει το υπολοιπο της ζωης του εκει ..ομως οι μεταξυ μας σχεσεις δοκιμαστηκαν σε ακραια σημεια εκει και γυρνοντας ελλαδα με απο κοινου αποφαση και των δυο να σωσουμε την σχεση που χανοταν ..γυρναμε ..Απο την μερα ομως εκεινη κατι δεν ειναι ποτε ιδιο και με καθε ευκαορια και παραμικρη αφορμη ή λαθος συμπεριφορα απο πλευρα.μου ο.συντροφος μου μου θυμιζει παντα το ποσο σκαρτη ειμαι και οτι δεν θα επρεπε καν να βρισκομαι πλαι του αφου ουτε μια φορα δεν καταφερα να τον κανω ευτυχισμενο ...μεσα απο ολο αυτο ξαναπροσπαθουμε και ερχεται το μωρακι μας ..πιστευα πως θα μαλακωσει γτ χαρηκε απιστευτα στην ιδέα πως θαχουμε ενα πλασματακι πλαι μας αλλα συνεχιζει να μου λεει πως ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που δεν τουχει προσφερει την παραμικρη ευτυχια ..λεει λογια που θα πληγωναν ανεπανορθωτα την ψυχη καθε ανθρωπου ..και ομως πιστευω ακομη και προσπαθω καθε μερα να κανω βηματα για εμας ..ομως με το πιο μικρό λαθοςου παλι ειμαι εγω αυτη που θα πρεπει να ακουει αυτα τα λογια που καρφωνονται στην καρδια οπως οτι με ανεχεται για χαρη του παοδιου διαφορετικα δεν θα με υπολογιζε καν σαν ανθρωπο ..εγω πιστευω οτι καπου πισω απολα αυτα υπαρχει ακομη η αγαπη και ο ερωτας που ειχε για μενα ..καο οτι προτιμα να μιλαει εται ωστε να αλλαξω κατι απο αυτα που δεν του αρεσουν για να ειμαστε παλι καλα ..μερικες φορες μου λεει πως δεν συμπεριφερομαι σε εκεινον σαν σωστο συζυγο και οτι δεν τον υπολογιζω οσο πρεπει .δεν ξέρω πραγματικα τι να πιστεψω ...να παραιτηθω απολα ] να συνεχισω να προσπαθω για ολους μας και το νινι που θα ερθει σε λιγοτερο απο μηνα ...?Εγω φανταζομπυν αλλιως τον τελευταιο μηνα οι δυο μας πριν φερω στην ζωη το αγγελουδακι μας ...αποτι καταλαβαινετε με το διαστημα του κορονοιου δεν. Σημαινει οτι ειναι το μεγαλυτερο προβλημα για τα σπιτια ολων ..υπαρχουν και πολλα αλλα εξισου σημαντικα...

Μου έστειλε ένας φίλος ένα βιντεάκι που δείχνει ένα σκυλάκι,κάθεται με το αφεντικό του σε έναν κλειστό χώρο μαζί με άλλους ανθρώπους. Κάποια στιγμή ένας άντρας αρχίζει να βήχει και το σκυλί χωρίς να γυρίσει το κεφάλι γυρνάει αμέσως τα μάτια προς τα εκεί με τρομοκρατημένο βλέμμα :D

Αν μπορούσα να έβαζα το χέρι μου και μαζί με την καρδιά μου να ξερίζωνα και την ψυχή μου θα το εκανα.ποναω πονάω πολύ!γιατι για δεύτερη φορά δεν είναι σωστό το τάιμινγκ.γιατι για δεύτερη φορά πεθαίνει ένα έρωτας...

Μέσα σε όλη αυτή τη παραζάλη...λόγο των ημερών...έχω και εγώ τους δικούς μου προβληματισμόυς(δε θα πω προβλήματα,γιατί δεν είναι).Έστω οτι είμαστε 3 φίλοι,2 κοπέλες και ενα αγόρι,όλοι πάνω κάτω έχουμε την ίδια σχέση και οικειότητα μεταξύ μας(έχει σημασία που το αναφέρω)για ποιο λόγο ο φίλος μας όποτε έχει κάποια απορία περι εμού,ρωτάει πάντα τη φίλη μας..και όχι εμένα απευθείας/??Συνήθως οι απορίες κυμαίνονται στη σφαίρα του αισθηματικού(αλλα οχι πάντα),τύπου παίζει κάτι με τον τάδε,έχει βρει κάτι εκεί που βρίσκεται(κάποιες χρονικές περιόδους αναγκάζομαι λόγο δουλειάς και μένω λίγο πιο μακριά απο τη γενέτειρα μας)..Γιατί δε ρωτάει εμένα,πιστεύει δε θα του πώ?ντρέπεται 'οντας φίλος μου.?Πολύ σωστά θα απαντήσετε κάποιοι εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ χρυσή μου....Αλλά μια απορία είχα και εγώ και θα ήθελα μια οπτική.Ευχαριστώ πολύ και καλά κουράγια(τα πλακάκια του σπιτιού μου ειναι 132 και οι σανίδες στο ταβάνι 54_)

Βλέπω πολλά άρθρα τώρα με την καραντίνα σχετικά με το πώς να διατηρήσουμε ακμαία την παραγωγικότητα μας όσο μένουμε σπίτι, πως να ξυπνάνε ίδιες ώρες με πριν, πως να γυμναζόμαστε κάθε μέρα, πως να βγούμε από αυτή την κατάσταση "φετες" για το καλοκαίρι και έχω να πω τα εξής: Αν κάποιος διατηρεί την ψυχική του υγεία και την καλή του διάθεση με το να μένει σε αυστηρό πρόγραμμα όσο βρίσκεται μέσα στο σπίτι , αυτό είναι σεβαστό και αποδεκτό. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί σε μια τέτοια κατάσταση πρέπει να πιεζομαστε για να είμαστε παραγωγικοί στο μέγιστο. Δεν έχουμε δικαίωμα να χαλαρώσουμε ποτέ; Να κοιμηθούμε παραπάνω, να δούμε ταινίες, να φάμε νόστιμο φαγητό και ας βάλουμε 2 κιλακια. Το χρωστάμε στον εαυτό μας το να τον κακομαθαίνουμε που και που , δεν είμαστε μηχανές

Είμαι στα 22 μου και θα ήθελα να γραψω για την ζωή μου. θέλω να φτάσω στο τώρα που έχω μείνει εντελώς μόνη έχασα φίλες και φίλους ή έστω εγώ τους θεωρούσα ανθρώπους μου. Πέρασα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που για 3 Χρόνια ήμουν συνεχώς στο νοσοκομείο ευτυχώς με της κατάλληλες θεραπείες το ξεπέρασα είχα δίπλα μου την μητέρα μου και κανέναν άλλο μιας και τότε φάνηκαν τα πρόσωπα τον φίλων μου κάνεις δεν μου ξαναμιλήσε προσπάθησα να επικοινωνήσω αλλά καμία απάντηση. Η μητέρα μου μου στάθηκε πάρα πολύ βυθίστηκα στην θλίψη τότε δεν έτρωγα δεν κοιμόμουν και όλη μετά έκλαιγα μια ζωή χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Έχει περάσει 1 χρόνος που είμαι καλά στην υγεία μου αλλά χωρίς καμία φίλη κανένα φίλο και σκέφτομαι έπρεπε να αρρωστήσω για να δω την αλήθεια πολλά συναισθήματα που τα έπνιξα πίσω από ένα χαμόγελο και ένα καλά είμαι... Η μόνη πραγματική φίλη είναι η μητέρα μου μαζί κάνουμε τα πάντα μαζί βγαίνουμε μαζί πηγενουμε για καφέ για περπάτημα .. Θα ήθελα να έχω φίλες θα ήθελα να έχω μια σχέση αλλά θα ήθελα να έχω αληθινούς ανθρώπους διπλα μου πραγματικά σας το λέω μέσα από την καρδιά μου μόλις αρρωστησα έφυγαν όλοι ακόμη και το αγορι μου πόσο άδικο όλο αυτο .....

οτι αγαπω πιο πολυ τα ζωα απο τους ανθρωπους