ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες ορκίστηκα. Παρ όλα αυτά δεν είμαι ευτυχισμένη. Ήθελα αλλιώς την ορκομωσία μου. Ήθελα να είναι εκεί και ο σύντροφός μου. Ήθελα να βγω φωτογραφίες μαζί του. Ήταν ένα όνειρο μου. Μετά από 4 χρόνια μέσα στα οποία 2,5 ταλαιπωρήθηκα πολύ με τις απαιτήσεις της σχολής νιώθω ότι έκλεισε ένας κύκλος ταλαιπωριών αλλά νιώθω και απογοήτευση για αυτά που ήθελα και δεν έγιναν . Ούτε φίλους έκανα εκεί ούτε φίλο βρήκα εκεί ούτε παρέες και γενικά πια επειδή πήρα κ πιστοποίηση πληροφορικής πλέον δεν ξέρω ούτε πως θα κάνω γνωριμίες ούτε τίποτα

Ημουν με καποιον εδω κ λιγους μηνες κ πριν κατι βδομαδες ειχαμε κανονισει να βρεθουμε κ το ακυρωσε τελευταια στιγμη λογω δουλειας. Δεν ηταν ακριβως εντος του ελεγχου του, σιγουρα ομως θα μπορουσε να με ενημερωσει νωριτερα, πραγμα που δεν εκανε, γι αυτο κ θεωρησα τη συμπεριφορα του λαθος κ του το εξηγησα. Μου ειπε συγγνωμη κ οτι δεν θα ξαναγινει. Την επομενη βδομαδα εγινε παλι κατι παρομοιο, παλι λογω δουλειας αλλα ξανα θα μπορουσε να μου το πει πιο πριν κ δεν το εκανε. Αναγνωριζω οτι μου εχει φερθει λαθος κ παρολο που του εδωσα ευκαιρια δεν εδειξε διαθεση για αλλαγη. Επισης, μου ειχε πει εμμεσως πλην σαφως οτι αν ανα πασα στιγμη προκυψει κατι στη δουλεια (δεν εχει σταθερο ωραριο) θα πρεπει αυτο να μπει σε προτεραιοτητα παντα. Οκ, το καταλαβαινω αυτο, απλα θεωρω οτι με αυτο ειναι σαν να μου λεει εμμεσως πλην σαφως οτι θα ακυρωνει συναντησεις μας ανα πασα στιγμη αν προκυψει δουλεια. Ξερω οτι θα μπορουσε να το ειχε διαχειριστει πιο καλα ολο αυτο, απο την αλλη εδω κ μια βδομαδα που δεν μιλαμε (του ειπα οτι δεν θελω να συνεχισουμε λογω ολων αυτων) εγω δεν ειμαι καλα κ τον σκεφτομαι πολυ. Περνουσαμε πολυ ωραια αν εξαιρεσουμε αυτα τα απροοπτα με τη δουλεια (by the way ειναι τσεκαρισμενο οτι μου ελεγε αληθεια κ οτι ηταν οντως δουλεια). Θεωρω απο τη μια οτι ισως ειναι υπερβολικο να τον απομακρυνω για κατι που δεν ηταν ακριβως στο χερι του, απο την αλλη ο λογος που ενοχληθηκα ειναι οτι δεν ειδα πραγματικη μεταμελεια κ διαθεση να επανορθωσει. Αλλα απο την εμπειρια μου, μεγαλο ποσοστο των αντρων ειναι ετσι, δεν ξερω, ειναι σαν να ειναι διαφορετικα προγραμματισμενοι απο τις γυναικες κ δεν σκεφτονται τοσο πολυ τους αλλους. Δεν θελω να προσβαλω κανεναν, σιγουρα δεν ειναι ολοι ετσι, αλλα πιο συχνα εγω προσωπικα εχω συναντησει τετοια συμπεριφορα (να ακυρωνεις τελευταια στιγμη κ να μην το θεωρεις κ τοσο τραγικο) απο αντρες. Επισης μια απο τις φορες που εγινε αυτο τον κατηγορησα οτι δεν σεβεται το χρονο μου κ μου ειπε ως δικαιολογια οτι επειδη εχει καιρο να κανει σχεση εχει συνηθισει να πορευεται μονος του κ δεν εχει συνηθισει να λαμβανει υποψη του εναν αλλον ανθρωπο κ ειπε οτι αυτο θα παρει λιγο καιρο να το μαθει. Αυτο εμενα μου ακουστηκε σαν δικαιολογια γιατι σεβασμο δεν πρεπει να δειχνουμε μονο προς τα ταιρια μας, αλλα γενικα προς ολους. Δηλαδη θα μπορουσε κ με φιλο να ειχε κανονισει και να επρεπε να ακυρωσει, ε και σε κεινη την περιπτωση θα επρεπε να το κανει εγκαιρως και να ζητησει συγγνωμη. Τελοσπαντων, δεν ξερω αν ολα αυτα τα λεω γιατι προσπαθω να βρω λογους να τον υπερασπιστω αλλα το ερωτημα μου ειναι, ειναι χαζο να δωσω ευκαιρια σε καποιον που δεν την αξιζει με βαση τα οσα εχει κανει? Δηλαδη απο τη στιγμη που δεν εχει συνειδητοποιησει τη λαθος συμπεριφορα του, θεωρω απιθανο αν τα ξαναβρουμε να φερθει διαφορετικα. Απο την αλλη μου λειπει. Και ενω παντα προσπαθω να βαζω τη λογικη μπροστα (κ 8 στις 10 το κανω), αναρωτιεμαι, αξιζει να μενεις μακρια απο καποιον τη στιγμη που δεν εισαι καλα? Θα ηθελα γνωμες...Εχετε δωσει ποτε ευκαιρια σε καποιον που αντικειμενικα δεν την αξιζε κ τελικα απο αυτο βγηκε κατι καλο?

Μου αρέσει η δουλειά μου, και η επαφή με τον κόσμο και οι συνάδελφοι (όχι όλοι,αυτούς τους 4 που συναναστρέφομαι). Αφού μου αρέσει γιατί κάνω αιτήσεις για άλλου και μπαίνω στην αγχωτική διαδικασία των ιντερβιου.? Και για να σας προλάβω δουλεύω 5ωρες τη μέρα 6 μέρες, το ρεπό μεσοβδόμαδα Σαββατοκύριακα δεν μας αφήνουν. Δεν έχω θέμα όμως, μόνο κάποιες φορές που θέλω να πάω καμία εκδρομή. φοβαμαι που Δεν έχει προοπτικές. Αυτό.

Δεν ξερω τι να κάνω πλέον με τη ζωή μου, δεν έχω στόχους, δεν βγαίνω είναι σαν είμαι σε ένα αδιέξοδο και δεν μπορώ να βγω. Πολλοί νιώθουν έτσι, τι κάνουμε για να το αλλαξουμε;

λέει ο στίχος του γνωστού νησιώτικου τραγουδιού.Αυτό συμβαίνει και σ'εμένα,ώς πρός το δεύτερο σκέλος όμως.Από αγάπη είμαι εντάξει,χωριό δέν έχω,και αυτό είναι που θα ήθελα τόσο πολύ ειδικά τέτοιες ημέρες.Το ίδιο είναι να απολαύσεις τον οβελία στην αυλή,στην πυλωτή ή στην ταράτσα του σπιτιού σε μία μεγαλούπολη,και το ίδιο είναι σε ένα χωριό όπου η φύση οργιάζει και είναι στα καλύτερα της αυτή την εποχή; Έχω κάνει 4 φορές Πάσχα σε χωριά συγγενών και φίλων της οικογένειας μου αλλά τότε ήμουν μικρή και δέν έδινα ιδιαίτερη σημασία,και τώρα στα 22,για πρώτη φορά με έχει πιάσει κάψα.Είστε ευλογημένοι όσοι μένετε σε χωριό ή θα περάσετε εκεί αυτές τις ημέρες,το λέω και το εννοώ μέσα από την ψυχή μου.Από όσες/όσους βρίσκονται σε χωριό,κάθε πρόσκληση είναι ευπρόσδεκτη! Αφήνω και την οικογένεια,και το boyfriend,κι έρχομαι πάραυτα! 😂 Χιουμοράκι! Να είμαστε όλοι καλά,να έχουμε Καλή Ανάσταση,και να περάσει ο καθένας όπως θέλει και όπως μπορεί.Φιλιά!

Για χρόνια ολόκληρα πίστευα σε αυτό, στο οτί παντού υπάρχει το καλό και το κακό και οι αντιθέσεις, χάος-αρμονία, χαρά-λύπη, αγάπη-μίσος, χρήμα-φτώχεια, κτλπ. Συνέβησαν μερικά πολύ άσχημα γεγονότα στη ζωή μου που με έκαναν να αναθεωρήσω αυτή τη φιλοσοφία που λέει πως υπάρχει μία θεϊκή ισορροπία, όλα αλληλοσυμπληρώνονται, κάρμα, κτλπ. Πλέον πιστεύω απλά οτί τυχαίνει ορισμένες φορές αυτός που αδικεί κάποιον, να αδικηθεί από κάποιον άλλον, εξισορροπόντας έτσι το κακό που έπραξε εξ αρχής.Ναι, ορισμένες φορές συμβαίνει ΚΑΙ αυτό και τότε ο αδικημένος εφόσον αλλάξουν οι ρόλοι λέει "α, να ισχύει τελικά το κάρμα και το γιν γιανκ". Έλα όμως που τις περισσότερες φορές ο αδικημένος δεν παίρνει δικαίωση, και η αδικία συνεχίζεται.. μακάρι δηλαδή να ίσχυε η θεωρία αυτή επειδή αυτό θα σήμαινε πως στη ζωή υπάρχει το καλό και το κακό (σε όλες τους τις πιθανές μορφές) σε τέλεια ισορροπία, 50-50, ούτε καν 49-51. Έλα όμως που στη ζωή είναι 99-1 (Κακό-Καλό) και ψάχνεις εσύ να βρεις μία ανύπαρκτη δικαιοσύνη απλά για να νιώσεις καλύτερα..

Βγαινω με ενα παιδι εδω κ 1μιση μηνα. Δεν εχουμε πει οτι εχουμε σχεση αλλα μου εχει πει οτι του αρεσω πολυ κ γενικα κανει μελλοντικα σχεδια, μου εχει γνωρισει τους φιλους του κλπ. Κ μενα ειναι η αληθεια μου αρεσει πολυ αλλα επειδη εχω μαθει να μην ελπιζω σε τιποτα μεχρι να περασει καποιος καιρος, προσπαθω να μην ενθουσιαζομαι. Αυτο το σκ ειχαμε κανονισει να το περασουμε μαζι. Σημερα πριν λιγο αναδημοσιευσε ενα παλιο στορι με μια κοπελα κ ενα φιλο του. Αυτη η κοπελα υπαρχει κ στο προφιλ του σε κατι παλιες φωτογραφιες κ απ ο,τι εχω καταλαβει ειναι η πρωην του. Κοινως αναδημοσιευσε ενα στορι με την πρωην του κ εγραφε λεζαντα "πριν απο 7 χρονια...". Παιδια, πληγωθηκα. Ναι, ξερω, δεν εχουμε σχεση, οποτε δεν μπορω να τον κατηγορησω για κατι. Εχω ομως καθε δικαιωμα να θυμωνω και να απογοητευομαι. Με ενοχλει η κοροιδια, γιατι να μου στελνει καθε μερα και να μου λεει οτι ανυπομονει να με δει, οτι του λειπω, να μου λεει οτι θεωρει οτι αυτο που εχουμε θα κρατησει καιρο ενω λογικα τιποτα απ ολα αυτα δεν ισχυει? Εμενα οταν με ενδιαφερει ενας ανθρωπος δεν νιωθω την αναγκη να βγαινω με αλλους, να τους στελνω μηνυματα κ γενικα να εχω οποιαδηποτε επαφη μαζι τους. Δεν μπορω να καταλαβω πως καποιος μπορει να ενδιαφερεται για μενα κ ταυτοχρονα να αναπολει στιγμες με την πρωην του. Γιατι να μου λες κατι που δεν το πιστευεις και να μου δινεις ελπιδες? Με το που ειδα τη φωτογραφια εβαλα τα κλαματα γιατι ειλικρινα εχω κουραστει τοσο πολυ με τις σχεσεις. Θελουν τοσο μεγαλη προσπαθεια που για μενα πραγματικα δεν αξιζουν τον κοπο. Δεν μπορω καν να υπολογισω με ποσα ατομα εχω προσπαθησει τον τελευταιο καιρο κ τελικα παντα κατι στραβωνε. Δεν θεωρω οτι κανω κατι λαθος, ισως το μονο λαθος που κανω ειναι επιλογες!! Μα πως να ξερω αν ο αλλος ειναι λαθος επιλογη πριν τον γνωρισω? Εχω βαρεθει. Γνωριζεις καποιον κ ακομα κ αν δειχνει καλα σημαδια κ σου φερεται ωραια, υπαρχουν ενα σωρο σεναρια: μπορει να σκεφτεται την πρωην του, μπορει να του αρεσει καποια απ τη δουλεια του, μπορει να μιλαει με αλλες στο ινσταγκραμ, μπορει να ειναι παντρεμενος ή μπορει απλα ολα αυτα τα μεγαλα λογια που σου ξεστομιζει να ειναι ψεματα κ το μονο που θελει απο σενα να ειναι σεξ. Προσπαθω τοσο πολυ να βρω καποιον κ ολοι τελικα να αποδεικνυονται σκαρτοι. Δεν θελω να μου πειτε τιποτα για το παραπανω, το εγραψα για να το βγαλω απο μεσα μου, ξερω τι πρεπει να κανω, να απομακρυνθω απ αυτον τον αντρα κ απο τους αντρες γενικα μαλλον!! Απλα ηθελα να ακουσω γνωμες συνομηλικων μου (ειμαι 29) για τις σχεσεις σημερα. Δυσκολευεστε κ σεις οσο κ γω να αφεθειτε σε καποιον, να τον εμπιστευτειτε, να πιστεψετε γενικα οτι μπορει να ξεκινησει κατι ωραιο με καποιον? Θεωρειτε κ σεις οτι τα σοσιαλ μιντια εχουν καταστρεψει τις σχεσεις? Ολα πλεον ειναι τοσο ευκολα, κανεις ενα λαικ, στελνεις ενα μηνυμα κ κανονιζεις να βγεις με καποια. Κ ακριβως επειδη ολα ειναι τοσο ευκολα, δε δινει κ κανεις αξια πλεον σε κανεναν. Ειναι τοσο ευκολο ολοι μας να αντικατασταθουμε απο καποιον αλλον που δεν νοιαζεται κανεις να μας κρατησει.

Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ φίλους που χάνονται όταν βρίσκουν σχέση και επανέρχονται όταν χωρίσουν.

Είμαι φοιτήτρια και ζω με εκείνη και τη μικρότερη αδερφή μου. Πριν ένα χρόνο χάσαμε τον πατέρα μου μετά από μια μεγάλη μάχη με αρρώστια. Η μητέρα μας πέρασε πολύ δύσκολα. Πάντα ήμασταν όλοι πολύ στενά δεμένοι και για εμάς τα παιδιά η αίσθηση της οικογένειας ήταν πολύ δυνατή. Μετά από ένα χρόνο ακόμα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια και πονάμε πολύ. Πρόσφατα η μητέρα μου μας είπε ότι βγαίνει με κάποιον και από τότε άρχισε να λείπει και από το σπίτι συχνά. Το νέο της σύντροφο τον ξέραμε ως φίλο από τη δουλειά πριν το μάθουμε αυτό. Δεν εγκρίνουμε ιδιαίτερα την επιλογή της, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κάτι. Εχουμε πληγωθεί πολύ και δεν καταλαβαίνουμε πως γίνεται να προχωράει τόσο νωρίς. Ξέρω ότι πόνεσε και θέλω το καλύτερο για εκείνη. Αλλά νομίζω ότι πέφτει με τα μούτρα πολύ νωρίς. Είναι ενθουσιασμενη με εναν επιπολαιο τροπο που δεν την είχαμε συνηθίσει. Προσπάθησε να μας εντάξει στην κατάσταση, αλλά της είπαμε πως δε νιώθουμε άνετα και δε θέλουμε αυτή τη στιγμή να έχουμε σχέση με τα προσωπικά της. Νιώθω ότι βλέπω μια άλλη μητέρα, οτι ο κόσμος μου καταρρέει και δεν είναι τίποτα το ίδιο, εκει που ειχα μεγαλώσει σε ενα πολύ στενό περιβάλλον. Δε θέλω να είναι μόνη της, αλλά πίστευα ότι θα έβρισκε κάποιον αργότερα που θα είχε μαλακώσει ο πόνος όλων μας. Προσπαθώ να μην είμαι αρνητική απέναντι της, όμως ξαφνικά νιώθω να μας χωρίζει μια μεγάλη απόσταση. Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί επίσης, αλλά δε φαίνεται να ακούει αυτά που της λέμε. Είναι λάθος ο τρόπος που το βλέπουμε; Είναι όντως παράλογη η συμπεριφορά της; Πώς μπορώ να το αντιμετωπίσω για το καλό όλων; Ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Βγαινω με ενα παιδι εδω κ 3 βδομαδες. Το ξερω οτι ειναι πολυ νωρις για να πω το οτιδηποτε, αλλα βλεπω κ απο την πλευρα του οτι ειναι πολυ ενθουσιασμενος κ το ιδιο νιωθω κ γω, κανει μακροχρονια σχεδια κλπ. Βεβαια κραταω μικρο καλαθι γιατι ειναι πολυ νωρις ακομα. Τη δευτερη φορα που βρεθηκαμε καπως πηγε η κουβεντα σε προηγουμενες σχεσεις κ μου ειπε οτι εχει 6 χρονια να κανει σχεση (ειναι 31). Τον ρωτησα γιατι τελειωσε η τελευταια του σχεση κ μου ειπε οτι η κοπελα του ηταν τοξικη κ για να το αιτιολογησει αυτο, εφερε σαν παραδειγμα το οτι οσο ηταν μαζι εκεινος ειχε παει διακοπες με τους φιλους του κ οταν γυρισε εκεινη τον κατηγορουσε οτι την απατησε. Οσο μου το ελεγε αυτο εγω θεωρουσα οτι εκεινος ηταν ο αδικημενος της υποθεσης κ οτι η τυπισσα τον κατηγορουσε για κατι που δεν ειχε κανει. Τελικα μου ειπε "βεβαια οντως ειχε δικιο, γιατι την ειχα απατησει". Με απογοητευσε παρα πολυ αυτο που ακουσα, αντι να παραδεχτει οτι εκανε λαθος, την κατηγορουσε κιολας οτι ηταν παρανοικη κ ζηλιαρα ενω η κοπελα ειχε δικιο που αμφεβαλλε για κεινον! Θεωρω απαραδεκτη την συμπεριφορα του. Δεν ειναι η απιστια το θεμα για μενα, ειναι η σταση του απεναντι της μετα απο το συμβαν. Εμ απιστεις εμ θες να βγεις κ απο πανω? Δεν μπηκε καν στη διαδικασια να κανει την αυτοκριτικη του και να μετανοησει για το λαθος του. Κ ως γνωστον το πρωτο βημα για να αλλαξει κανεις ειναι να παραδεχτει το λαθος του. Μετα απ ολα αυτα θεωρω οτι αν υπηρχε περιπτωση να προχωρησουμε σε κατι πιο σοβαρο, δεν μπορω να τον εμπιστευτω. Γιατι οποιος απαταει μια φορα, θεωρω οτι το ξανακανει. Ειδικα δε αν δεν εχει μπει στη διαδικασια να συνειδητοποιησει οτι αυτο που εκανε ηταν λαθος, τοτε ειναι σιγουρο οτι θα το ξανακανει. Συμφωνειτε? Επισης, ενας αλλος λογος που με κανει να ειμαι καχυποπτη μαζι του ειναι το ινσταγκραμ του. Ακολουθει πολλες κοπελες κ εχω δει οτι σε συγκεκριμενες κοπελες κανει λαικ σε φωτογραφιες τους κ σε μερικες σχολιαζει κιολας βαζοντας καρδουλες κλπ. Σημειωτεον καποιες απο αυτες τις φωτογραφιες ειναι με κοπελες με μαγιο ή με αποκαλυπτικο ντυσιμο κλπ. Η αληθεια ειναι οτι απ ο,τι εχω καταλαβει κανει λαικ σε ολους, δηλαδη εχω δει οτι κ σε φωτογραφιες αντρων φιλων του κανει λαικ κ βαζει απο κατω καρδουλες ή το emoji με τη φωτια. Οποτε δεν ξερω, ισως αυτα τα emoji στο δικο του κεφαλι εχουν διαφορετικη σημασια κ δεν ειναι απαραιτητα ερωτικα, αφου τα βαζει κ σε αντρες. Και ναι, το ξερω οτι ειναι λογικο καποιος να θαυμασει κατι ωραιο, αλλα αλλο το να θαυμασεις κ αλλο το να κανεις λαικ κ σχολια. Οκ, πολλα απ αυτα τα σχολια τα εχει κανει πριν γνωριστουμε, αλλα οπως και να χει, εμενα τετοια σχολια μου δινουν την αισθηση ενος αντρα πολυ λιγουρη. Δεν ξερω, θα ηθελα σχολια αντρων πανω σ αυτο, υπαρχει περιπτωση να κανετε λαικ πχ σε μια κοπελα με μαγιο απλα κ μονο γιατι σας αρεσει η φωτο κ μετα απο 2 λεπτα να το χετε ξεχασει και να προχωρησετε με τη ζωη σας ή ενα τετοιο λαικ υποδηλωνει οτι θελετε κατι παραπανω, δηλαδη να της στειλετε μηνυμα κλπ? Το θεμα ειναι το εξης: προς το παρον μου φερεται πολυ καλα, ειναι πολυ ευγενικος μαζι μου, μου στελνει συχνα μεσα στη μερα κ θελει να με ακουει, οταν βρισκομαστε απο κοντα περναμε τελεια κ ειναι πολυ περιποιητικος, απλα εγω λογω ολων αυτων που ανεφερα εχω αμφιβολιες γι' αυτον. Απλα νιωθω οτι θα ηταν κατα καποιο τροπο αδικο να απομακρυνθω απ αυτον τη στιγμη που θεωρητικα δεν εχει κανει κατι λαθος ως προς τη συμπεριφορα του απεναντι μου, προς το παρον τουλαχιστον. Απο την αλλη το οτι εχω red flags θα ελεγε καποιος οτι ειναι αρκετο για να απομακρυνθω. Αλλα δεν ξερω, ενω οταν ειμαι σπιτι κ ψαχουλευω το ινσταγκραμ του κ βλεπω καρδιες κλπ εκνευριζομαι, μετα οταν βρισκομαστε απο κοντα ειναι τοσο καλος που δεν μπορω να τον αφησω. Απλα νιωθω οτι θα φαω τα μουτρα μου. Τι λετε? Θα τα φαω ε?