ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι μας, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αδικήσαμε άτομα. Θυμώσαμε, μας εφταιγαν άλλα, σκεφτόμασταν άλλους ανθρώπους. Χαθήκαμε, παίξαμε με ψυχές ίσως. Συμπεριφερθήκαμε ασχημα. Δεν μιλώ για ανθρώπους που το άξιζαν. Αλλα για ατομα αγνά, ευγενικά , που ηταν εκεί για εμάς. Θεωρώ, όσο καιρός κ να εχει περάσει, μια συγγνώμη, μια εξήγηση, πρέπει να δοθεί.Το αξίζουν.Ξεκάθαρα.

Να σε βρίζει χυδαία η ίδια σου η μάνα στα 30 σου! Και να μη μπορείς να φύγεις και από το σπίτι!

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά με καταβάλει. Νιώθω σαν κανείς να μην με ξέρει πραγματικά και κανείς να μην θέλει να με γνωρίσει. Ίσως και να μην έχει βρεθεί και κάποιος που να θέλει να με γνωρίσει. Το βλέπω όταν βγαίνω με κάποιον ότι εγώ θα κάνω ερωτήσεις, θα ενδιαφερθώ, αλλά στο τέλος της βόλτας μας νιώθω ότι δεν έχω πει πράγματα που θα ήθελα, κυρίως προσωπικές σκέψεις, εικόνες, το οτιδήποτε γιατί δεν μου έχει δοθεί το πάτημα. Φταίει σίγουρα και που είμαι αρκετό καιρό μακριά από τις φίλες μου, που χώρισα, που δεν θα παω διακοπές μαζί τους γιατί δουλεύω, που δεν έχω ζήσει αυτό το καλοκαίρι με την ξεγνοιασια γιατί πάντα δούλευα,που,που. Το αστείο είναι ότι είμαι κοινωνικό άτομο ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ξέρω πρέπει να εκτιμάμε όλα αυτά που μας δίνονται και ναι μου έχουν δοθεί αρκετά. Απλά, δεν φανταζόμουν ότι στα 20 μου θα έιχα ένα τέτοιο καλοκαίρι. Αα και αν κάποιος νιώθει μόνος να το συζητάει γιατί βοηθάει. Take care

Ναι. Με επηρεάζει το παραμικρό ώρες ώρες. Με κάνει και κλαίω ακόμα και μία ασήμαντη παρατήρηση όταν αυτή προέρχεται από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλώς να την προσπεράσω και να μην ασχολούμαι μαζί της. Ίσως νιώθω αδικία. Ίσως νιώθω ότι δεν εκτιμούν αυτό που κάνω. Και μιλάμε για πολύ ασήμαντα πράγματα που εν τέλει για εμένα είναι σημαντικά.

Είμαι 19.Με έχει κουράσει η συμπεριφορά των γονιών μου. Του μπαμπά μου κυρίως. Δεν ξέρω πιο είναι το προβλήμα του μαζί μου. Καταλαβαίνω ότι πιέζεται και προσπαθώ να κάνω υπομονή τόσο καιρό. Ποτέ δεν ήμουν παιδί που ζητούσα διαρκώς πράγματα και όσο μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι καλύτερα την όλη κατάσταση νιώθω άσχημα να ζητάω το οτιδήποτε. Δεν βγαίνω καθόλου συχνά γιατί δεν έχω παρέες έτσι κι αλλιώς αλλά και όταν βγαίνω δεν ξοδεύω λεφτά. Ούτε σε κάτι άλλο ξοδεύω γενικά. Θα μου πεις ότι οι περισσότεροι αυτό κάνουν πλέον και εννοείται πως καταλάβαινω. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί εμένα με γεμίζει διαρκώς τύψεις ότι και καλά χαλάω λεφτά ενώ στον μεγαλύτερο αδερφό μου που όντως ξοδεύει πολύ περισσότερο δεν λέει τίποτα. Και δεν του έχουν αρνηθεί ποτέ τίποτα. Και δεν του έχουν πει τίποτα για τον άσχημο τρόπο με τον οποίο απαιτεί πράγματα. Διακοπές κάθε καλοκαίρι και όχι απλά σε έναν προορισμό. Είναι μόνιμα έξω. Γενικά δεν έχει στερηθεί τιποτα. Ότι θέλει το παίρνει και το θεωρεί και αυτονόητο. Και δεν με νοιαζει αυτό. Δεν ζηλεύω η κάτι τέτοιο. Αλλά πώς γίνεται στον αδερφό μου να μην λένε τίποτα;

Πόσες φορές ρωτάνε εδώ πως να βρούνε παρέες; Δε βλέπουν ότι ρωτάνε και άλλοι συνέχεια το ίδιο πράγμα; Τι μπορεί να απαντήσει κανείς πάνω σε αυτό που δεν το έχει σκεφτεί κάποιος μόνος του;

εκείνη είναι η δύναμη μου και εγώ δίνω δύναμη σε αυτήν.

Έχει γεμίσει ο κόσμος από άντρες που μιλάνε για ισότητα, λένε ότι οι κοπέλες πρέπει να είναι οικονομικά ανεξάρτητες να μη περιμένουν από τον άντρα να τη συνοδέψει στο σπίτι της, να πληρώνει τα μισά στα ραντεβού, να κάνει την πρώτη κίνηση και άλλα πολλά. Για το νοικοκυριό όμως μούγκα στη στρούγκα ήθελα νάξερα για ηλίθιες ψάχνουν που έχουν δικό τους πορτοφόλι δικό τους αυτοκίνητο διεκδικούνε πρώτες τον άντρα αλλά στο σπίτι φοράνε ποδιά και πιάνουν το ξεσκονόπανο και το σφουγγάρι;;; Πάμε καλά ρε;;;; Μάθετε πρώτα να σιδερώνετε τα ρούχα σας και μετά να ζητάτε σχέση γέμισε η γειτονιά και ο κόσμος με εργένηδες που περιμένουν να αντικαταστήσουν τη μαμά/αδερφή/υπάλληλο με τη γυναίκα τους ουστ ρε.

Δέν είναι μόνο που μου αρέσει να τα μυρίζω,π.χ. το αγόρι μου βάζει μιά συγκεκριμένη που τρελαίνομαι,εντάξει φυσιολογικό γιατί είμαι και πολύ ερωτευμένη.Αλλά να φτάνω σε σημείο να θέλω να βάλω κι εγώ ανδρικό άρωμα; Μήπως είναι κάτι ορμονικό; Όλα φυσιολογικά ώς πρός το συγκεκριμένο θέμα (οι γυναίκες της στήλης κατάλαβαν).Τί πιστεύετε;

Από μικρή ηλικία είχα θέμα με τα κιλά. Έχασα 25 κιλά έπειτα από μια απώλεια κ εδώ και 2_3 χρόνια ήμουν 65 εκεί γύρω.Η καραντίνα με τσάκισε.εβαλα κιλά,χάλασε η ψυχολογία μου και αυτό ακόμη συνεχίζεται.γυμναζομουν,έκανα κροσφιτ αλλά σταμάτησα λόγω ανωτέρας βίας. Προσπαθώ να μπω σε ένα πρόγραμμα αλλά αδυνατω.λιγο κάτι τσακωμοι με τη σχέση μου,λίγο η δουλειά που αναγκαστικά κάθομαι ολη μέρα,λίγο η κούραση, αφέθηκα. Βρίσκομαι στο σημείο να με απασχολεί ξανά τι θα πουν οι άλλοι. Βλακείες. αβάσιμο ίσως και ανόητο θα έλεγα να με απασχολούν οι άλλοι διότι πρωτίστως εγώ νιώθω χαλια με το σωμα μου. Και δεν θέλω να γυρίσω στα παλιά άσχημα χρόνια όπου ένιωθα χειρότερα αποτι τώρα, ναχω νεύρα και να μην έχω όρεξη για τίποτα. Θα τον βρω τον δρόμο μου πάλι, ήθελα ωστοσο να το εξωτερικευσω. Ίσως και να μου λείπει ένα γλυκό συναισθημα κατά βάθος..αν σκεφτείς ότι θέλω να τρώω μόνο γλυκά. Αυτό. Να χαίρεστε το σώμα σας. Κι εγώ ας το αγαπήσω πια. Βαρεθηκε το καημενο να το ταλαιπωρω. Και αν ξαναυπαρξει καραντίνα, θα φτιάξω ομαδα να πηγαίνουμε να κάνουμε προπονήσεις. Και το εννοώ εκατό τοις εκατό. Κισιζ μπειμπζ.