ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πηγα στον γιατρο μου ο οποιος ειναι νεαρος σχετικα και νοστιμος και χθες ζεσταινομουν παρα πολυ κοντευα να λιποθυμησω και εκανα αερα με ενα περιοδικο και λεει ελα καλη θερμοκρασια εχουμε εδω μεσα' 'δε μπορω ζεσταινομαι λεω' και η απαντηση του ηταν 'λογικο να ζεσταινεσαι νεα κοπελα εισαι....' με ενα υπονοουμενο στο υφος παρολο που δε με κοιταζε αλλα οταν με κοιταξε μεσα σε λιγα δευτερολεπτα εγω απεφυγα να τον κοιταξω και ειπα 'απλα δε μπορω τη ζεστη'...ηθελε να δει το υφος μου προφανως και πως θα το παρω αλλα κρατησα αξιοπρεπη σταση..τι γνωμη εχετε πιστευετε οτι με φλερταρε σε πολυ ηπιο βαθμο?νιωθω μια εντονη ελξη και σκεφτομαι μηπως ειναι η ιδεα μου αλλα απο την αλλη ειμαι εμφανισιμη και νιωθω οτι δεν του ειμαι αδιαφορη...θα ηθελα τη γνωμη σας..

Μακάρι να μπορούσε ένας γονιός απο εδώ να μου εξηγήσει για ποιο λόγο το κάνει και να μη μου φανεί σαν φτηνή δικαιολογία.Να με πείσει, να καταλάβω πώς στο διάκο γίνεται.

Τις αγαπάτε τις μανουλες σας και να τις φροντίζετε. Πλην εξαιρέσεων, που υπάρχουν δυστυχώς, μας μεγαλώνουν, μας φροντίζουν, ανησυχούν για εμάς, είναι δίπλα μας όταν έχουμε πυρετό και βήχα, ανησυχούν, τρώνε μικρότερη μερίδα για να φάμε εμείς μεγαλύτερη, μας προσέχουν.

Για τα νέα κοριτσάκια εκεί έξω όταν ακούτε να αποκτήσετε εμπειρίες δεν εννοούν να κάνετε κάθε 15 μέρες εξετάσεις για ΣΜΝ εννοούν αλλά πράγματα εμπειρία δεν αποκτάται με σεξ όπου να ναι όπως να ναι με όσους να ναι εμπειρία είναι να φτιάξεις μουσακά μόνη σου χωρίς ίντερνετ εμπειρία είναι ένα ταξίδι μακρινο χωρις σπόνσορα και πολλά άλλα ψάξτε να τα βρείτε και προσοχή πολύ προσοχη

Όλοι μας, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, αδικήσαμε άτομα. Θυμώσαμε, μας εφταιγαν άλλα, σκεφτόμασταν άλλους ανθρώπους. Χαθήκαμε, παίξαμε με ψυχές ίσως. Συμπεριφερθήκαμε ασχημα. Δεν μιλώ για ανθρώπους που το άξιζαν. Αλλα για ατομα αγνά, ευγενικά , που ηταν εκεί για εμάς. Θεωρώ, όσο καιρός κ να εχει περάσει, μια συγγνώμη, μια εξήγηση, πρέπει να δοθεί.Το αξίζουν.Ξεκάθαρα.

Να σε βρίζει χυδαία η ίδια σου η μάνα στα 30 σου! Και να μη μπορείς να φύγεις και από το σπίτι!

Υπάρχουν στιγμές που η μοναξιά με καταβάλει. Νιώθω σαν κανείς να μην με ξέρει πραγματικά και κανείς να μην θέλει να με γνωρίσει. Ίσως και να μην έχει βρεθεί και κάποιος που να θέλει να με γνωρίσει. Το βλέπω όταν βγαίνω με κάποιον ότι εγώ θα κάνω ερωτήσεις, θα ενδιαφερθώ, αλλά στο τέλος της βόλτας μας νιώθω ότι δεν έχω πει πράγματα που θα ήθελα, κυρίως προσωπικές σκέψεις, εικόνες, το οτιδήποτε γιατί δεν μου έχει δοθεί το πάτημα. Φταίει σίγουρα και που είμαι αρκετό καιρό μακριά από τις φίλες μου, που χώρισα, που δεν θα παω διακοπές μαζί τους γιατί δουλεύω, που δεν έχω ζήσει αυτό το καλοκαίρι με την ξεγνοιασια γιατί πάντα δούλευα,που,που. Το αστείο είναι ότι είμαι κοινωνικό άτομο ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Ξέρω πρέπει να εκτιμάμε όλα αυτά που μας δίνονται και ναι μου έχουν δοθεί αρκετά. Απλά, δεν φανταζόμουν ότι στα 20 μου θα έιχα ένα τέτοιο καλοκαίρι. Αα και αν κάποιος νιώθει μόνος να το συζητάει γιατί βοηθάει. Take care

Ναι. Με επηρεάζει το παραμικρό ώρες ώρες. Με κάνει και κλαίω ακόμα και μία ασήμαντη παρατήρηση όταν αυτή προέρχεται από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλώς να την προσπεράσω και να μην ασχολούμαι μαζί της. Ίσως νιώθω αδικία. Ίσως νιώθω ότι δεν εκτιμούν αυτό που κάνω. Και μιλάμε για πολύ ασήμαντα πράγματα που εν τέλει για εμένα είναι σημαντικά.

Είμαι 19.Με έχει κουράσει η συμπεριφορά των γονιών μου. Του μπαμπά μου κυρίως. Δεν ξέρω πιο είναι το προβλήμα του μαζί μου. Καταλαβαίνω ότι πιέζεται και προσπαθώ να κάνω υπομονή τόσο καιρό. Ποτέ δεν ήμουν παιδί που ζητούσα διαρκώς πράγματα και όσο μεγαλώνω και αντιλαμβάνομαι καλύτερα την όλη κατάσταση νιώθω άσχημα να ζητάω το οτιδήποτε. Δεν βγαίνω καθόλου συχνά γιατί δεν έχω παρέες έτσι κι αλλιώς αλλά και όταν βγαίνω δεν ξοδεύω λεφτά. Ούτε σε κάτι άλλο ξοδεύω γενικά. Θα μου πεις ότι οι περισσότεροι αυτό κάνουν πλέον και εννοείται πως καταλάβαινω. Αυτό όμως που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί εμένα με γεμίζει διαρκώς τύψεις ότι και καλά χαλάω λεφτά ενώ στον μεγαλύτερο αδερφό μου που όντως ξοδεύει πολύ περισσότερο δεν λέει τίποτα. Και δεν του έχουν αρνηθεί ποτέ τίποτα. Και δεν του έχουν πει τίποτα για τον άσχημο τρόπο με τον οποίο απαιτεί πράγματα. Διακοπές κάθε καλοκαίρι και όχι απλά σε έναν προορισμό. Είναι μόνιμα έξω. Γενικά δεν έχει στερηθεί τιποτα. Ότι θέλει το παίρνει και το θεωρεί και αυτονόητο. Και δεν με νοιαζει αυτό. Δεν ζηλεύω η κάτι τέτοιο. Αλλά πώς γίνεται στον αδερφό μου να μην λένε τίποτα;

Πόσες φορές ρωτάνε εδώ πως να βρούνε παρέες; Δε βλέπουν ότι ρωτάνε και άλλοι συνέχεια το ίδιο πράγμα; Τι μπορεί να απαντήσει κανείς πάνω σε αυτό που δεν το έχει σκεφτεί κάποιος μόνος του;