ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω ούτε να τη βλέπω. Είναι η γυναίκα του αδερφού μου. 1 χρόνο παντρεμένοι. Θεωρώ ότι του πέφτει πολύ λίγη εμφανισιακά, κοινωνικά κλπ. Αυτός πάλι το έχει καταλάβει, αλλά τηρεί μια στάση μετριοπαθή. Περιμένω πότε θα έρθει η ώρα να κάνω τη δική μου οικογένεια και να φύγω από το σπίτι, ώστε να μην τους βλέπω κάθε Σαββατοκύριακο που ως συνήθως τρώμε όλοι μαζί. Κι όπως και να έχει μια νύφη μες στο σπίτι δεν παύει να είναι ξένη ψυχή.

Της ζήτησα να κάνουμε ένα παιδί ακόμα κι αρνείται πεισματικά, γιατί τους περισσότερους μήνες του χρόνου ζούμε σε απόσταση λόγω των δουλειών μας. Καταλαβαίνω ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι ευθύνη και των δύο γονιών και ισότιμη διαδικασία. Αλλά τι να γίνει, εφόσον υπάρχει αυτό το πρόβλημα με την εργασία; Δε θέλω να καταντήσουμε σαν άλλους που γεννάνε στα 40 ή τα 50 και το μωρό τους φαίνεται περισσότερο ως εγγόνι παρά ως παιδί τους. Θέλω πολύ επίσης να υιοθετήσουμε κι ένα τρίτο παιδί μέχρι τα 35 μας, αλλά δε βλέπω φως στο τούνελ. Να χωρίσω και να πάω καλύτερα στη μανούλα μου?

Πήγα σε κάποιον εργοδότη για συνεντευξη. Είναι μια ευκαιρία για μένα που ενδιαφέρει πάρα πολύ. Μου έκανε τις κλασικές ερωτήσεις κι απάντησα . Και μου πε θα σε πάρω για αρχή part time να δούμε πως θα πάνε τα πράγματα και μετά βλέπουμε. Όταν φευγω λέω οπότε να με περιμένω τηλ από σας; και λέει ναι αλλά πέρασαν 5 μέρες και δε με πήρε. Τι λέτε έχω ελπίδες;

Είμαι μια κοπέλα από Κύπρο και είμαι 22 χρόνων! Από μικρή ηθελα γίνω γιατρός αλλά δεν σπούδασα ιατρική επειδή δεν ήμουν καλή στην χημεία. Σπούδασα ακτινοδιαγνωστικη- ακτινοθεραπεία σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και τώρα κάνω μάστερ στην βιολογία του καρκίνου. Έχει λίγους μήνες που μου κόλλησε η ιδέα να σπουδάσω ιατρική αλλά δεν ξέρω αν έχω την όρεξη να διαβάζω αλλά τόσα χρόνια και δεν ξέρω αν θα τα βγάλω πέρα. Οι γονεις μου με απονθαρρυνουν λέγοντας μου ότι δεν έχουν λεφτά για να πληρώσουν τις σπουδές και ότι δεν αξίζει το κόπο να βάζω τον εαυτό μου σε αλλά διαβάσματα και άγχη. Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο να κάνω.

Έχουμε εξοχικό σ ενα νησί και πάμε καθε χρόνο με το αγόρι μου. Είναι οι μοναδικές 10 μέρες που είμαστε μακριά από όλους και απο ολα. Και φέτος αποφάσισε να έρθει όλο το σόι μαζι μας ςνω ήξερε ποτε θα πάω. Αν ειναι δυνατόν!!!!! Θα περάσω ενα υπέροχο καλοκαίρι. Τι ν πω

αδερφή μου είναι απαράδεκτη, μακάρι να της τύχει μια δουλειά ή ενας/μια άντρας/γυναίκα/σκύλος/γάτα και να φύγει μακριά. 2 στους 3 κάνουμε ψυχοθεραπεία για να την παλέψουμε

Σκαει ο τζιτζικας εξω σημερα. Ποια βροχη;Κριμα να μην εχω μια πισινα κοντα μου να παω.

Οπως εσεις ειστε αυτοι που ειστε , που μενετε και επιμενετε και το ψειριζετε και το ξεψιριζετε και το τραβατε στα ακρα και ειστε διατεθειμένοι να μαλωσετε και να κοντραριστειτε ως εκει που δεν παει κλπ. κλπ.Δεχτειτε πως , υπαρχουν ανθρωποι που ειναι διαφορετικοι απο αυτο που ειστε εσεις. Που δεν θελουν τις διαμαχες στη ζωη τους. Που δεν μπορουν τις φασαριες και τις εντασεις. Που αντιμετωπιζουν τα πραγματα με ηρεμια και συζητηση αλλα μερικες φορες οταν τους εχετε φτασει στα ακρα με την οξυθυμη ή πιεστικη συμπεριφορα σας , τους ξενερωνετε.Περνατε τα ορια τους και δεν σεβοσαστε πως δεν θελουν να κανουν τα πραγματα χειροτερα ή να σας χτυπησουν ευθεως τα αρνητικα χαρακτηριστικα σας. Και ετσι προχωρανε.Μπηκατε ποτε στη διαδικασια να δειτε πως φερεστε οι ιδιοι; μπορείτε απλα να προχωρησετε και να σταματησετε να ασχολειστε πια με τους αλλους τους δειλους που ποτε δεν μπορεσατε να αποδεχθειτε πως για καποιο λογο σας απέρριψαν που κατα τη γνώμη τους εχετε και εσεις μεριδιο ευθυνης αλλα η ζωη συνεχιζετε και μερικα πραγματα απλα τελειωνουν γιατι ετσι ειναι η ζωη;Εσεις γιατι ειπαμε πως ακομα επιμενετε;

Πρώτα βγάζουμε σ έναν άνθρωπο τον χειρότερο του εαυτό και μετά του λέμε αλλαξες

μου λείπει ακόμα ο παιδικός και εφηβικός μου φιλος, με τον οποίο χαθήκαμε μετά από έναν θάνατο ενός σημαντικού κοινού μας ανθρώπου και εκ τότε έχουμε φτιάξει άλλες ζωές, και τώρα που τον ψάχνω δεν τον βρισκω, ή μάλλον εκείνος δεν θέλει να βρεθεί. Μια εμφανίζεται, μια εξαφανίζεται. Το αποτέλεσμα το ίδιο. Τα νεανικά μας χρόνια είναι τα πιο γλυκά, και οι άνθρωποι που τα συνοδεψαν μπορούν να μας πληγωσουν περισσότερο απο άλλους.