ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην πρωτη δημοτικού γνωρισα την Μορφούλα.Έμενε στον ιδιο δρομο με εμένα εξι νουμερα παρακατω.Ηταν η πρωτη μου κολλητη φίλη.Εκεινη με ελεγε κολλητη της και οτι ´εμεις παμε πακετο!'.Ο πατερας μου μας πηγαινε και τις δυο μαζι στο αλσος.Παιζαμε ,γελουσαμε, μανουριασαμε και καποιες φορες σαν παιδακια και μετα ξανα κολλητες. Εκεινη εφυγε απο την Αθηνα για να παει στην Φλώρινα απο οπου καταγοταν.Και μετα χαθηκαμε..Ολα τα χρονια την θυμομουν και αναρωτιωμουν τί να κανει. Φανταζομουν οτι συναντιομαστε τωρα μεγαλες και τί ωραια που θα ήταν.Με αφορμη το facebook λοιπον την εψαξα και την βρηκα. Την προσκαλεσα να γινουμε φιλες στο φεισμπουκ μεσα απο το "add friend" και της εστειλα μηνυμα οτι ειμαι η ταδε και ρωτησα αν με θυμαται περιμενοντας χαρουμενη να την συναντησω και απο κοντα τωρα που ειναι στην Αθηνα μονιμα.Εκεινη,παιδια,οχι μονο δεν μου απαντησε αλλα με μπλοκάρισε κιολας..!!!Ειναι φυσιολογικη συμπεριφορα τωρα αυτη απο εναν ανθρωπο τοσο κοινωνικο οσο αυτη υποτιθεται;Που εχει απειρους φιλους και αρεσκεται τους επιδεικνυει αυνεχεια στο φεισμπουκ και να δειχνει ποσο κοινωνικη και cool τυπακι ειναι και τί ζωάρα κανει; Πληγωθηκα με τη σταση της αλλα και παραξενευτηκα απο την συμπεριφορα της. Ή μηπως εγώ το εχω το πρόβλημα και δεν καταλαβαινω τους ανθρωπους; Ειλικρινα θα με ενδιεφερε να ακουσω γιατι καποιος να φερθει ετσι.Εστω μια περιεργεια δεν θα την είχε; Δηλαδη δεν ειχε καθολου περιεργεια να με δει; Ημουν η πρωτη της "κολλητη "οπως της αρεσε να με αποκαλει. Ημασταν αυτοκολλητες για 2 χρονια μεχρι που εφυγε. Ειλικρινα παρατηρω συνεχως οτι οι περισσοτεροι απο εσας ειστε τοσο παραξενοι και αντικοινωνικοι,θα τολμουσα να πω,αλλα στα σοσιαλ μια χαρα την αντιθετη εικονα προβαλλετε.

Τον δέχθηκα πίσω στην ζωή μου μετά κόπων και βασάνων έχοντας μικρό καλαθάκι λόγω της άσχημης μην πω απαισιας συμπεριφορας που είχε σε όλο το διάστημα της σχέσης μας πριν χωρίσουμε... Με κερατωσε , μου άσκησε ψυχολογική βία και εκεί που νόμιζα ότι άλλαξε και όντως θα επανορθώσει τα όσα μου έταξε... ξανά μανά!Σήμερα ημέρα τον γενεθλίων μου , με στόλισε με λόγια όπως ότι είναι ψεύτρα, υποκριτρια, ξεφτιλισμενη μέχρι αηδίας, ιερόδουλη και ενώ στον ψυχολογικό πόλεμο που περνούσα εκείνη την στιγμή του ανέφερα " τι θες να κάνω; να αυτοκτονήσω ; " μου απάντησε " πάνε αυτοκτονα μπας και σωθούμε από εσένα " . Και όλα αυτά γιατί τον ντρόπιασα μπροστά στην παρέα του γιατί δήθεν φλέρταρα τον κολλητό του ( ούτε φλέρταρα, ούτε έδωσα πάτημα) , Γιατί ο φίλος μου με είπε μωρό του στην ευχή του ενώ ξέρει ότι είναι ομοφυλόφιλος και είναι κουμπάρα του... και χίλια δυο που δεν το χωράει ο νους μου. Πάλι με έκανε χίλια κομμάτια, και αναρωτιέμαι γιατί αξίζω τέτοια συμπεριφορά από έναν άνθρωπο που δεν σταμάτησα να του δείχνω την αγάπη μου ; Δεν θέλω να του ξανά μιλήσω, δεν θέλω να τον δω μπροστά μου αλλά ξέρω ότι πάλι σε ένα μήνα και πολύ έβαλα θα θέλω να μάθω νέα του να δω τι κάνει... Γιατί πραγματικά τον νοιάστηκα αυτόν τον άνθρωπο!Φοβαμαι ότι δεν θα καταλάβει πότε το λάθος του , και πάντα θα πιστεύει ότι εγώ ήμουν το λάθος, κρίμα... Γιατί εγώ θα έδινα τα πάντα γι αυτόν κάποτε... πλέον δεν αξίζει ούτε το σάλιο μου.

Αυτήν εδώ τη σελιδα;Σ'ευχαριστούμε λίφο για την εκτόνωση και τη βοηθεια που μας δίνεις μέσω των εξομολογησεων/ αφιερωσεων και των σχολιων ολων των σχολιαστών,ολα αυτά τα χρόνια!!! ♡♡♡

αν υπάρχω δε υπάρχω οσοι πλέον χρονια εχω επαφές είναι τυπικές με άτομα που έχουν μαγαζιά κι σχέση πελατειακή ως εκει. όταν ζούσε ο πατέρας μου παράξενος ξε παράξενος απόμακρος ξε απόμακρος ειχα μια παρέα πηγαίναμε στο σούπερ μαρκετ κι αυτά μαζί κι ήταν κάποιος κοντά μου κι ας ηταν λιγομίλητος και νευρικός με το ζόρι μιλούσες μαζί του . ήταν μια παρουσία . τώρα ???μόνη σα την άδικη κατάρα κι το μόνο που ακούω τυπικότητες από κόσμο αδιάφορο . η μάνα μου όλο κρεβάτι ύπνος βρίσιμο φωνές τρέλες . άνθρωπο δε έχω μια κουβέντα να πω νοιώθω πως σα άτομο κι παρουσία δε αξίζω τίποτα. εχω γίνει κι εγω πλέον σα αγριάνθρωπος . πέστε να με φάτε όλοι τώρα.

Δεν υπάρχει σπαστικότερο πράγμα από το να μη δέχεται κάποιος την άποψή σου επειδή είναι διαφορετική από τη δική του.

Χώρισα πριν 4 χρόνια και ενω νόμιζα ότι τον είχα ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό τελικά δεν κατάφερα τιποτα. Νιώθω ερωτευμενη και πως τον θελω πίσω. Εκείνος ούτε καν πρεπει να με θυμαται. Εύχομαι σε ένα θαύμα. Να συμβεί κάτι τόσο δυνατό που θα τον σβήσει μια για πάντα από τη μνήμη μου και την ψυχή μου.

Είμαι 22 χρόνων και κάθε φορά που κλαίω είτε επειδή είμαι στεναχωρημένη είτε επειδή νιώθω αγχωμένη είτε επειδή είμαι νευριασμενη ακόμα και χωρίς λόγο μερικές φορές, η μάνα μου νευριάζει και αρχίζει και λέει γιατί κάνω έτσι τι λάθος πάει μαζί μου υπονοεί ότι είμαι τρελή και χρειάζομαι να δω ψυχίατρο και αυτό με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο δηλαδή είναι λάθος το να κλαίει κάποιος δεν το κάνω χωρίς λόγο κου έρχεται και κλαίω δεν μπορώ να το ελέγξω μήπως εν τελεί αυτή χρειάζεται ψυχολόγο

Μ'ενδιαφερει ολο και λιγοτερο να συντηρω ανθρωπινες σχεσεις κι ολο και περισσοτερο να γυρισω μερη, να δω πανεμορφα τοπια, να μυρισω τη φυση οπως διασχιζω δρομακια, να βουτηξω σε απονωμενες θαλασσες, ν'ανεβω σ'ορεινα χωρια, να πιω ενα καφεδακι με θεα απο ψηλα, ν'ακουσω τις δεκαοχτουρες που ξυπνουν με το χαραμα, το κουδουνι απ'τις κατσικες που περνουν,να δω τον φρεσκο πρωινο ηλιο γλυκα να πεφτει πανω μου, να βιωσω την πλαση γυρω μου.ΚαλημεραΜια αστεια - που το γυρισε στη φυση

Πόσα πολλά έχω ακόμα να δώσω, πόσα θέλω να πάρω... Πόσο ανυπομονω να έρθει κάποιος στη ζωή μου να τα σαρώσει όλα... Μοναξιά, καλοκαίρια, χειμώνες, άδειες νυχτες, παλιές παρεες... Τρίτη ηλικία σου λεει όμως αν η ψυχή δε ξεκολλάει απτην εφηβεία?

Μέσα στην μιζέρια και την αναβλητικοτητα. Στο φόβο της αποτυχίας, της κριτικής του πόνου, του αγνώστου. Χρονια στο 0, στη σημείο εκκίνησης εχτισα τη φωλια μου . Και περιμένω κάνοντας τα ίδια και τα ίδια πως η ζωή μου θα αλλάξει, θα γίνει όπως την ονειρεύομαι.Κάθε μέρα λεω πως κάνω ότι μπορώ, σκέφτομαι. Λες και όλες οι φορές που με διέψευσαν, πως γίνεται να ζησω καλύτερα αυτό το 24ωρο, χαθήκανε, δε γίνανε ποτέ. Η μνήμη μου ξεκινά και τελειώνει με τη μάταιη τούτη ανάσα, να σφυροκοπα ξανά και ξανά κλείνω δεν κλεινω τα μάτια μου. Την πληκτικη μου υπαρξη. Τόσα τα χρόνια στη μιζέρια, στο φόβο να μάθω πως είναι να ζήσω την ζωή μου σαν ενήλικας, σαν άνθρωπος. Δεν έχει τέλος αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω που βαδιζω