ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παλιότερα ντρεπόμουν να λαμβάνω μέρος σε διαγωνισμούς που έδιναν κάτι διπλό, π.χ. προσκλήσεις ή οτιδήποτε άλλο γιατί ντρεπόμουν να πω σε περίπτωση που κέρδιζα ότι δεν έχω κανέναν για να δώσω το δεύτερο. Πλέον αραιά και πού παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς, σπάνια γιατί δεν είμαι κι απ' τους τυχερούς στη ζωή μου γενικά. Αν σπανιότατα κερδίσω πάω και λέω ότι δεν θέλω τη δεύτερη πρόσκληση, μόνος μου είμαι. Αισθάνομαι λίγο άσχημα αλλά πλέον δεν ντρέπομαι να το πω ότι είμαι μόνος. Μιλάμε για τέτοιο level μοναξιάς. Διαχρονικά.

Γεια σας, ειμαι 26 χρονων και μένω ακομα στο πατρικό μου. Με την μανούλα μου έχουμε πολυ καλή σχεση. Τον πατέρα μου, τον μισώ. Εύχομαι να μην ήταν αυτός ο πατέρας μου. Μου μιλάει πολύ άσχμημα- δεν βρίζει αλλά μειώνει-και το ιδιο κάνει και στην μάνα μου. Τσακωνόμαστε συνέχεια για το οτιδήποτε. Είναι πάντα μέσα στα νεύρα και πάντα με τον κακό λόγο στο στόμα. Είναι τόσο τοξικός. Το θέμα ειναι οτι δεν εχω την οικονομική δυνατότητα να φυγω και να νοικιάσω μόνη μου. Έχω μια δουλεια που βγάζω 600 το μήνα και μπορώ να την εξελίξω αλλα θέλει χρόνο. Σκέφτομαι να ξεκινήσω και 2η δουλειά αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Η αλήθεια είναι οτι είμαι αρκετά δυνατή και πιστεύω στον ευατό μου. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Εσείς τι πιστεύετε; Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.

Γεια σας! Θα βγάλω γκρίνια, ξέρω, αλλά νά 'ναι καλά αυτή η στήλη. Λοιπόν, εγώ εδώ και εξήμισυ χρόνια μένω μόνιμα και εργάζομαι στο Βέλγιο. Έτσι έτυχε, είχα συγγενή εδώ, οπότε έχοντας απογοητευτεί οικτρά από τις προοπτικές (μη) απασχόλησης στην Ελλάδα μετά την αποφοίτησή μου, είπα να αξιοποιήσω τις ξένες μου γλώσσες και την παραγωγική μου φάση σε μια χώρα που ναι μεν μπορεί να μην ήταν ο προορισμός των ονείρων μου, αλλά την έχω πλέον συνηθίσει, έχω μια σιγουριά και σταθερότητα στη ζωή μου, ενώ βάζω πλώρη να δημιουργήσω και οικογένεια. Λοιπόοον, το πρόβλημά μου είναι άλλο. Πριν από μια βδομάδα ήρθε στην πόλη μου μια πρώην συμφοιτήτριά μου. Δεν είχαμε πολλά πάρε-δώσε τότε 9 χρόνια πριν στο πανεπιστήμιο όταν σπουδάζαμε, απλώς έτυχε να κρατήσουμε επαφή μέσω social media, ήξερε πού μένω και μου έγραψε να βρεθούμε. Με ρώτησε και αν ήθελα να μου φέρει κάτι από την Ελλάδα και της απάντησα ότι δεν ήθελα τίποτα, πηγαίνω η ίδια τακτικά εκεί άλλωστε. ΟΚ, όταν βρεθήκαμε εκείνη μου έφερε έτσι κι αλλιώς κάποια πράγματα (ταχίνι, χαλβά, βότανα κτλ.) και την κέρασα βραδινό σε κεντρικό εστιατόριο όταν βγήκαμε. Να σημειώσω κιόλας ότι δεν ήρθε ειδικά για μένα στην πόλη. Έτυχε απλώς έτσι, γιατί ο άντρας της έχει τον ανιψιό του να κάνει Erasmus εκεί, οπότε ήρθαν μαζί μεν, αλλά βγήκαμε οι δυο μας μόνες. Την επομένη έτυχε να έχω ρεπό και με ρώτησε αν ήθελα να τα πούμε από το πρωί. Βρεθήκαμε, της έκανα ξενάγηση στην πόλη και μας πήρα από έναν καφέ όσο περπατούσαμε. Μετά εκείνη μου πρότεινε να καθίσουμε για ένα μεσημεριανό μαζί σε ένα εστιατόριο που δικής μου προτίμησης. Την πήγα σε ένα λιγότερο τουριστικό σημείο μεν, αλλά με πολύ νόστιμα πιάτα και πιο προσιτές τιμές δε. Όσο καθόμασταν μου έλεγε τα παράπονά της ότι δεν δουλεύει σταθερά, δεν έχει λεφτά και ότι τσίμα-τσίμα βγαίνουν χάρη στη δουλειά του άντρα της. Καλά όλα αυτά, αλλά είχε παραγγείλει δύο πιάτα συν επιδόρπιο, ενώ εγώ πήρα μια σαλάτα (καλή μερίδα) συν μπύρα και δεν μου πήγε ο νους να την κεράσω πάλι. Όταν ήρθε ο λογαριασμός, έδωσα για τα δικά μου συν πουρμπουάρ και την είδα να εκπλήσσεται. Έκανε κάμποση ώρα να βρει το πορτοφόλι της να πληρώσει (έβγαλε εκατοστάευρω και ρωτούσε το σερβιτόρο μήπως δεν θα δέχονται) και όταν φεύγαμε μου είπε μ' ένα ύφος ψιλοπαραπονιάρικο ότι αυτά που μου έφερε από την Ελλάδα κόστιζαν αρκετά. Δηλαδή σα ν' άφησε να εννοηθεί ότι εγώ έπρεπε τώρα να τα εξαγοράσω εμμέσως με κεράσματα. Σειρά μου να εκπλαγώ. Της είπα ότι τα εκτιμώ πολύ, όμως δεν της τα είχα παραγγείλει και ότι νόμιζα πως μου τα έφερε γιατί απλώς έτσι ένιωθε. Και μου λέει "ναι, έτσι ένιωθα, αλλά δυστυχώς ο κόσμος στη βόρεια Ευρώπη δεν νιώθει το ίδιο, είναι κάπως κρύα η κουλτούρα εδώ." Δεν κατάλαβα γρι. Τι σχέση έχει το να μου φέρεις ελληνικές νοστιμιές με τη θερμοκρασία μιας κουλτούρας, αδυνατώ να δω τη σύνδεση. Όλο αυτό με κούρασε και δεν της πρότεινα να συνεχίσουμε κάνοντας βόλτα ή πηγαίνοντας αλλού, ούτε και πρότεινα να τη δω την τρίτη μέρα που θα ήταν εκεί. Δεν ήταν ποτέ φίλη μου έτσι κι αλλιώς ούτε στο πανεπιστήμιο, η συζήτηση μαζί της περιστρεφόταν μόνο γύρω από εκείνη (να φανταστείτε, ούτε καν με ρώτησε, ας πούμε, τι δουλειά κάνω ή αν είμαι με κάποιον), και μετά από αυτό που είπε, ξενέρωσα ακόμα πιο πολύ. Δεν θέλω να γκρινιάζω και να σας κουράζω (πάλι καλά όσοι διαβάσατε ως εδώ), απλώς παρατηρώ ένα ενοχλητικό μοτίβο και με άλλους expats Έλληνες που τους επισκέπτονται φίλοι από την Ελλάδα: οι επισκέπτες απ' την πατρίδα μας νομίζουν για κάποιο λόγο ότι καλυμπάμε στο χρήμα μόνο και μόνο επειδή είμαστε στη δυτική ή βόρεια Ευρώπη, οπότε ναι, είμαστε υποχρεωμένοι να κερνάμε όποιον συμπατριώτη τύχει να περάσει απ' τα μέρη μας και μας διηγείται τα δεινά της ζωής του απ' τα πάτρια εδάφη. Φυσικά και συμπάσχω και καταλαβαίνω, δεν ξεχνώ ούτε εγώ από πού κατάγομαι. Αλλά αν, για παράδειγμα, με την ίδια κοπέλα βλεπόμασταν στην Αθήνα, δεν θα υπήρχε η προσδοκία για κέρασμα η μια από την άλλη. Ούτε και μου αρέσει η τακτική του "κεράσματος του Αγίου Παντελεήμονος" όπως την αποκαλώ. Το κέρασμα του Αγ. Παντελεήμονος είναι όταν βγαίνεις με κάποιον άνεργο ή ολιγόμισθο που σου κλαίγεται για την τσέπη του την άδεια (αλλά αντί για μια σεμνή μπύρα ή έναν λιτό καφέ μπορεί να παραγγείλει μια χαρά γαρίδες) κι εσύ απ' την αγνή σου την καρδιά νιώθεις κατά κάποιον τρόπο υποχρεωμένος να κεράσεις, έστω από εικονική συμπόνοια, γιατί εργάζεσαι ή γιατί αμοίβεσαι παραπάνω, κι ας μην είχες προτείνει εσύ το μέρος που θα βγαίνατε. Εμ ναι, όχι. Κερνάω όποτε το νιώθω, όχι από συμπόνοια ή οίκτο. Δυστυχώς εκείνη η κοπέλα δεν μου μιλάει καθόλου, μ' έβγαλε κι από φίλη (ΟΚ "φίλη") στα social media. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να της γράψω ευθέως αυτά που γράφω εδώ. Όχι για να την επαναφέρω σ' εμένα, αλλά για να της καρφώσω κάποια λογική. Νά 'σαι καλά, όμως, Γ. μου, ο χαλβάς πεντανόστιμος! Σ' ευχαριστώ όπως κι αν έχει. Να είσαι πάντα καλά.

Έχω απομυθοποιήσει τόσο πολύ τον κόσμο και τις ελλείψεις που έχω που πλέον αρχίζω και το θεωρώ πρόβλημα. Απομάγευση θα έλεγα καλύτερα. Αυτό μου συμβαίνει. Είμαι εκ φύσεως ''ελαττωματικός'' οπότε δεν γίνεται να χτυπήσω υψηλά επίπεδα κυνισμού αλλά πλέον κάποια πράγματα τα αντιμετωπίζω έτσι κι ας πονάει η καρδιά μου. Κάπως. Δεν ξέρω. Εκτός αν πρόκειται για κανα νευρόπονο. Ποτέ δεν ήμουν αιθεροβάμων αλλά η απομάγευση ήρθε απ' όταν έκανα κάποιου είδους ψυχοθεραπεία. Κι από τα χρόνια που περνούν. Από το γεγονός ότι μεγαλώνω δηλαδή και δε βλέπω καμία εξέλιξη στις σχέσεις μου. Δεν έχει νόημα η λύπη, ούτε όμως και η (υπέρμετρη) χαρά. Μετά την ψυχοθεραπεία που έκανα είμαι σε θέση πλέον να ξεχωρίζω καλύτερα απ' ό,τι στο παρελθόν τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου. Δε λέω να βγάζω διαγνώσεις αλίμονο αλλά όταν συμβαίνουν διάφορα σκηνικά μπροστά μου καταλαβαίνω ας πούμε γιατί κάποιος βγάζει το θυμό του με έντονο τρόπο ή γιατί προσπαθεί να επιβληθεί ή να εξουσιάσει ώστε να καλύψει κάποια έλλειψή του. Το ίδιο βλέπω και σε μένα, ότι δεν υπάρχει λόγος να θυμώσω ή να οργιστώ. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που τον θυμό μου ή την οργή μου θα τα έστρεφα έμπρακτα εναντίον των άλλων, απλώς θα καθόμουν να κλάψω πολύ, ας πούμε μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά μου. Πλέον νιώθω ότι και το κλάμα δεν έχει κανένα νόημα. Εντάξει είναι ένα παροδικό ξέσπασμα αλλά μέχρι εκεί. I don't see the point. Με έχουν ακροαστεί ψυχικά (ιατρικά δηλαδή) και δεν πάσχω από κατάθλιψη. Αυτό μου έχει ανακοινωθεί. Υπάρχουν όμως φορές που νιώθω πολύ άσχημα επειδή περνάνε τα χρόνια χωρίς φίλους και κυρίως χωρίς ένα ταίρι στη ζωή μου. Και το ότι γράφω εδώ, κάποιος ίσως το πάρει για κλαψούρισμα, μπορεί και να είναι, δεν ξέρω, αλλά δεν το κάνω γι' αυτό. Γράφω για να ελαφρύνει λίγο το πλάκωμα στο στήθος που έχω. Χθες βράδυ ήταν μεγαλύτερο, τώρα έχει ελαττωθεί κάπως. Ένα πράγμα που συζήτησα κι όταν με ακροάστηκαν ψυχικά ήταν το αν μπορεί κάποιος να νιώθει θλίψη, λύπη επειδή δεν έχει ταίρι ή φίλους ή κοινωνική ζωή τέλος πάντων. Και μου ειπώθηκε σαφέστατα πως ναι συμβαίνει. Δηλαδή δεν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν προδιάθεση για κατάθλιψη ή κακή διάθεση ή όλα αυτά. Η λύπη μπορεί να έρχεται και να φουσκώνει μέσα σου και να γίνεται βάρος επειδή δεν έχεις ταίρι ή φίλους. Οι συμβουλές (ειδικών και μη) είναι τόνισε τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου και βγες έξω και μίλησε και δημιούργησε σχέσεις. Αυτό όμως δε γίνεται. Στην περίπτωσή μου δεν λειτουργεί, ειδικά όσο μεγαλώνω. Δεν λέω πως είμαι ο μοναδικός που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμα κι εδώ θα υπάρξουν αναγνώστες της εξομολόγησης που θα σκεφτούν ότι εντάξει, μπορεί να μην έχει ταίρι άρα την βγάζει με εφήμερες σχέσεις. Όχι δεν την βγάζω με τίποτα. Μια φορά στη ζωή μου είχα θετική ανταπόκριση στον έρωτά μου και ήμουν πολύ-πολύ μικρότερος παρά τώρα που πλησιάζω στο να γίνω μεσήλικας. Δεν έχω κύκλο ανθρώπων ώστε να κάνω γνωριμίες από εκεί, ποτέ δεν είχα. Έχω διάφορους γνωστούς που συναντάω σε διάφορες εξόδους μου κι απλώς λέμε διάφορα επιφανειακά πράγματα. Ερωτικά έχει τύχει κάποιες φορές να φλερτάρω όταν γνωριστώ και μου δοθεί το πράσινο φως αλλά μέχρι εκεί. Κάτι γίνεται και δεν προχωράει τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος να ζητήσω κάτι παραπάνω γιατί δεν θα συμβεί. Δεν το προεξοφλώ. Αυτό συμβαίνει. Ξέρω ότι σε κάποιο άλλο μέρος μπορεί να είχα καλύτερη τύχη, ένα άτομο που να έψαχνε κι εκείνο ό,τι κι εγώ και να συνέβαινε το κάτι παραπάνω. Αλλά μιλάω για εδώ που ζω. Τι να κάνω δηλαδή, tour σε όλη την Ελλάδα ή στο εξωτερικό για να βρω ένα άτομο που να ζητάει ό,τι κι εγώ; Είναι κι ασύμφορο οικονομικά δηλαδή (χαζό αστείο αλλά ισχύει). Δεν ψάχνω για σχέση ντε και καλά, να δεσμεύσω κάποια στο πλάι μου για πάντα, ψάχνω κάτι που να ξεπερνάει τα όρια του φλερτ και της φάσης. Κι όχι ούτε το φλερτ συμβαίνει συχνά στη ζωή μου, δεν είναι ότι έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω συνέχεια κοπέλες κι ότι κάποια στιγμή θα συμβεί και κάτι. Απλά αραιά και πού μπορεί να βρεθούν στο δρόμο μου και να ταιριάξουμε για λίγο. Πριν καλά-καλά γνωριστούμε, το όνειρο εξατμίζεται (ποιητική αηδία). Δεν μου λείπει τόσο το σεξ (τι νόημα έχει κι αυτό;). Αυτό συνειδητοποίησα. Μου λείπει το κεφάλι της στον ώμο μου, το δικό μου στον δικό της ώμο, τα χέρια μας πιασμένα, τα βλέμματά μας συντονισμένα στο ίδιο μήκος έρωτα. Μάλλον κλαψουρίζω, ε; Από κοντά πάντως αφήνω καλύτερες εντυπώσεις. Μου έχουν πει ότι είμαι καλός ακροατής του άλλου και γενικά δεν καπελώνω και κάνω καλές συζητήσεις. Καμία ένταση ποτέ με τους άλλους. Αλλά μοναξιά.

Εχω μια σχέση εδώ και πολλααα χρόνια ,μεγάλωσα ουσιαστικά σε αυτή τη σχέση, 18 ήμουν τότε ,τώρα 32, η οποία δε με καλύπτει σε κανένα επίπεδο όμως τον αγαπάω προφανώς ,με έχει στηρίξει και ακόμη το κάνει κτλ και επειδή δεν έχω χωρίσει και ποτε μου δεν ξέρω πώς να φύγω, μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο, αν και πλέον για μένα είναι σαφές ότι η αγάπη δεν αρκει( είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος μου).Δε μου αρέσει ούτε η δουλειά μου και μιζεριαζω μόνο στη σκέψη της, αλλά κόπιασα πολύ για να την έχω και μου παρέχει έναν αξιοπρεπή τριψήφιο μισθό. Μένω ακόμη με γονεις, όχι γιατί δεν μπορώ να νοικιάσω αλλά γιατί είναι όλα ερείπια της γιαγιάς τους ή ούτε καν στο κέντρο αλλά στα περιχωρα της πόλης μου και ζητανε 400-500€ που το θεωρώ σκέτη κοροϊδία όταν θέλω κ σε βενζίνες τον μήνα 150-200€ λόγω της εργασίας μου. Και αναπολω τοσοοο πολύ τα προηγούμενα χρόνια που ζούσα μόνη σε άλλα μέρη λόγω της δουλειάς μου σε μικρές γκαρσονιέρες ,τι ήθελα κ γύρισα εδώ ... Δε μένω με τον σύντροφό μου και είναι και ενα(όχι το μοναδικό) από αυτά που με ξενέρωσαν τρελα, μια και γύρισα εδώ για να είμαστε κοντά. Δεν είχα κανέναν άλλο λόγο που γύρισα ,θα μπορούσα να συνεχίσω το tour Άβα την Ελλάδα και αυτό το ευχαριστώ ...Όλο με τη μάνα του που τον έχει κάνει σαν τα μούτρα της και τον έχει μετατρέψει στον άντρα της ουσιαστικά ή με τη δουλειά του που δουλεύει όλη μέρα (κάνει μαθήματα) ή το ποδόσφαιρο... άλλο κόλλημα αυτό .Του χρόνου θα φύγω με απόσπαση,το έχω αποφασίσει, δεν έχω αποφασίσει για πού αλλά δεν κάθομαι άλλο εδώ. Το θέμα είναι ότι ως τότε έχω άλλον έναν χρόνο εδώ που δεν ξέρω πώς θα τον βγάλω, δεν έχω ούτε φίλους εδώ ούτε τίποτα. Νιώθω ότι έχω παρει πολλές λάθος αποφάσεις στη ζωή μου που με οδήγησαν στο σήμερα το οποίο και μισώ. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω καθώς πλέον είμαι γεμάτη φόβους και απέραντη θλίψη που με εμποδίζουν ακόμη και στα πιο απλά. Παλιά ήμουν δυναμική δε μασούσα τίποτα πλέον δε με αναγνωρίζω ...απλά ήθελα να τα πω κάπου ...

Γεια σας! Είμαι 30 και έχω μια σχέση πολύ δεμένη με τους γονείς μου τους αγαπώ πολύ και έχουμε θεωρώ μια υγιή σχέση, εχω μεγαλώσει με αγάπη και κατανόηση και γενικά δεν μου έχει λείψει κάτι. Το μόνο μου πρόβλημα,ίσως φταίει το γεγονός ότι δεν έχω αδέρφια, είναι ότι από μικρή ηλικία πάντα είχα το άγχος ότι θα τους χάσω, ότι θα μεινω μόνη κλπ. Με αποτέλεσμα αυτό να μου δημιουργεί αγχωτικές έως και καταθλιπτικές θα έλεγα σκέψεις κατά καιρούς .Τώρα στα 60 κάτι τους, τους βλέπω να μεγαλώνουν και το άγχος μου αυτό όλο και μεγαλώνει. Πολλές φορές μου βγαίνει ένας "έφηβος" εαυτός και τους μιλάω απότομα και μετά νιώθω τύψεις και άσχημα . Τα τελευταία χρόνια έχουν αρκετά οικονομικά προβλήματα ( δεν μένουμε μαζί εδω κ πολλά χρόνια) με αποτέλεσμα πολλές φορές μέσα στο μήνα να τους βοηθω όσο μπορώ οικονομικά. Θέλω και το κάνω αν και ζω και εγώ δύσκολα με έναν βασικό μισθό μην μπορώντας να κανω καλή οργάνωση των οικονομικών μου. Ο λόγος που γράφω είναι πως βρίσκομαι με ένα παιδί ( έχουμε καθαρά σεξουαλική σχέση) αλλά μιλάμε γενικά και σαν φίλοι δεν τον γνωρίζω ομως σχεδόν καθόλου σαν ατομο. Σε μια κουβέντα που κάναμε σήμερα σχετικά με δουλειές και λεφτά μου έλεγε πως δεν γίνεται να έχεις άγχος αν θα βγάλεις τον μήνα και με ρωταγε αν έχω λεφτά στην άκρη μου λέει " τι δεν έχεις 2-4.000€ " στην άκρη; του λέω που ζεις λες να είναι εύκολο με αυτές τις συνθήκες που ζούμε και του λέω ότι βοηθάω κ τους γονείς μου και εκεί τρελάθηκε. Μου λέει είναι δυνατόν τι είναι αυτά , και γενικά πέταξε διάφορα άσχημα τα οποία με έκαναν και αισθάνθηκα φοβερά αμήχανα σαν να μου έδινε κάποιος ένα χαστούκι. Η φιλοσοφία του με τα πολλά είναι πολύ διαφορετική από τη δική μου αλλά και πάλι με ενοχλησε πολύ ο τρόπος που τα είπε .μου έκανε εντύπωση που δεν το κατανοησε, στην ουσία ήταν σαν να μου έλεγε ας στους να πνιγούν! Είναι λογικό που με πείραξε τόσο;

Παιδια, υπαρχει ενα πραγμα που δεν καταλαβαινω απο μενα. Οταν μπαινει ο φθινοπωρος, εχω περισσοτερη ορεξη να κανω πολλα πραγματα ταυτοχρονα, να βγαινω κι να δουλευω γενικα. Γινομαι πιο δραστηρια. Ξυπναω νωρις με διαθεση να φτιαξω το προγραμμα της ερχομενης βδομαδας ωστε να εχω να ασχολουμαι με πολλα. Ενω οταν εχουμε καλοκαιρι, ολη αυτη η διαθεση χανεται παντελως. Οκ κανω τις διακοπες μου με τις παρεες μου αλλα οταν επιστρεφω στην Αθηνα, απλα καθομαι συνεχεια σπιτι. Δεν νιωθω το σωμα μου να νιωθει την αναγκη να σηκωθει να κανει πραγματα. Στην ουσια δεν κανω τιποτα, μονο καθομαι κι παρακολουθω ταινιες/σειρες. Αισθανομαι οτι δεν βρισκω καποιο κινητρο που να με ωθει να θελω να γινομαι δραστηρια. Μονο το χειμωνα το παθαινω αυτο. Δεν θα ελεγα οτι το καλοκαιρι ειναι κι η αγαπημενη μου εποχη τα τελευταια χρονια λογω ζεστης κι υγρασιας, αλλα μου αρεσει η θαλασσα κι κανω περιπατους οταν τυχαινει να εχω διαθεση. Απλα κι μονο που το παθαινω αυτο κυριως το καλοκαιρι, νιωθω οτι δεν ειναι φυσιολογικο για εμενα που κοντευω τα 30. Αν εχει κι καμια σημασια η ηλικια δηλαδη. Μηπως ειναι απλα ολα μεσα στο μυαλο μου;

Δεν τον ξεχασα ποτε κι ας περασαν τα χρονια κι ας μην ενδιαφερθηκε για μενα Τον αγαπησα πολυ ,σε σημειο που δεν αισθανομαι την παραμικρη πικρια που δεν με επελεξε, που δεν μου εστειλε ποτε, που δεν εψαξε μια αφορμη να σπασει ο παγος. Πως περιγραφεται αυτο το συναισθημα;; Ελπιζω οχι ως ανοησια

Καλησπέρα σας! Σε ενα μηνα μπαίνω στρατό. Το τελευταίο διάστημα με έχει πιάσει ένας μεγάλος φόβος μήπως γίνω ενα άτομο που θα κοροϊδεύουν μέσα εκεί. Είμαι γενικά ένας ήσυχος άνθρωπος μικρόσωμος και ήρεμος. Φοβάμαι πως τώρα που θα μπω στρατός θα με κοροϊδεύουν θα με μιλάνε άσχημα και όλο αυτό με προκαλεί τεράστιο άγχος. Γνωρίζει κανείς εδώ μέσα πως είναι γενικά ο στρατός; Άμα σε κοροϊδεύουν ή και ακόμα άμα σε ασκήσουν βία.

Έχουν περάσει περίπου τρεις εβδομάδες από τότε που με χώρισε με μήνυμα με τη δικαιολογία του τύπου είμαι τοξικός και δεν φταις εσύ κλπ κλπ σου αξίζει κάτι καλύτερο.ειμαι κάπως καλύτερα δεν κλαίω τόσο απλά τώρα είμαστε ούτως η άλλως σε απόσταση και έχω κόψει επαφή .επειδή όμως μετά θα τον ξαναδώ σε τρεις μηνες (συμπεφτουν οι εκπαιδευσεις μας )και θα γυρίσω δέκα βήματα πίσω και φοβάμαι .