ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω να διαβάσω/γράψω κάποια εξομολόγηση κι αναγκαστικά το μάτι θα πέσει και στην δεξιά στήλη που είναι φουλ από τα ποστ του instalifo. Κι έτσι, θα δω πάλι κάποια πανέμορφη κοπέλα που βγάζει σέλφι είτε μόνη της είτε με τον φίλο της είτε με την κολλητή της και θα ξεχάσω ότι ήθελα να διαβάσω τις εξομολογήσεις σας και το μυαλό μου θα κολλήσει πάλι εκεί, στις όμορφες κοπέλες του insta που τα έχουν όλα - σύντροφο, φίλες, δουλειά - και περνάνε ήδη ένα γαμάτο καλοκαίρι. Και μετά βάζω για άλλη μια φορά τα κλάματα που εγώ δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, που ακόμα κι η υγεία μου οδεύει να κλωνιστεί μετά τα τόσα μου ψυχοσωματικά, που θα χαραμίσω άλλο ένα καλοκαίρι των νιάτων μου μέσα στην ανεργία και την μοναξιά, αναγκασμένη να είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι με δυο γονείς που επειδή έχω ακόμα την ανάγκη τους το εκμεταλλεύονται και με καταπιέζουν χειρότερα κι απ' όταν ήμουν ανήλικη - ακόμα κι όταν θελήσω να βγω μόνη μου για έναν περίπατο να ηρεμήσει λίγο το μυαλό μου, θα ακούσω πάλι τα ίδια: "αφού δεν έχεις καμία φίλη να βγείτε βόλτα, πού θα πας μονάχη σου; Θα τριγυρίζεις μόνη στους δρόμους σαν την αλήτισσα;"Και μετά ξανακλείνομαι στο δωμάτιό μου - ή στην καλύτερη, να καθήσω στο μπαλκόνι - και μετά ξανακλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου και ζηλεύω όλο και πιο πολύ όσους έχουν ζωή κι εύχομαι περισσότερο από ποτέ να τελειώσει η δική μου.. Δε βρίσκω διέξοδο πια, ειλικρινά, δε βρίσκω..