Στο σημερινό «Α μπα»: το τέλος δεν είναι θεωρητικό

Στο σημερινό «Α μπα»: το τέλος δεν είναι θεωρητικό Facebook Twitter
54


__________________
1.

Αγαπητή Α, μπα,

Σου γράφω γιατί εκτιμώ πάρα πολύ τον τρόπο σκέψης σου και γι'αυτό θα ήθελα τη γνώμη σου σχετικά με ένα οικογενειακό μου θέμα.

Με τη μητέρα μου ζούμε στην ίδια πόλη αλλά σε διαφορετικά σπίτια. Από μικρή ήμασταν πολύ δεμένες και ''φίλες''. Εδώ και αρκετό καιρό βλέπω ότι δεν είναι καλά, συγκεκριμένα τα τρία τελευταία χρόνια. Φέτος όμως ήταν πραγματικά το αποκορύφωμα. Είναι μονίμως κακοδιάθετη, δεν έχει όρεξη να κάνει τίποτα και πάσχει από χρόνια ανικανοποίηση. Τα πάντα της φταίνε και μονίμως γκρινιάζει. Για τα πάντα! Η δουλειά της την ταλαιπωρεί, όσοι την περιτριγυρίζουν της σπάνε τα νεύρα, η γειτόνισσα που μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο και ακούγεται τη φέρνει στα όριά της.

Εγώ, από την άλλη, προσπαθώ όσο μπορώ να την κατευνάζω. Τον πρώτο καιρό της αφιέρωνα όλο τον ελεύθερό μου χρόνο, εις βάρος βέβαια της προσωπικής μου -και ενίοτε ακαδημαϊκής μου- ζωής, προσπαθώντας να την απασχολήσω ή να κάνω καμιά βλακεία να της φτιάξω το κέφι. Καμιά φορά έπιανε, όμως ποτέ δεν διόρθωνε οριστικά το πρόβλημα. Σιγά σιγά όμως άρχισα να αποκτώ τη δική μου ζωή, με φίλους, έρωτα, σπουδές και λοιπές ασχολίες που με γεμίζουν και με κάνουν να περνώ υπέροχα. Παράλληλα, η κατάθλιψη της μαμάς μου με κούραζε όλο και περισσότερο. Χωρίς να είμαι ειδική επί του θέματος, δε θέλει και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι πάσχει από κατάθλιψη. Επειδή η ίδια ποτέ δεν θέλει να μου μιλάει για τα προβλήματά της -όχι τον τάδε συνάδελφο που κάτι της είπε, αλλά τα άλλα, τα βαθιά, τα ουσιαστικά-, τα τελευταία δύο χρόνια την παροτρύνω να πάει σε ψυχολόγο. Αρχικά απέρριπτε την ιδέα με αρκετά αόριστα επιχειρήματα κι έτσι καταλάβαινα ότι απλώς δεν ήθελε να πάει. Ωστόσο, φέτος το καλοκαίρι έκανε μια πρώτη συνεδρία χωρίς να μου το πει. Χάρηκα πολύ όταν το έμαθα, όμως δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ δεύτερη. Συγκεκριμένα, χαρακτήρισε τη δουλειά του ψυχολόγου περιττή διότι κατά την ίδια, έχει ήδη δουλέψει τόσο πολύ με τον εαυτό της όλα αυτά τα χρόνια, που ξέρει ακριβώς ποια είναι τα προβλήματά της, άρα ο ψυχολόγος δεν της λέει κάτι καινούργιο. Γενικά, κάθε φορά που προσπαθώ να της προτείνω κάποια λύση, ή τρόπο αντιμετώπισης για τα προβλήματά της, απορρίπτει ο,τι της λέω με γνώμονα ότι είμαι πολύ μικρή και δεν ξέρω απ'αυτά. (Σημείωση -είμαι 23 ετών.)

Όλα αυτά εμένα με έχουν βαρύνει πάρα πολύ. Όση κατανόηση κι αν προσπαθώ να δείξω, λόγω του ότι έχουμε και αρκετά διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, ορισμένες φορές εκνευρίζομαι ή θυμώνω με τη συμπεριφορά της. Όταν ας πούμε έρχομαι αντιμέτωπη με τον αρνητισμό της, όντας πολύ θετική σαν άτομο, αδυνατώ να συλλάβω πώς γίνεται κανείς να χώνεται τόσο βαθιά στην απαισιοδοξία. 'Η ας πούμε εγώ που δεν είμαι καθόλου γκρινιάρα, όταν την ακούω να γκρινιάζει για τα πάντα, θέλω απλά να της πω "ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ!!!". Ακριβώς επειδή είμαστε τόσο διαφορετικές, προσπαθώ να μπω στη θέση της κι έτσι σκέφτομαι ότι μπορεί εκείνη να έχει ανάγκη να ξεδώσει γκρινιάζοντας, οπότε την αφήνω χωρίς να λέω τίποτα. Όμως μοιραία, όλο αυτό με απομακρύνει από εκείνη. Πλέον όταν βλέπω το νούμερο της στην οθόνη μου, δεν έχω πολλή όρεξη να απαντήσω γιατί δεν ξέρω τι με περιμένει. Μπορεί να έχει μια μέτρια, ανώδυνη διάθεση, μπορεί και να είναι τόσο πολύ στις μαύρες της που θα μου μιλήσει απότομα ή ακόμα και άσχημα. Προφανώς και το να απομακρύνομαι κάπως από μια τέτοια κατάσταση είναι πλέον ζήτημα αυτοσυντήρησης, διότι λόγω της σχέσης μας ο,τι μου πει θα με αγγίξει ή θα με πληγώσει βαθύτερα απ'οποιονδήποτε άλλο, όμως ταυτόχρονα αισθάνομαι και φοβερές ενοχές. Ενοχές ότι δεν κάνω ο,τι μπορώ για να τη βοηθήσω, ενοχές ότι δεν της στέκομαι αρκετά, ενοχές ότι περνάω υπερβολικά πολύ χρόνο με τους φίλους μου ενώ εκείνη βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι μόνη της... Κι ας ξέρω βαθιά μέσα μου ότι εκείνη είναι αυτή που αρνείται την όποια επαγγελματική βοήθεια της προτείνω, κι ας ξέρω ότι έχω ήδη αρνηθεί εξόδους με την παρέα μου άπειρες φορές προκειμένου να κάτσω μαζί της να δούμε τηλεόραση, κι ας ξέρω ότι ακόμα κι αν της αφιερώσω χρόνο, δεν θα έχει όρεξη να κάνουμε τίποτα.

Βρίσκομαι πραγματικά σε αδιέξοδο γιατί είναι μια κατάσταση από την οποία δεν μπορώ απλά να ξεκόψω, αφού είναι μάνα μου. Ταυτόχρονα όμως δε βλέπω να υπάρχει ελπίδα, ακριβώς επειδή αρνείται την όποια θεραπεία. Αφού ώρες ώρες σκέφτομαι ότι κατά βάθος της αρέσει να είναι θλιμμένη και να της φταίνε όλα, δεν εξηγείται αλλιώς... Στο μεταξύ όμως, δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω μια κοινωνική κι ακαδημαϊκή ζωή που με γεμίζουν πλήρως, κι έτσι διαπιστώνω ότι δεν την έχω τόση ανάγκη πια. Φυσικά και την αγαπώ, δε χωράει αμφιβολία σ'αυτό, όμως τα πράγματα δεν είναι πια όπως πριν. Δεν έχω ανάγκη να την πάρω κάθε μέρα στο τηλέφωνο, ή να πάω να τη δω κάθε σαββατοκύριακο, όμως το κάνω γιατί ξέρω ότι στην αντίθετη περίπτωση θα προσβληθεί και θα γκρινιάζει. Επίσης κατά καιρούς μου έχει πετάξει κάτι σπόντες που με έκαναν να καταλάβω ότι και αυτό συμβάλλει στην κατάστασή της: το ότι δηλαδή είμαι αυτόνομη, μαγειρεύω και πλένω μόνη μου και έχω μια πλούσια ζωή που μου επιτρέπει να περνάω καλά μακριά από εκείνη, έχω την εντύπωση ότι την πειράζει κάπως, λες και δε νιώθει πλέον απαραίτητη σαν μαμά.

Είναι όμως υγιές αυτό; Όχι μόνο για μένα, αλλά και για εκείνη. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή κάποιος να της πει ότι δε γίνεται να συνεχίσει να στενοχωρεί μ'αυτόν τον τρόπο τους ανθρώπους που την αγαπάνε; Ή μήπως είναι χαμένη εξαρχής η υπόθεση, όταν έχεις να κάνεις με κάποιον που εθελοτυφλεί και αρνείται πεισματικά να βγει από έναν φαύλο κύκλο;

Ειλικρινά θα ήθελα πολύ ν'ακούσω την άποψή σου. Σ'ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!
-Βασανισμένη κόρη


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είναι προφανές ότι η μητέρα σου έχει κατάθλιψη. Δεν χρειάζεται να κάνεις διάγνωση γιατί δεν μπορείς και δεν είναι δική σου δουλειά, αλλά συμφωνώ μαζί σου ότι χρειάζεται να δει κάποιον. Δυστυχώς, σε απασχολεί τόσο πολύ η περίπτωση της, ασχολείσαι τόσο πολύ με το τι έχει και τι δεν έχει, σε έχει απορροφήσει τόσο πολύ το πρόβλημα της ή μάλλον τα προβλήματα της, που δεν έχεις καταφέρει ακόμη να καταλάβεις ότι αυτός που μπορείς να σώσεις είναι μόνο ο εαυτός σου.


Λες ότι έχεις μια καλή ζωή και δραστηριότητες, και ευτυχώς, αλλά ασχολείσαι τόσο πολύ με τη μαμά σου που δεν καταλαβαίνεις πόσο βλαβερές είναι οι τύψεις που σε φορτώνει, πόσο μεγάλο βάρος σου είναι η ευθύνη της ζωής της που σου μεταφέρει, πόσο αποπνιχτική είναι για σένα η αίσθηση ότι χωρίς εσένα δεν θα τα καταφέρει, και ότι κάνει τα πάντα για να σε έχει δεμένη πάνω της.


Φυσικά και την αγαπάς και δεν έχεις αμφιβολία γι'αυτό, αλλά τι σημαίνει τελικά αυτό; Ότι επειδή την αγαπάς πρέπει να κάνεις ό,τι θέλει; Ότι επειδή την αγαπάς έχει δίκιο; Ότι επειδή την αγαπάς πρέπει να κάνεις τα πάντα ώστε να μην έχει δικαιολογία για να σου παραπονιέται; Πλέον είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να είναι ευχαριστημένη, οπότε δεν έχει σημασία αν θα την παίρνεις κάθε μέρα ή όχι. Δεν αλλάζει κάτι στην διάθεση της όταν ακυρώνεις σχέδια για να είσαι μαζί της. Προσπαθείς εδώ και χρόνια να την κατευνάσεις, όπως λες, και δεν αλλάζει τίποτα – επειδή δεν είναι στο χέρι σου, βασανισμένη κόρη, όσο και να σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι.


Αν δεν πάει στον ψυχολόγο, τότε το αμέσως καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας εσύ, για τον εαυτό σου, για να μάθεις πώς να την αντιμετωπίζεις χωρίς να αναρωτιέσαι αν είναι σωστά αυτά που κάνεις, για να καταπολεμήσεις τις τύψεις σου και να καταφέρεις να ξεχωρίσεις τον εαυτό σου από αυτή. Βλέπεις τα προβλήματα που έχει, αλλά δεν βλέπεις τα προβλήματα που σου έχει δημιουργήσει. Είσαι μικρή όμως και έχεις κάνει ήδη βήματα μόνη σου. Πρόσεχε όμως γιατί η δύναμη που έχεις τώρα δεν θα κρατήσει για πάντα. Κάποτε πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου πρώτο.


__________________
2.

Γεια σου Αμπα!
Ποιος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος απομυθοποίησης των άλλων; Μετά από δύο μήνες που βγαίναμε και ήλπιζα ότι θα κατέληγαν σε κάτι πιο σοβαρό μου ανακοινώνει ότι απλά δεν μπορεί να συνεχίσει γιατί το μυαλό του είναι αλλού, ότι δεν μπορεί να δεθεί και άλλα τέτοια που προέρχονταν κυρίως από την εμμονή που είχε ακόμη με τον πρώην. Άκουγα τα καμπανάκια από την πρώτη στιγμή καθώς είχα πάρει δείγματα για το ότι όντως δεν τον είχε ξεπεράσει πλήρως αλλά εθελοτυφλούσα και κυρίως πίστευα πως θα τον έκανα να το ξεπεράσει. Και σε όλο αυτό το διάστημα να έχω φτιάξει για αυτόν την εικόνα του ιδανικού σε όλους τους τομείς. Δεν πιστεύω ότι φταίει μόνο η διαφορά ηλικίας (22 και 32) γιατί στο παρελθόν έχω αντίστοιχες εμπειρίες και με μεγαλύτερα άτομα χωρίς κανένα πρόβλημα, πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα συγκεκριμένου ατόμου.
Περνούσαμε ωραία, είχαμε πολύ καλή επικοινωνία και γι'αυτό μου είπε ότι δεν θέλει να χάσουμε επαφές και το εννοούσε αφού μιλάμε έκτοτε και έχουμε βγει μία φορά με δική του πρωτοβουλία, αλλά φιλικά και εμένα αυτό το φιλικά εμένα άλλες φορές με σκοτώνει και άλλες με κάνει να νιώθω καλά. Οι μικρές κρυφές ελπίδες που βλακωδώς συντηρώ με κάνουν να μην ξεκόβω μαζί του και να τις καλύπτω με την πρόφαση ότι επειδή είναι ένα πολύ αξιόλογο άτομο δεν θέλω να τον χάσω από τη ζωή μου. Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε και ακόμη τον βλέπω στα μάτια μου όπως τον έβλεπα την πρώτη εβδομάδα, σαν κάτι που δεν άξιζα και πολύ πιο πάνω από τα κυβικά μου. Ξέρω ότι αυτό που είχαμε ούτε κράτησε πολύ ούτε ήταν σχέση, αλλά τέλειωσε πριν καν τον μάθω καλά και τον απομυθοποιήσω εγώ από μόνος μου, και τώρα πρέπει να το κάνω αφού τον έχω χάσει και σαν σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό κυρίως οι όμορφες που αντί να με κάνουν να τον ξεγράψω με κάνουν να τον θέλω κι άλλο. Οπότε η ερώτηση που έκανα στην αρχή επανέρχεται, πως απομυθοποιείς κάποιον και τον ρίχνεις από τον θρόνο που μόνος σου τον έχεις βάλει;
-απωθημένος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν είχα λύση γι'αυτό τώρα θα ζούσα στο ιδιωτικό μου νησί παρέα με παπαγάλους. Χρειάζεται χρόνος και τεράστια προσπάθεια, όση προσπάθεια κατέβαλλες έστω και χωρίς να το καταλάβεις για να φτιάξεις με το μυαλό σου την εικόνα του τέλειου ανθρώπου και να την πιστέψεις για αληθινή. Σκέψου κατά πόσο σε επηρέασε το γεγονός ότι είχε το μυαλό του αλλού: το πήρες ανταγωνιστικά και πατριωτικά για να τον κάνεις να ξεχάσει επειδή είσαι μαγευτικός; Είναι ένα πολύ συνηθισμένο παιχνίδι που μας παίζει ο πολύ κακώς εννοούμενος εγωισμός μας. Αν τον εντοπίσεις όμως (τον εγωισμό), μπορείς να προσπαθήσεις να τον στείλεις από κει που ήρθε (τον εγωισμό). Κανείς δεν είναι αρκετά σημαντικός για να κρίνει πόσο πολύ αξίζουμε. Μην παραχωρείς τέτοια εξουσία σε χέρια άλλου, χωρίς μάλιστα να σου το ζητήσει. Το ποιον θέλει αυτός δεν αντικατοπτρίζει το πόσο αξίζεις εσύ.

__________________
3.

Γεια σου Λένα!
Ελπίζω να είσαι καλά κι αν όχι σου το εύχομαι όλα να φτιάξουν!
Πάμε σε εμένα!
Λοιπόν είμαι 30 χρονών και δεν έχω ολοκληρωμένες σεξουαλικές επαφές και έχω αρχίσει να τα "παίζω" η αλήθεια είναι!
Και όχι δεν σε τρολάρω! Είναι η αλήθεια μου και η ανωνυμία που μας δίνεται εδώ είναι αυτή που με ώθησε να σου γράψω!
Λοιπόν τι να σου πω; Ότι δεν μου δόθηκαν ευκαιρίες; Μου δόθηκαν! Και μάλιστα αμέτρητες! Όμως πάντα κάτι θα στράβωνε! Δεν ξέρω....ώρες ώρες πιστεύω ότι υπάρχει ο μαλακομαγνήτης και τον έχω και εγώ, αφού μέχρι και τώρα έχω τραβήξει μόνο τέτοιους ανθρώπους και κανέναν σωστό. Σε ότι αφορά το πως θεωρώ εγώ τον σωστό;
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα ξεσπούσε σε γέλια.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα εξαφανιζόταν.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα το έλεγε στους γύρω μας πετώντας μου συνεχώς μπηχτές.
Σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και δεν θα έβγαζε δικά του συμπεράσματα όπου θα μου άρχιζε τα "εγώ δεν θέλω γάμο" λες και του είπα πως μόνο αν με παντρευτεί μπορεί να με έχει στο έτσι.
Και εμπάς περιπτωση σωστός για εμένα θα ήταν κάποιος που θα του το έλεγα και απλώς θα μου έλεγε ότι δεν τον απασχολεί!
Ζητάω πολλά πιστεύεις;
Όχι δεν με ενδιαφέρει ο γάμος και δεν έμεινα παρθένα περιμένοντας τον ανύπαρκτο mr τέλειο,αλλά δεν μπορώ να ανέχομαι παιδιάστικες συμπεριφορές από άντρες άνω των 30 ! Άσε και το άλλο που μου την πέφτουν 25άρηδες νομίζοντας πως μπορούν να μάθουν "πράγματα" από εμένα!
Να σε πάω στο τώρα μου;
Λοιπόν στο τώρα μου είμαι σε μία δουλειά όπου ένας άνθρωπος δείχνει να ενδιαφέρεται για εμένα, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω!
Και βασικά σίγουρα ενδιαφέρεται, αν σκεφτείς ότι με είχε ρωτήσει που συχνάζω και όλως τυχαίως ήρθε με την παρέα του από εκεί χθες το βράδυ και σκέψου ότι μένει στην άλλη άκρη !
Δεν ξέρω καν αν παίζει ρόλο, αλλά είναι 39 χρονών και ανύπαντρος, αλλά ξέρω ότι "κυνηγάει" τα λεγόμενα "πιπίνια" κυρίως!
Οπότε στο τώρα θέλω να σε ρωτήσω, αν τυχόν συμβεί να έρθουμε πιο κοντά, τι κάνω; Του το λέω να το ξέρει από την αρχή ή τον αφήνω να κάνει μόνος του την ανακάλυψη;
Και γενικότερα τι πιστεύεις πάνω σε αυτό; Είναι καλύτερο να τους το λέμε ή να τους αφήνουμε να το ανακαλύψουν μόνοι τους;
Θα μου πεις βέβαια ότι κάθε άντρας είναι διαφορετικός και ανάλογα με αυτόν που έχουμε απέναντι μας θα πρέπει να δράσουμε, αλλά νομίζω πως αυτό το ζήτημα τους ενδιαφέρει κάπως και αυτούς ή μήπως η απειρία μου με βγάζει λάθος σε αυτό;
Σε ευχαριστώ.
-Πες με και Χουάνα η Παρθένα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το λες. Δεν είναι κέρατο στο κούτελο, δεν είναι κάτι που «θα ανακαλύψουν» νομοτελειακά, όχι απαραίτητα. Δεν φαίνεται όσο νομίζεις, ούτε έχεις κάποια υποχρέωση να το ξεκαθαρίζεις λες και είναι καμιά κολλητική αρρώστια. Δεν είναι κουσούρι, δεν είναι πρόβλημα, δεν είναι τίποτα σπουδαίο, και οι 25άρηδες δεν θέλουν να μάθουν κάτι από σένα, σιγά τα πέντε χρόνια που σας χωρίζουν και σε έκαναν πάνσοφη – σε πλησιάζουν επειδή τους αρέσεις. Δεν είναι πυρηνική φυσική, κανείς δεν ήξερε από πάντα τι να κάνει, όλοι αυτοδίδακτοι είναι, και δεν είναι αγώνας δρόμου, ούτε γιουβαρλάκια για να ακολουθήσεις συνταγή. Είναι γνώση πάνω κάτω ενσωματωμένη στο μυαλό σου, σαν την αναπνοή, αν δεν ήταν, θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος από τον πλανήτη.


Βρες ένα αγόρι που σου αρέσει και άσε το να πάρει πρωτοβουλίες, στο κάτω κάτω. Δεν χρειάζονται λόγια, καλή καρδιά μόνο, και όλα καλά θα πάνε. Μην το φιλοσοφείς, είναι το αντίθετο της φιλοσοφίας, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι, το μόνο που έχει σημασία είναι να νιώθεις ωραία. Καλό βόλι.


__________________
4.

Εύχομαι να το διαβάσω μετά από 3 μήνες η οπότε...και να γελάσω...
Θα το έχω τόσο ανάγκη γιατι τώρα κλαίω με κρασί και τσιγαρο..και ειναι απόγευμα ε!!!
Είναι μέσα Δεκεμβρίου και από το νέο έτος ξεκινάω μια νέα ζωή!! Αφήνω πίσω μου ένα άντρα που στα δύσκολα βρήκε διέξοδο αλλού..έναν άντρα που φεύγει στο εξωτερικό για δουλειά μόνος του..έναν άντρα που για 8 ολόκληρα χρόνια ήμουν ερωτευμένη..και με σπασμενη καρδιά μετακομίζω 500 χιλ στο πατρικό παίρνοντας λίγα πράγματα από την μέχρι τώρα τέλεια και ευτυχισμένη ζωή μου...και στέκομαι να κοιτώ πράγματα επίμονα..πράγματα της καθημερινότητας μου..και λέω εσένα θα σε πάρω εσένα όχι...
Και σε ρωτάω πως να αρχίσεις πάλι όταν ήδη έχεις βγάλει ρίζες χιλιόμετρα μακρυά...και αφού η καρδιά μου ραγισε τι να περιμένω τώρα?? Απλά κάποια μέρα να σπάσει?? Πως να ζήσεις χωρίς την ψυχή σου?? Για αυτό σου λέω!! Ακόμα και αν δεν βρω τον τρόπο εύχομαι απλά μια μέρα στα ξαφνικά να πέσω πάνω τυχαία στην ημέρα αυτή του α μπα που θα εμφανιστεί και απλά να γελαω..και ας μην έχω τίποτα άλλο απλά την χαρα και την ελπίδα μου πίσω ξανά!!
Για να δούμε!!
-Καλός άνθρωπος

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Εχμ, δεν θέλω να σε πικράνω άλλο αλλά αμφιβάλλω αν αυτό που περιγράφεις περνάει σε τρεις μήνες. Αν πέσεις πάνω στην ερώτηση και νιώθεις ακόμη τη στενοχώρια, μην σκεφτείς ότι απέτυχες σε κάτι. Οχτώ χρόνια είναι πολλά, προφανώς είχες κάνει σχέδια μέσα σου, είχες δεθεί. Τι κρίμα. Μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι καλύτερο. Χρειάζεται δύναμη και κουράγιο. Να προσέχεις τον εαυτό σου και να του φέρεσαι καλά. Θα περάσει.


__________________
5.


Αγαπητη αμπα, καθε μερα μαλωνω με τον πατερα μου για το τσιγαρο. Εχει κανει μπαλονακι στο παρελθον και ενω ειχε διακοψει το καπνισμα για ενα μικρο χρονικο διαστημα,το ξαναρχισε. Εχω προσπαθησει να δω το θεμα απο την πλευρα του γιατι με τους τσακωμους δεν εχω καταφερει τιποτα περα οτι καθε φορα νευριαζω και σταματαω να του μιλαω. Επισης, μαλωνω με την μανα μου που δεν του λεει κατι καθως ειναι καπνιστρια και αυτη. Ο μονος συμμαχος μου ειναι η αδερφη μου η οποια ειναι δυστυχως χιλιομετρα μακρια. Ξερω οτι ειναι δικη του αποφαση και δικος του τροπος ζωης αλλα σας γιος του ανησυχω για την υγεια του. Πιστευεις οτι ειναι σωστη η σταση του; Κι αν οχι, τι μπορω να κανω;
(Συγγνωμη για τους τονους, γραφω απο κινητο)
-απελπισμενος αντικαπνιστης γιος


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Α) Είναι λάθος η στάση του και Β) δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.


Πάρ'το απόφαση. Είναι εξαρτημένος και δεν θέλει να απεξαρτηθεί. Δεν μπορείς να τον κάνεις να θέλει να απεξαρτηθεί. Δεν είναι ζήτημα κουβέντας ή ανταλλαγής απόψεων, κυρίως δεν είναι θέμα λογικής. Η εξάρτηση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτό που κάνει είναι λάθος.


Αν θέλεις να βοηθήσεις, δες το ως διαδικασία απεξάρτησης, και ρώτα έναν γιατρό για να μάθεις τι τρόποι και μέθοδοι υπάρχουν. Ενημερώσου και ενημέρωσε. Συζήτα μαζί του ποια μέθοδος του φαίνεται πιο κοντά στον χαρακτήρα του. Αγόρασε ό,τι χρειάζεται, και πες του ότι όταν το πάρει απόφαση θα είσαι εκεί. Βάλε το σπόρο και περίμενε, αλλά προσπάθησε να ελέγξεις τις προσδοκίες σου. Δεν είναι δική σου η αποτυχία αν δεν υπάρξει αποτέλεσμα.


__________________
6.


Αγαπητη αμπα,

θα ειμαι πολυ συντομη θελω μονο να μου πεις τι σκεφτεσαι και τι θα εκανες στη θεση μου. Ο πρώην μου που τον σκεφτομαι ακομα και τα ειχαμε 3 χρονια ειναι γκευ. Δεν εχω ερωτηση απλα θελω να μου πεις πως ξεπερνιεται μια τετοια ανακοινωση και πως συνεχιζουμε. περιμενω με αγωνια
-τικανωτωρα


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Τι να ξεπεράσεις; Τι εννοείς «τι να κάνω τώρα»; Δεν έχει να κάνει με σένα ότι αυτός είναι γκέι. Ούτε σημαίνει ότι τα τρία χρόνια που ζήσατε ήταν ένα ψέμα. Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα δεν είναι 0/1. Τα είχατε, χωρίσατε, τον σκέφτεσαι, αφού τώρα λέει ότι είναι γκέι μάλλον μειώνονται αρκετά οι ελπίδες επανένωσης. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ρωτάς, επειδή θεωρείς κάτι δεδομένο που δεν είναι. Με ποιο τρόπο πιστεύεις ότι αλλάζει τη δική σου ζωή αυτή η πληροφορία;


Ξέρεις ποιες γυναίκες δεν τα έχουν φτιάξει ποτέ με γκέι άντρα; Αυτές που δεν έτυχε να το μάθουν.

_________________
7.

Καλημέρα Λένα,
Με αφορμή τη σημερινή ερώτηση 7, δεν ήθελα να ρωτήσω κάτι, μόνο να μοιραστώ μαζί σου λίγες σκέψεις. Είμαι παχύσαρκη, πάσχω από βουλιμία, με παρακολουθεί ψυχίατρος εδώ και αρκετό καιρό, στον οποίο πήγα γιατί είχα καταλήξει να βασανίζομαι στην καθημερινότητά μου, και παίρνω φαρμακευτική αγωγή. Για κάποιους μήνες τα φάρμακα και η θεραπεία λειτούργησαν σχετικά καλά, έκοψα τους εμετούς, μπήκα σε δίαιτα, έχασα 10 κιλά. Μετά έπεσα σε λούπα, ξαναπήρα όλα μου τα κιλά, και έφτασα σε σημείο ξανά να κάνω καθημερινά βουλιμικά επεισόδια. Τις τελευταίες εβδομάδες ήμουν σε άσχημη κατάσταση γενικά, και σωματικά και ψυχολογικά, και πραγματικά είχα σκεφτεί πολλές φορές, και πριν αρχίσω θεραπεία και στη διάρκειά της ότι ίσως προτιμούσα να πεθάνω παρά να ζω αυτό το μαρτύριο. Πίστευα παρόλα αυτά ότι ο θάνατος είναι μια "επιλογή μου", άντε το πολύ πολύ ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο (είμαι νέα, είμαι ως τώρα υγιής) και ότι ελέγχω απολύτως την κατάστασή μου. Συζήτησα με μια φίλη η οποία μου δήλωσε απερίφραστα ότι κινδυνεύω. Έψαξα τις συνέπειες της βουλιμίας και ανακάλυψα (δεν ξέρω πώς γίνεται να μην το είχα δει νωρίτερα, ενώ με θυμάμαι να μελετάω εξονυχιστικά τα συμπτώματα) ότι μπορεί να οδηγήσει σε πολλαπλές βλάβες στο πεπτικό σύστημα (ρήξη οισοφάγου, γαστρορραγίες) και ακόμα και σε καρδιακή ανεπάρκεια και στο θάνατο. Δεν ξέρω γιατί δεν με είχε προειδοποιήσει ο ψυχίατρός μου γι' αυτό, ίσως κι εγώ να τα περιέγραφα πιο "ελαφρά" από ότι ήταν. Έκανα για πρώτη φορά τη σύνδεση με πολύ άσχημα συμπτώματα που είχα στη διάρκεια των βουλιμικών επεισοδίων (πόνοι στην καρδιά, αρρυθμίες και αίσθημα ασφυξίας ήταν τα συχνότερα) και συνειδητοποίησα ότι μπορεί στ' αλήθεια να πάθω κάτι ανεπανόρθωτο ή και να πεθάνω, ότι δεν είναι μια απλή πιθανότητα όπως για όλους μας, αλλά μια σοβαρή πιθανότητα. Και αυτό ήταν αρκετό για να νιώσω τεράστια τρυφερότητα για τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω σε τι βασανισμό τον υπέβαλλα. Και φυσικά για να πω ότι θέλω να ζήσω: χοντρή, λεπτή, όμορφη, άσχημη, απολύτως αδιάφορο. Δεν ξέρω αν θα σκεφτόμουν διαφορετικά αν είχα κάποια πραγματικά ανίατη ασθένεια που δεν θα ήταν καθόλου στο χέρι μου να την αντιμετωπίσω. Δεν ξέρω ποια θα είναι η συνέχεια για μένα, ούτε βέβαια μπορώ να πω ότι αποδέχτηκα πλήρως τον εαυτό μου μέσα σε μια εβδομάδα. Μόνο ότι καταφέρνω να ελέγχω τα βουλιμικά επεισόδια τις τελευταίες λίγες μέρες. Δεν είναι απλό, με το λίγο περισσότερο φαγητό η αντανακλαστική πλέον αντίδραση είναι να σκεφτώ να πάω στην τουαλέτα. Η μόνη σκέψη που με κρατά πίσω είναι αυτή της ανεπανόρθωτης βλάβης στην υγεία μου και του θανάτου. Δεν είναι θεωρητικό θέμα ο θάνατος. Και είναι άλλο πράγμα να συμφιλιωθούμε κάπως με την ιδέα του, άλλο να τον προκαλέσουμε.
Ευχαριστώ που με διάβασες. Ξέρω ότι δεν λέω κάτι τρομερά πρωτότυπο, απλά ένιωσα την ανάγκη να το πω.
Καλή συνέχεια, ευχήσου μου καλή τύχη.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Μίλα για όλα αυτά στον ψυχίατρο σου και ρώτα τον γιατί δεν σου τα είχε πει. Μην σταματήσεις την θεραπεία. Ένα πισωγύρισμα δεν σημαίνει αποτυχία. Θα είναι συνεχής και μεγάλη η μάχη. Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες, ίσως βοηθήσει κάποιον που διαβάζει.

54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
#4 Έφτιαξα λογαργισμο μονο για να σου πω να μην χάσεις την δύναμη σου. Ελπιζω να το είδες σαν ευκαιρία να γίνεις ο καλύτερος εαυτός σου. Ημουν στην θεση αυτη που γράφεις ακριβως τον Οκτώβριο. Αποφάσισε να μετακομίσει μόνος του σε αλλη χώρα, στην μικρότερη δυσκολία εφυγε τρέχοντας, και εγω επρεπε να γυρισω αρων αρων στο πατρικό μου. Και να πρεπει να "απολογηθώ" για ποιο λόγο μια σχέση 4 ετών εγινε ετσι. Δεν θα σου πω τι να κανεις, αλλα τι εκανα εγω. Έψαξα πολυ και βρηκα μια δουλεια που μου αρέσει, ξεκίνησα γιόγκα, και μαζεύω λεφτα να παω ταξίδι. Η ζωη ειναι στα χέρια μας. Καλη μας τύχη!
Υπέροχο το μήνυμα που αφήνεις στο τέλος!! Εξίσου υπέροχο και το γεγονός, ούσα παθουσα, να μπεις στον κόπο να κάνεις λογαριασμό για δώσεις την δική σου οπτική πάνω στο θέμα..Νομίζω το άτομο που το έγραψε δεν είχε τόσο ανάγκη να ακούσει φράσεις όπως να προσέχεις, να προσπαθήσεις & θα περασει κτλ αλλά περισσότερο αυτό που έγραψες: το πέρασα, πρόσεξα, προσπάθησα, περνάει..Εύχομαι σύντομα να πας το ταξίδι σου!!Καλή τύχη και από εμένα
"Ξέρεις ποιες γυναίκες δεν τα έχουν φτιάξει ποτέ με γκέι άντρα; Αυτές που δεν έτυχε να το μάθουν." Λένα, δε το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Πραγματικά με βάζεις σε σκέψεις τώρα! Αν μου συνέβαινε, πάντως, θα αγκάλιαζα το σύντροφό μου με απέραντη στοργή, ιδίως στην περίπτωση που ένιωθε από μικρός να έλκεται από άνδρες και αναγκαζόταν να υποκρίνεται και να καταπιέζεται, λόγω των απαράδεκτων ομοφοβικών στερεοτύπων. Και ναι, θα επεδίωκα να γίνω η καλύτερή του φίλη!
3/ Θα πω λιγά πρακτικά που θα έκανα αν ήμου εσυ.Δε χρειάζεται να βγάλεις ανακοίνωση. Σε περίπτωση αίματος μπορείς να πεις και ένα 'μου ήρθε περίοδος'. Επίσης μπορείς να λύσεις το 'θέμα' με γυναικολόγο ή μόνη σου-τόσα παιχνίδια υπάρχουν. Και γενικά εξερεύνησε τον εαυτό σου αν δεν το έχεις ήδη κάνει. Ή, αν το νοιώθεις, κάνε one night stand. Εκεί δε θα χρειαστούν καν εξηγήσεις.
#3 Είχα ένα παρόμοιο θέμα, κολεόσπασμου, για μεγάλο χρονικό διάστημα που αν και δεν είναι ίδιο με την πρώτη φορά που κάνεις έρωτα, μοιάζει τόσο πολύ. Κυρίως στο ότι χρειάζεται να σε αντιμετωπίζει ο σύντροφος σου, με πολλή στοργή, να μην βιάζεται και να είναι συντονισμένος απόλυτα με το σώμα σου. Δεν το είχα πει σε κανέναν παρόλο που άλλαξα στο διάστημα αυτό τρεις συντρόφους και ούτε μις φορά δεν είχα πρόβλημα. Το μόνο που έκανα ήταν πρώτα από όλα είχα αποδεχτεί το θέμα μου ως κάτι που γίνεται, σαν φυσιολογικό κι ένοιωθα απίστευτη τρυφερότητα η ίδια για αυτό και με ένα τρόπο χωρίς να κάνω τίποτα ιδιαίτερο διεκδικούσα την τρυφερότητα και από τον άλλο, σαν να τον καθοδηγούσα. Φυσικά ήμουνα αποφασισμένη σε καμμία περίπτωση να μην δεχτώ βία. Μα έτσι δεν χρειάζεται να κάνουμε πάντα;
#1 Αχ! Αχ! Αυτές οι "μαμακιές". Μόλις χτες οριοθέτησα για πολλοστή φορά την μαμά μου για παρόμοια θέματα και πάντα αυτά τα όρια παραβιάζονται. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο από αυτά που σου είπε η Λένα, μόνο να πω ότι μου άρεσε ο τρόπος σκέψης σου και να σου ευχηθώ καλό κουράγιο.
6 Το ιδανικό είναι να τον βγάλεις εντελώς απ' το μυαλό σου ερωτικά, να τ' αποδεχθείς και να παραμείνετε φίλοι.Εμένα θα μ' άρεσε, και δεν ειρωνεύομαι, να "χτυπούσατε" και γκομενάκια μαζί. Βασικά, αν κάνετε υπέρβαση, μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός, ίσως κι ο καλύτερος σου, φίλος, πάντα υπό την προυπόθεση να μη διατηρείς ερωτικές βλέψεις ή να αισθάνεσαι θιγμένη που "βγήκε" gay...Το' χω δει να γίνεται αρκετές φορές.
#1 Αυτή την ερώτηση πρέπει να την αναρτήσουμε σε κάτι σελίδες όπου μόνες μαμάδες δηλώνουν με θέρμη πως η μόνη σχέση στη ζωή τους είναι και θα παραμείνει το παιδί τους. Και μετά φορτώνουν τις ενοχές στα παιδιά. Για να είμαστε όμως και λίγο δίκαιοι κι εκείνες τις φορτώνουν ενοχές όλοι οι υπόλοιποι πως αν έχουν ή επιδιώξουν προσωπική ζωή και δεν εννοώ μόνο σχέση, δεν είναι καλές μητέρες.
Συμφωνώ, Σουβλίτσα, ωστόσο πρέπει να επισημάνω ότι στο πρώτο σενάριο το παιδί, ανυπεράσπιστο βασικά, φορτώνεται τις ενοχές απ'τον μεγάλο, εν προκειμένω τη μαμά, ενώ στη δεύτερη περίπτωση είναι υποχρέωση του ''μεγάλου'' να καλλιεργήσει την ωριμότητα αφενός να μην επηρεάζεται τόσο απ'την κριτική των άλλων αφετέρου να μη βασίζεται στην εύκολη λύση, στο να βουλώνει ψυχολογικές τρύπες χρησιμοποιώντας το παιδί. Μιλάμε δηλαδή για διαφορετικό βαθμό ευθύνης.
#5Η καπνιστική εξάρτηση λύεται ΜΟΝΟ όταν το θέλει διακαώς ο ενδιαφερόμενος και λαμβάνει επιτυχώς την όποια υποστήριξη (ηθική/πρακτική/φαρμακευτική) έχει ανάγκη. Άνθρωποι με κομμένο μισό πνεύμονα από καρκίνο και δεν το κόβουν τελικά...Δεν είναι εύκολο.
#3.Αναφέρεις,ότι δεν έτυχε να βρεις ένα σωστό άνθρωπο,για να κάνεις σεξ.Όλες όμως οι προϋποθέσεις που θέτεις για τον σωστό,έχουν να κάνουν με την αντίδρασή του στο γεγονός,ότι δεν έχεις σεξουαλικές εμπειρίες.Όταν είμαστε σε μικρότερη ηλικία,είναι δεδομένο,ότι μας λείπουν αυτές.Αυτοί όλοι οι ακατάλληλοι προέκυψαν τώρα στα 30;Φαντάζομαι θα σε προσέγγιζαν άνθρωποι και στα 18 και στα 20 και στα 25.Αυτοί τι προδιαγραφές δεν πληρούσαν;Σε ποιο επίπεδο δεν ήταν σωστοί για σένα;Γιατί η απειρία σου τότε δε θα μπορούσε να είναι "πρόβλημα".Δεν περιμένει κι ο άλλος φουλ,έξτρα,έμπειρη την 20άρα.Δε λέω ότι υπάρχει μια στάνταρ ηλικία,για να ξεκινήσουμε τη σεξουαλική μας ζωή.Όποτε νιώσει ο καθένας έτοιμος κι έχει βρει τον άνθρωπο,με τον οποίο επιθυμεί να προχωρήσει.Απλά έχω κάποια κενά κι αφήνω τα ερωτηματικά μου ως αφορμή για σκέψη.Στο σήμερα,δε νομίζω,ότι χρειάζεται να το ανακοινώσεις.Τι φοβάσαι;Μη νιώσει ο άλλος ότι με κάποιον τρόπο τον ξεγέλασες;Είναι υποχρεωτικό ως τα 30 να έχουμε κάνει σεξ ή να έχουμε βγάλει την ύλη του κάμα σούτρα,για να μας περάσει στις εξετάσεις;Βρες έναν άνθρωπο,που σου αρέσει,που νιώθεις καλά μαζί του κι όλα θα έρθουν από μόνα τους.
(Ξεκίνησα να γράφω κατεβατό και μετά σκέφτηκα: Κάτσε να δω αν η acantholimon τα έγραψε σε μια παράγραφο. Δίκιο είχα :) )Να προσθέσω μόνο το ενδεχόμενο η κοπέλα να δείχνει πως έχει δώσει τόσο ειδικό βάρος στην πρώτη φορά, ώστε οι υποψήφιοι παρτενέρ να νιώθουν το τεράστιο βάρος να ανταποκριθούν σ'αυτές, γιατί εκείνη το θεωρεί κάτι ιερό που δεν πρέπει να στηλιτευτεί, κάτι που παραπέμπει σε παρωχημένες αντιλήψεις. Και ειρωνεύονται το ότι μια 30χρονη σκέφτεται έτσι. Διαφωνώ κάθετα φυσικά με τις ειρωνίες και την κριτική.Όμως αγαπητή φίλη, καμία σεξουαλική εμπειρία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί εξαρχής ότι θα είναι υπέροχη ή τέλεια ή αξέχαστη. Άλλοτε είναι σούπερ, άλλοτε είναι πιο χλιαρή, άλλοτε mind blowing και άλλοτε τρυφερή και ήρεμη. Το μόνο που χρειάζεται, η μοναδική προϋπόθεση είναι η συναίνεση. Να θέλουν και οι δυο. Τα άλλα είναι αστάθμητοι παράγοντες που είναι αδύνατον να καταφέρεις με προγραμματισμό να τους συντονίσεις όλους. Το μόνο που μπορεί να ελεγχθεί, ανά πάσα στιγμή, αν είναι σωστά συντονισμένο, είναι η ταυτόχρονη επιθυμία και των δυο για σεξ μεταξύ τους.Α, και θα σε συμβούλευα να μην το κάνεις με τον 39χρονο πιπινοκυνηγό. Υποψιάζεσαι, ορθώς μάλλον, ότι σε γυροφέρνει τη νύχτα. Ενώ έχει την ευκαιρία να το κάνει και την ημέρα. Επιπλέον δεν ανήκεις στο τάργκετ γκρουπ του. Πείτε με καχύποπτη αλλά εμένα δε μ'αρέσει αυτός. Δεν του δίνω το κορίτσι, πώς το λένε.
#1 Προτείνω να αφήσεις την δουλειά σου,τους φίλους σου,τον φίλο σου,την ζωή σου γενικώς και ν αφοσιωθείς εξ ολοκλήρου στην μαμά σου η οποία αρνείται να ασχοληθεί η ίδια με τις αιτίες της δυσθυμίας της.Καταφανώς παράλογο; Δεν αρκεί η διαπίστωση, δράσε πριν μείνετε οι δυο σας στο σπίτι να βλέπετε τηλεόραση.Οι άνθρωποι που μας αγαπάνε δεν δρουν πάντα για το καλό μας.
#6.Ε,μα δε λες και τίποτα.Γι'αυτό χωρίσατε;Το έμαθες αργότερα;Τι ακριβώς σε κάνει να νιώθεις αυτό;Ή βιάστηκες να στείλεις ή πιστεύεις,ότι η Λένα και οι αναγνώστες έχουν μαγική σφαίρα,να βλέπουν τη ζωή σου,ή είσαι ένα μικρό τρολ,που πασχίζει να έχει ένα "μεγάλο" πρόβλημα.Το κοινό πάντως στις περισσότερες περιπτώσεις χωρισμού είναι ο πόνος της απουσίας του αγαπημένου μας,η ματαίωση κάποιων προσδοκιών,ότι δεν υπάρχει διακόπτης,για να σταματήσουμε άμεσα να είμαστε ερωτευμένοι.Μ'αυτά θα πορευτείς,όπως σχεδόν όλοι.Gay,ξε-gay,παντρεμένος,χρεωμένος ως το λαιμό ή δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να είναι ο άλλος,αυτά έχει το μενού.Κι όπως,επίσης,σχεδόν όλοι,θα το καταπιείς με μικρές μπουκιές και θα περιμένεις με τον καιρό να το χωνέψεις.ΥΓ.Πολύ φορτωμένη γύρισα απ'την εφορία,μου φαίνεται...
Ειλικρινά μάλλον είναι από τα πιο άστοχα σχόλια που έχω δει ποτέ. Η σύγκριση είναι παντελώς άκυρη, άσχετη και αβάσιμη. Και fyi, ναι, ο γυναικολόγος ανακοινώνει σε μια μέλλουσα μητέρα τα πάντα, από τους κινδύνους της εγκυμοσύνης μέχρι τους κινδύνους του τοκετού ή της καισαρικής ή της πρόκλησης τοκετού. Αν ο γυναικολόγος σου δεν τα κάνει αυτά τότε μάλλον να αλλάξεις γυναικολόγο.
Πρώτον η βουλιμία είναι μια κατάσταση που ξεφεύγει από το "κανονικό" ενώ ο τοκετός είναι μια κανονικότατη κατάσταση (που ενδεχόμενα μπορεί να στραβοπατήσει αλλά δεν ξεκινάει με το δεδομένο του στραβοπατήματος). Και δεύτερον ο σωστός γυναικολόγος οφείλει να προειδοποιεί για το τι θα επακολουθήσει. Όχι στα όρια του πανικού αλλά ενημερώνει.
Χαίρομαι που συνδιαλεγόμαστε έστω και διαφωνώντας.Ο γυναικολόγος οφείλει να λάβει ιατρικά μετρα για παν ενδεχόμενο και όχι να προχωρήσει σε εξαντλητική απαρίθμηση ΟΛΩΝ των ενδεχόμενων προϊόντος του τοκετού.Άλλο το πρώτο και άλλο το δεύτερο.Μην τα συγχέουμε.Το ενημερώνω από το τρομοκρατώ απέχει παρασάγγας.Έχει μεγάλη σημασία τι θα πεις,πώς θα το πεις και πότε θα το πεις, αν πρέπει να το πεις εν τέλει,αυτό που θα πεις. Θεωρητικά υπάρχουν διάφορες πιθανότητες.Για ποιο λόγο να τις εμφανίσεις σε κάποιον που ήδη αγωνιά;
Η βουλιμία,εάν θεωρηθεί εδώ δόκιμος ο όρος, διαβαθμίζεται,όπως και αρκετά άλλα.Το πώς αντιμετωπίζεται κάτι και πόσο σοβαρό είναι,αν είναι, θα κριθεί από τον θεράποντα και μόνο.
Τι άκυρο σχόλιο είναι αυτό; Η κοπέλα έπρεπε να ενημερωθεί από το ίντερνετ και όχι από το γιατρό; Η πρώτη δουλειά του ψυχιατρου είναι να κάνει διάγνωση και να ενημερώσει για τους πιθανούς κινδυνους για την υγεία και τη ζωή του ατόμου. Οι σωστοί γιατροί συζητούν με τον ασθενή τουλάχιστον την πρώτη φορά, δεν συνταγογραφουν και έξω από την πόρτα.
Εξυπακούεται ότι δεν συνταγογραφούν κι έξω από την πόρτα.Κατ αρχήν, δεν θεωρείται καν δεδομένο ότι θα συνταγογραφήσουν,για να συνεννοούμαστε. Δευτερευόντως,προς ενημέρωση γενικοτερη,για θεραπευτικούς λόγους,δεν θεωρείται καθόλου σκόπιμο να εξειδικεύσει κάποιος , επακριβώς, σε άτομο ψυχικά διαταραγμένο,το είδος της διαταραχής.Ενδεχομένως να προκαλεί κατάπληξη αυτό που γράφω,αλλά,υπάρχει λογική σ αυτό.Η ίδια περίπου λογική που διέπει το πρώτο σχόλιο το οποίο έγραψα και ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις.Ειδικότερα δε,σε ζητήματα ψυχικής υγείας,είναι κανείς πάρα πολύ προσεκτικός σε αυτά που λέει,στον τρόπο που τα λέει και στον χρόνο που επιλέγει να τα πει,αν τα πει. Είναι πάρα πολύ πιθανό να παρερμηνευθούν εκ νέου αυτά που γράφω,οπότε σταματώ εδώ. Ολόψυχα,ελπίζω ορισμένοι τουλάχιστον,να αντιληφθούν το πνεύμα της απάντησης. Οσον αφορά στην ενημέρωση δια του ίντερνετ, αφήστε το καλύτερα... Υπάρχουν άνθρωποι που προσήλθαν σε ιατρεία μην έχοντας κοιμηθεί μερόνυχτα, επειδή πείστηκαν από αυτά που διάβασαν στο διαδίκτυο ότι έχουν καρκίνο...(για παράδειγμα).
#6 Αγαπητή φίλη,ο πρώην σου είναι πρώην κατ αρχήν και δεν σου ανακοίνωσε ότι εμπορευονταν ηρωινή,σου δηλωσε τις προτιμήσεις του. Εσύ λοιπόν θα δημιουργήσεις νέα σχέση κι αυτός επίσης.Το ίδιο θα συνέβαινε αν δεν ήταν ομοφυλόφιλος.Ο πρώην είναι πρώην επαναλαμβάνω. Καταχωρίζεται στο παρελθόν και τέλος. Είναι εξαιρετικά μη περίπλοκο. Εσύ γιατί βασανιζεις τον εαυτό σου με ανύπαρκτα προβλήματα; Αυτό το κάνεις γενικώς;
#4 Και όμως η μετακόμιση θα σε βοηθήσει πολύ.(Θα ρωτούσα πολλά αν σε είχα απέναντι, αλλά αυτό είναι ανέφικτο). Θα ήταν πολύ χειρότερα ,αν ,ατυχώς, έμενες πίσω στο ιδιο σπιτι, να αναπολείς διάφορα. Ελπίζω να έχεις δουλειά εκεί που πας,ή να βρεις,το συντομότερο δυνατόν,όπως επίσης και φίλους και δραστηριότητες. Μην μένεις μόνη και κυρίως μην προδικάζεις την συνέχεια της ζωής σου.Τους φίλους στην πόλη απ όπου μετακόμισες δεν τους χάνεις.Το αλκοόλ και το τσιγάρο ξέρεις τι πρέπει να τα κάνεις.Αντ αυτών,βρες κανένα δημοτικό γυμναστήριο ή πήγαινε για τρέξιμο,κολύμπι,γιόγκα, τένις,ποδήλατο, ό,τι πιθανολογείς πως δεν θα παρατήσεις με την πρώτη ευκαιρία και δικαιολογία.Η άσκηση αλλάζει την χημεία του σώματος.Θα πιέσεις τον εαυτό σου λίγο στην αρχή και στην συνέχεια θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Είναι επείγον πρακτικό θέμα να βελτιώσεις την διάθεσή σου και να εισαι λειτουργική και θετική.Αυτό,σε πολύ μεγάλο βαθμό θα καθορίσει αρκετά πράγματα στο μέλλον.
#6 δεν είμαι και εξπέρ επι του θέματος, αλλά αναρωτιέμαι: αφού ο άνθρωπος είχε 3 χρόνια σχέση με μια γυναίκα, είναι σίγουρα gay? Μπήμπως είναι bi? Κι αν είναι bi, γιατί ο χωρισμός να οφείλεται στο sexual orientation του? Θέλω να πω, μήπως δεν χωρίσατε επειδή αυτός είναι gay, αλλά επειδή απλώς αυτός δεν σε ήθελε άλλο? Είναι πιο εύκολο να πιστεύεις ότι ο άλλος σε άφησε γιατί έναν τέτοιο λόγο (που δεν είναι δική σου ευθύνη κατά κάποιο τρόπο), παρά γιατί απλώς δεν σε ήθελε άλλο.Μήμπως να το σκεφτείς λιγο καλύτερα για να μπορέσεις να πας παρακάτω?
Πολύ πιθανόν να ήταν bi ή απλά δεν είχε αποδεχτεί ότι είναι γκέι. Συνήθως όταν ανακοινώνεις ότι είσαι γκέι και χωρίζεις, φταίει πρώτα απ όλα αυτό ότι είσαι γκέι και ότι δεν είσαι ευτυχισμένος στην σχέση που είσαι, στα ψέματα που λες. Been there done that! Θέλεις να είσαι κοινωνικά αποδεκτός, να μην έχεις παραδεχτεί στον εαυτό σου ότι είσαι γκέι και πολλά άλλα. Το ότι ήταν 3 χρόνια με κοπέλα σημαίνει ότι την αγάπησε και ως άνθρωπο, είμαι σίγουρη. Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να τον ξεχάσει, δεν φταίει εκείνη που ο άλλος άνθρωπος δεν ήταν ειλικρινής, δεν φταίει ούτε θα πρέπει να αναλάβει καμία ευθύνη ότι ο άλλος άνθρωπος μπήκε σε μια σχέση ενώ δεν ήταν ο εαυτός του. Εγώ από την άλλη καταλαβαίνω και την αντίπερα όχθη ότι είχε μπει σε μια σχέση ενώ δεν έπρεπε- Παρόμοια περίπτωση όμως σε μικρή ηλικία γιατί δεν με είχα αποδεχθεί. Δεν σημαίνει όμως ότι δεν πλήγωσα και δεν φέρθηκα ανώριμα. Στις σχέσεις καλώς ή κακώς πληγωνόμαστε και μας πληγώνουν. Το ξεπερνάμε και προχωράμε. Αυτό προτείνω να κάνει και η κοπέλα.
#6 Η σεξουαλικότητα αλλάζει, ίσως ήταν by ή ίσως πρόσφατα ανακάλυψε οτι του αρέσουν οι άντρες. Ζήσατε 3 χρόνια μαζί και μετά χωρίσατε, δεν φταις εσύ, δεν έκανες κάτι λάθος. Οπότε απλά το προσπερνάς, θα σε πλήγωνε το ίδιο αν σου έλεγε οτι δε σε αγαπά πλέον ή ότι γνώρισε κάποιαν άλλη . Και αυτή την ανακοίνωση θα έπρεπε να την ξεπεράσεις με καποιον τρόπο, ξεπέρασε και το οτι είναι γκει με τον ίδιο τρόπο.
#3 Είσαι 30 και παρθένα, so what? Δεν είναι ανάγκη να το πεις στους δυνητικούς συντρόφους σου, τουλάχιστον οχι από την αρχή. Η παρθενία δεν είναι αρρώστια, δεν υποδηλώνει κάτι αρνητικό για σένα. Το αν θα το πεις είναι δική σου απόφαση αλλά δεν είσαι υποχρεωμένη. Αν θες να κάνεις κάτι με τον συνάδελφο προχώρα. Αν πέσει η κουβέντα ή αν θες να το ξέρει πριν προχωρήσετε πες το αλλά με αυτοπεποίθηση όχι σαν να είναι κάτι κακό. Σαν να του λες οτι είσαι χορτοφάγος. Δεν χρειάζεται ούτε να απολογηθείς ούτε να δώσεις εξηγήσεις. Μην αφήσεις αυτό το γεγονός να σε κρατά πίσω στο να κάνεις σχέσεις ή να φλερτάρεις. Δίνουμε υπερβολική σημασία κάποιες φορές στην ηλικία που «πρέπει» να κάνουμε σεξ. Αν δεν περιμένεις τον mr perfect, go for it. Χωρίς εξηγήσεις κι ενοχές. Απλά βρες κάποιον που σου αρέσει και καντο.
#2 Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για να απομυθοποιήσεις κάποιον. Ομως υπάρχουν πρακτικές που μπορούν να σε βοηθήσουν και η πρώτη είναι να κόψεις κάθε επαφή. Και η ίδια το λες οτι τρέφεις ακόμα ελπίδες επειδή είσαι «φίλοι», σε αυτή τη φάση δεν μπορείτε να είστε φίλοι, ίσως αργότερα οταν τον ξεπεράσεις. Διέγραψέ τον έστω και προσωρινά απ τη ζωή σου, έτσι θα τον ξεπεράσεις.
#1. Δε ξερω ποσο χρονων ειναι η μητερα σου αλλα η δικη μου ειχε κατι τετοιεςσυμπεριφορες οταν εμπαινε στην κλιμακτηριο. Επισης,καλα θα ειναι να δειτε και τον θυροειδη της. Κατα τη γνωμη μου ισως πρεπει εσυ να δεις καποιον ψυχολογο για να δεις πώς θα το αντιμετωπίσεις.
Εμένα πάντως η μητέρα μου κλιμάκωσε τέτοιες συμπεριφορές στην κλιμακτήριο!Ήταν πάντα έτσι, απλώς τότε εκτροχιάστηκε εντελώς. Φυσικά δεν παραδεχόταν το πρόβλημα της, ούτε τότε ούτε τώρα.
#3Εγώ δεν κατάλαβα γιατί τους το ανακοινώνεις. Δηλαδή αν είχες κάνει σεξ από τα 18 και είχες τώρα 12 χρόνια εμπειρία θα τους το ανακοίνωνες; 'Γεια σου, είμαι η Λίτσα και κάνω σεξ 12 χρόνια, είμαι αρκετά ευλύγιστη και ξέρω κόλπα που θα σε στείλουν.'Όπως καταλαβαίνεις δεν πας να σε προσλάβουν, αυτά τα πράγματα έρχονται φυσικά. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να ξέρει ο οποιοσδήποτε τι γινόταν πριν από αυτόν, είτε είναι πλούσιο το παρελθόν είτε ανύπαρκτο. Το τώρα μετράει. Όταν λοιπόν έρθει εκείνη η στιγμή, πάρε βαθιά ανάσα και αφέσου. Θα σου βγει τόσο φυσικά που δεν θα το πιστεύεις. Η μόνη συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να διαλέξεις ένα καλό παιδί, που θα σε κάνει να νιώσεις όμορφα και άνετα, ανεξάρτητα από την ηλικία του.
Ναι, καλέ, κι εμένα μου έχει συμβεί απ'την ανάποδη, να είναι δηλαδή ο άλλος παρθένος και να μην μου το έχει πει. Δεν το πήρα σαν εξαπάτηση, ήταν κάτι που έγινε μεταξύ μας και είτε ήμουν η 1η του είτε η 25η, αυτό που έγινε μεταξύ μας συνέβη για πρώτη φορά έτσι κι αλλιώς και θα ήταν μοναδικό και ''πρώτο'' σε κάθε περίπτωση, τι σημασία έχουν τα νούμερα;
Τα νούμερα ασφαλώς δεν έχουν κοινωνικής υφής σημασία όταν κυμαίνονται εκτός των άκρων. Όταν είναι στο 0 ή στο 5000 (Σπαλιάρας) τότε δυστυχώς έχουν (κοινωνικής υφής πάντοτε) σημασία γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να ταυτίζουν την σεξουαλική εμπειρία των ανθρώπων με την ηθική τους ποιότητα. Οπότε διακινδυνεύει τους χαρακτηρισμούς (αντίστοιχα) στην περίπτωση της γυναίκας "ξινομ#$να" ή "π@ρτόλα" και στην περίπτωση του άντρα "φλούφλης" ή "σαβουρογ@μης"...Οπότε τον δισταγμό να μοιραστεί κάποιος ακραίους αριθμούς τον κατανοώ. Δεν τον συμμερίζομαι (λογικά σκεπτόμενη) ούτε τον δικαιολογώ αλλά το βλέπω γύρω μου να υφίσταται κοινωνικά.
Απλώς, εξωγήινη, δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Σε κάποιους δεν βγαίνει και τόσο φυσικά, αλλά την πρώτη (ή και τις πολλές πρώτες) φορά υπάρχει μια κόμπλα, μια παγωμάρα, μια νεκρική ακαμψία ένα πράγμα. Χρειάζεσαι μια έξτρα υπομονή και βοήθεια να "ξεκλειδώσεις", γι'αυτό φαντάζομαι κιόλας ότι ήθελε η κοπέλα να τους προετοιμάσει.Αν ελπίσει ότι θα της έρθει φυσικά, κι εκείνη τη στιγμή πάθει τελικά μπλακ άουτ, τι θα γίνει; Πιθανότατα μια βεβιασμένη εξομολόγηση, και πάλι. Ή λάθος σήματα (ότι είναι ψυχρή ή ότι δεν θέλει εν τέλει να ολοκληρώσει). Γι'αυτό λέω ότι, αν αυτό φοβάται, ίσως νιώσει πιο άνετα με κάποια άλλη μορφής προειδοποίηση.