Η ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας Κέι Γκράχαμ και τον συντάκτη της Μπεν Μπράντλι, καθώς προσπαθούν να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο από κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων.

 

Η διαφοροποίηση του The Post: Απαγορευμένα Μυστικά από το παρόμοιας θεματολογίας κλασικό φιλμ του Άλαν Πάκουλα Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου είναι η μετατόπιση του κέντρου βάρους της ιστορικής απόφασης της «Washington Post» να δημοσιεύσει άκρως απόρρητους φακέλους του Πενταγώνου που έκαιγαν τον Λευκό Οίκο, αποκαλύπτοντας τους πραγματικούς λόγους που οι ΗΠΑ ενεπλάκησαν στον πόλεμο του Βιετνάμ εξαρχής, στο πρόσωπο της εκδότριας της εφημερίδας Κάθριν Γκρέιαμ, πάντα σε συνεργασία (και συνάρτηση) με τον μεγάλο πρωταγωνιστή της ταινίας του 1976, τον διευθυντή Μπιλ Μπράντλεϊ.

 

Ωστόσο, η πραγματική διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ο τρόπος αφήγησης.

 

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ αισθάνθηκε την επείγουσα ανάγκη να γυρίσει αυτή την ταινία φέτος ή ποτέ, όπως δήλωσε, για να μιλήσει για το σήμερα, τον Τραμπ, την πολιτική των μυστικών και της κατά μέτωπον επίθεσης στον Τύπο και τον ρόλο του.

 

Με δεδομένο το κλίμα των '70s, την αποκαθήλωση του Νίξον και το πέρασμα σε μια νέα εποχή, κοινωνικά και κινηματογραφικά, ο Πάκουλα δεν πίεσε το στόρι, αφήνοντας τα γεγονότα να ξετυλιχθούν.

 

Εκείνος τα έδεσε μαεστρικά, συμπλέοντας με τον κυνισμό των καιρών, προτιμώντας να ακολουθήσει τη λογική της συνωμοσιολογικής απόκρυψης της αλήθειας, στο ύφος που εισήγαγε με την Υπόθεση Πάραλαξ. Ο αλλεργικός σε οτιδήποτε κυνικό Σπίλμπεργκ υιοθετεί τη γνωστή, ζεστή πρακτική και φτιάχνει ένα σκληρό παραμύθι για τον θρίαμβο των θαρραλέων.

 

 

 

Το Post είναι ένα δραματικό θρίλερ με twist στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ενώ όλοι περιμένουν πως ο μπαρουτοκαπνισμένος Μπράντλεϊ του Τομ Χανκς και τα παλικάρια του θα βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ο κύβος της κρίσιμης απόφασης πέφτει πάνω στην Γκρέιαμ της Στριπ, μια κοσμική über Wasp κυρίας της καλής κοινωνίας, η οποία κληρονόμησε τον τίτλο από τον πατέρα και τον σύζυγό της και βρίσκεται σε διασταυρούμενα πυρά, ρισκάροντας να πάει φυλακή.

 

Αυτό τον κίνδυνο ο Σπίλμπεργκ τον μελώνει, αλλά δεν παύει να τον τριγυρίζει αριστοτεχνικά γύρω από τις καταστάσεις συναγερμού που προκύπτουν και τα πρόσωπα με τις αρμοδιότητες που εναλλάσσονται συνεχώς.

 

Στις λεπτομέρειες, όπως συνηθίζει, είναι άπιαστος, οδηγώντας το καστ σε απόδοση υψηλού επιπέδου, και πιο ειδικά τη Στριπ, η οποία έχει την τύχη να μη συγκρίνεται με κανέναν από τη διανομή του Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου και ανεβαίνει σε δύναμη, αυτοπεποίθηση και υποδόριο αυτοσαρκασμό μετά τη μέση του έργου.

 

Μια ταινία ευθύνης από τον master narrator του παγκόσμιου σινεμά, το Post φωτίζει από ελαφρώς διαφορετική γωνία μια ηρωική ιστορία και υπενθυμίζει τον κοφτερό εναγκαλισμό με τη συνταγματική ανομία, ένα από τα αγαπημένα θέματα του liberal αμερικανικού σινεμά, με τον Σπίλμπεργκ στοn ρόλο του Φρανκ Κάπρα του 21ου αιώνα.