Χωρίς να υπάρχει πια λόγος για την έξοδό της στους κινηματογράφους, η ταινία, της οποίας πήρε τα δικαιώματα ο Θοδωρής Αθερίδης για τους δικούς του «Τέλειους Ξένους», μας δείχνει πρωτίστως πως η συμφωνία για τη μεταφορά δεν άφηνε πολλή ελευθερία και ότι ελάχιστα πράγματα άλλαξαν στην ελληνική εκδοχή. Άλλωστε, πέρα από τους διαλόγους, οι φιγούρες οι οποίες σατιρίζονται στην ταινία, οι Ιταλοί μεγαλοαστοί δηλαδή, δεν διαφέρουν και πολύ από τους αντίστοιχους δικούς μας και όλη αυτή η σύγκριση θα είχε μεγαλύτερη αξία αν γινόταν με πολίτες διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας, όπως οι Βορειοευρωπαίοι. Ο Πάολο Τζενοβέζε δεν πήρε ιδιαίτερα ρίσκα, είχε τους ηθοποιούς του συγκρατημένους, όχι δέσμιους του μεσογειακού τους ταμπεραμέντου, και με αυτή την απλή ιδέα του παιχνιδιού εξέφρασε ένα σχόλιο για την εποχή, ότι δηλαδή, ενώ έχουμε περισσότερους τρόπους για να εκφραστούμε, κρατάμε περισσότερα μυστικά – εξαντλείται όμως σχετικά νωρίς.
